กาลครั้งหนึ่งของความรัก!!!^o^

เก๋าโจ๋โก๋พันธุ์สวย

เราสะดุ้งตื่นตอนประมา 6 โมง..เหมือนทุก ๆ วัน..ลุกขึ้นมาก้อทำกิจวัตรประจำวันแล้วก้อไปโรงเรียนเราชื่อ..อ๊อฟ..เป็นเด็กมัธยมธรรมดาคนหนึ่ง..น่าตาก้อธรรมด๊า..ธรรมดา..ชีวิตก้อธรรมดา..เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกะเค้าซะที..ตอนนี้ก้อขึ้น ม.5 แล้ว..เพื่อน ๆ เค้าก้อมีฟงมีแฟนกันหมด..บ่อย ๆ ที่ถูกถามว่าไม่คิดจะมีแฟนกะเค้าบ้างเหรอ..เราก้อได้แต่ยิ้ม ๆ แล้วก้อไม่ได้พูดอะไร..เพื่อนในกลุ่มหลายคนเค้าใช้วิธีหาแฟนโดยการเล่น chat มากกว่าการจะเดินเข้าไปจีบ..เราก้อไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะรักกันเข้าไปได้ยังไงทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน..วันนี้ก้อเป็นวันหนึ่งในอีกหลายๆวันที่เราต้องมาเช็ค mail วันนี้เพื่อนเรามาด้วยมันมา chat กันอีกแล้ว..เราก้อนั่งเช็ค mail ของเราไป..มันก้อ chat สนุกสนานกันใหญ่พวกเพื่อน ๆ ก้อหันมาถามเราว่าไม่ลองเล่นดูบ้างล่ะเผื่อจะหาแฟนได้บ้าง..เราก้อบอกว่าไม่ล่ะ..แต่พวกเพื่อนเรามันก้อเอาชื่อเราไปเล่นคุยกันเองเฉยเลยแถมให้เบอร์เราไปด้วย..พวกมันเพิ่งจะมาบอกตอนที่จะกลับบ้านแล้วก้อให้ชื่อกับเบอร์โทรของเด็กเน็ตคนนั้นไว้..เขาชื่อ..ยู..เรียนอยู่ม.นเรศวรที่พิษณุโลก(บ้านเราอยู่นครสวรรค์)แต่เราก้อไม่ได้สนใจอะไร..แต่วันนั้นยูเขาโทรมาหาเราที่บ้านทีแรกก้อไม่รู้หรอก ว่าเป็นใครพอเขาบอกชื่อก้อเลยนึกขึ้นได้..เขาบอกว่าเขาอยู่ปี 2 แล้วอยู่คณะวิทย์ - คอมฯ..ท่าทางเขาเป็นคนอารมณ์ดีเราก้อเป็นคนอารมณืดีเหมือนกันก้อเลยคุยกันได้..บ้าๆบอๆทั้งคู่..จากวันนั้นเขาก้อโทรมาหาเราทุกวันแต่เรายังไม่เคยโทรไปหาเขาเลย..เพื่อน ๆ ก้อเลยบอกว่าลองโทรไปหาเขาซักครั้งเถอะสงสารเขาบ้าง..ดูเขาจริงจังกับเรามาก ๆ เลย..เราก้อเลยลองโทรไปแต่ตอนนั้นไม่คิดจะจริงใจอะไรเพราะอยู่กันคนละจังหวัด..แถมต่างคนก้อต่างมีหน้าที่ของตัวเอง..แล้วถ้าจะให้เรานั่งรถไปหายูที่พิษณุโลกล่ะก้อฝันไปเถอะ..เราก้อโทรคุยกันบ้าง mail คุยกันบ้างจนเกือบๆ 1 ปีแล้ว..แต่เราก้อยังคุยกัน..เพื่อน ๆ ยังแปลกใจเลยว่าทำไม่ถึงคบกันได้นานขนาดนี้ทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอหน้ากันเลย..ได้แต่ได้ยินเสียงกันทางโทรศัพท์..จนมาวันหนึ่งยูก้อโทรมาบอกว่าเขาลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว..ตอนนี้เขามีปริญญาอยู่แล้วใบนึงจากมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช..เราก้อบอกว่าคิดดีแล้วเหรอ..เขาก้อบอกว่าคิดดีแล้ว..ตอนนี้เขาก้อได้งานทำที่กรุงเทพแล้วล่ะ..เขาทำงานอยู่กระทรวงพลังงานอะไรเนี่ยแหละ..ยูน่ะมักจะถามเราบ่อยๆว่ารักยูบ้างรึเปล่า..แต่ยูน่ะบอกว่ารักเราทุกวัน..เราก้อถามยูเหมือนกันว่าที่พูดว่ารักน่ะรักเราจริงรึเปล่า..หรือก้อแค่พูดไปแบบนั้นแหละ..ยูก้อบอกว่ารักเราจริงๆๆ..เราก้อได้แต่ยิ้ม ๆ กับตัวเอง..คุณเคยรู้สึกหรือเปล่าเวลาที่ต้องอยู่ห่าง ๆ คนรักของคุณนาน ๆ ..คุณจะคอยมองคู่รักที่เขาเดินจับมือกัน..ที่เขาไปเที่ยวด้วยกัน..แล้วคุณก้อจะย้อนคิดถึงความรักของคุณพร้อมกับอมยิ้มคนเดียว..บ่อย ๆ ที่คุณแอบร้องไห้ตอนฝนตกเมื่อคิดถึงวันที่คุณได้อยู่กับคนรักของคุณ..ร้องไห้เมื่อตอนฟังเพลงเหงา ๆ ที่โดนใจสุด ๆ..พร้อมกับคิดว่าทำไมคนแต่งเพลงเขาถึงแต่งเหมือนชีวิตเราจังนะ..คุณเคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันบ้างไม๊..ความรู้สึกพวกนั้นน่ะมันทรมานมาก ๆ เลยเนอะ.
