ปลายตะวัน ตอน อวสาน

ยาแก้ปวด

ตอน อวสาน
       " เพล้ง โครม " เสียงดังสนั่นของตะหวิวที่ปลิว
ลอยฟาดมาที่โต๊ะเหล็กอย่างแรงทำให้เงาทีจางๆแตกสลาย
ลงไปในทันที  พร้อมกับเสียงแหลมๆพุ่งปรี๊ดเข้ามาในรูหู
ของผม
    " ไอ้แก่ หลับอีกแล้ว บอกกี่ครั้งกี่หนว่าอย่านอนตอน
มีลูกค้า มาเอาผัดหมูสับหนำเลี๊ยบ กับ ผัดกวางตุ้งนี่ไปให้
ห้อง271ด้วยไอ้แก่"
ผมมองถุงกับข้าวตรงหน้าแล้วได้แต่ถอนใจ  โลกความฝัน
ของผมจบไปแล้วเหลือแต่โลกของความเป็นจริง  เธอไม่
ใช่ใครที่ไหนหรอก เธอชื่อลำยอง เป็นแม่ทูนหัวสุดที่รัก
ของผมเอง
     " แนะยังไม่ไปอีก มองหน้านี่จะให้เอากระทะตาม
ไปอีกอันมั้ย " ลำยองเธอไม่พูดเปล่าแถมยกกระทะอยู่ใน
มือจนผมต้องรีบคว้าถุงกับเข้าเดินดุ่ยๆไปส่งที่คอนโดฝั่ง
ตรงข้ามร้านกับข้าวต้มของผม  ผมมองเงาในกระจกเป็นผู้ชาย
หัวล้านพุงป่องอายุสี่สิบสองกำลังเดินอุ้ยอ้ายส่งกับข้าว
ตามห้องบนคอนโดสุดหรู แล้วก็อดขำความฝันของผมไม่ได้ 
 เฮ้อ นี่ผมจะหนีความจริงไปฝันหวานๆสักนิดนึงไม่ได้หรือไง 
ทำไมผมจะต้องตื่นมารับรู้ความจริงว่า ผมนะมีเมียแล้วหน้า
ตารูปร่างเหมือนไหปลาร้า มีลูกสาวอยู่สามคนที่ต้องคอยดู
แลส่งเสีย  แต่เพราะลูกๆเหล่านี้แหละที่ทำให้ผมมีกำลังใจ
ที่จะทำงานอยู่ทุกวัน ไข่ต้ม ไข่ตุ๋น ไข่ดาว แก้วตาดวงใจของ
ผม  มีเมียที่ด่าผมเช้าเย็นทุกวัน จิกผมอย่างกับทาสในเรือนเบี้ย  
มีร้านข้าวต้มริมทางเล็กๆไว้ทำมาหากิน สู้ชีวิตอย่างปากกัดตีน
ถีบในยุคที่น้ำมันสุดแสนจะแพง  ผมเดินฝ่าอากาศร้อนและฝุ่น
ตลบควันพิษของกรุงเทพมาที่ร้าน  ลำยองเห็นผมเท่านั้นแหละ
ก็กรีดเสียงแวดๆใส่ผมทันที
    " ไปส่งของแค่นี้ ช้าจริงนะไอ้แก่  นังไข่ดาวมันแหกปาก
อยู่หลังบ้านไปดูสิว่ามันหิวนมหรือเปล่า" ผมมองหน้าเมียตาละ
ห้อยจะมีวันไหนไหมนี่ที่เธอจะไม่จิกหัวผมใช้แบบนี้  นี่แหละน้า
ความจริงที่ผมต้องยอมรับอยู่ทุกวัน  ไอ้เรื่องฝันเฟื่องรักหวาน
แหว๋วก็คงเป็นแค่ความฝัน สร้างวิมานสุดหรูได้แค่จินตนาการ  
ทำไมน้อฟ้าส่งผมมาเกิดต้องลากนังลำยองมาเป็นแม่ผมอีกคน 
 นี่ชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยปลาร้าหรือเปล่านะ  ถึงได้มีเมียทั้ง
ปากและทรวดทรงอย่างกับไหปลาร้าอย่างนี้  เวรกรรมจริงๆ 
แล้วทำไมผมจะต้องกลัวมันนักก็ไม่รู้สิ
    "วันๆเอาแต่แต่งกลอนบ้าบอคอแตกอะไรนักหนา แต่งแล้ว
เงินมันงอกออกมาหรือเปล่า" เสียงลำยองบ่นพึมพำตามหลังผม
มาแว่วๆ เฮ้อเมียหนอเมีย  ช่างไม่รู้อะไรเลยว่าไอ้การที่ผมหนี
ไปแต่งกลอนนะเพราะผมนะอยากจะบาย  คงเป็นวิธีเดียวที่ผมจะ
ระบายออกมาได้เพราะเธอนะนอกจากจะเป็นเจ้าชีวิตผมแล้วเธอ
ยังไม่มีความสุนทรีในศิลปแขนงนี้เอาเสียเลย   จริงสินะชิวิตจริง
ของผมคงจะเป็นแบบนี้ตลอดไป  ทำงานหาเช้ากินค่ำมีลูกสามคน
มีเมียอย่างกับมีแม่  ส่วนภาพที่ผมสร้างในความฝันนั้นผมคงเป็น
ได้แค่ภาพในความฝันของ "ปลายตะวัน" เท่านั้น...
ฝันกลางวันว่าเอื้อม         คว้าดาว
อุเหม่สร้างเรื่องราว        สุดโก้
สาวสวยพรั่งพร้อมเสมอ  ล้อมรอบ
ตกกระไดอกโอ้            ตื่นฟื้นฝันสลายฯ
เมียด่าเช้าค่ำพร้อม       ประจำ
วิ่งส่งข้าวตามคำ          ลูกค้า
หัวล้านเหน่งพุงทำ        กางยื่น
เดินดุ่ยอุ้ยอ้ายล้า          แน่แล้วปลายตะวันฯ
                  * * * จบ * * *