..พี่ก้องคะเมษาพิมต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพถ้าไม่ยุ่งจนเกินไปพิมจะกลับมาเยี่ยมทุกอาทิตย์นะคะ ถ้วยกาแฟที่ถือค้างอยู่ในมือวางลงอย่างเงียบๆ วิวแชร์ถูกเจ้าของหมุนออกจากโต๊ะอาหาร เงียบไม่มีเสียงตอบรับหรือปฎิเสธออกมาจากปากคนขี้งอน น่าหมั่นไส้จริงๆ .. พี่ก้องจ๋า..ได้ยินพิมพูดป่ะ.... ได้ยิน...ห้วน...สั้น..แต่งอนได้ใจ แล้วพี่ก้องว่าไง...กลั้นใจถามต่อ อยากไปไหนก็ไป..พี่ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตใคร..พี่ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้พิมไปหรือไม่ให้ไป อยากไปก็ไป..พี่มันคนพิการ. ไปไหนก็ไม่ได้มีแต่จะเป็นภาระให้คนอื่นเขา เป็นชุดเลยพี่เราแสนงอนจริงๆ จ้าๆพี่ก้อง.ไม่อยากให้พิมไปพิมก็ไม่ไปอยู่เป็นหมอเถื่อนมันแถวนี้แหละ พี่จะนอน..บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พี่ก้องเพิ่งตื่น....จะนอนอีกแล้วเหรอโกรธใครเนี่ย..แสนงอนอย่างนี้ระวังพิมไม่มาหานะเบื่อคนขี้งอน เงียบ..หน้าก็ไม่หันมามอง..ยังงอนไม่เลิก ........งั้นพิมไปทำงานก่อนนะ เย็นนี้พิมไม่แวะมานะพิมจะนอนโรงบาลเลยพอดีเพื่อนพิมเขาลงมาประชุมวิชาการเขาขอมาพักด้วย...พิมคงไม่ได้แวะมาหา 2 - 3 วันฝากหวัดดีแม่ด้วยนะคะวันนี้พิมรีบจี๋เลย..พิมไปนะ....ไม่รอให้อนุญาตวิ่งขึ้นรถเลย หากแต่ถ้าจะหันกลับไปมอง..ก็คงเจอสายตาเศร้าๆ หม่นหมอง สายตาที่อ้างว้างหมดหวัง ซึ่งพิมไม่อยากเห็นเลย ........งานยุ่งเสียจนลืมใครบางคนไปลืมแม้กระทั่งจะโทรศัพท์ไปหาผิดจนไม่น่าให้อภัย .พิม..พิม.ก้องมันหลับตั้งแต่เช้าบ่าย 3 แล้วยังไม่เห็นตื่นเลยเรียกก็ไม่ตื่น..เสียงแม่พี่ก้องแว่วมาตามสายน้ำเสียงร้อนรนยิ่งนัก .ค่ะแม่พิมให้รถโรงบาลไปรับนะคะ ที่ห้อง พี่ก้องนอนหน้าซีดอยู่บนเตียงแต่ ดูเหมือนจะไม่ได้หลับลึกเพราะยังมีท่าทางกระวนกระวายหว่างคิ้วยังมีรอยขมวด แววหมองปรากฎอยู่ทั่วใบหน้าที่นอนนิ่งนั้นยานอนหลับที่เบิกมาครั้งสุดท้าย 40 เม็ดหายไปหมดเกลี้ยง..พี่ก้องคงทรมานทั้งใจและกายพี่ก้องจ๋า พิมขอโทษ......(อีกแล้ว )....พิมจะต้องขอโทษพี่ก้องอีกซักกี่ครั้งนะคิดแล้วก็เบื่อตัวเองเหมือนกัน..พี่ก้องมีกำลังใจสู้หน่อยนะคะพิมเหนื่อยเหลือเกินพี่ก้องจ๋า....ช่วยเป็นกำลังใจให้พิมด้วย
พิมพรรณ 6 ก.พ. 2552 11:14 น. - ID 9944 
1339
11
0
6 กุมภาพันธ์ 2552 12:35 น. - comment id 103728
ถ้าเรามีเวทย์มนต์ก็ดีจิ โอม!!!จงเดินได้ๆๆๆๆๆๆๆ ต่อไปนี้เจ้าจะเดินได้
6 กุมภาพันธ์ 2552 12:51 น. - comment id 103735
ฝากเป็นกำลังใจให้คุณหมอที่เสียสละ และฝากบอกพี่ก้องขอบคุณหมอด้วยค่ะ ยังมีอีกหนึ่งใจส่งให้นะคะ บอกพี่เขาสู้ๆนะคะ ลุกขึ้นมาคนดี สู้ๆ
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:11 น. - comment id 103749
เหนื่อยแค่ไหนก็อย่ายอมแพ้นะคะ
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:23 น. - comment id 103751
หวัดดีจ้าคนไร้ร่าง เสกได้แบบนั้นก็ดีเนอะ แค่ให้พี่ก้องเดินได้..หัดยิ้มให้พิมบ้าง.. คงเป็นความสุขของเขาและคนรอบข้าง ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่านเรื่องของพี่ก้อง..?? เอ....ต้องเรื่องของพิมซินะ..
