พ่อของฉัน

อ.วรศิลป์

พ่อจ๋า   วันนี้คุณครูให้หนูเขียนเรียงความเรื่อง " พ่อของฉัน "
เพื่อคัดเลือกส่งประกวดเนื่องในวันพ่อที่กำลังจะมาถึง
เพื่อน ๆ ของหนูใช้เวลาไม่นานก็เขียนเสร็จ
แต่หนูไม่รู้จะเขียนอะไรดี
คุณครูเห็นหนูไม่ได้เขียนอะไรสักที 
ก็เลยเอาของคนอื่นที่เขียนเสร็จมาอ่านที่หน้าชั้นเรียน
พ่อจ๋า  หลังจากที่คุณครูอ่านของเพื่อนตั้งสองสามคน
หนูก็ยังไม่รู้จะเขียนอะไรอยู่ดี
เพราะตั้งแต่หนูจำความได้   หนูก็ไม่มีพ่อแล้ว
แม่บอกหนูว่า " พ่อตายแล้ว "   ตายตั้งแต่หนูยังไม่เกิด
และที่บ้านก็ไม่มีรูปพ่อเก็บไว้เลย
แต่พ่อคะ....หนูไม่อยากเชื่อแม่เท่าไหร่หรอก
เพราะหนูเคยเห็นโฆษณาในโทรทัศน์ที่พ่อกับแม่แยกทางกัน
แล้วแม่ก็บอกลูกว่า " พ่อตายแล้ว "
พ่อจ๋า  หนูไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร  หน้าตาอย่างไร
ไม่รู้แม่กระทั่งว่าหนูมีปู่มีย่า รวมทั้งลุงป้าหรืออา ๆ อย่างเพื่อน ๆ หรือเปล่า
ชีวิตของหนูมีแต่แม่กับยายเท่านั้น
พ่อจ๋า  ถึงแม้แม่จะเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เล็กจนโตและดูแลหนูทุกอย่าง
จนดูเหมือนว่าชีวิตหนูไม่ได้ขาดอะไร
แต่จริง ๆ แล้ว  หนูก็อยากมีพ่อเหมือนอย่างที่คนอื่นเขามีกัน
ซึ่งหนูเองไม่กล้าจะถามอะไรจากแม่อีก
เพราะดูเหมือนแม่จะหงุดหงิดทุกครั้งที่หนูถามถึงเรื่องพ่อ
พ่อจ๋า   ในที่สุดวันนี้หนูก็ไม่ได้เขียนอะไรส่งครูเลย
คุณครูเกือบทำโทษหนูแล้วล่ะ
โชคยังดีที่เพื่อน ๆ ช่วยบอกครูว่า " หนูไม่มีพ่อ "
แต่มันเป็นความโชคดีที่หนูไม่อยากได้เลยจริง ๆ
พ่อจ๋า   หนูเขียนบันทึกมาตั้งหลายบรรทัดแล้ว
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้ใครอ่าน และ ก็ไม่รู้ว่าเขียนทำไม
หนูรู้สึกเพียงอยากระบายอะไร ๆ ที่อยู่ในใจเท่านั้น
พ่อคะ  ป่านนี้แม่คงหลับไปแล้ว
หนูเองก็เริ่มง่วงเหมือนกัน   หนูคงต้องจบไว้เท่านี้ก่อน
หนูคิดถึงพ่อค่ะ   ....   พ่อคิดถึงหนูหรือเปล่าคะ ?
**************************
จากนั้นไม่นาน 
กลุ่มควันน้อย ๆ ก็ลอยขึ้นจากหลังบ้าน
สายลมเอื่อยหอบพาขึ้นสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ก่อนที่จะเลือนหายไปในความมืด
หนูน้อยบรรจงเผาบันทึกแผ่นนั้นเงียบ ๆ
พร้อม ๆ กันอธิษฐานขออะไรก็ไม่รู้....กับดวงดาวที่ระยิบอยู่บนฟากฟ้า
**  วรรณกรรมเพื่อพ่อ  **