เวลา...ความว่างปล่าว(16)

คนไร้ถิ่น

ทำไมตอนนี้ตัวเธอรู้สึกอย่างนี้น่ะ  ทำไมมันอยากจะร้องไห้ ทำไมเธอถึงไปกับเขา ทำไมต้องทำร้ายตัวเองเพียงเพราะความสุขจอมปลอม
   เฮ้ย....ฉันถามแกจริงๆ เถอะแกไปทำอะไรว่ะ
   ก็ดูหนัง...อยู่เป็นเพื่อนเค้า...เค้าอยู่คนเดียว เค้าบอกว่ากลัวผี   T_T^^ เธอตอบเพื่อนทั้งๆ ที่รู้ว่าถึงพูดอะไรไปเพื่อนเธอก็คงคิดไปอีกอย่าง
   ....เออแล้วไม่ใช่หอมันด้วยนะ...หอเด็กใหม่มันอ่ะ 
    เฮ้ย...แล้วแกไปทำไมว่ะ
   ก็แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนเค้าเฉยๆ เธอตอบ...ทั้งๆ ที่เธอก็กำลังถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
   โห...แกนี่กะจะตีท้ายครัวมันเหรอ...เจ๋งว่ะ เพื่อนเธอพูดแกมหยอก
   เฮ้ย..... เธอพลอยเออออไปกับคำพูดของเพื่อน เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
   ทำลายรักเขา...เพื่อเสริมรักเรา....จริงมั้ยเพื่อน.... เออ...เดี๋ยวพวกชั้นไปทำงานก่อนนะแล้วเพื่อนเธอก็ขอตัวไป เหลือเพียงเธอที่นั่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพียงลำพัง
    สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันติดอยู่ในใจเธอตลอดเวลา เขาและเธอที่นอนข้างกัน แก้มของเขาที่คลอเคลีย การพูดคุยที่คุ้นเคย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเกิดขึ้นและจบลงเพียงชั่วข้ามคืน 
    เธอนอนดูหน้าของเขาขณะที่เขาหลับ....ใบหน้าที่เธอไม่อาจจะเป็นเจ้าของได้...เขาจะรู้ตัวมั้ยว่าตอนที่เขาหลับเขาคว้าเอามือของเธอไปกุมไว้...หรือที่เขาทำนั้นเพราะความเคยชินกับคนของเขา....เพราะอะไรเธอไม่อาจจะรู้ได้เลยสักนิดว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร....ได้แต่ร้องไห้ในใจ.... เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ... บอกกับตัวเอง...ร้องไห้กับตัวเอง....เพิ่งรู้ก็ตอนนี้เองว่า...เธอแพ้
     แพ้....ที่รักเขา....แพ้.....ที่ไม่รักตัวเอง....แพ้...ที่รักเขามาก...จนไม่ต้องการให้เขามารักตอบ....