เหลือเพียงความทรงจำ...ดีๆ

เจนนี่

เรื่องราวความรักของฉันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  
รู้เพียงแต่ว่าในสมุดบันทึกประจำวันของฉัน 
มีชื่อเขาตั้งแต่วันมอบตัวทีเดียว  
คงเพราะความบังเอิญที่ทำให้เราสองคนมักจะได้ทำอะไรด้วยกันเสมอ 
ได้เล่นละครด้วยกัน ได้นั่งคู่กันในห้องทดลองวิทยาศาสตร์  
หรือแม้กระทั่งไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้ง  
แต่เรากลับไม่ได้ใกล้ชิดกันเท่าที่ควร ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม  
จนวันหนึ่ง 
"มีนอยากวาดรูปเหรอ เราสอนให้ก็ได้นะ"  
นี่แหล่ะประโยคสำคัญที่ทำให้เราสองคนได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น  
เขารีบกระวีกระวาดไปหากระดาษกับดินสอมาวางไว้ตรงหน้าฉัน  
ไม่รู้ว่าวิญญาณครูไปสิงอยู่กับชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  
เขาลากเส้นเป็นตัวอย่างแล้วให้ฉันลองทำตามไปช้าๆ  
ลมที่พัดแรงทำให้ผมของฉันปลิวจนยุ่งไปหมด "ขอโทษนะ"  
เขาพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบปอยผมของฉันที่ปลิว 
เพื่อเหน็บหูของฉันไว้อย่างเดิม "ขอบคุณนะเฟิร์ส" ฉันพูดเขินๆ  
ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ เขายิ้มบางๆเหมือนกับจะบอกว่าไม่เป็นไร  
หลังจากทนนั่งดูฉันลากเส้นที่ดูไม่ได้เอาเสียเลยมาเป็นเวลานาน  
เขาก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้ว ส่ายหน้าไปมาอย่างหดหู่ 
"แย่กว่าเราตอนฝึกวาดใหม่ๆซะอีก"  
เขาทำท่าทางเหมือนครูที่กำลังดุนักเรียนอยู่ยังไงยังงั้น 
"ก็คนมันไม่เก่งนี่นา"    "ไม่ต้องสอนก็ได้นะ"  
ฉันบ่นเบาๆแล้ววางดินสอลงแรงๆ "เอาเหอะฝึกต่อไปละกันฮะ "  
"วาดรูปน่ะไม่ยากหรอกถ้ามีคนสอนดีๆอย่างเรา" 
เขาบอกยิ้มๆ ฉันส่ายหน้ากับความหลงตัวเองของเขา 
หลงตัวเองจริงๆนะนายเฟิร์สจอมเก๊ก  
เราสนิทกันมากขึ้นทุกที 
สนิทท่ามกลางเสียงแซวและวิพากษ์วิจารณ์ของเพื่อน 
"ไม่เว้นแม้แต่ในคาบเรียนสวีทกันจังเลยคู่นี้"  
เสียงเพื่อนๆที่ดังมาจากด้านหลังห้องทำให้ฉันต้องวางดินสอลงอายๆ  
"เฮ้ย! เธออย่าแซวซิ" "เราไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย" 
เฟิร์สแก้ตัวให้ เพื่อนๆทำสีหน้าไม่เชื่อ  
แต่พอเห็นหน้าตาเอาเรื่องของฉันก็เลยจำใจ 
ต้องสงบปากสงบคำแล้วเดินหนีไปคุยกันที่ อื่นแทน "ช่างเขาเหอะ"  
ฉันพูดเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาวาดรูปต่อไป "มีนเรามีอะไรจะบอก" 
เขาพูดท่าทางเขินๆ อารายเหรออออ" ฉันเงยหน้าขึ้นมอง  
แล้วพูดลากเสียงยาว "เราชอบผู้หญิงคนหนึ่งนะ" 
สีหน้าอายๆของเขาทำให้ฉันแอบหวังอยู่ลึกๆว่านี่  
คงจะเป็นวิธีการบอกรักทางอ้อมของเขา แต่. "คนนั้นไง"  
ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่เพื่อนร่วมสถาบันคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู 
ฉันหันไปยิ้มล้อ  
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยจนนิดเดียว  
อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยหวังให้เขามารัก 
