“ พรุ่งนี้ เธอจะไม่ร้องไห้..”

อัลมิตรา

ฉันกำลังง่วงกับการจัดการพันแผลที่มือด้านขวา 
ทุลักทุเลจัง .. เพราะมือซ้ายไม่เก่งเท่ามือขวา
แย่จัง .. ล้มไม่เป็นท่าเลย หัวเข่าด้านซ้ายก็ถลอก หนำซ้ำมือก็บาดเจ็บอีก
พันผ้าไปก็นึกสมเพชตัวเอง อยู่ดีไม่ว่าดี..หาเรื่อง 
ฝนตก ๆ แทนที่จะหลบฝน กลับฝ่าฝนกลับบ้าน ได้แผลจนได้
ดอกยางคงสึกแล้ว เบรคไม่ดี..
 เถอะน่า .. เจ็บแค่นี้ บ่นทำไมว้า..  รอดมาก็บุญโขแล้วล่ะ
ฉันขบขันกับเรื่องราวของตัวเอง 
ความจริง..ฉันน่ะ ใจเสาะจะตายไป แผลนิดแผลหน่อย ก็โอดโอย
แต่คราวนี้ไม่แฮะ .. รู้สึกเฉย ๆ 
ฉันไม่รู้หรอกว่าแก้วเกล้ามายืนข้างโต๊ะทำงานของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่
ราวกับว่า เธอมานานแล้ว .. และคงเห็นฉันบ่นงึมงำคนเดียว
แต่ไม่อยากรบกวนฉันในขณะที่ฉันกำลังดูแลบาดแผลตนเอง 
 อ้าว ! เกล้า .. ว่าไง มาเงียบเชียว นั่งก่อนสิ  
 ค่ะ พี่ เกล้ามาสักครู่ เห็นกำลังยุ่งอยู่ ก็เลยยืนรอเงียบ ๆค่ะ 
 อ๋อ..พันผ้าน่ะ เรียบร้อยแล้ว ทานข้าวเช้ามายัง พี่มีข้าวต้มคลุกนะ แบ่งกัน   
 ทานกาแฟมาแล้วค่ะ พี่ 
 มีอะไรหรือเปล่า ดูหงอย ๆ นะเกล้า ท่าทางไม่สดชื่นเลย นอนน้อยสิท่า
 พี่คะ พี่..ช่วยเกล้าที 
ประหลาดใจมาก ใช่สิ ฉันประหลาดใจ 
เพราะเท่าที่รู้จักแก้วเกล้ากันมานาน ร่วมงานกันก็บ่อยครั้ง
ฉันยังไม่เคยเห็นเธอตกอยู่ในสภาพนี้มาก่อน ..เหมือนซังกะตาย
นอกจากแววตาเซี่องซึมแล้ว ฉันยังเห็นรอยหม่นหมองบนใบหน้า
เหมือนว่าเธอมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ หรือว่าเธอตกอยู่ในห้วงแห่งความเศร้า 
จริงสิ.. ฉันสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้า..
เธอคงแบกทุกข์เอาไว้มากมาย 
ความสดใสร่าเริงที่เคยปรากฏ..หายไป 
เธอไม่เหมือนคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก 
 เกล้า .. พี่พอจะช่วยอะไรได้บ้าง เกล้า..บอกที เกิดอะไรขึ้นกับเกล้า ? 
 เขา เขาค่ะ พี่  ..เขา ทำให้เกล้าเสียใจ 
 เขา เขาคนนั้นใช่เอกหรือเปล่า 
ไม่มีเสียงหลุดจากปากของเธอ แต่ฉันเห็นเธอพยักหน้าแทนคำตอบ 
ฉันนึกถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นคนรักของแก้วเกล้า เขาชื่อเอก 
หมอนี่หน้าตาดี ค่อนข้างเจ้าชู้ ทั้งฐานะ หน้าที่การงาน ก็จัดได้ว่าเข้าขั้นดี
เท่าที่รู้ มีผู้หญิงหลายคนติดพันเขา ซึ่งเรื่องแก้วเกล้าเองก็น่าจะรู้เหมือนกัน
และคงเป็นเพราะฉันไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่ 
ข่าวคาวของเขา..บางครั้งก็ไม่ปล่อยให้มารกใจ ..ธุระไม่ใช่ (ฉันคิด) ..
