ไดอารี่ฉบับคนคิดมาก...(ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป)

grofai-penguin

หลายครั้งหลายคราที่ฉันได้พบปะคนมากมาย และก็มีหนึ่งในนั้นที่ฉันประทับใจมากเป็นพิเศษจนเราได้รู้จัก และสนิทกัน แต่แล้วความรู้สึกที่เคยมีต่อเขาคนนี้กลับเป็นความรู้สึกที่นิ่งเฉย ไม่สนใจ ไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขา ถามว่าเขาทำอะไรให้เราโกรธรึเปล่า ลองทบทวนอย่างดี ก็ไม่พบว่าเขาจะทำอะไรให้เราโกรธได้เลย เพราะความโกรธมันมาจากการที่ฉันแคร์เขา แต่นี่เมื่อเราพบกัน ความรู้สึกแค่ว่า ไม่อยากเจอ ไม่อยากพูดคุย จากที่ผ่านมาเราก็มีเรื่องคุยกันต่างๆนานา ตอนนี้ต้องให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มการพูดคุยก่อน เริ่มถามก่อน ส่วนฉันนั้นตอบอย่างเดียว ฉันไม่ชวนเขาคุย เพราะตัวเองไม่ได้อยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย จนฉันเริ่มรู้สึกว่าทำไมเราถึงมีความรู้สึกเปลี่ยนไปอย่างนี้ ถ้าฉันโกรธเขา ฉันยังพอบอกให้เขารับรู้ได้ว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่อยากคุยกับเขา ฉันรู้แล้วคะว่าเพราะอะไร แต่ฉันคงบอกเขาไม่ได้ว่าที่จริงแล้วเป็นเพราะฉันเบื่อเขาคะ เบื่อที่จะพูดคุย และสาเหตุก็คือ เขาไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่ฉันเตือนเขาเลย ฉันไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องชีวิตส่วนตัวอะไรเลย ฉันหวังดีกับเขาด้วยซ้ำ เราเรียนปีเดียวกัน ฉะนั้นฉันจึงอยากให้เขาลงเรียนวิชาเดียวกับเพื่อนๆเพราะถ้าไม่เข้าใจตรงไหน ก็จะได้ถามกันได้ แต่เขาบอกว่าเอาไว้ก่อน จนกระทั่งหลายต่อหลายครั้งเขามาถามในสิ่งที่เราเรียนเลยไปแล้วเพื่อให้เราติวให้ แต่พอติวให้เขากลับไม่สนใจที่จะติว ซึ่งก็ทำให้เพื่อนพลอยเสียเวลาไปด้วยที่จะต้องมาอ่านทบทวนเล่มเก่าเพื่อที่จะติวให้เพื่อน ทั้งๆที่เพื่อนก็ต้องอ่านเล่มต่อไปด้วย เพื่อนในกลาไม่มีใครหวงวิชาคะ พร้อมที่จะพาเพื่อนไปพร้อมๆกัน แต่เขากลับไม่เห็นค่าอันนั้น เพื่อนก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนหรอกคะ แต่ควรจะดิ้นรนเอาเองบ้าง ไม่ใช่คิดจะพึ่งเพื่อนอย่างเดียว มันทำให้เพื่อนรู้สึกเบื่อได้คะ คนอื่นอาจตัดสินว่าฉันเห็นแก่ตัว ฉันยอมรับคะแต่เป็นการเห็นแก่ตัวอย่างรับผิดชอบคะในกรณีนี้ ถ้าหากพวกเราเตรียมตัวสอบทุกคนก็ต้องรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง รับผิดชอบวิชาเรียนของตัวเอง ซึ่งฉันสอบไม่ตรงกับวิชาเรียนของเขาเพราะวิชาของเขาฉันได้สอบผ่านแล้ว และเขาต้องการให้ฉันติวให้ ซึ่งถ้าฉันติวให้เขาฉันต้องเสียเวลามากเพราะต้องอ่านเพิ่มจากวิชาของตัวเองอีกเท่าตัว แต่ถ้าเราเรียนวิชาเดียวกัน คือถ้าติวให้จะเป็นการทบทวนไปในตัวคะ การหวังดีกับเพื่อนเราต้องดูความสามารถของตัวเองด้วย ดูกำลังของเราซึ่งถ้าเขาจะเคืองเราเพราะเรื่องที่เราไม่ติวให้เขาฉันก็ไม่แคร์คะ เพราะการสอบได้หรือไม่ได้ ขึ้นอยู่กับตัวเองคะ ไม่ใช่เพื่อน ต่อให้เพื่อนติวดีแค่ไหน แต่เราไม่ทบทวน ไม่จำ โทษคนติวไม่ได้หรอกคะ เพื่อนไม่ได้มานั่งทำข้อสอบให้เราคะ ตัวเราเองต่างหากที่เป็นคนทำ เป็นคนคิด แปลกนะคะพอตัวเองสอบตกขึ้นมา คนเรามักโยนความผิดไปให้ติวเตอร์บ้างล่ะ อาจารย์ผู้ออกข้อสอบบ้างล่ะแต่ไม่เคยโทษตัวเองเลย ที่เตรียมตัวไม่ดี ลองคิดกันสักนิดนะคะว่าตัวเองกำลังทำให้เพื่อนเบื่อรึเปล่า หรือกำลังเบื่อใครอยู่รึเปล่า แต่ฉันคะ ฉันกำลังเบื่อเพื่อนคนนี้อยู่คะ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปฉันคงต้องบอกเขาสักที ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง แต่ความรู้สึกนี้มันเป็นความรู้สึกที่แท้จริงคะที่รู้สึกต่อเขาคนนี้