ANGEL : ชายผู้มีปีก (3)

ปากกาเวทมนตร์

 NATALIE NATALIE  
ผมกรดกริ่งและเรียกหาสาวน้อยที่น่ารักคนนั้น เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เธอก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว 
น่ารักราวกับตุ๊กตาตัวน้อยที่วิ่งได้ นาตาลีวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม ผมนั่งลงคุกเข่าลูบผมสีทองของเธออย่างเอ็นดู 
 Hi, little angel. I just wanna say good bye to you for the last time  
 แล้ว พี่ Angel จะ กลับ มา เมื่อ ไหร่ ล่ะ  
 อ้าาาว!! พูดไทยได้นี่นา  
นาตาลียังเรียกผมว่า angel เหมือนเดิม แม้เธอจะพูดช้ามากและสำเนียงไทยไม่ชัด แต่นี่ผมโดนเด็กหลอกซะแล้วสิ 
 ช่าย แย้ว I พูด ได้ นิด หน่อย น่ะ  
 ไม่กลับมาแล้วล่ะจ่ะ ถ้าพี่จะกลับมาก็มาเที่ยวน่ะ พี่จะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะ  
 ทาม มาย ล่ะ?  
 พี่เบื่อที่ต้องไปๆ มาๆ ไม่มีหลักแหล่ง พี่พอใจแล้วล่ะ ที่ทำงานที่นี่มาสองปี  
 I ว่าดีออก ไปๆ มาๆ เหมือน นก เลย บินไปก็บินมา  
ทำไมนะ ? ที่เด็กๆ ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด มือที่โบกขึ้นลงเหมือนนก ดูยังงัยผมก็อดยิ้มไม่ได้ 
 ไหน มานี่ซิ มาให้พี่กอดหน่อยเร็ว พี่จะไปแล้วนะเจ้านางฟ้าตัวน้อย  
นาตาลีกระโดดโผเข้ากอดผมอย่างรวดเร็ว เธอรัดคอผมแน่น เธอแกล้งกอดคอแน่นซะจนผมต้องเอาคืนบ้าง 
ผมเอียงแก้มไปหอมแก้มดังฟอดใหญ่ นาตาลีหัวเราะชอบใจมาก 
เธอแกล้งกอดคอผมแน่นเข้าไปอีก 
 ปล่อยได้แล้วจ่ะนาตาลี ถ้าไม่ปล่อยพี่จะหอมอีกนะ  
ด้วยความน่ารักน่ากอด ผมจึงทั้งกอดทั้งหอมอีกครั้ง และอีกครั้ง จนนาตาลีปล่อยมือพร้อมหัวเราะร่าเหมือนจั๊กจี้ 
(อย่ายิ้มด้วยความอิจฉาผมสิครับท่านผู้อ่าน ^_^ ) 
ผมอุ้มนาตาลีขึ้นมากอดอีกครั้ง นาตาลียอมให้ผมอุ้มง่ายดาย 
เธอกอดคอผมแน่นเลยครับ พ่อและแม่ของนาตาลีคงเดินมาเพราะเสียงหัวเราะของนาตาลีที่สดใสเสียเหลือเกิน 
ผมทักทายครอบครัวของนาตาลีเล็กน้อย ผมบอกลาทั้งคู่ยืนมือจับแสดงความขอบคุณและยินดีที่เราได้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันมาตลอดสองปี 
แม่ของนาตาลีเล่าให้ผมฟังว่านาตาลีอยากออกมาเล่นกับผมนานแล้ว 
เธอเห็นผมวิ่งออกกำลังตอนเช้าทุกวันช่วงที่ผมมาพักที่นี่ แต่ไม่กล้าออกมาเล่นด้วย ผมมองหน้าสาวน้อยผู้เขินอาย 
ผมวางนาตาลีให้ยืนที่พื้นและก้มมองนาตาลีอีกครั้ง 
 หลงรักพี่ก็ไม่บอกนะ  ^_^ 
นาตาลีหัวเราะลั่นด้วยความเขินอาย เธอโดดเข้าไปกอดขาของแม่เธอด้วยเสียงหัวเราะ 
 พี่ไปล่ะนะ Byebye Little angel  
ผมโบกมือลานาตาลี นาตาลีกอดที่ขาของแม่เธออย่างแน่น แล้วก็ร้องเริ่มไห้อย่างกับว่ารู้จักผมมานานอย่างนั้นแหละ T_T 
แม้ผมจะยิ้มให้เธอเพียงไร น้ำตาเธอก็ไม่หยุดไหลสักที ผมจึงเดินถอยหลังไปขึ้นรถ โป้งและแบงค์เพื่อนผม ติดเครื่องรออยู่นานแล้ว 
 Angel dont cry  
เป็นคำสุดท้ายที่ผมพูดกับนาตาลี สาวน้อยวัย 4 ขวบที่ไร้เดียงสาน่ารัก ผมมองหน้าเธออีกครั้ง 
นาตาลีพยายามหยุดร้องไห้ ผมปิดประตูรถ มองผ่านกระจกเห็นเธอสะอึกสะอื้น 
ปากเธอเผยรอยยิ้มและกระซิบเบาๆ ผมพยายามอ่านปากนั้นอย่างตั้งใจ 
 Byebye angel, The man.  
