STory of Love ที่อยากให้อ่าน(ตอนที่1)

Zervyon

เมื่อวันที่ผมได้จบ ป.6 วันสุดท้ายที่ได้มาโรงเรียน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาร้องไห้ และ สัญญากับผมว่าถ้าเกิดเขาขึ้นมัธยมเมื่อไร เขาจะมาเป็นแฟนกับผม (ตอนนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ ป.1) เนื่องจากผมไปทำอะไรให้เธอประทับใจก็ไม่รู้ แต่เด็กคนนั้นก็มาชอบผมแล้ว และบ้านผมก้ออยู่ใกล้โรงเรียนด้วย ผมเลยไปหาเธอทุกๆเย็นหลัง เลิกเรียน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมไม่ได้กลับไปหาเธอ (อาจจะเนื่องจากชีวิตมัธยมสนุกมั๊ง) ทำให้ผมลืมเธอไป และแล้วเวลาก้อผ่านไปได้ 6 ปี . 
                  มีอยู่วันหนึ่งผมกับเพื่อน ๆ ได้ไปงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนมัธยม ตอนนั้นผมได้เข้ามหาลัยแล้ว และแล้วก้อเหมือนฟ้าบันดาลให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งในงานนั้นเอง เธอเข้าเรียนที่เดียวกับผมหรือนี่ผมจำเธอไม่ได้หรอก แต่ เธอเป็นคนเข้ามาทักผมเอง
                  พี่ ๆ พี่ปอยใช่มั๊ย   เธอเข้ามาสะกิดหลังผม ผมก้อหันไปมอง สิ่งที่ผมได้เห็นก้อคือ เด็กผู้หญิงน่ารัก ตัวขาว ๆ หน้าขาว ๆ หมวยนิด ๆ ผมอึ้งไปซักพักนึง แล้วผมก็ตอบไปว่า
                 ใช่คับ แล้วน้องเอ่อ 
                 ฟางไง พี่ปอยจำฟางไม่ได้หรอ
ผมก้อลองนึกดู แต่ว่าตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้นะ เหมือนกับว่าสมองมันทึบ ๆ คิดอะไรไม่ออก อาจจะเนื่องจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเล็กน้อย แต่แล้วผมก็ตอบไปว่า 
                อ๋อ .. ฟางเองเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย
นี่เป็นคำตอบที่ผมคิดได้ไงเนี่ย ไปได้ขุ่น ๆ จริงๆ แล้วเธอก็พูดว่า
                แล้วจำสัญญาที่ฟางเคยให้ไว้ได้มั๊ย 
แต่ตอนนั้นผมได้แต่คิดว่า เอ็งเป็นใครข้ายังจำไม่ได้เลย แล้วจะจำได้ไงว่าเอ็งสัญญาอะไรกะข้าไว้ เลยได้แค่ตอบไปอีกว่า  จำได้สิ
เป็นคำตอบที่ซี้ซั้วจริงๆแต่ไม่รู้จะตอบยังไงนี่นา พอผมตอบเธอไป เธอทำหน้าดีใจมาก ๆ หน้าขาว ๆ อมชมพูของเธอ พร้อมรอยยิ้ม ทำให้ผมยิ่งคิดอีกว่า เธอเคยสัญญาอะไรกับเราไว้ว้า รีบคิดหน่อยสิเฟ้ย แต่พอผมคิดเสร็จเท่านั้นแหละ เธอถามผมมาว่า 
                แล้วฟางเคยสัญญาอะไรกับพี่ปอย บอกหน่อยได้มั๊ย
เอาแล้วไง ซวยแล้ว แล้วเราจะตอบยังไง รู้งี้ตอบไปตั้งแต่แรกว่าจำไม่ได้ก็จบเรื่องแล้ว ผมยืนนึกอยู่ซักพัก เธอเริ่มทำหน้างอนแล้ว ผมเลยตัดสินใจบอกเธอไป
               พี่ขอโทษนะ พี่จำไม่ได้ 
ผมได้แต่คิดว่า ซวยแล้วตู จะทำไงดีล่ะ แต่แล้ว เมื่อผมตัดสินใจมองหน้าเธอ เธอกลับยิ้มแล้วบอกผมว่า
                ไม่เป็นไรหรอก ฟางรู้ว่ามันนานแล้ว แต่ฟางไม่เคยลืมนะ 
คำพูดของเธอทำให้ผมนึกสงสัยเข้าไปอีก ผมเป็นคนขี้อาย แต่ว่าเมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ ก็จะทำให้คนเรากล้าและบ้าบิ่นมากกว่าเดิม พวกผู้ชายทั้งหลายอย่างเราน่าจะรู้ดีผมเลยบอกกับเธอว่า 
                งั้นพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ยกลับบ้านดึกได้หรือเปล่า  เธอยิ้มแล้วบอกว่า 
                ไม่ได้หรอก
แป่ว. คำนี้อยู่ในหัวสมองของผม คนน่ารักอย่างเธอจะไปกับผมทำไม เนอะ ๆ แล้วเธอก็พูดว่า
                วันนี้ฟางบอกพ่อว่าจะค้างบ้านเพื่อน
เอาแล้ว สวรรค์เปิดทางให้คนอย่างเราแล้ว ผมเลยบอกเธอว่า 