แค่รู้สึกรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวก็พอ เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น  
ฉันวางดินสอลงโดยอัตโนมัติ "เรากลับแล้วนะ" ฉันบอกเบาๆ  
"ขอบคุณสำหรับการสอนวาดรูปและทุกๆอย่างนะ" 
"มีนพูดเหมือนสั่งลาเลย" เขาพูดติดตลก 
"อย่างกับเราจะไม่ได้สอนมีนอีกอย่างนั้นแหละ" 
"ใครจะไปรู้ล่ะ ชีวิตมันไม่แน่หรอกเฟิร์ส" 
ฉันพูดทีเล่นทีจริง แล้วเดินไปปิดกระจก 
และประตูห้องเรียน เขาเดินมาช่วยอีกแรงหนึ่ง 
"วันเสาร์เจอกันที่เรียนพิเศษแล้วกันนะ บ๊ายบาย"  
เขาบอกลาแล้วโบกมือให้ ฉันยิ้มรับแล้วโบกมือตอบไป 
"กลับบ้านดีๆนะจ้ะหนูมีน" เสียงตะโกนของเขาที่ดังตามหลังมา  
ทำให้ฉันแอบอมยิ้มบางๆอย่างมีความสุข  
ฉันนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา 
นับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน ตลอดเส้นทางกลับบ้าน  
ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนนี้จะกลายมาเป็น 
คนสำคัญของหัวใจ ถึงจะรู้ว่าเขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว  
แต่นั่นก็ไม่สำคัญอะไรเพราะฉันก็ยังคงมีความสุขที่จะรักเขา 
ที่จะได้เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา 
มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันคนนี้แล้ว  
ฉันหยิบภาพเหมือนของฉันที่เขาวาดให้ตอนวันเกิดขึ้นมาดู 
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ" 
ฉันยังจำเสียงใสๆของเขาที่บอกตอนเช้าตรู่ในวันสำคัญของฉัน 
"มีความสุขมากๆนะครับมีน"  
รอยยิ้มจริงใจของเขาในวันนั้นยังบันทึก 
อยู่ในความทรงจำ ของฉันเสมอมา.ไม่เคยลบเลือน... 
  "โครมมมมมมม!!!!!!" เสียงดังขึ้นที่ถนนสายหนึ่ง  
บรรดาไทยมุงต่างพากันมามุงดูเหตุการณ์รถคว่ำ  
ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งถูกหามออกมา  
กระดาษวาดเขียนตกลงมาจากมือที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของเธอ  
ชายแก่คนหนึ่งหยิบขึ้นมาดู เห็นหยดเลือดเปรอะไปทั่วแผ่นกระดาษนั้น 
แต่ก็พอจะมองเห็นลางๆ ว่าเป็นภาพวาดของหญิงสาวที่กำลังยิ้มสดใส 
ในชุดนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง  
มีลายมือที่เขียนไว้ใต้ภาพอย่างสวยงามว่า  
"เพียงความทรงจำเฟิร์ส"  
ชายแก่คนนั้นทิ้งภาพไว้ที่เดิมอย่างไม่ใคร่สนใจใยดีนัก 
ลมเริ่มพัดกระหน่ำแรงขึ้นเรื่อยๆ  
จนทำให้กระดาษแผ่นนั้นปลิวตกลงไปบริเวณลำคลองริมถนน 
และค่อยๆจมหายลงไปใต้ผืนน้ำนั้น  
ผมได้สมุดเล่มนี้มาจากเพื่อนสนิทของเธอ  
ผมเลยขอเขียนเรื่องนี้ให้จบด้วยมือของผมแทน  
เมื่อเช้าวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมไปเรียนพิเศษก็นึกแปลกใจอยู่ตะหงิดๆ 
ว่าทำไมเธอถึงไม่มาเรียน เพราะปกติเธอไม่ใคร่จะชอบหยุดเรียนนัก  
ก็บังเอิญผมไปพบเพื่อนสนิทของเธอเข้าพอดิบพอดี 
"เฟิร์สรู้เรื่องมีนหรือยัง" 
เขาถามผมทันทีที่พบกัน สีหน้าของเขามีแววเศร้าๆปรากฏอยู่  
ตาก็ดูบวมแดงผิดปกติ "ยังครับ มีนทำไมเหรอ" ผมถามยิ้มๆ  
เธอก็คงไม่สบายแต่อาจจะหนักหน่อยถึงยอมขาดเรียนวันนี้ผมคิด 
"มีนรถคว่ำ" "ตอนนี้อยู่ห้อง ICU โรงพยาบาล."  
