ฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ สนามกว้าง ๆ กระทั่งในเขตรั้วก็ยังมีบ่อน้ำด้วย ฉันเคยอยู่ตึกแถว ขนาด 4 * 6 เมตร 3 ชั้น ตอนนี้ ฉันอาศัยบนพื้นที่กลางอากาศ ขนาด 135 ตารางเมตร ในกล่องทรงสูงที่ใครต่อใครเรียกว่า "คอนโดมิเนียม" ความเป็นอยู่ของฉันเหมือน 360 องศา ด้านบน ด้านล่าง ด้านซ้าย ด้านขวา .. แวดล้อมไปด้วยเพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จัก ไม่ค่อยบ่อยนัก ที่ฉันจะเจอเพื่อนร่วมชั้นอาศัยในลิฟท์ .. ก็แค่ยิ้มเก้อ ๆ วูบเดียว กับแม่บ้านทำความสะอาดส่วนกลางเสียอีก ที่ฉันมีโอกาสพูดคุยได้บ่อยกว่า ไม่ว่าจะเป็นของฝากที่ฉันคิดอยากจะแบ่ง ฉันก็จัดลำดับไว้แค่สอง 1. แม่บ้านทำความสะอาดส่วนกลาง 2. รปภ. ที่จริงแล้วฉันก็อยากทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนบ้านเหมือนกัน .. เหงาน่ะ แต่คิดไปคิดมา ฉันเลือกที่จะมีชีวิตส่วนตัวในกล่องทรงสูงนี้มากกว่า วัน ๆ ต้องลอบชิมน้ำลายของตัวเองว่า .. บูดหรือยัง (เพราะไม่ได้อ้าปากพูดกับใคร) กล่องทรงสูงตึกนี้ มีคนอยู่เยอะ และเกือบครึ่งที่เป็นชาวต่างชาติ อย่านึกว่าฉันจะได้ฝึกภาษากับพวกเขานะ .. yes no okay ไม่มีโอกาสเลยสักแอะ เพราะพวกเขาตั้งอกตั้งใจเหลือเกินที่จะพูดภาษาไทย บรรดาหล่อ ๆ สวย ๆ ก็มี .. ยังไงดีล่ะ .. ฉันไม่ได้โม้ พระเอกหนัง นักร้องสาว กระทั่งแอร์ฮอสเตส สจ๊วต ก็มี .. เจอที่ลิฟท์ทีไร หัวใจแทบละลายทุกที .. เฮ้อ !.. เสียดายตรงที่อยู่ร่วมอากาศหายใจแคบ ๆ กันได้แป๊บเดียวเท่านั้น ในวันหยุด ถ้าฉันไม่มัวคลุกอยู่แต่ในห้อง ก็มักจะไปที่ชั้นสันทนาการ ไปว่ายน้ำบ้าง ไปเล่นกับเด็ก ๆ บ้าง บางทีก็เอางานไปนั่งทำที่นั่น แบบว่า .. ที่บ้านมันเงียบเกินไป จนต้องออกมาให้ลมพัดผ่านหูสักหน่อย ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ฉันจะไม่ค่อยออกจากกล่องทรงสูง โลกภายนอกมันช่างวุ่นวายเสียจริง จนฉันเลือกที่จะหลบภัยอยู่ในกล่อง บางครั้งฉันก็ไปห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ ซื้อเสบียงมาตุนไว้ แต่ .. อย่าว่างั้นงี้เลย ฉันยังไม่เคยเฉียดพารากอน มันอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯ กันนะ เชยว่ะ .. ( อันนี้ฉันบอกตัวเอง โดยที่ไม่ต้องให้ใครมายิ้มเยาะ) และถ้าฉันตัดสินใจออกไปผจญภัยล่ะก็ บอกได้เลยว่า .. ไม่ใช่ในเมืองแน่ ๆ เบื่อตายชัก .. เซ็งเป็ด .. (คิดในใจ น่ะ) ฉันชอบที่จะออกไปหาต้นไม้ ภูเขา