ด้วยแรงปรารถนา

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ในบางครั้ง    วัยเด็ก   เคยซุกซน   ฝนตก  ออกไปเล่นน้ำฝน   เอาใบไม้มาทำเรือ  เล่นกับพี่ชาย   ในท้องถนน ที่น้ำท่วมขัง   เรือใบไม้ของใคร  จะสวยกว่าเรา  ไม่มีสักครั้ง   ไม่พ่อ   ก็พี่ชาย   จะระดมตกแต่ง  ด้วยดอกไม้  ที่ปลูกในสนามหน้าบ้าน   ดอกแก้ว    ดอกเข็ม   ดอกโมก  ดอกชวนชม  จะสวยอยู่ในเรือสม่ำเสมอ
ปลายผม   เด็กหญิงตัวน้อยๆ  ของพ่อที่แผ่กระจายเต็มกลางแผ่นหลัง  มักจะถูกประดับด้วย   ดอกแก้ว   ดอกโมก ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆเรื่อยลงมา  ด้วยมือพ่อ  อย่างประณีต
เส้นผมที่พ่อชอบหนักหนา บางครั้งถูกมวยบนศรีษะ   วิ่งซุกซน  ผมหล่นติดพวงแก้ม  ที่ทอระเรื่อรับไอแดด   พ่อมักจะหอม  และจับแก้ม ด้วยความเอ็นดู
ถึงเติบโตจนทำงาน  ทุกครั้งที่มวยผม  พ่อมักจะเอาดอกไม้มาเสียบให้เสมอ
พ่อพูดเสมอว่า  เส้นผมปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่า  เพราะสงสารเค้า จะได้หายใจบ้างพร้อมเสียงหัวเราะหยอกล้อด้วยความเอ็นดูเบาๆ  ไม่มีเรือใบไม้   ไม่มีมือพ่อ   อีกต่อไปแล้ว  ต่อแต่นี้
แอบมานั่งอ่านความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ  เหมือนเหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
ออกจากที่ทำงาน  ขับรถไปเรื่อยๆ  เหนื่อยเหลือเกินวันนี้   มองท้องฟ้า  อยากให้ฟ้าโอบกอด   สุดท้าย   กลับมาสวน ของพ่อ ทุกครั้ง  ยามอ่อนล้า
 ปล่อยความคิด   คนเดียวเงียบๆ   มีเหตุการณ์ที่ต้องแก้ไข  วางไว้บ่นบ่า  มากมาย   ภาระหน้าที่   อยากจะทิ้ง 
อยากจะหนี   อยากจะไปอยู่กับพ่อจริงๆ  เนิ่นนานที่มองสายน้ำ
อยากให้สายน้ำ  โอบกอด   และมอบความรัก  กลับมาบ้าง   ภายใต้ท่าทีที่เข็มแข็ง   แต่หัวใจ  ร่ำไห้  ใน สักวัน  น้ำตาคงจะหมด  เพราะว่ามันไหลย้อนกลับไปท่วมใจ
ความปรารถนา  และแรงขับเคลื่อนเหลือน้อยเต็มที   ทำไมทุกคนต้องโยน  ความหวัง  ความรับผิดชอบ   เรื่องราวที่แก้ไขไม่ได้  มาให้เราทุกครั้ง
หลายครั้งอยากปฏิเสธ...บางเรื่อง...แต่แววตา...ที่ฝากความหวัง..ทำให้ต้องนั่งนิ่ง
ความปรารถนา  ที่พ่ออยากเห็น  ความถูกต้อง  ทำอยากเหลือเกิน  เหนื่อยจังค่ะพ่อ     ยืนอยู่ตรงนี้  เนิ่นนาน   หวังไออุ่น จากสิ่งรอบกาย  มาปกปิดความอ้างว้าง
และเดียวดาย  ได้บ้าง
วันนี้เป็นวันครบปีที่พ่อตาย    หนูได้ทำความฝันและแรงปรารถนา  ของพ่อ   เท่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำได้  ไม่รู้สิ่งที่พ่อฝัน บนเส้นทางที่ให้ก้าวขึ้นไป  หนูจะทำได้รึปล่าว    เกินความสามรถหนูแล้วจริงๆค่ะ
คิดถึงพ่อจังค่ะ