........ตะ.หลก..สะอื้น

ดุสิจ

เฟลตเก่าใจกลางกรุงเทพมหานครที่มีเเต่เรื่องซ้ำซากจำเจน่าเบื่อหน่าย  ผู้คนจำนวนมากมายฝากชีวิตเเละปากท้องให้กับบริเวณนั้น เเต่ในทางกลับกันที่นี่กลับเป็นที่ที่ธรรมดาที่สุด ผู้คนที่นี่ไม่ชอบสนใจเรื่องอะไรต่ออะไรมากนัก ดำเนินชีวิตไปอย่างตามมีตามเกิด  ยากที่จะรู้จักหรือสนิทกันเป็นอย่างดี หรือถ้าจะให้พูดตามประสาชาวบ้านเเล้วคนเเถวนี้ไม่อยากไปสาระเเนเรื่องของใครมากนัก เเค่เรื่องของตนเองที่จะเลี้ยงปากท้องตนเองเเละครอบครัวก็เเย่เเล้ว  นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คนเเถวนี้ไม่ค่อยตื่นตัวกับสถานการณ์ใดใด หรือเเม้เเต่วันนี้เอง วันที่เด็กนักเรียนเเต่ละคนสนุกกับการโทรศัพท์ไปหยอกล้อเพื่อน  หรือเป็นเวลาสนุกสำหรับบุคคล คนอื่นๆที่จะทำการเสอร์ไพรส์ให้คนรักหรือใครก็เเล้วเเต่!  ดังนั้นวันนี้จึงไม่ใช่เรื่องเเปลกที่มีคนจำนวนมาก หรือเด็กนักเรียนจำนวนมาก  ยืนยิ้มเเก้มปริคุยโทรศัพท์มือถือโก้หรู เดินหัวเราะอยู่เต็มฟุตบาทหรือเเม้กระทั่งป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้า
"อ้อ ล้อ !" หญิงสาวอายุราว 30เเบ้หน้าใส่นักเรียนที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ไปหลอก โกหกเพื่อน อย่างสนุกสนาน
	เธอคงคิดว่าเด็กพวกนี้ช่างเเก่เเดดกันจริง ๆ เธอลองนึกถึงตัวเธอเองสมัยยังเป็นวัยรุ่นเธอคงไม่ได้มีโอกาศมาใช้เวลาทิ้งๆขว้างๆอย่างนี้ นึกไปเเล้วก็น่าอิจฉาเด็กพวกนี้ว่างกันจริงๆ ชีวีตเธอเเทบจะหาเวลาว่างอย่างนี้ไม่มีเลย หรือเเม้กระทั่งวันนี้วันที่ใครบางคนอาจจะคงหมดภาระหน้าที่เนื่องจากมีใครบางคนมาช่วยเเบ่งเบาภาระที่ต้องทำเองมีหรือเขาคนนั้นอาจทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาหรือหล่อน เธอก็ยังต้องช่วยเเบ่งเบาภาระครอบครัวด้วยเช่นกัน เเต่เธอก็มีความสุข ที่เธออาจมีสามีที่น่ารักคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่ตลอดเวลา อาจทำให้หายเหนื่อยได้เป็นบางครั้งเเละชีวิตรักของเธออาจเป็นที่น่าอิจฉากันไปทั่ว อีกทั้งมีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงจะเป็นเเม่สามีที่ไม่ใช่เเม่เเท้เเต่ก็รักเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน  เธอคิดก่อนที่จะหิ้วของพะรุง พะรัง ที่ไปจับจ่ายมา ขึ้นรถเมล์
ณ ห้องหนึ่งของเฟลต เวลานี้เป็นเวลาเช้าเหมาะสำหรับการมานั่งตากลมชมวิวมองลงไปด้านล่างรับไออุ่นของเเสงเเดดยามเช้ายิ่งนักคงจะดีมากหากจะมีกาเเฟเเละปาท่องโก๋กับหนังสือพิมพ์มาอยู่ข้างๆเวลานี้
"บ้านหลังหนึ่งในรัฐเคลิฟอร์เนียร์ถูกตกเเต่งให้ภายในห้องดูกลับหัว ซึ่งทีมงานสถาปานิกได้สร้างอย่างบรรจงเพื่อให้เเก่ เศรษฐีคนหนึ่ง เพื่อเป็นการเสอร์ไพรส์ลูกหลาน ในวาระโอกาศต้อนรับวันเเห่งการโกหกโลก " ชายหนุ่มคนหนึ่งอ่าน พลางยกกาเฟถ้วยหนึ่งขึ้นซด
" คนพวกนี้เขาลงทุนจังเลยนะครับเเม่ อุตสาห์ลงทุนเป็นล้านๆ เพื่อวันนี้วันเดียวสงสัยลูกหลานคงจะเสอร์ไพรส์เเย่ " ชายหนุ่มกล่าวเชิงยิ้มหัวเราะ
