ความรู้สึกคู่ขนาน@สมุด

pigstation

ใครจะสนใจว่าห้องสมุดนั้นมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างในแต่ละวัน  ความศักดิ์สิทธิ์ที่โอบคลุมด้วยหนังสือตำรามากมายที่วางเรียงรายบนชั้นวางนั้น ทั้งตีวงล้อม ตั้งตัวตระหง่าน ดูจะจ้องเขม็งให้บรรยากาศห้องสมุดเหมือนดังห้องประกอบพิธีอันเข้มขลัง
	หากจะนับดูสมาชิกขาประจำของห้องสมุดนั้นมีไม่มากนัก
	ส่วนใหญ่เมื่อใกล้สอบแต่ละภาคเรียน เมื่อนั้นห้องสมุดจะเอ่อล้นด้วยความกระวีกระวาดของบรรดาคนที่ไม่ต่างจากหมูที่ดินพอกหาง
	เมื่อนั้นตำราที่มีอยู่น้อยนิดไม่เพียงพอต่อการรองรับให้นักศึกษาได้ใช้บริการอย่างทั่วถึง
	ฉัน - - บรรณารักษ์ต้องหัวหมุนคอยรองรับอารมณ์ต่างๆนาๆ ของผู้มาล่าช้า (แล้วทำไมไม่เตรียมตัวทบทวนตำราแต่เนิ่นๆ นะ )
		 หวัดดีฮะ.. เสียงเบาๆ ทักพอรู้ตัว อาจารย์หนุ่มวัยสามสิบต้นๆ เดินเข้ามาตามเคย เมื่อว่างจากภาระงานสอน งานวิจัย
	คงมีแต่ผู้ใช้บริการลักษณะนี้กระมัง  ที่จะเป็นความโปรดปรานส่วนตัวของบรรณารักษ์ ยามพบเห็นผู้เข้ามาหอบหิ้วหนังสือกองใหญ่ แล้วไปนั่งนิ่งตรงมุมใด มุมหนึ่ง จะมีเพียงเสียงแกรกกรากเป็นจังหวะตอนพลิกหน้ากระดาษ - - ช่างเหมือนหนอนกำลังแทะหนังสืออย่างเอร็ดอร่อย
	ทั้งวันนั้น เหมือนการประกอบพิธีกรรมครบองค์ประชุม วันนั้น บรรณารักษ์อย่างฉันจะอมยิ้มทั้งวัน
		 นี่บัตรครับ เขาจะยื่นบัตรประจำตัวอาจารย์เพื่อยืมหนังสือวิชาการ,วรรณกรรม และ ที่น่าสนใจ ไปเป็นตั้งๆ
	แว่นตาเขาจะขมุกขมัวเปื้อนรอยนิ้วมือ อีกทั้งเส้นผมที่ไม่ค่อยเป็นทรงนัก ที่มักปรกหน้าปรกตาตอนที่เขาถูกตัวอักษรในบรรทัดสะกดจิตเอา
	แล้วเขาก็อุ้มลูกน้อยไปหลายสิบเล่มเต็มจำนวนเท่าที่สิทธิ์พิเศษของอาจารย์จะยืมได้  จะเอาเวลาที่ไหนควงสาวไปทานดินเนอร์ - - ฉันแอบสงสัย
		คุณว่างหรือเปล่าครับ เหลือเชื่อจริงๆ เขาเอ่ยปากถามฉันถึงวันว่าง วันที่ฉันไม่ค่อยจะเชื่อในความรู้สึกนัก
	จากนั้น หนอนหนังสือ และคนเฝ้าสวนหนังสือ ต่างก็อยู่ใต้ร่มคันเดียวกันในวันฝนพรำ ต่างฟังเพลงเดียวกันในคืนดาวล้อมฟ้าท่ามกลางวงล้อมของหนังสือสารพัด สารพัน
	ความพร้อมในฐานะของมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐส่งผลให้ห้องสมุดขนาดใหญ่อย่างนี้ยกระดับเป็นหอสมุดไปในตัวอยู่แล้ว - - แต่ไม่ว่าจะเป็นตึกห้าชั้น ใหญ่โตเพียงไร บรรณารักษ์ทั้งตัวและหัวใจอย่างฉัน รักในคำเอ่ยขานว่า ห้องสมุด มากกว่าดูอบอุ่นและเป็นมิตรกว่ากัน
	เราทั้งสองจึงหาโอกาสนำหนังสือดีๆ เหมาะสำหรับห้องสมุดต่างจังหวัด ตามแต่ความสะดวกที่เราจะตะลอนไป
	แต่ละเที่ยวรถที่บรรทุกเอาทั้งความรู้และความรักไปสู่ชนบท  นำพาให้เรารู้สึกถึงความขาดแคลนที่ยากจะถมให้เต็มได้ในช่วงชั้นของโอกาสการเข้าถึงการศึกษาอย่างเท่าเทียม และทั่วถึง
	ในส่วนของฉัน และเขา ซึ่งเป็นกำลังน้อยๆ จึงเต็มใจที่จะปฏิบัติหน้าที่ในส่วนเสี้ยวเล็ก ๆ ในสังคมที่กว้างขวางใหญ่โต ก็พึงพอ และอิ่มใจฝันดีแล้ว
	แต่วันนี้ หนังสือกองนั้นบนโต๊ะ ไม่มีอยู่อีกแล้ว  เขาอยู่ที่ไหน ? มีแต่ความว่างเปล่าตรงโต๊ะริมสุดนั้น
ฉันเฝ้ารออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
	ไม่เห็นเขาเลย แม้แต่นาทีเดียวของการเฝ้ารอ..
อาจารย์หนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะริมสุด สายตาเหม่อมองไป
สุดปลายฟ้า ผ่านหน้าต่างกระจกบานสูงใหญ่ แสงแดดสีทองลอดไล้เข้ามาสู่บรรยากาศภายใน -  - - - - - ขับเน้นความเดียวดายให้ปรากฏชัด
	ไร้เงาเธอที่หลังเคาน์เตอร์บริการยืมคืนหนังสือ ไร้รอยแย้มยิ้มทักทาย ไร้การอคอยที่แช่มชื่น ไร้คำเจรจา
	
	พระภิกษุรูปหนึ่งสวดมนต์พิธี แล้วปะพรมน้ำมนต์ไปทั่วห้องสมุดแห่งนั้น เพื่อขจัดข่าวลือเรื่องความอาลัยในการจากลาที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวของคู่รักคู่นี้ ที่ประสบอุบัติเหตุบนท้องถนน ในวันที่กลับจากการนำหนังสือไปบริจาคให้โรงเรียนต่างจังหวัด
	แม้จะอยู่ร่วมชาติภพ แต่ด้วยแรงบุญกรรมต่างกัน  ช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดคือตอนยังมีชีวิต  น่าจะทำดีต่อกันไว้  เพราะหลังจากนี้แล้ว  ไม่มีใครรู้ว่าโลกหลังความตายนั้นคืออะไร เป็นอย่างไร
	รอให้ถึง..พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว.