ใต้แสงอรุณ...

ขนมบนดอย

.
                ...ใต้ขอบฟ้ากว้าง  เรายังคงยืนอ้างว้างเพียงลำพัง....
.......แสงอาทิตย์เริ่มแผ่ขยายวงกว้างโผล่จากขอบขุนเขา น่านฟ้าของไทย
หมอกบางๆ ปกคลุมทั่วทุกทิศ ลมเย็นๆกระทบผิวกายในยามเช้า......
ถึงแม้ว่าวันนีนั้นจะไม่สายฝนพรำเหมือนเช่นวานนี้ก็ตามที แตทว่าสิ่งที่เป็นนั้น
คือความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเมื่อวาน....เพราะตรงที่เรายืนแล้วมองออกไปนั้น
เป็นแสงสีทองเรืองรอง  ด้วยพลัง และไออุ่นจากแสงอรุณในยามเช้า
       ลมหนาวเริ่มมาแล้วซินะนี่  สังเกตุเห็นต้นไม้ใบหญ้าที่เติบโตตามกาลเวลา
สีเขียวนวลมองแล้วชวนให้สบายตา สบายใจเป็นที่สุด  โชคดีนะที่เราเกิดที่นี่...
ความสงบหายากยิ่ง  แต่ก็ไม่มีที่ไหนสุขเท่าบ้านเรา  ถิ่นที่รักษ์.....เรารักษ์....
ขอบคุณประเทศไทย ขอบคุณเมืองเชียงใหม่ ขอบคุณดินแดนบนยอดดอย
        เสียงเพลงเบาๆยังคงเล่นกล่อมจิตใจให้นิ่งได้ทุกวัน  นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่อยู่กับ
ผู้หญิงขี้เหงาคนนนี้มาโดยตลอด  สมุดไดอารี่ ปากกา และเสียงเพลง หากมีของ
สามสิ่งนี้ ให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ ณ แห่งหนตำบลใด ก็สามารถอยู่ได้ทั้งนั้น จริงๆ....
      แล้วคุณล่ะ.....สิ่งใดที่อยู่ข้างๆกายคุณ