...พลัง...

ดาราจักร..

ดาวยังคงลอยอยู่บนขอบฟ้า ไม่เคลื่อนไปใหน วันหนึ่งผ่านไปมันถึงจะเคลื่อนที่ 
แคร์....เป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ เพิ่งจะอายุ 13 ปี มองท้องฟ้าแล้วพิจารณาท้องฟ้า...
ถ้าเรามี..พลัง..มากกว่านี้ คงคว้าดาวพวกนั้นได้นะ เธอสั่งให้ลมพัดมาเอื่อยๆ จะได้สบาย ลมทำตามความปราถนาของเธอ มันพัดเอื่อยๆ เยือกเย็น เข้ากับในตาของเธอเอง และพัดผมของเธอสยายตามสายลม มันเหมือนคลื่นทะเลทองน้อยๆ ที่อยู่บนหัวของเธอ และประกายในความมืด เธอดูผอม แต่ไม่ถึงกับผอมจนเห็นกระดูก  รูปร่างของเธอได้สัดส่วน เหมือนแม่ และเยือกเย็นเช่นพ่อเธอ ที่ลาจากเธอไปไม่มีวันกลับตั้งแต่เธอ 5 ขวบ ตอนนี้เธออยู่กับย่าเพียงสองคน และเธอก็รู้ว่าย่าของเธอ อีกไม่นานก็จะจากเธอไป เธอมีพรสวรรค์ตั้งแต่เกิดคือสามารถควบคุม หรือ รวมเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติได้ เช่น ลมพัด ไฟลุก คลื่นน้ำ......
 ตอนนี้ย่าของเธอยังไม่รู้ความสามารถนี้ของเธอ แต่พ่อกับแม่รู้และช่วยปิดบังด้วยหวังว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต......ตอนนี้เธอกำลังร้องให้....ความทรงจำที่มีความสุขบาดแทงหัวใจเธอ จนทำให้น้ำตาเธอคลอเบ้า ตาใสเป็นประกายไม่เยือกเย็นเหมือนเมื่อกี้  
 พลันเธอได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง เป็นเสียงผู้หญิงดูแหบห้าว ตะโกนออกมาถึงลานกว้างที่เธอนั่งกอดเข่าอยู่ แคร์ปาดน้ำตา หันไปมอง
  "แคร์ เข้าบ้านได้แล้วหลาน ย่า"
 เสียงนั้นคือย่าของเธอ