ภาพถ่ายแห่งกาลเวลา

กระต่ายใต้เงาจันทร์

  ความทรงจำ  คงเป็นส่วนหนึ่งที่เราทุกคนสามารถกับมาอ่านย้อนเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วและมโนภาพเหล่านั้นผุดพรายค่อยๆต่อร้อยเรียงเป็นเรื่องราวขึ้นมาอีกครั้ง
ปฎิเสธกันไม่ได้เลยว่า   มีหลายคนชอบถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อเป็นบันทึกความทรงจำผ่านรูปภาพและในส่วนของบันทึกความทรงจำในรูปแบบนี้คงให้อารมณ์แตกต่างกันไป  บางคน  มีความสุข    บางทีตื่นเต้น   บางอารมณ์เศร้าเสียใจ   บางครั้งเป็นภาพที่สวยงามดูแล้วดูแล้วมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด
ภาพบางภาพที่เห็นในหลายคน   คงอยู่ในแต่ละมุมมอง   และอารมณ์ในการรับรู้ต่างกัน
บางคนถ่ายทอดสิ่งที่เห็นลงสีลายเส้นบนผืนผ้าใบซึมซับความสุขเหล่านี้ส่งผ่านเส้นสีบนผืนผ้าใบ
บางทีภาพถ่ายที่เราเก็บไว้  บางภาพเก่าจนสีของรูปเป็นน้ำตาลหม่น กรอบรูปหักและบิ่นไปบ้างแต่ฝีมือและภาพถ่ายยังคมชัดรูปภาพยังคงเดิม
ฉันเคยคิดเล่นๆ  เมื่อนั่งรถไฟไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายปลายทางที่จะลงสถานีไหน
สองมือวางไว้บนขอบหน้าต่างรถไฟเอาคางแนบลงบนมือมองภาพนอกหน้าต่างขณะที่รถไฟวิ่ง
ขอบหน้าต่างเหมือนกรอบรูปภาพฉันเหมือนได้ดูภาพเคลื่อนไหวที่วาดผ่านกรอบรูปที่เป็นบานหน้าต่างของรถไฟ
รูปถ่ายของกาลเวลา   ยังทรงคุณค่าให้อารมณ์และรู้สึกหลายหลาก
รูปของใครหลายคน  ผู้คนเหล่านั้นคงอยู่ใต้ผืนดินไป  ยังมีอีกหลายคนที่อยู่บนผืนดิน  และฉันก็ยังเป็นอีกคน  ที่มีชีวิตอยู่บนผืนดินของโลกใบนี้
ในช่วงอารมณ์    และความรู้สึกหลายครั้ง   ฉันเองอยากมีชีวิตที่เป็น  แค่ภาพถ่ายผ่านกาลเวลา  บ้างเพียงเท่านั้น