ฉันยืนอยู่เดียวดายท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว
...ร่างฉันสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บและความเย็นจับขั้วหัวใจ
ฉันอยู่ที่ไหน ?
ทำไมฉันรู้สึกอ้างว้างจัง
...ฉันทรุดลงนั่งคุกเข่ากอด อกไว้แน่น แต่ฉันยังไม่หายหนาว
...น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินอาบแก้มสองข้าง...
แล้วฉันก็สะดุ้งเมื่อมี.. มือขาวที่นุ่มนวลมาสัมผัสเบา ๆ ที่ไหล่
แล้วโอบร่างฉันให้ลุกขึ้นยืนในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอ
เธอโอบกอดฉันไว้แนบ อก....
ความอบอุ่นแผ่ซ่านถ่ายทอดจากใจเธอถึงใจฉัน....
เสียงนุ่มอ่อนหวานกระซิบแผ่ว ๆ ข้างหูฉันว่า ....
ไม่ต้องกลัวเราจะไปด้วยกัน
เธอโอบกอดฉันไว้ด้วยสัมผัสที่ทะนุถนอม...
และพาฉันก้าวเดินช้า ๆ แต่มั่นคงไปตามทางข้างหน้า...
ฉับพลันอากาศเกิดแปรปรวน ลมพายุโหมกระหน่ำ...
วงแขนของเราที่โอบกระชับกันไว้ไม่อาจต้านแรงกระหน่ำของพายุร้ายได้
.........มื อ เ ธ อ มื อ ฉั น........ ค่อย ๆ อ่อนแรงคลายออกจากกัน........
ที่ รั ก
...ดวงตาฉันพร่าเต็มไปด้วยม่านน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย
และความรุนแรงของสายฝน..........
โอ้ !! ที่ รั ก.......ฉันมองไม่เห็นเธอเลย...
...เสียงสายฟ้าผ่า ดั่งจะกระชากหัวใจฉัน ให้พินาศลง
ที่ รั ก....อีกไม่ไกลเราก็จะไปถึงจุดหมายปลายทางที่เราฝันร่วมกันแล้ว
ที่ รั ก.... เธออยู่ไหน ?
ฉันหวังเพียงได้พบเธอเท่านั้น.....
แต่พายุฝน ลมแรง เกินกว่าที่ฉันจะคว้าเธอกลับคืนมา...........
((((((( ข อ บ ฟ้ า )))))))
ปลายทางของเราอยู่อีกไม่ไกล ......
แต่ฉันจะไปได้อย่างไร ? .........
.................. เ มื่ อ ไ ม่ มี เ ธ อ...............
ศศร
10 มิถุนายน 2548 22:19 น. - comment id 85212
อ่านแล้วก็ชอบนะคะ และก็ทำให้นึกถึงเพลงๆ นึง ไม่ทราบว่าเคยได้ยินบ้างมั้ย ชื่อว่าเพลง ขอบฟ้าไม่มีจริง

10 มิถุนายน 2548 22:34 น. - comment id 85213
ด้วยความกล้าหาญของหัวใจคุณที่มั่นคงต่อกัน.. ก้าวข้ามขอบฟ้ามาสิจ๊ะ.. แรงลม พายุฝน ไม่สามารถทานแรงสัมผัสจากหัวใจคุณอันอ่อนละมุนได้เลย.. ขอบฟ้าไม่เคยไกลจากหัวใจเรา.. เพียงแต่.. ปลายทางไม่มีใคร.. ชักกาเด่ว ชักกาเด่ว

10 มิถุนายน 2548 22:38 น. - comment id 85214

11 มิถุนายน 2548 22:01 น. - comment id 85237
แวะมาอ่านค่ะ ข้ามขอบฟ้าไหมคะ (ขอบคุณที่แวะไปลงชื่อไว้ในหน้า ห้อง Chat วันก่อนนะคะ

12 มิถุนายน 2548 00:58 น. - comment id 85240
ขอใหความรักข้ามไปให้ถึว นะครับ อย่าทำตกหล่นร่วงหายที่ไหนก่อนละ

12 มิถุนายน 2548 03:00 น. - comment id 85241
สายลมเย็นแผ่วกระทบใบหน้า ดวงตาค่อย ๆ เปิดตัวอย่างเชื่องช้า นี่ ! ฉันฝันไปใช่ไหม แต่ทว่า ฉันยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากอ้อมกอดนั่น มันสัมผัสได้ มันมีความรู้สึก เสียงสายฝนโปรยสายอย่างนุ่มนวล หลับตาลงด้วยความคิดถึงเธอ ที่อยู่ ณ ดินแดนอันแสนไกล นานแล้วที่เธอจากไป นับแต่วันนั้น หัวใจฉันก็ดูเหมือนจะพรากจากร่างกายตามเธอไป โชคชะตานำพาเราเพื่อพลัดพราก เส้นขอบฟ้าแห่งชาติภพ ฉันมองไม่เห็น แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่า เธอยังคงอยู่ตรงนี้ ข้าง ข้าง ฉัน เหมือนวันเก่า ...................... ตามมาคอมเมนท์แล้วนะคะ ยินดีที่ได้อ่านคะ พี่สาว.. ยิ้มมมม

12 มิถุนายน 2548 03:09 น. - comment id 85242
เส้นขอบฟ้าแห่งชาติภพ มิเคยมี แต่ฉันยังรู้สึกได้ว่า เธอยังอยู่ตรงนี้ ข้าง ข้างกันเสมอ ..... ปล. พี่ขา หนูคอมเมนท์ไปแล้วนะคะ แต่เหมือนว่า จะส่งไม่ผ่าน เพราะไม่เห็นที่ตัวเองคอมเมนท์ไปแต่ถ้าคอมเมนท์ครั้งแรกขึ้น หนูก็จะบอกว่า พี่ไม่ต้องอ่านคอมเมนท์นี้ก็ได้ ฮา ไม่ต่างกันหรอก จะให้เหมือนคอมเมนท์แรก็ทำไม่ได้แล้ว

13 มิถุนายน 2548 00:22 น. - comment id 85267
หากจุดหมายปลายทางที่รออยู่มีเขา เชื่อว่าคุณคงไปถึงค่ะ (เขียนได้ดีนะค่ะ)

13 มิถุนายน 2548 04:52 น. - comment id 85268
มาเป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องสั้นและกลอนให้มีพัฒนาการดีขึ้นเรื่อยๆนะ อ่านเรื่องนี้แล้วต้องอ่านหลายรอบหน่อย ถึงจะพอเข้าใจความหมาย

20 มิถุนายน 2548 11:57 น. - comment id 85376
ขอให้บินต่อไปเรื่อยๆ นะคร๊าบบ อย่าสิ้นหวัง
วันหนึ่งข้างหน้าใครจะไปรู้...
ขอเป็นแรงใจให้คุณแต่งผลงานออกมาเรื่อยๆ นะคร๊าบบบ