ทั้งที่ฉันไม่ค่อยรู้จักพรรณพืชสักเท่าไหร่ กระหาย .. เหี้ยนกระหือ .. วุ๊ย คำมันแรงเกินไป .. เอาเป็นว่า ฉันชอบธรรมชาติ แต่อย่ามาถามฉันเชียวว่า ชอบธรรมชาติแล้วทำไมไม่อยู่บ้านติดดิน ไม่อยู่ชนบท โธ่ ! เลือกได้ทุกอย่างตามใจก็ดีน่ะสิ เท่าที่เป็นไป ก็เหมาะสมกับชีวิตของฉันแล้ว สิ่งที่อยากเป็นไป ก็ใช้เพ้อฝันบรรเทา มีเรื่องเล่า .. หลายวันก่อนฉันเดินผ่านชั้นล่าง ที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์หยอดเหรียญ ให้บังเอิญเสียจริงที่ตอนนั้น ฉันเดินไปหยิบจดหมายจากตู้ประจำบ้าน และได้ยินเสียงคนอ่านกลอนเบา ๆ แต่เนื้อกลอนมันช่างคุ้นเสียจริง .. กลอนของฉัน ไม่ใช่เสียงหนุ่มหล่อที่ไหนหรอก ทว่าเป็นเสียงของผู้ชายอายุราวเกษียณหมาด ๆ กำลังอ่านกลอนให้ผู้หญิงที่วัยประมาณกัน .. แฟนคลับ แฟนคลับ .. ฮา ให้ตายเหอะโรบิ้น ให้ดับดิ้นสิแบทแมน .. 360 องศาของฉัน มันก็มีอะไรที่พิลึกพิลั่น จนไม่เงียบเหงาเกินไปนักเหมือนกัน วันเด็กเสาร์นี้ .. ที่กล่องทรงสูงจะจัดงานวันปีใหม่ ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แอบซื้อบัตรโต๊ะจีน โต๊ะเดียวกับคนที่อ่านกลอนของฉันด้วย ไงดีนะ .. ฉันจะแกล้งเอาสมุดที่จดงานเขียนมานั่งอ่านพลาง ๆ ตอนรอเสริฟอาหารดีมั๊ย หรือเวลาที่แนะนำตัว ฉันบอกนามแฝงไป เฮ้ย .. ไงดี ติงต๊องชะมัดเลยฉัน
อัลมิตรา 7 ม.ค. 2552 21:56 น. - ID 9878 
1988
10
0
8 มกราคม 2552 12:56 น. - comment id 75797
มาสวัสดีปีใหม่ค่ะคุณอิม
อ่านแล้วอมยิ้มเลย คิดถึงใครบางคน ที่แนะนำให้เค้าซื้อวิมานบนอากาศ เช่นกัน..เป็นกวีกระวาดในไทยโพม เช่นกัน ตอนนี้เค้าเรียนปริยญาโทค่ะ ก็.. เคยไปเยี่ยมเค้า และ ยังชอบเลยค่ะ เพราะ ไม่ต้องดูแลรักษามากมายเหมือนบ้าน ที่มีอาณาบริเวณ ยังตั้งใจจะซื้อเหมือนกัน ไว้อยู่คนเดียวสงบสุขดี แต่ ตอนนี้ตั้งใจจะไปค่อยๆเริ่มสร้าง วิมานดาวราย ชายเขา แถวแก่งกระจาน ที่นั่นอยู่บนเนินที่แลเห็นวิว แบบพาโนรามาเลย กลางคืนดาวสุกปลั่งเพราะอากาศดี บางราตรีแลเห็นทางช้างเผือกค่ะ ก็.. ชอบสงบเงียบค่ะ ชอบธรรมชาติ ในที่สุดก็คงคืนกลับความเป็นตัวตนค่ะ รักและคิดถึงเสมอมาค่ะ
7 มกราคม 2552 23:21 น. - comment id 103247
เสร็จจากงานเด็กวันเสาร์ มาทวงหนมน้าแจ๊คต่อที่ platinumวันอาทิตย์ ดีมะคะ(โทษฐานติดไว้นาน) ยากะลังหลอกสาวๆมาถล่มน้ากัน อิอิ สงสัยหงจินเป่าต้องรีบหนีแน่เลย งานนี้..(เจ้าหนี้มาทวงเยอะ) จริงๆ ที่ไหนๆก็มีความสุขนะ ถ้าเราอยู่กับคนที่เรารัก และรักเรา..เน๊อะ..