 The man อะไรหว่า ?  
ผมนั่งคิดอยู่บนเครื่องบินชั้นธุรกิจ ช่างสบายจริงๆ ครับ 
ใช่ว่าผมจะร่ำรวยอะไร ผมตกเครื่องครับ T_T ไม่แปลกอะไรที่ต้องซื้อตั๋วใหม่ 
และเคราะห์ซ้ำกรรมซัดครับที่เหลือเฉพาะชั้นธุรกิจ ผมก็ต้องยอมจ่ายด้วยความไม่เต็มใจ 
ผมนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาเมื่อครู่ ทำปากขมุบขมิบตามนาตาลีซ้ำแล้วซ้ำเล่า 
ผมพยายามที่จะเข้าใจ แต่ก็ไม่เป็นผล แล้วผมก็อดคิดถึงนาตาลีไม่ได้ 
ผมคิดถึงเธอจริงๆแหะ ก็เธอน่ารักนี่นา ^_^ ผมอมยิ้มอยู่ในใจคนเดียว 
 สวัสดีค่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะคะ รับน้ำอะไรดีคะ  
แอร์โฮสเตสสาวสวยหยุดความคิดถึงผมไว้แค่นั้น ด้วยคำทักทายที่เรียกผมกลับมาจากบ้านนาตาลีทันที 
 ยิ้มในความน่ารักของคุณนั่นแหละครับ  ผมขอน้ำเปล่าครับ  
แอร์โฮสเตสยิ้มอายๆ คงเขินผมน่ะ หรือไม่เธอก็คงคิดว่า ไอ้นี่ทะลึ่ง ลามปาม ไม่หล่อดันมาจีบฉัน 
เพียงแต่เธอยิ้มกลบเกลื่อน ผมคาดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังนะ ก็ผมมันไม่หล่อนี่นา คารมก็บ๊องๆ บ้านนอกซะอย่างนั้น 
 ไม่หล่อดันเจ้าชู้  T_T เพื่อนผมมันเคยแซวเวลาที่ไปเที่ยวเทคด้วยกัน 
ก็ผมผู้ชายนี่ครับ ไม่แซวผู้สาว แล้วจะให้ไปแซวตัวผู้ที่ไหน(ว่ะ) 
ผมสลัดความคิดไร้สาระกับแอร์โฮสเตสสาวสวยคนนั้น เอนเก้าอี้ไปข้างหลังเล็กน้อย 
ผมเริ่มง่วงนอนแล้วล่ะ ขอหลับสักงีบก่อนถึงบ้านเถอะ 
มีใครเคยเป็นอย่างผมบ้างมั้ยครับ ที่พบเจอใครบางคนแล้วรู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานาน 
บางครั้งก็นึกไม่ออก บางครั้งรู้ได้โดยทันที ผมไม่ได้หมายถึงแต่ครั้งอดีตชาติ 
แต่ผมหมายถึง ในชีวิตเดียวนี้กับใครบางคนที่เราเจอ และรู้สึกว่าคนคนนั้น คล้ายคลึงกับใครที่เราได้เจอมาก่อนหน้า 
ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น เสียงของตัวผมเองกระซิบบอกตัวเองอย่างแผ่วเบา 
ภาพที่ผมเห็นและเสียงที่ผมเคยได้ยิน ผมนึกถึงใครบางคนที่กระจ่างชัดในความรู้สึก ผมคิดถึงเธออีกแล้ว 
 ช่างเหมือนกันจริงๆ