"เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน หัวใจฉันพูดกับเธอ ทุกทีที่พบ...ที่ได้เจอ ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจฉัน มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน" ................................. ใครกันช่างสรรหาเพลง เฮ้อ เมื่อไหร่ ฝนจะมานะ โอ๊ย เมื่อไหร่เธอจะฟื้นล่ะ โจ ฉันอยากคุยกับเธอนะ ไม่ใช่นั่งมองเธออย่างนี้ ฉันยังจำได้ ที่สัญญากับตัวเองไว้ หากเธอฟื้น ฉันจะบอกเธอว่ารักเธอ ขอร้องล่ะ ฟื้นขึ้นมาเถอะ นะ .................................................... "ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องเสียเวลางาน" "ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาเลยฝน แต่ว่า คุณจะไม่บอกผมหน่อยหรือว่าเกิดอะไรขึ้น" "คือว่า เพื่อนฝน น่ะ เขาเป็นเนื้องอกในสมอง เขาผ่าตัดไปเมื่อวาน ตอนนี้ ยังไม่ฟื้นเลย ฝนก็เลย..." "ไปเป็นกำลังใจให้ ว่างั้น ใช่ไหม" "อืม..." "ดีจัง มีเพื่อนอย่างฝนเนี่ย อย่างนี้ ผมรักตายเลย" "บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้" "ยิ่งตอนฝนเขิน ยิ่งน่ารักนะ" "...." ............................................................... "มน โจ เป็นไงบ้าง" "โจ เขา ฮือ เขายังไม่ฟื้นเลยอ่ะ" "ทำใจดี ๆ ไว้ นะ งั้น ฉันเข้าไปเยี่ยมเขานะ" "อืม.. แต่.." "อ๋อ นี่ ภูจ้า" "หวัดดีค่ะ" "ครับ.." "เข้าไปด้วยกันก็ได้นะคะ" "ครับ" "ภูขา ภู มาทำอะไรที่นี่คะ หวานคิดถึงคุณแทบแย่" "คุณหวาน" "แหม จะมาหาหวานเหรอคะ รู้ได้ไงว่าหวานอยู่ที่นี่" "................." "อ๋อ นี่แฟนคุณที่ไปหาคุณวันนั้นนี่คะ สวยดีนะ ยิ่งมาเห็นใกล้ ๆ แล้ว" "อย่ามายุ่งกับฝนนะ..." "....." "ฝน ครับ เดี๋ยวคุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมขอจัดการอะไรให้เด็ดขาด" "ระวังนะคะ เขาเป็น..." "ไม่เป็นไรหรอกครับ งานผมหาใหม่ได้ แต่คุณ ผมหาใครมาแทนไม่ได้" "ขอบคุณค่ะ" "คุณหวานครับ เราคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วล่ะ" "ก็ได้ค่ะ" ................................................ "นี่ ฝน คนนั้นใครน่ะ" "อ๋อ เพื่อนร่วมงาน ภูน่ะ" "หน้าคุ้น ๆ นะ" "ทำไมเธอรู้จักเขาเหรอ" "อืม คุ้น ๆ น่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า" "ไม่รู้ซิ" "ฉันว่า ฉันพอรู้ งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้ เดี๋ยวเธอ เข้าไปหาโจก่อนแล้วกันนะ" "อืม... อย่าทำอะไรรุนแรงนะ" "จ้า" ........................................... เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม หวังว่า มน คงไม่ทำอะไรรุนแรงนะ ขอให้ภูตกลงกับคุณหวานอะไรนั่นให้ได้ก่อนแล้วกัน จะได้ไม่มีปัญหา โจ คุณจะฟื้นขึ้นมาไหม??? ....................................... "คุณหวาน ผมขอบอกคุณอีกครั้งนะครับ ว่า ผมมีคนรักแล้ว แล้วก็กำลังจะแต่งงานกันด้วย" "แต่ตอนนี้ก็ยังนี่คะ หวานรักคุณนะ" "แต่ผมไม่ได้รักคุณ" "งั้น ฉันจะ" "คุณจะทำอะไรก็เชิญ บอกพ่อคุณให้ไล่ผมออกก็ได้นะ ผมยินดี" "คุณ...." "ขอบคุณนะครับ สำหรับความรู้สึกดีดี ที่คุณให้ผม แต่ผมคงรับมันไว้ไม่ได้" "ไม่ นะ หวานรักคุณ นะคะ" "หวาน!!!!!!" "พี่มน" "อ้อ หวานนี่เอง พี่ก็นึกว่าใคร แล้วมาทำอะไรแถวนี้" "ก็คุณลุงให้มาตามพี่มนนั่นแหล่ะ" "แล้วที่เธอยืนตรงนี้ ทำอะไรน่ะ" "เอ่อ คือ..." "หวานเป็นน้องคุณเหรอครับ" "ไม่ใช่ค่ะ ลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ" "อ๋อ เราเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วค่ะ" "แน่ใจนะ ยัยหวาน" "แน่ใจค่ะ" "ดีแล้ว ไม่งั้น พี่จะไปฟ้องคุณอา" "โธ่ พี่มน อย่านะคะ พี่ก็รู้น่ะ ว่าพ่อหวานเป็นยังไง" "งั้นก็ดีแล้ว กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ตามมา" "แต่ว่า..." "ไหนว่าเคลียร์กันแล้วไง" "ก็ได้ค่ะ เชอะ ไม่สนก็ได้" "ขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ" "ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น" "ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเราไปเยี่ยมโจกันดีกว่านะคะ ไม่รู้ว่า โจจะฟื้นขึ้นมาไหม" "ทำไมต้องเป็นฝน ล่ะครับ" "เอ่อ คือว่า คือ เขาสนิทกันมากน่ะค่ะ" "แค่นั้นเหรอครับ" "ค่ะ คุณคิดอะไรคะ" "อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร" ...................................... ทำไมผมต้องรู้สึกแปลก ๆ ด้วยนะ ทำไม ฝนไม่บอกผมเลยสักคำ ว่ามีเพื่อนสนิทตั้งแต่แรก แต่ผมจะพยายามไม่คิดมาก มันคงไม่มีอะไรจริง ๆ ผมคงคิดไปเอง .................................. แต่ว่า.... "ฝน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" "โจ!!!!" "คุณภูคะ คือ" "ไม่เป็นไรครับ ผมคงเข้าใจถูกแล้ว ขอบคุณนะครับ ฝากลา ฝนด้วยนะ" "คุณภู คะ อาจจ..............." ..................................... ทำไม ผมจะต้องไปเห็นภาพแบบนั้นด้วยนะ ไหน คุณบอกว่า เขายังม่ฟื้น แต่ทำไม ผมถึงเห็น เขากับคุณ กอดกัน ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไม ผมมันไม่ดีตรงไหน ก็ได้ หากมันเป็นความสุขของคุณ ผมยินดี ผมยินดี..... ................................................... เออ.. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเป็นอะไร เขาเรียกว่าหึงหรือเปล่านะ แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ นี่ เขาจะกอดกลับใครก็เรื่องของเขา แต่ฉันว่าคนที่เจ็บกว่าฉัน คงเป็นคุณภูแหล่ะ อืม คงต้องรีบไปบอก ฝน ....................................................... "ฝน โจ" "มน ฉันฟื้นแล้ว ไม่ดีใจเหรอ" "ดีใจซิ แต่ว่า ฝน เมื่อกี๊ ภู.... เขา.... เอ่อ" "เขาไปไหนล่ะ" "เขาไปแล้ว ฝากลาเธอด้วย" "เกิดอะไรขึ้น" "เขานึกว่าเธอ เอ่อ กับโจ" "ภู....................." "ตามเขาไปซิฝน" "แล้วโจไหวแน่นะ" "ไม่เป็นไร เดี๋ยวมนก็ดูแลเราเองแหล่ะ" "แหม ใช้เลยนะ" "ไม่ได้เหรอ" "อืม เดี๋ยวเรา ดูแลโจเอง" "ขอบใจนะ งั้นเราไปก่อนนะ บายจ้า" "บาย" .....................................................
ลอยไปในสายลม 20 ก.ค. 2548 14:41 น. - ID 5535 
758
3
0
20 กรกฎาคม 2548 14:44 น. - comment id 77147
เธอคงไม่รู้เลย ไม่เคยจะเข้าใจ ในความเปลี่ยนไปที่ฉันมี เรายังอยู่ใกล้กันดั่งเพื่อนที่แสนดี เธอคงรู้สึกแค่นั้น * เพราะฉันซ่อนมันไว้ข้างใน ฮืมๆๆ ความในใจที่ตัวฉันมี ไม่เคยบอกให้เธอได้ฟังสักที คำๆนี้ที่ดังอยู่ก้องในใจ ** เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน หัวใจฉันพูดกับเธอ ทุกทีที่พบ...ที่ได้เจอ ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจฉัน มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน เธอคงไม่เข้าใจ ฉันเองก็รู้ดี บางทีที่มาใกล้ชิดกัน เธอคงไม่คิดเกิน เกินคำว่าเพื่อนกัน ฉันพอเข้าใจฉันรู้ (*,**,**) มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน
22 กรกฎาคม 2548 13:15 น. - comment id 85649
เขาเรียกว่าหึงจริงๆด้วยจ้ะ น่ารักดีนะคะ
23 กรกฎาคม 2548 11:48 น. - comment id 85663
พี่กานต์ คะ อ่านะ เป็นบ่อยหรือเปล่าคะ อาการเนี้ย ^_^
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