8 มกราคม 2552 13:27 น. - comment id 103251
เข้ามายิ้มกับเรื่องนี้นะคะ นึกภาพ ตอนได้ยิน บทกวีที่เขาอ่าน อึ้งค่ะ
8 มกราคม 2552 14:37 น. - comment id 103254
จะว่าไป ไม่ว่าจะเป็นบ้าน หรือ คอนโด แต่ละคนก็ล้วนอยู่ในกล่องเหมือนกันนะคะ...ต่างกันที่ กล่องหนึ่งอยู่บนฟ้า กล่องหนึ่งอยู่บนดิน..........น่าน.....อิอิ
สวัสดีปีใหม่นะคะ...ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงค่ะ
8 มกราคม 2552 15:17 น. - comment id 103255
คนอยู่ภาคพื้นก็อยากจะลองไปอยู่ที่สูงๆมั่งอ่ะนะ ตอนไปพักที่ กทม.ไปอาศัยคอนโดญาติอยู่ชั้น9 ก็โอเคดี ชอบมากๆ แต่เรื่องมีคนอ่านกลอนของเรานี่ น่าตกใจ+น่าปลื้มไปพร้อมๆกันนะคะ พูดแล้วอยากมีแฟนคลับบ้างจัง คริ คริ
8 มกราคม 2552 15:45 น. - comment id 103256
เรื่องราวน่ารักมาก ขออนุญาตทักทายสวัสดีปีใหม่คุณยาแก้ปวด คุณพุด คุณtiki คุณโคลอน และคุณเฌอมาลย์ด้วยครับ บ้านที่คุณพุดลงให้ดูสวยจังครับน่าอยู่มาก
8 มกราคม 2552 20:11 น. - comment id 103258
อ้างถึง : กล่องทรงสูงท่ามมหานคร ฉันนอนอยู่ระหว่างดินกับฟ้า .. คงจะดีไม่น้อย หากความจริงฉันนอนบนปุยเมฆ จากระเบียงห้องนอน ฉันสามารถสัมผัสกับฟ้าได้เต็มตาจริง ๆ ที่นี่อากาศดีมาก จนฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเปิดแอร์เลย และในที่สุด ฉันก็ถอดแอร์ออก เอาไปติดไว้ที่บ้านอีกหลัง คราวก่อน ฉันลืมบอกไปว่า .. ปัจจุบัน ฉันก็มีบ้านติดดินนะ เป็นทาวเฮาน์คลัสเตอร์อยู่ชานเมือง เขตพี้นที่สีเขียว ที่จริงมันก็ไม่ได้ไกลนัก หากฉันจะอยู่ทาวเฮาน์แล้วใช้ชีวิตเหมือนชาวทาวเฮาน์ แฮ่ ! กระซิบ .. จุ๊ ๆ .. ซื้อทาวเฮาน์ไว้นานหลายปีแล้ว แต่ไม่ได้ไปอยู่สักที ขี้เกียจย้ายไปอยู่ใกล้กับคนที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉัน (เฮ้ย เกี่ยวกันไหมนี่) อ้างไปงั้น .. ที่จริง ฉันไม่ค่อยสันทัดเรื่องการทำความสะอาด เป็นแม่เหย้าแม่เรือนหรอก ขืนใช้เวลาในวันหยุดในการทำความสะอาดบ้าน.. ชั้นโน้น ชั้นนี้ ห้องโน้น ห้องนี้ ด้านโน้น ด้านนี้ ..