"คนรวย ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกลูก  ไอเค้ามันคนรวยจะทำอะไรก็ได้ เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะนิ่งดูดายนะ !" หญิงชราที่ถูกเรียกว่าเเม่พูด
"คุณเเม่หมายความว่าไงฮะ?" ชายหนุ่มสงสัย
"โรจน์มานี่เเม่จะบอกอะไรให้  เเม่มีเเผนเด็ด ไว้เสอร์ไพรส์ ยายชิ" เเม่พูดขณะที่กำลังเช็ดเเจกันในห้องน้ำ
เวลานี้สายมากเเล้วสำหรับคนที่ต้องการทำธุระ เพราะเวลานี้เองการจราจรที่นี่คงจะติดขัดมากเเละเวลานี้อีกทั้งเเสงเเดดจัดอาจทำให้ใครบางคนเกิดเหนื่อยหล้า เเละหน้ามืดตามัวไปเลยก็ก็ได้ เมื่อเเสงเเดดส่องตรงหัวต่างก็ไม่ค่อยมีคนอยูบริเวณเฟลตนี้เท่าไรนัก เพราะผู้คนที่นี่รีบกุลีกุจรไปทำงานกันตั่งเเต่รุ่งสางเเล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่นี่จะมีคนที่เฟลตอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา  หญิงสาววางของลงเนื่องจากตอนนี้เธอคงหล้ามากเเล้ว นับว่าเป็นบุญที่เธอไม่น่ามืดเป็นลมเนื่องจากเเสงเเดดที่ส่องลงมาอย่างไม่เกรงกลัวฟ้าดิน จนทำให้เธอสลบไป  เธอเอามือปาดเหงื่อเเละหยิบของมุ่งหน้าเดินต่อไป
"เเม่! ชิมาเเล้วครับ"โรจน์รีบ วิ่งเข้าห้องหลังจากที่เเอบดูชิชาอยู่ที่เชิงบันได
เเม่รีบเดินออกมาจากห้องทันทีที่หญิงสาวจะเดินขึ้นมาเจอ
"เเม่รีบไปไหนคะ!?" หญิงสาวถาม
"อ๋อ! ชิชาคือเเม่จะออกไปซื้อ กับข้าวหน่อยน่ะลูก" เเม่ตอบอย่างมีพิรุธ
"ก็นี่ไงค่ะ ชิซื้อมาตั้งเยอะเน่ะ!"ชิพูดพลางยกของทั้งสองมือขึ้นมา
"เออ น่า ! เดี๋ยวเเม่ต้องไปซื้อมาเพิ่มอีก" เเม่รีบบ่ายเบี่ยง หญิงสาวสงสัยกับกริยาอาการของเเม่ซึ่งไม่เคยเป็นเเบบนี้ก่อน  ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว นำข้างของ วางกองไว้บนโต๊ะ ทันทีที่เธอจหะถามว่าเเฟนหนุ่มอยู่ไหน มันก็สายเกินไปเเล้ว   เเม่ได้ออกไปเเล้ว!
	หญิงสาวมองเข้าไปในห้องมันเงียบกริบผิดปรกตืไปจากทุกวันที่เวลาว่างโรจน์จะออกมานั่งดีดกีตาร์ข้างนอกห้อง
" โรจน์  โรจน์ "เธอเรียกเข้าไปในห้อง เเต่เสียงที่ออกมายังคงเงียบกริบ
"------โรจน์--------โรจน์-----" เสียงที่ออกมายังคงเงรียบกริบเช่นเดิมหรือเเม้เเต่เสียงโทรทัศที่เคยดังก็เงียบกริบ
"---------โรจน์--------------"เธอชักเเปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 
"โรจน์อยู่ไหนเนี่ย? ชิไม่สนุกเเล้วนะ! " เธอ เริ่มหัวเสียเล็กน้อย
"----------โรจน์ ------------? " เธอรู้ดีว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาเเน่ ๆ เธอเริ่มกลัวเเละห่วงว่าสามีเธอเป็นอะไร
เธอเดินเข้ามาในห้องนอน เเละเเล้ว เธอเห็นโรจน์ นั่งอยู่ที่มุมห้อง สีหน้าซีดเผือกมีเหงื่อไหลพราก
ท่าทางดูเหมือนกับคนที่เป็นโรค--- ประสาท----
	เธอไม่คุ้นกับโรจน์ตอนนี้ดูเป็นคนละคนกับเเต่ก่อนที่ดูเป็นคนร่าเริงเป็นคนพูดเก่ง เเละมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ เเต่อะไรกันที่เปลี่ยนเขาได้ขนาดนี้
" โรจน์  โรจน์เป็นอะไร !?"ชิพูดเสียงเครือ ๆ
" ผม ! ก็ เป็น เเฟน ของ คนที่ ไม่ รักดี นะซิ !!!! " โรจน์ตวาดทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง
( เรื่องนี้มีประมาน 3 ภาค กรุณาติดตามด้วยนะ)