พี่ชาย...ดวงจันทร์...ดวงใจ

ตะวันจะลับขอบฟ้า

ต้นหญ้าที่มีน้ำเกาะอยู่บนยอด ซึ่งเกิดจากการตกลงมาของสายฝนเมื่อยามเย็น ส่งผลให้อากาศเย็นสบาย ฉันยืนดูยอดหญ้าที่โอนอ่อนไปตามแรงลมที่พัดมาปะทะเอื่อยๆ ผ้าปูพื้น กำลังถูกจัดให้มันทำหน้าที่ของมัน ฉันมองดูชายหนุ่มที่ลงมือจัดมันเอง ชายหนุ่มคนที่ไม่เคยยอมอยู่ห่างกับฉันถ้าไม่จำเป็น คนที่มอบสิ่งที่ดีที่สุด คนที่ไม่เคยลืมทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีที่สุด... พ่อและแม่ของเราเสียไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว หน้าที่ดูแลฉันจึงเป็นของพี่ พี่เรียนจบและหางานทำเพื่อส่งฉันอีกคนเรียนให้จบ พี่ทำงานหนักมากในช่วงแรก ฉันเฝ้ารอพี่ชายทุกวัน จนกว่าพี่จะกลับมาจากที่ทำงาน บางที่ก็กลัว กลัวที่จะอยู่คนเดียว กลัวจนร้องไห้หลับไป แล้วพี่ก็ต้องเหนื่อยอุ้มฉันขึ้นไปนอนบนห้องอีก แต่มาวันนี้ การทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยของพี่ ไม่ได้เปล่าประโยชน์เลย ฉันกำลังเรียนจบ กำลังมาช่วยพี่ทำงาน พี่จะได้หายเหนื่อยสักที
พี่แพน แพทจะเรียนจบแล้วนะ
เหรอจ๊ะ อยากได้อะไรเป็นรางวัลหรือเปล่าล่ะ
ไม่หรอกค่ะแค่พี่แพนพาแพทมานั่งมองพระจันทร์แบบนี้บ่อยๆก็พอ ได้ไหมค่ะ?
ได้ซิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ
ฉันส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้พี่แพน แล้วหันหน้าไปมองพระจันทร์ ที่ทอแสงเหลืองนวล สะท้อนเป็นภาพจันทร์อีกดวงบนพื้นน้ำ
สวยจังนะค่ะพี่แพน
จ๊ะ สวย สวยเหมือนน้องสาวพี่ไง
พี่แพนเอื้อมมือมาโยกหัวฉันเบา ฉันย่นจมูกใส่พี่แพนไปทีหนึ่ง แล้วดึงข้อมือพี่แพนมาข้าง ๆ สระน้ำ ที่มีพระจันทร์ลอยอยู่
พี่แพนอยากได้พระจันทร์ไหมค่ะ
พี่แพนยิ้มให้ฉันแทนคำตอบ ฉันใช้มือสองมือซ้อนน้ำที่ยังมีเงาของพระจันทร์อยู่
เอามือมาซิค่ะพี่แพน
พี่แพนนำมือมารองน้ำที่ไหลมาจากมือของฉัน น้ำค่อย ๆ ไหลผ่านมือพี่แพนเรื่อย ๆ  จนในมือพี่แพนไม่เหลือน้ำอีกแล้ว
นั้น ๆ พี่แพนทิ้งพระจันทร์ที่แพทให้ได้ไงค่ะ
งั้นเดี๋ยวพี่เอาพระจันทร์มาให้แพทบ้างนะ รักษาดี ๆ นะ
ฉันกับพี่แพนเล่นถ่ายน้ำกันอย่างนี้บ่อย ๆ คนอื่นอาจจะมองว่า ทำเป็นเล่นแบบเด็ก ๆ ไปได้ หรือเล่นอะไรไร้สาระ ฉันขอบอกได้คำเดียวค่ะ ว่าฉันไม่สน คนอื่นมองยังไงไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ฉันและพี่แพนมีความสุขต่างหาก
พี่แพนค่ะ ทางนี้ค่ะ
ฉันส่งเสียงเรียกพี่แพน ที่กำลังมองหาฉันอยู่ เพราะตอนนี้คนเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นตัวนักศึกษาเอง หรือญาติ ๆ ที่พากันมาร่วมแสดงความยินดี
หาตั้งนาน นี่จ๊ะรางวัลสำหรับคนเก่ง
ขอบคุณค่ะพี่แพน
พี่แพนยื่นช่อดอกไม้มาให้ฉัน ช่อดอกไม้ดอกนี้มันช่างมีความหมายกับฉันเหลือเกิน ฉันได้รับมันในงานของการประสบความสำเร็จในเรื่องการเรียนของฉัน ทั้งที่พี่แพนงานยุ่งแท้ ๆ  กลับอุตสาห์มางานรับปริญญาของฉัน ฉันเดินเข้าไปกอดพี่แพนแล้วร้องไห้
คนดีเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไมกัน
พี่แพนค่ะ แพทรักพี่ค่ะ
จ๊ะ พี่รู้แล้ว พี่ก็รักเราเหมือนกัน อย่าร้องไห้ซิ เดี๋ยวไม่สวยกันพอดี
ค่ะ
ฉันเช็ดน้ำตาออกอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าพี่แพนมีเรื่องให้เหนื่อยใจมากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องหาเรื่อง ไปให้พี่แพนหนักใจอีก
วันนี้เป็นวันที่พี่แพนกับฉันมาเลี้ยงฉลองกัน มีทั้งเพื่อนพี่แพนและเพื่อนฉัน มีการดื่มเบียร์กันนิดหน่อย ตามภาษาคนโต ส่วนเด็กเล็กก็กินน้ำอัดลมตามเรื่องตามราว
น้องแพท ลองดูหน่อยไหม แค่มึน ๆ ไม่ถึงกับเมาหรอก
จะดีเหรอค่ะ เดี๋ยวพี่แพนว่าเอา
ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพี่บอกไอ้แพนให้
พี่บอยยื่นแก้วในมือที่ถืออยู่มาให้ฉัน มันคือไวท์ที่ผสมแองกอฮอร์หน่อย ๆ แต่คนที่ไม่เคยดื่มแบบฉัน พอกินเข้าไปแล้ว อย่าให้บอกว่าสภาพเป็นยังไง
แพท!!!!!
ครายเรียกอ่ะ
แพทดื่มเหล้าเหรอ ใครใช้ให้กิน
อย่าเสียงดางงงดิ พี่แพน
แพทพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ กลับบ้านเร็ว
ยางม่ายเมา พี่แพนกลับก่อนก็ได้
แพท พี่บอกให้เธอกลับเดี๋ยวนี้
ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ
หายเมาเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ฉันไม่เคยโดนพี่แพนว่าแล้วเสียงดังแบบนี้เลย คงเป็นเพราะฉันไม่เคยออกนอกลู่นอกทางมั่ง ตอนนั้นก็รู้นะว่าผิด แต่เพราะโดนว่า เลยพาลไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันวิ่งออกมาข้างนอกด้วยความน้อยใจเลยวิ่งไม่ลืมหูลืมตา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีแสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งส่องเข้ามา และเสียงสุดท้ายก็คือเสียงก็พี่แพนที่เรียกชื่อฉัน
ที่นี่ที่ไหนกัน โรงพยาบาลเหรอ ฉันเป็นอะไรไปฉันมาอยู่นี้ได้อย่างไร มีคำถามมากมายเต็มไปหมด ฉันหันไปมองคนข้าง ๆ แล้วเห็นเพื่อนของฉันนั่งหลับอยู่
จ๋า ๆ
จ๋าตื่นขึ้นมาขยี้ตา และเหมือนจ๋าจะนึกอะไรออกแล้วโผเข้ากอดฉัน ร้องไห้ แต่ปากก็บอกว่า
แพท ทำใจดี ๆ ไว้นะ
 ทำไม อะไรเหรอจ๋า
พี่แพน แพท พี่แพน....
พี่แพนอะไรเหรอ เขาโกรธมากเลยเหรอ
เปล่าแพท แต่พี่แพนเขา....จะไปแล้ว
ไปไหน พี่แพนจะไปไหน
พี่แพนเขาพลักแพทออกไป แล้วตัวเขาโดนรถชน หมอบอกว่าให้รีบไปดูใจ
จ๋าพูดอะไรอีกไม่รู้ แล้วกอดฉันไว้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้ว ฉันเดินไปดูพี่แพนในห้องฉุกเฉิน มีสายอะไรโยงเต็มไปหมดก็ไม่รู้ พี่แพนตอนนี้ดูไม่สดใสเลย
พี่แพนค่ะ แพทอยู่นี้แล้วค่ะ
ฉันจับมือพี่แพนเอาไว้ พี่แพนค่อยลืมตาขึ้นมา และจับเครื่องช่วยหายใจออก
แพท...อยู่คนเดียว...ได้...ใช่ไหม
พี่แพนค่ะ แพทขอโทษ แพทผิดเอง แพทได้น่าดื้อกับพี่เลย แพทขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ พี่แพนอย่าไปจากแพทนะค่ะ
พี่ก็...ไม่อยากไป...แต่ต้องไป...ดู...แลตัวเอง...นะจ๊ะ
พี่แพนไม่รักแพทแล้วเหรอค่ะ แพทรักพี่นะ พี่อยู่กับแพทนะ
พี่...ก็รัก...แพท...เหมือนกัน
พี่แพนยิ้นให้ฉัน ใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ฉันไม่ได้จำไว้รูปหัวฉัน ฉันจับมือพี่แพนไว้แน่น ไม่อยากให้พี่แพนจากไป ฉันยังไม่ได้คิดเลยว่า ถ้าไม่มีพี่แพน ชีวิตฉันจะเป็นยัง
จับมือเราไว้ให้นานเมื่อเราต่างต้องไกล
เก็บอุ่นไอนี้ให้นานสักหน่อย
หนึ่งคนไกลเหลือใจหนึ่งที่ยังอยู่เฝ้าคอย ยังรักยังห่วงอยู่ตรงนี้
สบตาเราไว้ให้นานให้บางอย่างพูดกัน
หมื่นถ้อยคำขอเวลาแค่นาที จะจดจำทุกเรื่องราวความรู้สึกที่มี วันที่ดี ๆ จะกลับมา
ต้องปล่อยมือแล้วใช่ไหมถึงเวลาเราต้องไกล ก็ใจมันหายเมื่อเห็นเธอต้องไป...