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:27 น. - comment id 103752
พี่นู๋แบมจ๋า ดีใจจังที่เข้ามาอ่านเรื่องเน่าๆของพิม แล้วพิมจะบอกพี่ก้องให้..พี่ก้องคงดีใจ ขอบคุณมากค่ะ.
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:29 น. - comment id 103753
อย่าท้อนะครับ ขอให้คุณหมอมีกำลังใจที่แข็งแกร่งครับ และเอาใจช่วยคนไข้ด้วยนะครับ
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:31 น. - comment id 103754
ดีจ้าเพียงพลิ้ว พิมพยายามสู้อยู่ค่ะ แต่คนไข้ไม่สู้เลย..
6 กุมภาพันธ์ 2552 13:36 น. - comment id 103755
หวัดดีค่ะเอื้องคำ ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ แต่บางครั้งพิมก็หมดแรงค่ะ หมดทั้งแรงกายแรงใจ แต่บอกใครบางคนไม่ได้
6 กุมภาพันธ์ 2552 14:30 น. - comment id 103757
6 กุมภาพันธ์ 2552 14:36 น. - comment id 103758
มาเป็นกำลังใจให้คุณหมอค่ะ คนป่วยกับคนแก่มักจะใจน้อย ขี้งอนอยากให้เราสนใจเขา เพราะเราคือคนสำคัญสำคัญเขานะค่ะ อย่าเพิ่งท้อนะค่ะ หมอพิม ....
6 กุมภาพันธ์ 2552 14:37 น. - comment id 103759
และขอให้เขาปลอดภัย
6 กุมภาพันธ์ 2552 16:10 น. - comment id 103765
หวัดดีคับ...คุณพิมพรรณ..... เรื่องจิง รึป่าว...เศร้าจังเลย.... ขอเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งคน...ฝากถึงคุณก้อง...บอกเขาด้วยว่า....ถ้าผมเป็นเขา....ก็คงยากที่จะทำใจได้เหมือนกัน....แต่ผมจะไม่ยอมให้คำว่าชีวิต...มันสิ้นสุดเพียงแค่...กายเป็นอิสระไม่ได้อย่างที่ใจคิดหรอก...เพราะแม้ว่ากายสบายดี....แต่ถ้าใจไม่เป็นอิสระ...กายก็เฉาได้เหมือนกัน... ใจต้องเข้มแข็งเข้าไว้....เป็นกำลังใจให้...สู้ๆ ทั้งคุณก้อง...และน้องพิม...(แฮะๆพอดีมันคล้องเลยเรียกน้องเน๊อะ....คุณพิมฯ)
6 กุมภาพันธ์ 2552 19:25 น. - comment id 103778
หวัดดีค่ะฉันเอง ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่าน เขาข้ามความปลอดภัยไปแล้วค่ะ
6 กุมภาพันธ์ 2552 19:27 น. - comment id 103779
หวัดดีค่ะปะการังสีฟ้า ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ พิมจะอดทนค่ะ..
6 กุมภาพันธ์ 2552 19:36 น. - comment id 103780
สวัสดีค่ะคุณพิม คุณพิมรู้ไหมคะ หาก ฉางน้อยเป็นแบบคุณ ฉางน้อยก็จะให้กำลังใจเขาเช่นกันคะ เขาคงอยากพูด อยากคุย กลัวโดนทอดทิ้ง พี่ก้องของคุณ คงกลัวการที่คนอื่นมองเห็นว่า เขาไร้ค่า ทั้งๆที่จริงนั้นไม่เลย เขาคิดไปเองทั้งนั้น แต่ถ้าคนป่วยใจไม่สู้ หรือ หมดกำลังใจ ก็ต้องพยายามเอาใจ ทำใจนะคะ เพื่อรอยยิ้มสดใสต่อไปในวันข้างหน้า ....เชื่อว่าสักวัน พี่ก้องของคุณ คงหายดีกว่านี้แน่นอนคะ ...
