ครูจ๋า

รัสสะตะ

ฉันเรียนอยู่ที่คณะรัฐศาสตร์  มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี   ที่คณะของฉันถึงแม้เป็นคณะที่ตั้งได้เพียงไม่นาน  แต่ก็เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น
       สิ่งที่ประทับใจฉันมาก ก็คือ  อาจารย์ดีกับฉันมาก  คอยห่วงใย ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ  รวมถึงเรื่องการเรียนตลอด   คอยกระตุ้น หาหนังสือให้อ่าน   เวลาที่ฉันมีปัญหา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว  เรื่องการเรียน  เรื่องกิจกรรม  อาจารย์จะคอยให้ความช่วยเหลือ  ให้คำแนะนำเสมอ  
      ฉันคิดว่าฉันเป็นคนที่โชคดีมาก  ที่ได้พบกับอาจารย์ที่น่ารักอย่างนี้  เป็นกันเอง  จริงใจ  และพร้อมที่จะรับฟังปัญหาของฉันเสมอ
       แต่ความโชคดีของฉันดูเหมือนจะน้อยลง  เมื่อได้รับรู้ว่า   อาจารย์ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ถึง  2  คน   และเป็นอาจารย์ที่ฉันรักมาก  ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้าของฉันจะเป็นอย่างไร  คงลำบากไม่น้อยที่ไม่มีอาจารย์ทั้ง  2  คนนี้   มันเริ่มทำให้ฉันหวาดระแวงแล้วว่า  แล้วต่อไปจะเป็นใครที่จากฉันไป  คิดถึงเรื่องนี้ทีไร  น้ำตามันก็ไหลได้ทุกที..
        ฉันไม่ได้โกรธอาจารย์หรอกนะ  ที่อาจารย์จากฉันไป  ฉันเข้าใจว่า คนเราก็ย่อมมีเส้นทางของตัวเอง   อาจารย์เขาก็ต้องทำเพื่อความก้าวหน้า  เพื่อครอบครัวของอาจารย์   ฉันสัญญากับอาจารย์แล้วว่าฉันจะไม่ร้องไห้  ให้อาจารย์ได้ยินอีก   แต่ฉันคงสัญญาไม่ได้ว่า  ฉันจะไม่ร้องไห้อีก..
        ต่อไปฉันคงลำบากไม่น้อย  ในการทำกิจกรรม  แต่ก็ยังพอมีอาจารย์ที่รัก และหวังดีกับฉันอยู่  ก็คงต้องสู้ต่อไป  อาจารย์สัญญาว่าอาจารย์จะมาในวันรับปริญญาของฉัน  มาจริงๆนะคะอาจารย์
        ใกล้จะถึงวันไหว้ครูแล้ว   อยากไหว้อาจารย์ด้วยตัวของตัวเอง  แต่คงทำไม่ได้  ถ้าโทรไปก็คงจะร้องไห้แน่ๆ   ทำไมอ่อนแออย่างนี้นะเรา  ทำไมไม่เข้มแข็ง
อาจารย์สัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจเราเสมอ  
       ถึงวันนี้ หนูยังไม่ลืมนะคะ  อาจารย์  
              หนูอยากจะบอกว่าหนูรักและคิดถึงอาจารย์เสมอ  อาจารย์อย่าลืมคิดถึงหนูบ้างนะ