^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ 
ตอนนี้ใกล้ปิดเทอมใหญ่แล้ว..แม่บอกว่าเวลาอ่านหนังสือเหลือน้อยแล้วอ่านเองน่ะไม่ทันแน่ ๆ ก้อเลยจะส่งไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพฯ..ความรู้สึกตอนนั้นดีใจจนบอกไม่ถูกในหัวมีแต่ความคิดว่าจะได้เจอยูซะที..พอเราโทรไปบอกยูเค้าก้อดีใจเหมือนกัน..เราไปอยู่กับเพื่อนอีก 3 คน..อยู่แถวประตูน้ำใกล้ที่เรียนดี..และแล้ววันที่จะได้เจอยูซะทีตื่นเต้นจัง..เรานัดเจอกันที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิต..พอเราไปถึงเราก้อลงไปรอ..รอ..รอ..แล้วก้อมีเสียงนึงดังขึ้น..เอ่อ!อ๊อฟใช่ป่ะ..เราก้อค่อย ๆ เงยขึ้นมองหน้าเจ้าของเสียงนั้น..ยังไม่มีเสียงอะไรหลุดออกไปจากปากของเราจนเขาต้อถามซ้ำอีกครั้ง..เราก้อได้แต่พยักหน้าช้า ๆ 2  3 ที..ตอนนั้นใจเต้นโครมครามทำตัวไม่ถูก..คนที่เรารอจะเจอมา 1 ปีเต็ม ๆ คนทีได้ยินแต่เสียง..คนที่คอยปลอบเวลาทะเลาะกับเพื่อน..คนที่คอยทำให้เรายิ้มได้ทั้งที่ในหัวมีแต่เรื่องเครียด..คนที่ชวนทะเลาะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง..และเป็นคนที่ทำให้เราเชื่อในความรักมากขึ้น..เรายืนนิ่งอยู่ซักพักนึงแล้วเขาก้อถามว่าเราจะไปไหนกันดี..เราก้อบอกว่าไม่รู้ซิแล้วแต่ยูแล้วกัน..วันนั้นยูพาไปเที่ยวหลายที่มากเลย..พาไปกินข้าว..พาไปดูหนัง..พาไปเดินเล่น..จนตอนนี้ เกือบ ๆ เที่ยงคืนแล้ว..เวลาเดินเร็วจัง..แรก ๆ เราเดินด้วยกันห่างมากแต่ตอนนี้..เราเดินจับมือกันแล้วล่ะ!..เราบอกว่าจะกลับบ้านแล้วยูก้อนั่ง BTS ไปส่งแล้วเราก้อแยกกัน..จากนั้นเราก้อนัดเจอกันทุกวันอาทิตย์..เพราะว่าวันธรรมดายูก้อต้องทำงานเราก้อต้องเรียนพิเศษจากเช้าถึงเย็น..เราก้อเป็นกำลังใจให้ยูทำงานอย่างมีความสุข..และยูเองก้อเป็นกำลังใจให้เรา Ent ให้ติด..เคยมีคนพูดเอาไว้ว่าความรักมีพลังมากมาย..เพิ่งจะเข้าใจและรู้ซึ้งถึงความหมายจริง ๆ ก้อวันนี้เอง. 