และแล้ว ..คาดไม่ถึงเหมือนกันนะ
ฉันต้องกลายมาเป็นศิราณี ให้คำปรึกษาด้วยภาวะจำเป็น 
ปวดหัวดีแท้ .. อยู่ดี ๆ เรื่องแบบนี้ก็มาชนปั๋งเอาที่หน้าผาก
 เขาทำอะไร ที่ทำให้เกล้าต้องเสียใจ  ฉันถาม
ฉันเห็นเธอเม้มปากอย่างสะกดอารมณ์ ตาของเธอมีน้ำใส ๆ คลอ
เธอนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อมาอาบแก้ม
 วันก่อนเกล้ายังบอกพี่เลยว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเขา  
ฉันนึกได้ เกล้าเคยเล่าอย่างนี้ ดูท่าทางเกล้าจะมีความสุขมากในตอนนั้น
 ค่ะ พี่.. เกล้าบอกไปแบบนั้น แต่จู่ ๆ เขาก็ทำตัวเฉยชา ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ 
 เสียงสั่นเครือของเธอตอบมา
 ไม่ได้นัดไว้ก่อนหรือ ?  ฉันย้อนถาม
 ไม่เชิงค่ะ พูดกันไว้ก่อนหน้านั้น จนจะถึงวัน เกล้าเลยถามเขาอีกที 
 เขาคงลืมนะ แย่จัง 
 เปล่าค่ะ เขาไม่ลืม พี่คะ.. เขาไม่ลืม เขาจำได้แน่นอน 
 เกล้า .. ฟังพี่นะ ทุกคนมีเหตุผล สิ่งที่เขาทำ เขาก็คงมีเหตุผลของเขา 
 เกล้ารู้สึกปวดใจค่ะ เกล้ารับทราบเหตุผลของเขา แต่เกล้าก็ยังปวดใจอยู่ดี 
 แล้วกันสิ พี่ไม่เข้าใจ.. ทำไมเป็นแบบนี้ 
 พี่คะ เกล้ากับเขาไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสเจอกันบ่อย ๆ เกล้าอยากพบเขา 
เขาเองก็รู้ เขาบอกว่าจะมารับเกล้า  แต่แล้ว ..
 แล้ว...!!!  
 เกล้าเฝ้ารอนะคะ รอถึงวันนั้น แต่แล้วเกล้าก็ได้รับคำตอบว่า ..
เขาติดธุระ เกล้าไม่อยากเซ้าซี้เขา เกล้าเข้าใจว่าเขาติดธุระจริง ๆ 
 นั่นไง เหตุผลของเขา เขาติดธุระนี่จ๊ะเกล้า ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิ 
ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เกล้า ผ้าเช็ดหน้าผืนที่ฉันไม่เคยใช้เองซักที 
หนนี้เป็นหนที่สองแล้ว ที่มันทำหน้าที่เช็ดน้ำตาผู้อื่น
ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเกล้าแน่นอน คงเป็นเรื่องที่แก้วเกล้าสะเทือนใจพอดู
เกล้าสะอื้นฮักอยู่เป็นนาน .. ฉันปล่อยให้เกล้าปลดเปลื้องสิ่งที่เก็บกักไว้ในใจ
มันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกหรอก ..
ที่ฉันจะต้องมารับรู้รับฟังเรื่องราวที่เป็นความทุกข์ของคนอื่น
ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับปัญหาหัวใจด้วยแล้ว 
.. ไม่ไหว ไม่ไหว.. ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
จะไปให้คำปรึกษาอะไรกับคนอื่นได้ .. เฮ้อ .. 
 เกล้าเพิ่งรู้ ความหมายของคำว่าธุระของเขา 
เกล้าเพิ่งเข้าใจ พี่คะ..เกล้าไม่น่าโง่เลย  เธอพูดพลางสะอื้น
 หือ ! ..หมายความว่าอย่างไร ที่ว่าไม่น่าโง่ น่ะ  
 เวลาช่วงนั้นของเขา .. เขาไม่มีเกล้าอยู่ในใจ ไม่มีเลย ...
เกล้าไม่น่าหลงเชื่อว่าเกล้าสำคัญกับเขา  เสียงสะอื้นดังขึ้น
 เกล้าจะสนใจทำไม เรื่องธุระของเขา ทำไมต้องรู้ทุกเรื่อง ฉันตอบเสียงเบา ๆ
 เกล้าขับรถไปหาเขาที่บ้าน 
 บ้านเอก ?.. เฮ้ย !..เกล้า ไปกันใหญ่แล้ว เกล้าไปทำไม 
บ้านของเอกอยู่ตั้งไกล อันตรายนะเกล้า เกล้าขับรถไม่แข็ง  
ฉันรู้สึกตกใจในสิ่งที่เธอบอก
 ค่ะ เกล้าขับรถไปหาเขา แต่จอดรถอยู่อีกฝั่ง 
เกล้าเห็นไฟในบ้านเขาเปิดอยู่ ค่ะ เขาอยู่ในบ้าน 
 แสดงว่า เขาเพิ่งกลับจากเสร็จธุระสิ 
 เที่ยงคืนแล้ว ธุระของเขาคงเสร็จ เกล้าก็คิดเช่นนั้น 
 แล้วเกล้าเข้าไปหาเขาหรือเปล่า ? 
 เขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน พี่คะ เกล้ากำลังจะบอกพี่ว่า 
เกล้าเพิ่งเข้าใจถึงความหมายของคำว่า ธุระของเขา 
 แย่จัง .. เฮ้อ ! ไม่น่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย 
 เกล้ารู้สึกแย่นะพี่ เกล้าไม่รู้จะทำอย่างไร นั่งทรุดร้องไห้อยู่หน้าประตูของเขา 
เขาไม่รู้หรอกว่า  ทุกคำพูดของเขากับผู้หญิงคนนั้น เกล้าได้ยินจนหมด 
ฉันพอจะลำดับภาพได้ ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ตั้งความหวังไว้ว่าจะเจอคนรัก 
แต่กลายเป็นเจอภาพบาดใจเข้า ผู้หญิงคนนั้น นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน.. แก้วเกล้า 
สภาพของเธอตอนนี้ ไม่ผิดอะไรจากคนที่หัวใจสูญสลาย 
ตอนนี้เธอต้องการคำปลอบใจ เธอต้องการความช่วยเหลือและคำปรึกษาจากฉัน 
 เกล้าจ๊ะ .. 
พี่รู้ว่า ความเจ็บปวดของเกล้าที่มี มันไม่มีทางแบ่งปันไปให้คนอื่นได้
แต่พี่ขอถามเกล้า ถามว่า .. 
เกล้าจะเลือกความสุข หรือความทุกข์ เพื่อหัวใจของเกล้าเอง ตอบพี่ได้หรือเปล่า ? 
 ตลอดเวลาที่ผ่านมา เกล้ามีความสุขที่สุดเมื่อได้อยู่กับเขา 
และในขณะเดียวกัน..
ก็เป็นความทุกข์ที่สาหัส ที่เกล้าไม่เคยได้รับมาก่อนเช่นกัน 
เกล้าไม่รู้ว่า เกล้าจะทำอย่างไร พี่คะ ..เกล้าได้แต่คิด คิด คิด 
แต่เกล้าก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเอง 
 เกล้าต้องเข้าใจถึงความรู้สึกของตนเองเสียก่อน แล้วเกล้าจะได้คำตอบ  
ฉันบอกไปเช่นนั้น
 จะต้องเป็นแบบนี้อีกนานไหม เกล้ากลัวค่ะ พี่..