                งั้นไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่านะ
เธอไม่ตอบ แต่ผมลุกไปแล้ว ผมนึกว่าเธอคงเดินตามมา แต่เธอกำลังงกระซิบอะไรอยู่กับเพื่อนเธอไม่รู้ 
แล้วเธอก้อตามผมมา ผมถามว่าคุยอะไรกันเหรอ(แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็งวะนายปอย)เธอบอกว่า 
                ฟางบอกเพื่อนว่าวันนี้ไม่กลับนะ ถ้าพ่อโทรมาบอกว่าฟางนอนแล้ว 
ผมก็ลองคิด...เฮ้ย! ไม่กลับ แสดงว่าวันนี้ก้อต้องอยู่กับเราทั้งคืนน่ะสิ ( คิดแบบเข้าข้างตัวเองนะ ) แล้วผมก็พาเธอไป กินข้าวกันที่ร้านประจำใกล้มหาลัย ( นั่งแท็กซี่ไป ) ขาไปนั่งกันเงียบไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ เพราะกลัวพูดไปก้อเข้าตัวอีกแหละ พอไปถึงก้อสั่งอาหารมา แล้วผมก็บอกเธอว่า
                    พี่ขอโทษนะที่พี่จำไม่ได้ 
เธอก็ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร ผมก้อถามอีกว่า แล้วฟางสัญญาอะไรกับพี่ไว้เหรอ เธอมองหน้าผม แต่ผมกลับก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเธอ เธอบอกว่า
                   ฟางล้อเล่นน่ะ พี่ไม่ได้สัญญาอะไรกับฟางไว้หรอก 
อ้าว. แล้วเราพามาทำไมเนี่ย แทนที่จะได้สนุกเฮฮากับเพื่อนเก่า แต่ก้อนึกได้ว่า ได้มากินข้าวกับเด็กน่ารัก ๆ ก็คุ้มแล้ว เรานั่งกินข้าวไป คุยกันไป พอข้าวหมด ผมก้อสั่งเบียร์มา แต่เธอไม่ได้กินเหล้านะ เธอกิน SPY 
กินไปได้ซักพัก เวลานั้นก้อดึกแล้ว ผมสังเกตว่าเธอเริ่มเมา เพราะว่าเธอพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วเธอหน้าแดงด้วย 
คนขาว ๆ หน้าแดงออกชมพู ดูง่าย ๆ ผมถามเธอว่า
               เมายัง เดี๋ยวพี่พาไปส่ง    เธอกลับพูดว่า
              พี่คงลืมคนที่สัญญาว่าจะเป็นแฟนกับพี่ไปแล้วใช่มั๊ย
ผมพอนึกออกแล้ว เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย! ตายแล้ว ใช่เธอหรือเนี่ย ตอนเด็ก ๆ ไม่น่ารักอย่างนี้นี่หว่า โตขึ้นแล้วโคต..น่ารักเลย นี่แหละ สเป็กเลย ทำไมผมจำเธอไม่ได้นะ แฟน แฟน แฟน ผมคิดถึงคำนี้ ถ้าเราขอเป็นแฟนกับเธอ เธอจะว่าไงหว่า ตามน้ำเลยละกัน แล้วเธอก็ถามผมว่า
              ตอนนี้พี่มีแฟนหรือยังจ๊ะ  
ผู้ชายอ่ะนะ สันดานเหมือนกันหมด รับรอง ถึงมีก็บอก ไม่มีอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นบังเอิญผมมีแฟนแล้ว 
เธอยิ้ม ( ทุกครั้งที่เธอยิ้ม เหมือนว่าโลกทั้งโลกมีอยู่แค่นั้นเองแต่ผมเองก้อไม่ได้ตาโตไปกว่าเธอหรอก ) 
แล้วเธอก้อบอกว่า
                 งั้นเรามาทำตามที่เคยสัญญากันนะ  
โอ้ว เป็นแฟนกับเธอ น่ารักอย่างนี้ใครจะไป ปฏิเสธลง ผมคิดได้แค่นี้ คิดโดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฟาง และแฟนผม ผมรีบตอบไปเลยว่า
                  จิงเหรอ 
 ทั้ง ๆ ที่ใจคิดว่าโชคดีชิบ..เลยเรา แล้ววันนั้น ผมก้อพาเธอไปส่งที่บ้านเพื่อน ขากลับเรานั่งจับมือคุยกัน 
ไปตลอดทาง เมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อนเธอ ผมเดินเข้าไปส่งเธอในบ้าน บอกให้พี่แท็กซี่รอแป๊ปนึง เธอถามผมว่า( หลาย ๆ คนอาจคิดว่า ทำไมผมถึงไม่พิมพ์ชื่อฟางไปเลย เมื่อใกล้จบพวกคุณก็จะรู้เอง )
                  พี่ปอยกลับไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหวนอนค้างที่นี่ได้นะ มีแค่ฟางกับเพื่อนอีก 2 คนเอง 
 ผมตอบไปว่า  ไม่เป็นไร พี่กลับได้
 แต่ในใจคอยเชียร์ว่าชวนอีกครั้งเหอะ เธอตอบว่า 
