กว่าจะรู้…

atm

เรื่องก็มีอยู่ว่าดิฉันเป็นคนไทยเชื้อสายจีน  ประเพณีของชาวจีนก็มีอยู่หลายอย่างด้วยกัน  เช่น การทำขนมวันไหว้บรรพบุรุษ  ซึ่งการทำขนมนี้เองที่เป็นสาเหตุให้ดิฉันจำไปไม่มีวันลืม  ในวันสารทจีนบ้านดิฉันมีการทำขนมเข่งและขนมเทียนเพื่อนำมาไหว้บรรพบุรุษ  ดิฉันชอบทำขนมเทียนกับขนมเข่งมากเพราะดิฉันเห็นว่าเป็นเรื่องที่สนุก  ซึ่งแม่ของดิฉันก็ชอบดุดิฉันบ่อยๆ  แม่มักพูดว่าของไหว้เจ้าอย่าทำเป็นเล่นไป  ดิฉันเองก็ไม่ใส่ใจอะไรมากนักแถมดิฉันยังเดินเข้าไปเล่นแป้งที่อาม่าได้แช่น้ำเอาไว้เตรียมทำขนม  ดิฉันเองก็รู้ว่าเป็นแป้งมันสำปะหลังดิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าเขาใช้แป้งอะไรทำขนมกันแน่  ดิฉันพูดกับอาว่าแป้งมันสำปะหลังนี่มันดูดมือด้วยนะซึ่งอาของดิฉันก็ว่าตามแบบไม่สงสัยอะไร  จนกระทั่งอาม่าของดิฉันเดินมาเพื่อจะนำแป้งไปทำขนม  ดิฉันเห็นอาม่าใช้อะไรต่อมิอะไรงัดแป้งขึ้นมาซึ่งมันแข็งมากดิฉันเองจึงข้องใจถามอาม่าว่าจะเอาแป้งมันสำปะหลังไปทำอะไร  อาม่าก็มองหน้าฉันแล้วเดินไปดูถุงแป้งว่ามันคือแป้งอะไรกันแน่  พอดูเสร็จดิฉันก็เห็นอาม่ากับแม่ของดิฉันนั่งขำดิฉันล่ะงงคูณสองเลยล่ะค่ะ  กว่าดิฉันจะได้รู้เรื่องก็ต้องรอให้อาม่ากับแม่ของดิฉันขำเสร็จเสียก่อนพอรู้เรื่องเข้าดิฉันขำต่อซิคะ  ก็ทำขนมเข่งใครเขาใช้แป้งมันสำปะหลังกันล่ะคะเขาใช้แป้งข้าวเหนียวกันค่ะ  อาม่าก็มานั่งบ่นดิฉันต่ออีกค่ะว่ารู้แล้วทำไมไม่บอกปล่อยให้อาม่างัดแป้งซะเล็บแทบหักแล้วดิฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าต้องใช้แป้งข้าวเหนียวไม่ใช่แป้งมันสำปะหลัง  นี่ไงคะความรู้ใหม่ของดิฉัน
ความผิดพลาดของคนเราไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย  เพราะความผิดพลาดย่อมเป็นข้อเตือนสติของเราอยู่เสมอว่าทำอะไรต้องดูให้แน่นอนชัดเจนเสียก่อน  ทำอะไรเราต้องมีสติอยู่กับสิ่งที่เราทำ  และสิ่งที่เราลงมือทำนั้นก็จะประสบความสำเร็จตามที่เราได้ตั้งเป้าหมายไว้