เกล้ากลัวที่จะยอมรับว่า เกล้าไม่มีความสำคัญสำหรับเขาแล้ว 
... คนที่จะประเมินว่าเกล้าสำคัญหรือไม่ อาจไม่ใช่เขา...  ฉันตอบในใจ 
ทำไมนะ ความสำคัญของเราแท้ ๆ 
แต่เรากลับยกให้คนอื่นถือสิทธิ์ในการประเมิน 
เราเกิดมาเพื่อคนอื่นหรือไร เราเกิดมาเพราะเราต้องมาเป็นคู่ของเขาคนนั้น ...
ผู้ใดตอบได้ ?
และในเมื่อไม่มีใครตอบ ทำไมเราไม่ครอบครองสิทธิ์นั้นเอง จะมาเศร้าเสียใจทำไมกัน
ถ้าคนอื่นมองไม่เห็นคุณค่าของเรา ..
เราจำเป็นต้องกระเสือกกระสนแจงค่าของเราให้ปรากฏเชียวหรือ
คนอื่นคิดเช่นไร ฉันไม่รู้ แต่ฉันมีความคิดของฉันอย่างนี้ ..  
ฉันนิ่งเงียบไปสักพัก ปล่อยเวลาให้เกล้าจัดเรียงความคิดที่สับสนในใจ
เธอยังคงร้องไห้ ผ้าเช็ดหน้าของฉันเปียกไปทั้งผืน .. มีประโยชน์ดีแท้ผ้าผืนนี้
จนเธอเพลาเสียงสะอื้น .. 
ฉันเอื้อมมือไปแตะแขนของเธอเบา ๆ มือที่พันผ้าก๊อตขาว มือที่บาดเจ็บ 
 พี่รับทราบนะ รับทราบถึงความเจ็บปวดที่เกล้าได้รับ 
มันต้องใช้เวลาพอสมควร พี่ย่อมรู้..
พี่ได้แต่หวังว่า เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะไม่ร้องไห้อีก .. 
พี่ไม่ต้องการคำสัญญาจากเธอ พี่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องยาก
สิ่งที่พี่อยากเห็นก็คือ ความพยายามต่างหาก พยายามนะ เพื่อตัวของเธอเอง 
เธอโผมากอดฉัน และสะอื้นโฮอีกครั้ง ฉันได้แต่โอบเธอเบา ๆ
ปล่อยให้เธอระบายอารมณ์..
ไหล่ของฉันกลายเป็นที่ซับน้ำตาของเธอ  
เสียงร้องไห้ของเธอบาดลึกไปถึงหัวใจของฉันเช่นกัน 
 เกล้า..พี่ต้องไปห้องตรีทอง พี่มีนัดประชุมเช้านี้ 
 ค่ะ พี่ ขอบคุณมากนะคะ เกล้าจะพยายาม 
 หยุดร้องไห้ได้แล้ว เงียบซะ ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น ไม่ต้องคืนพี่หรอก พี่ยกให้ 
ฉันจัดการกับเอกสารบนโต๊ะอีกหน่อย ถือแฟ้มรายการการประชุมของคราวก่อน
ไม่อยากบอกว่า ในแฟ้ม ฉันซุกหนังสือของการท่องเที่ยวไว้หนึ่งเล่ม 
การประชุมที่ใช้เวลากว่าสามชั่วโมง ฉันรู้ว่า สาระของสิบห้านาทีก่อนเลิกประชุมเท่านั้น
ที่จะเป็นโปรเจคงานของฉัน ช่วงเวลาก่อนหน้า .. ขยะ ทั้งนั้น
ฉันน่าจะมีเวลาเปิดอ่านหนังสือแนะนำที่ท่องเที่ยวได้อย่างคร่าว ๆ 
ก่อนที่เปิดอ่านโดยละเอียดอีกทีเมื่ออยู่ที่บ้าน