เขาบอก ผมอึ้งไปสักพักใหญ่ๆ พอได้สติอีกทีก็มายืนอยู่หน้าห้อง ICU 
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งข้างๆเพื่อนสนิทของเธอคนเดิม  
เขาจัดการเป็นธุระไถ่ถามพยาบาลถึงเตียงของเธอ 
เพราะไม่เห็นเธออยู่ที่เตียงเดิม 
"เสียใจด้วยนะคะ คุณมีนาหัวใจล้มเหลวเมื่อ 15 นาทีที่แล้วค่ะ"  
หูผมอื้อไปหมดจนไม่ได้ยิน เสียงพยาบาลที่พูดอธิบายเรื่องราวต่อจากนั้น  
ถ้าจะถามผมว่าวินาทีนั้นผมรู้สึกเช่นไร ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน 
รู้เพียงแต่ว่าน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาท่วมใบหน้าของผมตั้งแต่ได้รับรู้ว่า 
"เธอจากไปแล้ว ...."  
ผมอ่านบันทึกเล่มนี้หลังจากที่ร่างของเธอฌาปนกิจเสร็จเรียบร้อยแล้ว  
ผมเพิ่งรู้ว่าเธอรักผม  
แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้เลยว่าคำพูดที่ผมพร่ำบอกกับเธออยู่บ่อยครั้งว่า 
"รักกับชอบแตกต่างกัน" มันคือสิ่งที่ผมอยากให้เธอรับรู้  
ผู้หญิงคนที่ผมเคยชี้ให้เธอดูคือคนที่ผมชอบ 
แต่ผู้หญิงคนที่ผมรักคือ "เธอคนนี้" 
เธอคนที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้ผมอยู่เสมอ  
เธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ 
ถ้าผมสามารถขอพรวิเศษใดๆได้  
ผมอยากจะขอแววตาคู่นั้นที่เคยจ้องมองผม 
ด้วยความรู้สึกดีๆอยู่เสมอ รอยยิ้มที่เคยมีให้เวลาผมท้อแท้  
เสียงหัวเราะที่เคยทำให้โลกทั้งโลกดูสดใส  
ผมอยากจะขอให้เธอกลับคืนมา เธอคือรักครั้งแรกของผม 
อาจต้องใช้เวลามากสักหน่อยในการทำใจว่า  
ต่อจากนี้จะไม่มีเธออยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว....  
ไม่มีคนที่เข้าใจและคอยห่วงใยผมตลอดมา  
แต่ผมรู้เสมอว่าเธอจะคอยจ้องมองผมอยู่ห่างๆเหมือนอย่างเคย  
เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอเรียกมันว่าความสุข 
และเธอจะรอผมอยู่ ณ ที่แห่งนั้น  
ตรงดินแดนแห่งความรักที่สร้างไว้สำหรับเราเพียงสองคน  
สักวันผมจะไปหาเธอ หลับให้สบายนะครับมีน  
หลับตาเถอะนะแล้วเราก็จะพบกันอาจเป็นเพียงฝันก็พอใจ 
หลับตาเถอะนะถึงตัวเราจะแสนไกลห่างกันเพียงไหนก็ใกล้เธอ  
ชีวิตขีดเส้นทางไว้ให้เราเจอกันขีดทางที่ผกผันให้มีวันห่างไกล  
หลับตานานนาน 
คิดถึงวันเก่าจะยังมีเราสองคน 
หลับตาเถอะนะคนดี