ภาพที่เขายืนโอบกอดฉัน ... ฉันเอนกายพิงร่างของเขา ... ยิ้มอย่างมีความสุข มือที่เขาลูบศีรษะฉันเบาๆ ... ปลายนิ้วที่พันปลายผมเล่น จมูกโด่งเป็นสัน ทอดลงมาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของผมเพิ่งสระใหม่ๆ ฉันเห็นภาพ ... เรา ... อยู่ในกระจก ฉันกรีดร้อง ... เขวี้ยงแปรงหวีผมไปที่กระจกตรงหน้า เสียงกระจกแตก ... ร้าวเป็นรัศมีดวงอาทิตย์ สะเก็ดเล็กๆตกลงมาเต็มพื้น แต่ฉันยังคงมองเห็น ... เรา ... อยู่ในนั้น เขายังคงโอบกอดฉันไว้แน่น "ผมรักคุณนะ" ฉันได้ยินเสียงตัวเองกรีดร้องอีกครั้ง น้ำตาไหลลงมาเต็มใบหน้า ถลาไปที่หน้ากระจก ยกกำปั้นชกเข้าไปสุดแรง เลือดแดงฉานไหลริน ... กระจกแตกกระจาย ... เลือดไหลนองเต็มฝ่ามือ แต่ฉันไม่สนใจ ค่อยๆหยิบแผ่นกระจกเล็กๆขึ้นมาจากพื้น เลือดไหลลงเปื้อนกระจกเป็นปื้นสีแดงก่ำ ฉันเช็ดมันออก ดวงตาเพ่งมองในกระจกนั้น เห็นผู้หญิงคนหนึ่งจ้องตอบกลับมา ฉันสะอื้น ผู้หญิงคนนั้นก็สะอื้นด้วย ฉันเดินผ่านร้านอาหารหน้าปากซอย ... หยุดชะงักหน้าร้าน รู้สึกเริ่มหิว ยืนคิดว่าจะกินอะไรดี สายตาสะดุดกับเงาที่กระจก ผู้หญิงคนหนึ่งยืนจ้องฉัน ดวงตาของเธอดูเคืองแค้น ... ดูเศร้าสร้อย แสนสาหัส ... ฉันเริ่มกลัว ฉับพลันทันใด เงาของผู้ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ เขาดูเป็นคนอบอุ่น เขาโอบเธอช้าๆ ... ดวงตาแสดงออกถึงความรักอย่างเต็มเปี่ยม "ไม่" ฉันส่ายหน้า หันหลังวิ่งกลับบ้าน ซุกตัวในห้องมัว เศษกระจกแตกร้าวยังเต็มพื้นห้อง กระจก ... กระจก ทุกที่มีแต่กระจก ฉันไม่กล้ามองกระจก กระจก ... กระจก ฉันเห็น ... เรา ... อีกแล้ว ... ... ... เรา ... ... ครั้งแล้ว --- ครั้งเล่า เงาในกระจกเริ่มพร่าเลือน เมื่อกาลผันผ่าน ฉันยังคงกลัว กระจกยังสะท้อน ... เรา จางลง ... จางลง ฉันนั่งอยู่ในห้อง แสงอาทิตย์สาดเข้ามา ห้องดูมัวน้อยลง เศษกระจกยังคงเกลื่อนพื้น ฉันนั่งมองมัน รอยปื้นที่กระจกค่อยจางไป กระจกแตกกระจาย หัวใจที่เคยแตกกระจาย ฉันจะต่อมันใหม่ได้ไหมนะ ... ฉันส่ายหน้า ห้องยังคงมืดมัว เงาของเรายังสะท้อนอยู่ในนั้น เงาของเขายังสะท้อนอยู่ เงาของเขายังคงโอบกอดฉันไว้ กระจกยังคงแตกกระจายเต็มพื้น ... ... ... เลือดหลุดไหลนานแล้ว กระจกก็ยังแตกกระจายเต็มพื้น ฉันเดินผ่านร้านอาหารหน้าปากซอย หยุดชะงักหน้าร้าน คิดว่าจะกินอะไรดี เงาที่หน้าร้านมองมา ฉันมองกลับไปด้วยดวงตาเรียบเฉย ฉันหิว ขืนยังไม่กินข้าว ... ฉันคงตายแน่ๆ คงจะตายจริงๆ แต่ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ มีอีกมากมายหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ กะว่าพรุ่งนี้จะไปภูสอยดาว เขาว่าสูงนักหนา ... ฉันจะลองไต่ขึ้นไป ฉันจะมองลงมา เห็นชีวิตของตัวเอง ทิ้งเงาเหล่านั้นไว้เบื้องล่าง ให้แสงดาวส่องประกาย ทาบทับม่านหมอก ... มืดมัว รอยปื้นนั่นหายไปแล้ว บาดแผลอาจทิ้งร่องรอยไว้ ฉันเย็บไปตั้ง 3 เข็ม เตือนให้ฉันรู้ว่า กระจกเคยแตกกระจาย แต่ใจเราจะแตกกระจายหรือไม่นั้น มันอยู่ที่ตัวเอง นั่นอาจเป็นภาพหลอน เงานั่นอาจไม่มีจริง เงาอยู่ในกระจก หรืออยู่ในดวงตาเรากันแน่ สะท้อนจากก้นบึ้งในใจ ฉันมองกลับไปที่กระจกหน้าร้านอาหาร เงาของเรายังจ้องมองมา เงาอยู่ในกระจก หรืออยู่ในดวงตาเราเอง ฉันยิ้ม แล้วผลักประตูร้านเข้าไป ... ... ...
Completely 24 ม.ค. 2548 17:27 น. - ID 4251 
1919
2
0
24 มกราคม 2548 17:35 น. - comment id 82288
มันสับสนนะ แต่ว่าสื่ออารมณ์ได้ดีแล้วครับ ทุก ๆ อย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งนั้น ในเมื่อเราตัดได้ทุกอย่างก็ดีเองนะครับ สู้ ๆ นะน้อง
24 มกราคม 2548 17:37 น. - comment id 82289
มาขมหัวใจ ดวงที่อยู่ในเศษกระจกนะคะ
24 มกราคม 2548 17:57 น. - comment id 82290
กระจกแตกเป็นหลายเสี่ยง ใช่จะหยุดสะท้อนภาพ หากแต่จำนวนภาพกลับเพิ่มมากขึ้น ตามจำนวนที่แตกออกไปนั้น ใจคนเราก็ดุจกัน
26 มกราคม 2548 12:21 น. - comment id 82308
เศร้าจังเนอะ เหมียวๆ
29 มกราคม 2548 20:58 น. - comment id 82400
เป็นกำลังใจ ให้ คะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