โอ๊ย .. แค่คิดก็เครียดแล้ว ดีเหมือนกัน ที่ฉันเลือกอยู่บ้านในกล่องทรงสูง ทำเลที่ตั้งก็เหมาะนะ อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงาน ถ้าเดินก็ครึ่งชั่วโมง ถ้าขับรถก็ห้านาทีเท่านั้น เจ๋งไหมล่ะ ใครมาหลงคำนวนว่าทำไมเดินนานขนาดนั้น .. ตอบได้เลยว่า อย่าเดาระยะทางโดยเด็ดขาด เพราะจะผิด ฮ่า ฮ่า ความลับของฉันเยอะ ที่ฉันใช้เวลาเดินตั้งครึ่งชั่วโมงน่ะ ก็เพราะเดินไป แวะไป.. ตลอดเส้นทาง มีขนมวางขายรายทางเยอะแยะ ปล่อยให้ลอยนวลได้ไงกัน โอกาสไหนบ้าง ที่ฉันเลือกเดินไปทำงานหรือเดินกลับบ้าน 1. ตอนอารมณ์ไม่ดี 2. ตอนอารมณ์ดีสุด ๆ น่าจะเป็นทั้งสองอารมณ์นะ แต่ถ้าฉันรีบหน่อยเช่นว่า จะต้องรีบกลับไปดูเปาบุ้นจิ้นตอนประหารราชบุตรเขยให้ทัน ฉันก็เลือกขับรถนะ ขืนเถลไถล เดินไปกินไป นอกจากจะเร่งน้ำหนักให้เกินพิกัดแล้ว อาจพลาดตอนสำคัญได้ ยังโชคดีหน่อยที่ตอนนี้เขาเลื่อนให้นางสาวเย็นฤดีไปออกอากาศตอนทุ่มกว่า ๆ ทีนี้ล่ะ เวลาเหลือเฟือ .. ชมตลาดได้เต็มที่
8 มกราคม 2552 20:48 น. - comment id 103259
คุณยาแก้ปวด .. :) หากบางใครปล่อยให้บางสิ่งติดค้างข้ามปี คงไม่ดีเนอะ แต่ถ้าบางใครนั้นทำทีว่า จำไม่ได้ หรือ หลงลืม .. ก็ไม่โทษกัน แก่เลี้ยวก็เงี๊ยะ ฮา .. คุณพุดพัดชา .. บอกตรง ๆ อัลมิตราเป็นผู้หญิงที่ไม่เอาไหนในการเรือนเชียว รีดผ้าก็ไม่เรียบ ทำความสะอาดก็ไม่เนี๊ยบ ยิ่งเกี่ยวกับการหุงหาอาหารยิ่งแย่ใหญ่ และทั้งที่มีจักรเย็บผ้า แต่ก็ยังไม่เคยลงมือกับเครื่องเองเลย เข้าขั้นหญิงกลายพันธุ์อ่ะ ที่คอนโด .. การทำความสะอาดบ้าน ในช่วงเลิกงาน ก็ทำได้แค่ปัดกวาดบ้าน ส่วนที่จะลงมือขนานใหญ่ก็ต้องรอวันหยุดปลายสัปดาห์ ดีไม่ดีผลัดไปอีกสัปดาห์ มุ้งลวดที่ระเบียงห้องนอนขนาดเท่ากับประตูใหญ่สองบาน เคยยกแล้วใส่ร่องกลับคืนไม่ได้ แหะ แหะ .. ทุลักทุเลเต็มทนค่ะ ก็ใช้วิธีดูดฝุ่นเอา นานนานทีก็ใช้บริการแม่บ้านประจำอาคาร เตียงใหญ่เป็นมุมโปรด มีหมอนเยอะคะ ขลุกได้ทั่ว นี่ก็อยากได้ผ้าปูที่นอนใหม่โทนสีฟ้า แต่ยังไม่ได้จังหวะไปเลือกซื้อเลยค่ะ ฟูกนอนใหญ่ของอัลมิตราวางซ้อนกันสองชั้น ที่จริงเพราะไม่รู้ว่าจะเอาฟูกนอนอีกอันไปไว้ทีไหนดี ก็เลยวางซ้อนกัน กระดานส่วนคานที่ประกอบเป็นเตียงก็เลยถูกถอดเป็นชิ้น ๆ ทาบกับพื้นห้องแทนค่ะ มีเรื่องให้เล่าเยอะเลย (สงสัยอัลมิตราจะเก็บไว้จนเกินกลั้นจริง ๆ ) อัลมิตรามีตู้ปลาขนาดใหญ่ด้วยนะ ซื้อทั้งชุดพร้อมอุปกรณ์ตบแต่งก็หลายตังค์อยู่ค่ะ ในวันแรกที่เขาเอาตู้ปลามาส่ง พร้อมกับประกอบชุดชั้นวางตู้ปลา ใส่หิน ใส่ของตบแต่ง ใส่น้ำ .. จากนั้นก็ใส่ปลา ... ตื่นเต้นมากค่ะ ที่จะมีเพื่อนร่วมโลกไว้แก้เหงา คืนนั้น .. รปภ. มาเคาะประตูห้อง ตีสองกว่าแล้ว อัลมิตรางัวเงียมาเปิดประตูโดยคล้องเหล็กไว้ อัลมิตรายังไม่รู้ตัวเลยว่า เดินผ่านพื้นห้องที่เฉอะแฉะนองไปด้วยน้ำ ด้วยความง่วงและมึนงง น้ำท่วมห้องรับแขก จนล้นออกไปถึงหน้าประตู .. รปภ. ซึ่งต้องตรวจเวรยามพบสิ่งผิดปกติจึงแจ้ง หนำซ้ำ .. ก่อนนอนคืนนั้น อัลมิตราปรับเบาะโซฟายาวลายดอกไม้สีสด ให้เป็นเบาะที่นอนด้วย สภาพจึงดูไม่จืดจริง ๆ แฉะแบะไปเสียหมด น้ำในตู้ปลาก็เกือบแห้ง ยังโชคดีที่ปลาไม่ตาย ครั้งนั้นความรับผิดชอบของอัลมิตราจึงอยู่ที่การทำให้พื้นหน้าห้องแห้ง ต้องถูในส่วนของห้องรับแขก ต้องยกโซฟาขึ้นไปตากที่ดาดฟ้าของตึก ขำไม่ออก.. เพราะกว่าจะเสร็จสิ้น ก็ได้เวลาไปแข่งโบว์ลิ่ง หมดสภาพเลยคะ ไม่มีแรงยกลูกโบว์ลิ่งขึ้นด้วยซ้ำไป เหนื่อยซะขนาดนั้น อัลมิตราติดต่อไปยังร้านที่ขายตู้ปลา แจ้งเหตุและสอบถามถึงสาเหตุที่ตู้ปลารั่ว แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับในด้านดี .. ซึ่งอัลมิตราก็ทำได้แต่เพียงจดจำความไม่รับผิดชอบของร้านไว้ ตอนนี้ตู้ปลานั้นยังอยู่ แต่ย้ายทำเลไปที่ระเบียงบ้านค่ะ ไม่ได้ใส่น้ำ ไม่ได้ใส่ปลา คุณทิกิ .. ที่จริงแล้ว อัลมิตราเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ บ้านเดิมเป็นโรงงาน รวมญาติกับคนงานแล้วน่าจะเกินห้าสิบคน แต่แล้วนานวันไป ก็ยิ่งเหลือน้อยคน จากบ้านหลังใหญ่ ก็กลายเป็นตึกแถว จนในที่สุด อัลมิตรามีพื้นที่ส่วนตัวเล็ก ตรงนี้ ก็มีความสุขดีนะ .. ไม่ต้องไปวุ่นวายที่ไหนกับใครให้มากเรื่อง มีเวลากับตัวเองมากขึ้น คุณโคลอน .. แต่ละคนก็ล้วนอยู่ในกล่อง ประโยคนี้อัลมิตราคิดต่อยอดไปไกลอีกทอด อัลมิตราเคยอยู่สถานที่กว้าง ๆ ดูโอ่อ่า ภูมิฐานดี .. แต่อัลมิตราก็ชอบเพียงบางมุมเท่านั้น มุมไหนที่ไม่โปรด ก็คือไม่โปรด .. มุมไหนที่ชอบ ก็จะซุกตัวอยู่ตรงนั้นบ่อย ๆ อย่างที่นี่ อัลมิตราจัดพื้นที่ส่วนตัวตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาให้เป็นมุมโปรดได้ .. มุมโปรดหลาย ๆมุม ดึงโซฟาออกมาแล้วนอนดูทีวี นอนอ่านหนังสือบนเตียง