(สัญญา  Girly Berry)
มือที่จับหัวฉันตกลู่ลงมา ตอนนั้นฉันถึงเข้าใจคำว่าใจจะขาดได้ดี ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ เป็นแบบนี้นี่เอง
พระจันทร์สวยนะค่ะพี่แพน อยากให้พี่ตื่นมาเห็นจัง พี่แพนอยากได้พระจันทร์ไหมค่ะ เดี๋ยวแพทจะเอามาให้ ดึกมากแล้วนะค่ะ พี่แพนหลับอยู่แน่เลย หนาวไหมค่ะ แล้วเหงาล่ะ เหงาไหม บอกแพทนะค่ะ เดี๋ยวแพทจะอยู่เป็นเพื่อน
 ฉันเฝ้าเวียนมาหาพี่แพนทุกวัน เอาดอกไว้มาให้ เอาเพลงมาเปิดให้ พี่แพนเป็นคนชอบฟังเพลง ฉันอยากจะให้พี่แพนมีความสุข ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีดาวเปล่งแสงอยู่เต็มไปหมด พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลมา พี่แพนเคยบอกว่าถ้าจะร้องไห้ ให้เงยหน้ามองฟ้า เพราะพี่แพนจะอยู่ข้างบน เป็นคนเช็ดน้ำตาให้ ตอนนี้ไม่มีพี่แพนอยู่ข้าง ๆ กายแล้ว แต่ก็แปลกนะค่ะ ที่ฉันยังคงอุ่นใจเสมอเวลามองพระจันทร์ พี่แพนกำลังมอง และยิ้มมาให้ฉันแน่เลย ขอบคุณนะค่ะพี่ชาย พี่แพนเป็นพี่ที่ดีที่สุดสำหรับแพทค่ะ แพทรักพี่ หลับให้สบายนะค่ะ

อ้างอิงมาจากกลอนของคุณ แดนไกล ไรบีเรีย
เรื่องเล่าจากเด็กชายคนหนึ่ง ^-^ รื้อฟื้นความหลัง 
ท้องฟ้าที่ยังดูสวย...ก้อนเมฆที่ดูสวยงามเป็นปุยนุ่มดุจดั่งสำลี
ดูเมฆสีเทาหม่นก้อนนั้นสิ....?
เมฆก้อนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านพระจันทร์
ดูสิ !!!   พระจันทร์ช่างสวยเหลือเกิน
ฉันอยากได้พระจันทร์นั้นมาครองเหลือเกิน
      แต่ถึงกระนั้น......
ฉันก็ยังไม่สามารถเอื้อมมือคว้าจันทร์เจ้าดวงน้อย ๆ ได้สักที
...พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ
ยิ้มเบา ๆ  อย่างเอ็นดูฉัน
อุ้มฉัน..ขึ้นเหนือไหล่
      ......แต่ฉันยังคงจ้องมองดูดวงจันทร์นั้นไว้
ตราบเท่าที่ฉันยังได้เอน....
...และพักพิงอยู่ในอ้อมอกของพี่ชายของฉัน
      บัดนี้...?
ฉันโตพอแล้ว..
แต่ฉันรู้ว่า..พี่ชายของฉันยังคงเฝ้ามองฉันอยู่
เหมือนดังที่ฉันเฝ้ามองดวงจันทร์ดวงนั้น
พี่ชายของฉันคงยิ้มให้ฉัน
เหมือนที่ฉันกำลังยิ้มให้กับดวงจันทร์
และบอกกับดวงจันทร์น้อย ๆ ว่า
"พี่ชายที่แสนดีของฉัน"
      ตอนนี้....
ฉันไม่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง
...ไม่มีพี่ชายที่คอยอุ้มฉัน
...ยิ้มให้ฉัน
...เล่นกับฉัน
และไม่มีคนคอยจูงมือฉัน
      ฉันยังนึกถึงภาพในอดีต
ที่ไหลผุดออกมาจากใจของฉัน
...ช่วงเวลาที่เราสองพี่น้องเดินเคียงกัน
พี่ชายจูงมือฉันไป
พร้อมกับมองท้องฟ้า....ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
และไกลเกินเอื้อม
      เวลานี้....
ฉันเชื่อว่า...พี่ชายของฉันยังคงมองดูฉันอยู่บนท้องฟ้า
ดังนั้น...ยามที่ฉันแหงนมองท้องฟ้านี้
จึงทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันกับพี่ชายของฉัน...เรายังอยู่เคียงข้างกัน
..........ตลอดไป.............