ความรักของคนตาบอด‎

Rakjing

ฉันเห็นเขาจับมือกัน วินาทีนั้น...ทำให้ฉันนึกถึงอะไรบางอย่าง ที่เคยมองข้ามมาตลอด  คุณเคยนึกถึงความรักของคนตาบอดรึเปล่า ?  คนตาบอดรักกันได้ยังไงนะ เพราะคนตาบอดไม่เคยรู้เลยว่าคนรักของเขาหน้าตาเป็นยังไง คนตาบอดจะรู้จักก็เพียงจิตใจของคนรักของเขาเท่านั้น เมื่อเขามีความพอใจกันและกัน ก็ไม่มีเกียรติยศ ศักดิ์ศรี ให้กังวลใจ เพราะต่างคนก็ต่างไม่มีสิ่งนี้ ต่างคน...ต่างก็ไม่มีเงิน  ตา2ข้างปิดสนิท...แต่เป็ดใจเข้าหากัน  คน2คนที่อยู่ด้วยกัน ด้วย  ใจ ล้วนๆ  ความรัก...ก็เกิดตรงนั้น  คนตาบอด พาคนที่เขารัก ไปด้วยกันทุกหนทุกแห่ง  คนตาบอด ไม่เคยกลับบ้านดึก  คนตาบอด ออกจากบ้านพร้อมกัน...และกลับถึงบ้านพร้อมกัน  พวกเขาเคยแยกกันรึเปล่านะ ?  คุณรู้รึเปล่า คนตาบอดจับมือของคนที่เขารักได้ตลอดทั้งวัน คุณเคยทำอย่างเขาบ้างไหม ?  ฉันกลับมานึกถึงความรักของคนตาดีหลายๆคน มีเกียรติยศ หน้าที่การงานที่ดีเหลือเกิน หลายๆครั้ง ทั้งหล่อ  ทั้งสวย  รวย  ฉลาด  แต่พวกเรากลับต้องมาเสียใจเพราะความรักหรือว่าพวกเรามองเห็นกัน เพื่อจะเรียกร้องสิ่งที่เราต้องการให้มากขึ้น  เราคาดหวังอะไรจากคนที่เรารักมากเกินไปรึเปล่า ?  อนาคตคนตาบอดอยู่ไหนก็ไม่รู้ ดูเหมือนเขาจะสงสัยก็เพียงแต่ว่าวันพรุ่งนี้จะมีคนใจบุญสักกี่คน ที่ทำให้พวกเขากลับบ้านด้วยกันอย่างมีความสุข  ตอนที่เขียน mail นี้อยู่...พวกเขาคงหลับกันแล้ว ขอบคุณตลาดนัด...ที่ทำให้เห็นภาพดีๆในวันนี้  ฉันเชื่อว่า ครั้งหน้าที่คุณเห็นคนตาบอด ใจของคุณจะเปิดกว้างขึ้น คุณอาจมองเห็นภาพที่คุณไม่เคยมองเห็น  ไม่ใช่ด้วยตา...แต่เห็นด้วยใจ เหมือนกับภาพที่ฉันได้เห็นในวันนี้