นั่งจิบชาชมเดือนดาวริมระเบียง กระทั่งก่อนเดินผ่านประตูห้องน้ำในห้องนอน ก็ยังมีผนังด้านหนึ่งที่เป็นชั้นวางหนังสือ อยากหยิบอะไรไปอ่านในห้องน้ำก็ทำได้ค่ะ .. ฮา .. บรรยากาศสุขโขแท้ ๆ คุณเฌอมาลย์ .. ที่อยู่ของอัลมิตรา อยู่สูงเกินความสามารถของยุงที่จะบินถึง ดังนั้น การเปิดปิดมุ้งลวดที่ระเบียงห้องนอน จึงไม่มีผลของการมียุงค่ะ และด้านนั้นก็จะหันเข้าสู่ทิศตะวันออก ถ้าอยากนอนตื่นสายอัลมิตราต้องทะเลาะกับพระอาทิตย์ บ่อยครั้งที่หอบหมอนกับหมอนข้าง (รักสุดชีวิตก็หมอนข้างนี่แหล่ะ) อพยพย้ายที่นอนตอนเช้า มาคลุกนอนที่โซฟาห้องรับแขกแทน ยามค่ำคืนเป็นมุมที่สวยมาก เพราะไม่มีตึกใหญ่มาบัง นอนนับดาวก็ยังไหว นอนชมเดือนก็ยังได้ .. เสาร์นี้ญาติพี่น้องของอัลมิตราจะมาเยี่ยมเยือนที่บ้าน เห็นทีจะต้องทำความสะอาดขนานใหญ่ ไม่งั้น .. แม่มาเห็นสภาพ .. คงจะบ่นไปอีกนานค่ะ คุณก่อพงษ์ .. :) บ้านคุณก็น่าอยู่นะ อัลมิตราพอจะวาดภาพคร่าว ๆ ได้จากเรื่องราวที่คุณเขียน เชื่อไหมว่า หากเราแลกกันอยู่บ้านสักระยะ .. รับรองได้เลย ไม่เกินสามวัน ต่างคนต้องต่างคิดถึงบ้านแน่ คุณคิดงั้นไหมคะ
8 มกราคม 2552 21:26 น. - comment id 103260
ฟังดูเหมือนเหงา มากกว่ามีความสุขนะครับ หรือจะมีความสุขกับความเหงา ไม่รู้ซิ ยังไงชีวิตก็คงต้องเดินต่อไป สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้มีความสุขครับ ปล. บอกคนแก่สองคนนั้นซิครับ ว่าคุณอัลเป็นคนเขียนกลอน อย่างน้อยมิตรภาพก็เกิดจากความ จริงใจที่ให้กันครับ
8 มกราคม 2552 21:44 น. - comment id 103261
คุณไร้อันดับ .. :) ทั้งหมดที่เขียน ก็เพราะเหงาคะ จึงใช้เงาของตัวเองเป็นเพื่อน เขียนบอกเล่า อย่างน้อย ก็เหมือนกับการทบทวน และพูดคุยกับตัวเอง วันนี้ตอนกลับมาถึงบ้าน แปลกใจที่มีถุงขนม (ข้าวตังหน้าตั้ง) ห้อยอยู่ตรงลูกบิดประตู มีกระดาษแนบมาด้วย ลายมือบรรจง เขียนบรรทัดเดียวว่า " ฝากขนมอร่อยมาให้ จากแฟนคลับ(ชรา) "
9 มกราคม 2552 08:50 น. - comment id 103264
ถึงเราจะอยู่ต่างกล่องกันแต่เราก็บรรทุกอยู่ในรถคันเดียวกันน่ะ ไม่รู้เขาจะเอาพวกเราไปทิ้งที่ไหน...สวรรค์หรือเปล่า อิอิ..(แอบฝันเอาน่ะ) :) วันก่อนไปส่งของที่สยามเฟริส์ทัวร์ โอ้โฮ ที่นอนยันไม้จิ้มฟัน จัดส่งให้โม๊ดเลย..