แต่อาจเป็นเพราะมือที่พันผ้าไว้ ทำให้หยิบฉวยไม่ถนัด ไหนจะต้องหิ้วโน๊ตบุค ไหนจะแฟ้ม
หนังสือที่ฉันแอบซุกไว้เลยหล่น ซึ่งเกล้ายังคงนั่งอยู่บริเวณนั้นพอดี
จึงช่วยเก็บขึ้นมา พลางมองฉันเหมือนตั้งคำถาม 
 ปลายสัปดาห์นี้หยุดตั้งสามวัน 
พี่คิดว่า พี่จะออกไปใช้ชีวิตเป็นชาวเกาะ น่ะ  ฉันตอบไปก่อนที่เธอจะถาม
 แต่พี่เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด หนำซ้ำพี่ยังบาดเจ็บอยู่นะ พี่จะไปยังไง  เธอคงสงสัย
 ไปได้สิ เจ็บแค่นี้ขี้ประติ๋ว พรุ่งนี้ก็หายแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก สบายมาก สำหรับพี่ 
 พี่จะไปกับคนรักของพี่หรือคะ 
 ว่าไปนั่น ! มีซะที่ไหน .. พี่ไปคนเดียว  เอ.. แล้วจะมาซักพี่ทำไมจ๊ะ หนูน้อย 
 พี่ดูแปลก ๆ ไปนะคะ หมู่นี้เหมือนพี่เก็บงำอะไรบางอย่างไว้ 
พี่แน่ใจนะ ว่าพี่ไม่เป็นอะไร 
 เธอถามเหมือนขอคำยืนยัน ทั้งที่เธอเองก็เพิ่งจะสร่างจากการร้องไห้มาหมาด ๆ
 พี่ก็ไปของพี่คนเดียวบ่อย ๆ ทำอย่างกับว่าพี่ไม่เคยไปอย่างนั้นแหล่ะ   ฉันเฉไฉ
 แต่พี่ก็ไม่เคยไปถี่ขนาดนี้ ทำไมต้องไปเป็นชาวเกาะ เกาะอะไรคะ ที่พี่จะไป เธอถาม
 เกาะนั้นเป็นเกาะแห่งความทรงจำ  
ท้องฟ้ายามสนธยายังติดตานะเกล้า ประทับใจไม่รู้ลืม..
ฉันนึกย้อนไปถึงตอนที่ฉัน นั่งอยู่บนผาด้านหนึ่งของเกาะ ซึ่งเป็นจุดชมวิวใกล้ที่พัก
ฉันสัญญากับตัวเองว่า ฉันจะเขียนบางอย่างเกี่ยวกับที่นั่น 
จนแล้วจนรอด ฉันเขียนไม่จบสักที
แต่ก็เหมือนกับ หัวใจของฉันถูกอะไรบางอย่างบดบังความรู้สึกที่ดีนั้น
ฉันควรกลับไปที่นั่นอีกครั้ง เพื่อทบทวนบางอย่าง .. 
 พี่ยังไม่ได้ตอบเกล้าเลยค่ะ ว่าพี่จะไปไหนคะ  เธอถามมาอีกครั้ง
 สีชัง เกาะสีชังจ๊ะ ที่พี่จะไป   ฉันตอบ และยิ้มให้เธอ
 พี่รับปากกับเกล้านะคะ ว่าพี่จะดูแลตัวเอง  
 แน่นอน แผลเก่ายังไม่หาย พี่คงไม่เอาแผลใหม่มาโชว์เกล้าหรอก 
 ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เกล้าหมายถึง พี่ต้องดูแล .. 
คือว่า.. เกล้าไม่รู้จะบอกยังไง บอกไม่ถูก 
 พี่เข้าใจ ขอบใจจ๊ะ ที่เป็นห่วง พี่จะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด สัญญา..
แต่อย่าลืมนะ สิ่งที่เกล้าควรทำ นับตั้งแต่ตอนนี้ไป คือ พยายาม .. 
 ค่ะ พี่ พยายาม.. เกล้าจะพยายาม ..   
