นายหน้าหวานกะคุณหนูจอมแสบ(บทที่4)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

หลายสัปดาห์ผ่านไป เรื่องอับอายที่ไม่เป็นมูลความจริงของนายโบ ได้เลือนหาย 
ไปตามกาลเวลา ไม่มีใครพูดถึงมันอีก นายโบเองจึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปเรียก 
หาความเป็นชายชาตรีที่ไหนแต่อย่างไร ทุกครั้งที่เขาเจอหน้ายัยลูกคุณหนู 
ยโสคนนี้ทีไร เป็นต้องมีปากมีเสียงกันทุกทีสิน่า 
"อ้าว ๆ วิ่งตาหลีกตาเหลือกเลยนะแม่คุณ ว่าไงจ๊ะ สายล่ะสิ มัวแต่รับของเซ่นไหว้ 
ที่คนเขาถวายขึ้นหิ้งเพลินสินะ" 
นายโบแซวรุ้งขึ้นมาในยามสายของวันหนึ่ง ที่วันนี้ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะความ 
ตั้งใจหรือเปล่า ที่เขาชวนเพื่อน ๆ มานั่งแถว ๆ ตึกที่หญิงสาวเรียนอยู่ 
"อีตาบ้า!" รุ้งแหวเข้าใส่ด้วยความโกรธ 
"ถึงจะบ้าก็บ้ารักน้องนะจ๊ะ" นายโบพูด พร้อมกับเสียงเพื่อน ๆ ตัวดีที่ส่งเสียงผสม 
โรงอย่างคะนองปากไปด้วย ซึ่งสร้างความโกรธให้กับรุ้งขึ้นไปอีก 
"เชอะ! ฐานะอย่างนาย ฉันไม่เอาหรอก" รุ้งหยุดพูดพลางกอดอกมองนายโบ 
ตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่ดูแคลนเป็นอย่างมาก 
"มีปัญญาสร้างฐานะให้ได้เสียก่อนเถอะ พูดอะไรไม่ดูสารรูปตัวเลยเลยนะ คน 
อะไรไม่เจียมตัวเอง" คำพูดของรุ้งได้ทำให้สีหน้าของโบเปลี่ยนไป แววตาที่มอง 
มายังเธอตอนนี้ ช่างน่ากลัวยิ่งนัก แต่เธอก็ไม่สน สะบัดหน้าแล้วเดินหนีไปจาก 
ตรงนั้นทันที 
"ถือเสียว่า ไม่ได้ยินที่น้องเขาพูดละกัน" มันเป็นคำปลอบที่พวกเพื่อนต่างคิดว่า 
มันดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว..........และหลังจากวันนั้น ทั้งโบและรุ้งก็ไม่ได้ทะเลาะ 
อะไรกันอีกเลย จะมองหน้ากันสักนิดก็แทบไม่มี 
_ _ _ _ 
" กรี๊ดดด!!!!! เสียงหวีดร้องดังขึ้น เมื่อร่างของดิ๊บอาบเลือดเข้ามาในห้องเรียน 
"ดิ๊บ!! ใครทำอะไรนายน่ะ ว้าย! ตายแล้ว หัวนายเลือดออกเต็มเลย" เหมี๊ยวระ 
ล่ำระลักถามออกมาพร้อมกับเสียงวีดว้าย เพราะความตกใจและเป็นห่วงเพื่อน 
"ไอ้พวก....." ยังไม่ทันที่ดิ๊บจะบอกอะไรออกมา เขาก็หมดสติล้มลงไปต่อหน้าต่อ 
ตาเพื่อน ๆ สร้างความตกใจและทำอะไรไม่ถูกให้กับทุกคน 
"เฮ้ย! พามันไปหาหมอเร็ว" ดูเหมือนว่าโบจะได้สติก่อนใครเพื่อน เขาค่อย ๆ 
แบกร่างเพื่อนพร้อมกับเพื่อนอีกคน พาดิ๊บออกไปยังห้องเรียนโดยเร็ว 
" อ้าวนี่เป็นอะไรกันล่ะนี่!" อาจารย์ท่านนึงซึ่งเดินผ่านมาทางนี้พอดีเอ่ยถามขึ้น 
ด้วยความตกใจและเป็นห่วง 
"ไม่รู้เหมือนกันครับ อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยครับ'จารย์ ผมว่ารีบพาไอ้ดิ๊บไป 
หาหมอก่อนดีกว่า" โบพูด 
"ขอโทษทีครูตกใจไปหน่อย เอ้านี่ พวกเธอใครก็ได้ช่วยไปเรียกแท็กซี่มาเร็ว 
หรือใครก็ได้ที่มีรถ ช่วยพาเพื่อนไปโรงพยาบาลที" 
" 'จารย์คะ เพื่อนคนนี้ของหนูเขามีรถคะ เดี๋ยวให้เขาพาไป" นักศึกษาสาวใน 
ชุดรัดรูปบอกออกมา พลางหันไปเรียกรุ้งที่กำลังเดินผ่านมาดูเหตุการณ์ 
กับฝนทันที 
"รุ้ง เธอช่วยพาไปโรงพยาบาลทีสิ" รุ้งมองดิ๊บที่ตอนนี้ไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด ด้วย 
สายตาและสีหน้าที่บ่งบอกว่า สะอิดสะเอียนเต็มที 
"แหวะ! ไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวเลือดมาเปื้อนรถฉัน ยิ่งราคาแพง ๆ อยู่ด้วย ไป 
ขอให้คนอื่นช่วยละกัน " 
"รุ้ง!!" ฝนร้องเรียกชื่อเพื่อน พร้อมกับสายตาที่มองเพื่อนเป็นเชิงตำหนิ ซึ่งไม่ 
ต่างอะไรกับโบที่ตอนนี้แววตาของเขาดูชิงชังในตัวผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน และเขา 
เองคงไม่มัวรีรอให้เพื่อนต้องตายไปต่อหน้าต่อตา จึงตัดสินใจอุ้มดิ๊บขึ้นมา 
แล้วรีบเดินไป ๆ เพื่อให้พ้นหน้าผู้หญิงใจร้ายคนนี้เสียที 
"เดี๋ยวฉันจะรีบไปเรียกแท็กซี่มาให้" ฝนอาสาแล้วรีบวิ่งไปจากตรงนี้โดยเร็ว 
แต่ก่อนไป เธอไม่ลืมที่จะหันไปมองรุ้งด้วยสายตาที่กำลังบ่งบอกว่า "เธอนี่มันแย่ 
จริง ๆ " 
_ _ _ _ 
นับจากเหตุการณ์ในวันนั้น ทำให้รุ้งเป็นที่ชังของใครต่อใคร เพราะ 
ความเห็นแก่ตัวของเธอ รวมทั้งฝน ที่ตอนนี้ไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่ม ไม่ยอมมา 
สนิทกับเธอเหมือนเก่า ด้วยความหยิ่ง รุ้งเองจึงไม่งอนง้อเพื่อนเช่นกัน และเธอ 
ก็ไม่แคร์ว่าใครจะรู้สึกอย่างไรกับเธอ หรือเพื่อนที่เคยสนิทอย่างฝน จะตีตัวออก 
ห่าง เธอก็ยังคงชูคออยู่ด้วยตัวคนเดียวได้