ช่วงเวลาที่หายไป *

mild

เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผูกพันธ์กับการเขียน . . อาจเป็นเพราะผู้ชายที่ได้ชื่อว่า " คุณพ่อ " ของชั้นท่านรักการอ่าน ปลูกฝังแววที่มีตั้งแต่เด็กของชั้นว่า ถ้าอยากจะเขียนให้เก่ง ต้องอ่านให้เยอะเข้าไว้ หลังจากนั้นชั้นก็รักสิ่งเหล่านี้มาตลอด จากวัยเด็กสู่วัยรุ่นที่ทำให้ชั้นได้พบกับโลกแห่งการสื่อสารที่ยิ่งใหญ่ มันคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก " อินเตอร์เนต "  โลกแห่งความฝันที่เป็นเหมือนดาบสองคม . . . 
การท่องอยู่บนโลกใบนี้ ชั้นได้พบเจอสิ่งใหม่ๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นความรู้ใหม่ เพื่อนใหม่ และสิ่งอื่นๆอีกมากมาย แต่สิ่งที่ชั้นสนใจเป็นพิเศษคงไม่พ้นการอ่านหรือเขียนอีกอยู่ดี และ " ไดอารี่ออนไลน์ " ก็มีทั้งสองอย่างครบอยู่ในตัว เราสามารถเขียนสิ่งที่เราอยากเขียนได้ อีกทั้งยังสามารถอ่านไดอารี่ของคนอื่นได้อีกต่างหาก . . ชั้นค้นพบแล้ว " ความสุข " ที่สร้างด้วยตัวเอง
ทุกๆอย่างผ่านไปทำให้ชั้นอยากใช้ประโยคที่ว่า . . อะไรก็เกิดขึ้นได้ . . ซะเหลือเกิน เพราะเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงได้เกิดขึ้นแล้ว ไดอารี่ออนไลน์ที่ชั้นเขียนมาตลอดเวลา 2 ปีได้ปิดลงอย่างกระทันหัน เนื่องจากเว็บมาสเตอร์มีปัญหาภายใน สิ่งที่เป็นดั่งกิจวัตรประจำวันก็ต้องหยุดทำซะดื้อๆ เล่นเอาคนอย่างชั้นช๊อคไปหลายวันกว่าจะทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
มาถึงตรงนี้หวังว่าคนอ่านจะเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่ชั้นเขียแล้ว หลายๆคนที่เขียนไดอารี่ออนไลน์ได้บันทึกสิ่งที่ตัวเองเขียนเก็บไว้ เพื่อว่ามันจะหายไป ชั้นเป็นคนนึงที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องเก็บ แต่เมื่อกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้จึงอยากจะเตือนเพื่อนๆทุกคน 
อยากเก็บตัวอักษรที่ไม่ต่างไปจากกล่องความทรงจำใบใหญ่ของชั้นไว้ . . ให้นานเท่านาน ยังคงมีความหวังที่ว่าทุกๆอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม คนเราต้องสูญเสียหลายๆอย่างไปตามกาลเวลา แต่ขอให้ความหวังเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราจะเสียไป
ปล . ความสุขอยู่กับคุณทุกคน ^^