^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ 
ฟ้าครึ้ม ๆ เป็นสัญญาณบอกว่าหน้าฝนใกล้เข้ามาแล้ว..เรายืนฟังเพลงอยู่ที่ระเบียงเหมือนทุก ๆ วัน..กรุงเทพฯนี่ดีจังมีเพลงฟังตลอดเลย..ตอนนี้เรากำลังใช้งานดวงตากับสมองมากเป็นพิเศษ..เพราะอะไรน่ะเหรอ..วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วน่ะซิที่เราจะอยู่ที่นี่..เรากำลังจดจำทุกตารางนิ้ว..จดจำลมเย็น ๆ บนชั้น 7..จดจำคุณยามที่ออกมาทักกันทุกเช้า..จดจำนกพิราบหลายตัวที่ทะเลาะด้วยกันบ่อย ๆ เพราะชอบมาเสียงรบกวนเวลาเราหลับ..และจดจำคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เราตอนนี้..คนที่เรารักมาก..ยู..ไม่อยากจากกันไปเลย..ฝนฟ้าเริ่มคึกคนองขึ้นเรื่อย ๆ เราเลยให้ยูรีบกลับบ้าน..ยูค่อย ๆ จับแก้มเราอย่างอ่อนโยน..อยู่ ๆ น้ำตาก้อไหล..ก้อเลยถูกยูดุว่าขี้แยอีกแล้ว..แล้วเราก้อเลยเดินลงไปส่งยูข้างล่าง..เราเดินขึ้นไปบนห้องพร้อมกับเริ่มเก็บของใส่ลงกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางในวันพรุงนี้..กระเป๋าน่ะใบเดิมนะ..เสื้อผ้าก้อไม่ได้ซื้อเพิ่มซักกะหน่อยแต่ทำไมมันใส่ไม่ลงล่ะ..เราต้องใช่ความรุนแรงยัดมันลงไปอยู่หลายนาทีกว่าจะจัดการกับมันได้..มันบวม ๆ พิกลไม่บอกก้อคงไม่รู้ว่าอดีตมันเคยเป็นกระเป๋าใส่เสื้อผ้ามาก่อน..ดูแล้วเหมือนมันพร้อมจะระเบิดได้ทันทีที่มีคนไปแตะต้องมัน..ตอนเช้าพ่อของเพื่อนก้อมารับ..เราก้อทยอยขนของขึ้นรถ..บอกลาคุณยามและคนที่ห้องอาหาร..ดูพวกเขาดีใจมากเลยที่พวกเราจะไปเพราะอะไรน่ะเหรอไม่รู้ซิแต่พวกคนที่นี่เขาเรียกพวกเราว่า..ตัวป่วน..ล่ะ..จากนั้นเราขึ้นรถและจากไปพร้อมกับรอยยิ้มและความทรงจำที่ดีที่เกิดขึ้นที่นี่..
ูู^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^
ตอนนี้เราอยู่นครสวรรค์แล้วล่ะพรุ่งนี้โรงเรียนก้อจะเปิดแล้วดีใจจังคิดถึงเพื่อนจะแย่..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกเราจากการหลับไหลตอนนี้ 5 โมงเย็นกว่า ๆ แล้วล่ะ..หวัดดีค่ะ..มีเสียงผู้ชายตอบกลับมาว่า..เอ่อ..ขอสายอ๊อฟหน่อยครับ!..เราจำเสียงได้ยูนั่นเองคิดถึงจะแย่อยู่แล้วเราคุยกันประมาณเกือบ ๆ ชั่วโมงได้..ยูบอกว่าต้องไปต่างจังหวัดตั้งหลายทีแล้วไปทีนึงก้อต้องค้างตั้งหลายวันแถมไปอยู่บนเขาอีกต่างหากคลื่นคงไม่ค่อยมีเราคงไม่ค่อยได้โทรคุยกัน..เราก้อบอกว่าเราเข้าใจแล้วเราก้อวางสายไป..เราไม่โทรหากันมาเกือบเดือนแล้ว..เราโทรไปหายูทุกวันแต่ว่าไม่มีสัญญาณ..จนวันหนึ่งเราก้อโทรติดจนได้..ฮัลโหล..ผู้หญิงเสียงหวานเป็นคนรับสาย..เรานิ่งไปเกือบนาที..เธอก้อถามขึ้นด้วยเสียงหวานเหมือนเดิมว่าจะพูดกับใครคะ..เราก้อตอบว่าขอสายยูหน่อยค่ะ..แล้วยูก้อมารับสาย..เราก้อพยายามทำอารมณ์ให้นิ่งที่สุดแล้วถามไปว่าผู้หญิงที่รับสายเมื่อกี้นี้เป็นใครเหรอ..ยูก้อบอกว่าเป็นเพื่อน..เราก้อบอกยูว่านึกขึ้นได้ว่ามีธุระเราขอวางสายก่อนแล้วกันแต่ยูบอกว่าไม่ต้องวางเลยคุยกันให้รู้เรื่องก่อน..