6 กุมภาพันธ์ 2552 19:37 น. - comment id 103781
หวัดดีค่ะคุณ KIRATI เป็นนิยายชีวิตของพิมค่ะ พิมได้แต่หวังว่าขอให้มันเป็นเพียงนิยาย..ตอนจบจะได้มีความสุขมั่ง เจ็บปวดค่ะสำหรับพิมพิมว่าพิมทนได้แต่สำหรับคนไข้ 3 ปีแล้วยังทำใจไม่ได้เพื่อนจากใต้พอพักเขาจะแวะมาหา แต่พี่ก้องไม่พูดค่ะ พี่ก้องไม่ดูข่าวระเบิดใต้ ไม่ดูข่าวอะไรก็ตามเกี่ยวกับทหารและการสูญเสียเขาปิดกั้นตัวเอง เครียดค่ะ เครียดทั้งเขาทั้งเรา จบแระพิมพูดมากไปหน่อยขอโทษด้วยนะคะ
6 กุมภาพันธ์ 2552 19:44 น. - comment id 103783
หวัดดีค่ะฉางน้อย กำลังใจพิมให้เขาไปหมดแล้วค่ะให้จนไม่เหลือให้ตัวเองพิมโกหกพี่ก้องไม่ได้ว่าเขาจะหาย เพราะพี่ก้องเป็นแพทย์ทหารเขารู้อุบัติการณ์ของโรคดีค่ะเขารู้ดีกว่าพิมซะอีกเขาถึงได้เจ็บปวดกว่าคนอื่นหลายเท่า รู้มากนี่ไม่ดีเลยนิ . ฉางน้อยคงสบายดีนะขอบคุณที่แวะมาค่ะ
6 กุมภาพันธ์ 2552 22:42 น. - comment id 103791
มองท้องฟ้ายามเช้าสิค่ะ ที่ส่องประกายฉายฉานสีทองเรื่อๆการใช้ชีวิตอยู่โดยมีความสุขแบบง่ายๆชีวิตยังมีค่าสำหรับใคร และใครยังมีค่าสำหรับเราแปรเปลี่ยนมาเป็นพลัง พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว พอเรื่องราวผ่านพ้นไป เราจะยอมรับได้ และอยู่อย่างมีความสุข
7 กุมภาพันธ์ 2552 00:43 น. - comment id 103799
เข้ามาให้กำลังใจคะ เเละขอให้เป็นกำลังใจเติมเต็มในส่วนที่ขาดซึ่งกันเเละกัน ชีวิตไม่มีอะไรสมบูรณ์เเบบ รอยทางเคยอ่านเรื่องราวของคนพิการหลายๆ คนที่คิดว่าตัวเองสุญเสียโอกาสในหลายๆ ด้านเเต่ก็สามารถพลิกวิกฤติตรงนั้นมาสร้างโอกาสที่ดีให้เราได้อย่างไม่น่าเชื่อ ขอเป็นกำลังใจนะคะ
7 กุมภาพันธ์ 2552 18:30 น. - comment id 103806
กำลังใจผมว่าให้ไม่มีวันหมดไม่ว่ากับตัวเองหรือคนที่เรารัก เพราะเราสร้างขึ้นใหม่ได้ทุกวัน ถามว่าคุณเข็มแข็งพอหรือไม่ต่างหาก ความอดทม การรอคอย เป็นอะไรที่ต้องสัมผัสด้วยตัวเอง ความเข้มแข็งทางจิตใจของเราเป็นตัวพิสูจน์ วันข้างหน้าเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่ง ที่เราว่าเราหมดความอดทนในวันนี้ วันข้างหน้าอาจสาหัสกว่าวันนี้ เราพร้อมหรือยังหรือจะให้ ความอ่อนแอกลืนกินเราเข้าไปแทน แค่ความเห็น คับ
7 กุมภาพันธ์ 2552 22:19 น. - comment id 103807
ความอดทนคือดอกไม้ของชีวิตครับ
7 กุมภาพันธ์ 2552 22:50 น. - comment id 103808
สู้และอดทนไว้นะคะคุณหมอคนสวย อย่าเพิ่งถอดใจนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ฝากส่งผ่านกำลังใจดวงน้อยๆ ให้พี่ก้องของคุณหมอด้วนนะคะ
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:06 น. - comment id 103814
แวะมาอ่านงานคุณหมอพิมพรรณ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆๆ
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:45 น. - comment id 103815
หวัดดีค่ะกระต่ายใต้เงาจันทร์ พิมคงต้องคอยเช้าวันใหม่ไปเรื่อยๆค่ะ ขอบคุณมากค่ะ..
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:47 น. - comment id 103816
หวัดดีค่ะรอยทาง ขอบคุณสำหรับกำลังใจ..
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:51 น. - comment id 103817
พี่วิทย์คะ บางครั้งกำลังใจมันก็ไม่ได้มีมาทุกวันนะคะ ถ้าพี่วิทย์เจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างพี่วิทย์จะรู้ มันทรมานแค่ไหน
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:53 น. - comment id 103819
หวัดดีค่ะพี่อินสวน ขอบคุณสำหรับดอกไม้
8 กุมภาพันธ์ 2552 11:00 น. - comment id 103820
ขอบคุณค่ะน้ำแข็งปล่าว ขอบคุณจริงๆ..
8 กุมภาพันธ์ 2552 11:03 น. - comment id 103821
หวัดดีค่ะพี่กันนา ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมพิม..
12 กุมภาพันธ์ 2552 13:58 น. - comment id 103846
ขอเปนกำลังใจให้ทั้งสองครับ...ชีวิตก้ออย่างนี้แหละครับ...ผมชอบพูดกับตัวเองบ่อยๆยามที่เจอเรื่องหนักๆว่า...ชีวิต..คือการได้ใช้ชีวิต... โลกมีไว้ให้เหยียบ..มิใช่มีไว้ให้แบก..เปนกำลังใจให้ครับ....
12 กุมภาพันธ์ 2552 20:43 น. - comment id 103852
23 กุมภาพันธ์ 2552 21:37 น. - comment id 104010
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