                  ตามใจ กลับดีดีนะ 
แล้วเธอก็หอมแก้มผม ผมแทบเดินตัวลอยออกจากบ้าน ได้เป็นแฟนกับเด็กผู้หญิงที่ตรงสเป็ก แถมเค้าหอมแก้มเราอีก โอ้ย..ดีจัง และแล้วเวลาก้อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคบกับเธอมา 1 ปี แล้ว แล้วผมก้อเลิกกับแฟนไปแล้ว เนื่องจากเธอบอกว่า
 	ผมดีเกินไป 
                     ตอนนี้ฟางอยู่ ม.3 แล้ว ผมก้อขึ้น ปี 2 ปีนี้เธออายุครบ 15 ปีพอดี เธอเกิดเดือนเดียวกับผม ซึ่งเราจะฉลองวันเกิดในวันเดียวกัน และแล้ววันนั้นก้อมาถึง วันฉลองวันเกิดของเราสองคน เนื่องจากเป็นเทศกาลมีวันหยุดหลายวัน ครอบครัวของเธอจึงพากันไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด แต่เธอไม่ไป เพราะบอกพ่อว่าจะฉลองวันเกิดกับพวกเพื่อน ๆ ตอนแรกผมก็คิดว่าคงมีเพื่อนเธอมาฉลองด้วย แต่ที่ไหนได้ พอผมไปถึงบ้านเธอ กลับมีแต่เธอคนเดียว ผมคิดว่า คงมีแต่เรื่องดี ๆ เกิดขึ้นนะ ผมบอกเธอว่าผมจะซื้อเค้กไปเอง จะได้ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก เธอเลยซื้อกับข้าวเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเตรียมไว้ เราฉลองกัน คุยกัน ดูหนังด้วยกัน เป็นหนังที่เราทั้งสองคนชอบ 
                     เวลาหนึ่งปีช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เราชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน พูดได้เลยว่าชีวิตของผมประมาณ 80 % มีเพียงเรียน เล่นกับเพื่อนและอยู่กับฟาง ตอนนี้เราสองคนรักกันมาก ประมาณว่าขาดกันไม่ได้เลย 
และแล้วเวลาก้อล่วงเลยมาจนดึก
                      ผมบอกเธอว่าผมจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก แต่เธอบอกว่าให้ผมไปนอนที่ห้องเธอ ส่วนตัวเธอจะไปนอนที่ห้องของน้อง เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวเข้านอน เวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึง มีเสียงเคาะประตู ( ผมล็อคประตูไว้ ) เธอบอกว่า ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย ผมบอกว่าไม่ได้เพราะว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ( ลองใจดู ) เธอบอกว่าจะเอาของขวัญมาให้ ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วเดินไปเปิดประตู ชีวิตผมอาจจะเหมือนใน หนังบ้าง เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ ภาพที่ผมเห็น ตอนนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดเวลา เป็นเด็กผู้หญิง ใส่แค่ชุดชั้นในสีขาว ( คุณโยะซง กับ คุณกุงเกงใน ) ผูกโบว์สีขาวที่หัว เธอเข้ามากอดผม แล้วบอกผมว่า 
                   ตอนนั้นที่พี่ปอยช่วยฟางไว้ พี่ปอยเท่ห์มากเลยนะ  (ตอนนั้นผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมดแล้ว
ผมบอกไปว่า 
                  ก็ช่วยเพราะอยากช่วยเท่านั้นแหละ  
ขอย้อนนิดนึงนะคับ เหตุการณ์ตอนนั้นมีอยู่ว่า ฟางโดนเด็ก ป.5 รังแก เพราะตอนนั้นฟางตัวเล็ก ผอม 
ติดขี้เหร่นิด ๆ แต่ทำไมตอนโตน่ารักไม่รู้นะ ผมเข้าไปช่วย ฟางเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มายบาซิน (ไม่ใช่) 
เป็นฮีโร่ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ ( ไม่ได้เวอร์นะ ) ผมถามเธอว่า
                  ไหนล่ะของขวัญ  ( คำถามอาจจะโง่ไปนิด แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย ) เธอยิ้มแล้วบอกว่า 
                  ตัวฟางไง ฟางเป็นของขวัญให้พี่ปอย