9 มกราคม 2552 11:13 น. - comment id 103265
สวัสดีค่ะคุณอัลฯ พูดถึงกรุงเทพ พูดถึงสยามพารากอนแล้ว ใกล้ๆที่นั่นจะมีวัดปทุมวนาราม แบมจะชอบไปนั่งสมาธิที่นั่นบ่อยคะ บางทีก็อยากหลบหนีความวุ่นวายไปหาที่สงบๆเพื่อเติมพลังให้ชีวิตยามเหนื่อยจากการทำงาน แบมเองอยู่คอนโดเหมือนกัน ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ จะสนิทก็ไม่กี่คน อาม่า ลุงยาม ส่วนคนอื่นๆก็ทักทายตามประสาคนเคยเห็นหน้ากันนะคะ เพราะเขาเปลี่ยนคนเข้าออกบ่อย แต่เราอยู่ประจำเพราะเป็นที่ของเราเอง อยากรู้จังเลยว่า คนชราคนนั้นถ้าเขาได้รู้จักคุณอัลฯ เขาคงจะดีใจสุดๆเลยนะคะแบมว่า เข้าไปทักเลยค่ะ อิอิ
9 มกราคม 2552 16:11 น. - comment id 103269
หากไม่คำนึงถึงความเหงา การอยู่คอนโดก็ถือเป็นบรรยากาศใหม่ที่มีวิวที่กว้างไกล น่าอยู่ออกถ้าเมือคิดถึงความสะดวกและปลอดภัย กรณีที่ทำงานในกทม
12 มกราคม 2552 20:42 น. - comment id 103286
คุณกุ้งหนามแดง .. สยามเฟิร์สทัวร์ อัลมิตราเคยใช้บริการโดยสารขึ้นเหนืออยู่หนนึงค่ะ เขาให้ลงรถไปทานข้าวต้ม ก็ไม่ลง ให้ทำอะไรก็ไม่ทำทั้งนั้น .. ประมาณว่า เมารถสลบเหมือด ๕๕๕ .. นึกแล้วก็ยังขำ รอดมาได้ไงก็ไม่รู้ คุณแก้วประภัสสร.. วัดปทุมฯ อัลมิตราเคยไปนะ ร่มรื่นกลางใจเมือง เคยไปบริจาคเงินที่นั่นด้วย สงบ และก็ให้ความรู้สึกสบายใจเมื่อได้ไปที่นั่น คุณไปที่นั่นบ่อยเหรอ เราอาจได้เจอกันนะคะ สำหรับงานวันเด็ก(วันปีใหม่) ท้ายสุด อัลมิตราก็ไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับสองท่านนั้น เพราะว่า .. อัลมิตราเปลี่ยนใจ ซื้อบัตรสำหรับ 1 โต๊ะ และเชิญญาติพี่น้องมาร่วมทานอาหารกันค่ะ เหตุผลก็คือ เมื่อวันสิ้นปี อัลมิตรามีงานติดพันทำให้ไม่ได้ไปรวมญาติที่บ้านแม่ ก็เลยถือโอกาสนี้ ทานอาหารร่วมกันระหว่างพี่ ๆ และแม่ด้วยค่ะ คุณวิทย์ .. วิวกว้างไกลจริง ๆ แต่ไม่มีพื้นที่บริเวณสักเท่าไหร่ เชื่อไหมว่า บรรดาญาติที่มาเยี่ยมเยือน ไม่มีสักคนที่จะยินดีในกล่องสี่เหลี่ยมทรงสูงนี้เลย .. คับแคบ อึดอัด ระเบียบจัด .. เห็นพูดเงี๊ยะ
13 มกราคม 2552 19:32 น. - comment id 103293
...... ไม่เคยอยู่คอนโดคะ ไม่มีตังค์ซื้อ อยู่แต่กระต๊อบกลางนา ขนำน้อยกลางทุ่ง ชอบๆๆค่ะ ลมพัดเอื่อยๆ ง่วงนอนเลย อิอิ ..... แวะทักทายแซวเล่นนะคะพี่อิม....
16 มกราคม 2552 22:11 น. - comment id 103350
คุณฉางน้อย .. :) กระต๊อบกลางนา อัลมิตราไม่เคยไปอยู่อ่ะ ถ้างั้นมาแลกกันสักสัปดาห์นะ
17 มกราคม 2552 15:37 น. - comment id 103363
19 มกราคม 2552 12:36 น. - comment id 103408
เป็นโลกส่วนตัวที่ขนาดพอเหมาะกับอัลมิตราค่ะ ไม่วุ่นวายจนเกินไป และไม่เงียบเชียบจนวังเวง สำหรับการโลดแล่นในเน็ต การเผยตัวตนออกไป อาจไม่ดีนัก อัลมิตราจึงคิดว่า ไม่แสดงตนให้ท่านอาวุโสสองท่านนั้นทราบจะดีกว่า อย่างน้อย เวลาเจอหน้ากัน อัลมิตรายังได้รับรอยยิ้มในฐานะเพื่อนบ้านด้วยได้ค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