 ยิ้มให้พี่ดูหน่อยสิจ๊ะ เกล้า พี่จะได้วางใจ  
ถึงจะเป็นยิ้มที่เกล้าต้องฝืนเต็มทน แต่นั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
มันเป็นความหวังนะ ความหวังที่ต้องอาศัยกำลังใจที่เข้มแข็งของเธอเอง
ฉันยิ้มให้กับเกล้า และยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มที่ฉันเลือกที่จะให้มันปรากฏ
ฉันไม่อยากให้เกล้าล่วงรู้ว่า .. นานทีเดียว ที่ฉันตัดสินใจจะยิ้มอีกครั้ง
ใกล้เวลานัดประชุมเต็มที .. ฉันมองนาฬิกาที่เป็นรูปล้อรถสีดำ 07.55 น.
อืมม ! ..สีดำ เข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ IBM ของฉัน.. 
คนที่ให้มาราวกับมีตาทิพย์ ให้มาทั้งทีไม่ยักจะเตรียมถ่านมาให้ด้วย
แต่ช่างเถอะ ได้คืบก็จะเอาศอก .. ชักจะนิสัยเสียแล้ว สิ
ก่อนเปิดประตูห้องทำงานออกมา ฉันหันไปบอกเกล้าว่า 
จะนั่งอยู่ตรงนี้อีกสักหน่อยก็ได้ ..ไม่ว่ากัน และกำชับว่า อย่าคิดมากนะ..
จากนั้นฉันก็เดินออกจากห้องเพื่อไปประชุมอีกตึก ..ฉันลอบมองอีกครั้ง..
เกล้ายังคงนั่งอยู่ที่เดิม เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามเก้าอี้ประจำตำแหน่งของฉัน
รอยช้ำแดงที่ขอบตาของเธอที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก 
หน้าตาตอนนี้ ไม่น่าดูสักเท่าไหร่ สองแก้มเปรอะคราบน้ำตา
ตอนนี้สภาพของเธอคงยังไม่พร้อมที่จะออกไปพบคนอื่น ๆ
ส่วนฉันเองก็ไม่ว่างเสียด้วย .. เอ !.. หรือฉันควรอยู่กับเธอสักพัก
เรื่องประชุมเรื่องเล็ก ไม่มีฉัน.. งานก็ยังคงดำเนินอยู่ได้
แต่ก็นั่นแหล่ะ .. มันคือหน้าที่ ..
ฉันมีหน้าที่ที่จะต้องกระทำ ยังต้องมีความรับผิดชอบต่อการที่ได้รับมอบหมาย
เอาล่ะ .. ตัดสินใจแล้ว สิ่งที่เป็นไป มันก็ย่อมเป็นไป
อีกอย่าง ฉันไม่สามารถย้อนกลับไปปรับอดีตให้ใครต่อใครได้
เรื่องปวดร้าวที่เกล้าประสบมา ก็คงมีแต่เกล้าเท่านั้น ที่จะต้องจัดการกับมัน
ฉันเป็นเพียงคนนอก เป็นเพียงคนที่ผ่านมารับรู้ความรู้สึกเท่านั้น
ฉันปล่อยให้เธออยู่ลำพัง เพื่อที่จะคิดย้อนเรื่องที่เราคุยกันตั้งแต่แรก
ฉันไม่รู้หรอกว่า ฉันตัดสินใจผิดหรือเปล่า ที่ดันไปแนะนำเธออย่างนั้น
ก็จะทำไงได้ .. ถ้าฉันปราดเปรื่องกว่านี้ ฉันคงไม่อมภูมิไว้หรอก 
เ ธ อ รั บ ป า ก ฉั น ไ ว้   . .   ว่ า เ ธ อ จ ะ พ ย า ย า ม
ส่ ว น ฉั น . .   ฉั น ก็ ใ ห้ คำ สั ญ ญ า กั บ เ ธ อ
แ ต่ ฉั น ไ ม่ อ า จ รู้ ว่ า ..
เ ข า ข อ ง แ ก้ ว เ ก ล้ า ทำ อ ะ ไ ร อ ยู่ ที่ ไ ห น กั บ ใ ค ร 
  
..