ยูรู้ว่าเรางอนอีกแล้ว..เราก้อบอกว่าเปล่า..แต่น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว..ยูไม่รู้หรอกว่าเราร้องไห้อีกแล้วถ้ารู้เราโดนดุยาวอีกแน่เลย..ยูก้ออธิบายใหญ่เลยว่าเขาเป็นเพื่อนไม่ได้มีอะไร..ตอนนั้นเราก้อเริ่มคิดได้ว่าเราคงต้องเผื่อใจไว้บ้างแล้วล่ะเพราะ..หนึ่งเราอยู่ไกลกัน..สองยูอยู่กรุงเทพฯต้องเจอผู้คนมากมาย..สามยูก้อไม่ใช่ว่าหน้าไม่ดี..เรายังคุยกันไม่รู้เราองแต่เราทนไม่ไหวเลยวางสายไปก่อน..ยูโทรกลับมาแต่เรายังไม่พร้อมจะคุยเลยไม่รับสาย..เปิดเรียนมาหลายวันแล้วยูยังไม่โทรมาเลยเรานอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว..เพื่อน ๆ ก้อเป็นห่วงเห็นช่วงนี้เราเหม่อ ๆ ไป..เราลองโทรไปหายู..แต่ยูไม่รับสายเราก้อร้องไห้ตรงนั้นเลย..เพื่อน ๆ ก้อบอกว่าอย่าคิดมากเลยเขาอาจไม่ว่างก้อได้..แล้วเราก้อกลับบ้าน..นอนอยู่บนห้องนอนฟังเพลงที่ยูส่งมาให้..เริ่มบอกกับตัวเองว่ายูไม่ได้รักเราแล้ว..ตัดใจได้แล้วจากนั้นก้อเริ่มเก็บของทุก ๆ อย่างที่เกี่ยวของกับยู..เก็บไป..เหม่อไป..ร้องไห้ไป..แล้วโทรศัพท์ก้อดังขึ้นอีก..เราลุกไปรับ..ฮัลโหลขอสายคนขี้งอนหน่อยคับผม!..เราจำเสียงได้เราพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุดแล้วถามกลับไปว่า..ยูเหรอ..มีอะไรรึเปล่า..ยูก้อบอกว่า..ก้อไม่มีอะไรแค่จะโทรมาบอกว่าตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านแล้ว..แล้วตอนนี้ก้อหิวน้ำมากด้วยไม่รู้ว่าจะมีบ้านไหนให้เข้าไปกินน้ำบ้างไม๊หนอ..เรายิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกับวางสายทันทีแล้ววิ่งไปดูที่หน้าบ้าน..เขายืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ เราไม่ได้ฝันไป..เราก้อชวนเค้าเข้าไปในบ้านแล้วก้อบอกพ่อกับแม่ว่าเป็นเพื่อนที่กรุงเทพฯมาเที่ยวที่นครสวรรค์..ยูบอกว่าตอนที่โทรไปแล้วไม่รับน่ะกำลังหลับอยู่บนรถแล้วยูก้ออธิบายว่าผู้หญิงที่รับสายตอนนั้น่ะเป็นเพื่อนจริง ๆ ตอนนั้นที่บ้านยูเขาจัดงานเลี้ยงกันแล้วผู้หญิงคนนั้นเขาก้อแต่งงานไปแล้วด้วย..แล้วเราก้อถูกดุอีกแล้วข้อหาทำตัวเป็นเด็ก..วันนั้นยูไปพักที่บ้านเพื่อน..ยูบอกว่าเขาขอราพักร้อนเดือนนึงเพราะตั้งแต่ทำงานมายังไม่ได้ลาพักร้อนแลย..ช่วงเวลาเดือนนึงนับจากนี้เราจะค่อย ๆ เติมความอบอุ่นให้กัน..และเพิ่มความเชื่อใจให้กันอีกครั้ง..เราจะพยายามเรียนรู้กันและกันให้มากขึ้น..ความรักครั้งนี้จะต้องเป็นความรักที่เราจะไม่มีวันลืมแม้เราจะยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร..แต่ตอนนี้เรารู้แต่เพียงว่าเราจะอยู่เพื่อเธอ..เพราะเธอคือความหมายของวันพรุ่งนี้				

คนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตเรา
คือคนที่รับได้กับจุดบกพร่องของเรา
รู้ความลับหรือมุมมืดของเราที่น้อยคนจะรู้
และยังยินดีที่จะร่วมแก้ไขไปกับเรา...
..จำมาจากในหนังน่ะ..