เฝ้ามอง

รักษ์บุญ เสาวณีย์

ไอ้ขุนนั่งมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ 
                 มันห้วนนึกถึงชีวิตที่ผ่านมา  
                ก่อนนี้มันมีอีแรมจรัสอยู่เคียงข้าง  แต่มาวันนี้อีแรมจรัสมาจากมันไปอย่างไม่มีวันห้วนกลับ
               มันทั้งสองอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ปีมะโว้  จำไม่ได้ว่ามันนานนมแค่ไหนแล้ว
                อีแรมจรัสเป็นหญิงสาวนางหนึ่งที่สวยทีเดียว  ตัวไอ้ขุนทั้งรักทั้งหลงมันเฝ้าทนุถนอมอีแรมจรัส  ขนาดที่เรียกว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยทีเดียว
                บืนๆๆเสียงเครื่องเรือยนต์ที่กำลังแล่นผ่าน  
                น้ำที่ถูกเรือแหวก ออกกลายเป็นคลื่นลูกย่อมๆหลายลูก  วิ่งตามกันและชนตูมเข้ากับตลิ่งและบันไดศาลาที่มันนั่งอยู่ 
                 แรงทีเดียวล่ะเพราะบันไดที่นั่งอยู่ถึงกับสะเทือน
               เฮ้อ...
               ไอ้ขุนถอนหายใจเสียงดัง  
               โดยหารู้ไม่ว่ามีคนอื่นที่ยืนอยู่ด้านหลังมัน 
                กำลังมองด้วยความเป็นห่วง 
                แกล้งทักเหมือนเพิ่งเดินมาถึง  
               พี่ขุน..ทำอะไรอยู่จ๊ะ
               เสียงหญิงสาวดังขึ้นด้านหลัง  
               ไอ้ขุนหันขวับหาต้นเสียงที่เย็นยะเยือก   
                มันตื่นจากภวังค์ความคิดเก่าๆหยุดลงทันที  
               จ้องมองผู้มาใหม่อย่างสงสัยทำไมถึงรู้จักชื่อมัน 
              เพราะมันไม่รู้จักผู้หญิงคนที่อยู่ต่อหน้านี้  หรือเธอจะเป็นนางไม้หรือจะเป็นผีพรายจำแลงมา
               เหมือนดังว่าเจ้าหล่อนจะเข้าใจความคิด  
               ก็เลยรีบบอกนามตัวเอง
              ฉันชื่อมณีจ๊ะ เป็นน้องสาวของพี่แรมจรัส" 
              " พี่เขาให้คนไปบอกฉันก่อนที่ตัวเองจะไปว่า..ให้ฉันช่วยมาดูแลพี่ขุนแทนจ๊ะ
             อือ..
             ไอ้ขุนพยักหน้ารับรู้หันกลับไปมองสายน้ำเหมือนเดิม
              เหมือนไม่สนใจผู้มาใหม่  
              แต่ที่จริงมันอยากซ่อนน้ำตาที่กำลังไหลลรินออกมา
               มันไม่กล้าสะอื้นให้ใครได้รู้ว่ามันร้องให้  
              แสร้งวักน้ำลูบบหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่กำลังไหลไม่หยุด
	
              พี่ขุนจ๊ะ มณีเพิ่งมา  ไม่เห็นพี่ก็เลยไปที่ครัวหุงข้าวทำกับข้าวแล้วนะ  ไอ้ละออหลานพี่ขุนมันบอกพี่อยู่ที่นี่มณีก็เลยตามมา  มณีว่าเรากลับกันเถอะจ๊ะเริ่มมืดแล้ว
              ไอ้ขุนลุกขึ้นตามเดินตามสาวน้อย  ไม่พูดอะไรเพราะกลัวจะหลุด(สะอื้น)ให้อีมณีได้รู้ 
             ไอ้,อีทั้งสองต่างไม่ปริปากพูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากอย่างงั้นแหละ  
             จนกลับถึงกระท่อม
.........................................................................................................................
             บัดนี้ล่วงเลยมาสองปีแล้ว  
             ทุกเช้าค่ำไอ้ขุนจะไปนั่งที่กะไดท่าาน้ำ  
             ไม่มีวี่แววเลยว่าอีแรมจรัสจะห้วนกลับมาหาไอ้ขุนดังที่มันหวัง  
             อีแรมจรัสช่างใจร้ายนัก  
             เหตุใดจึงทิ้งมันไป  
              ไอ้ขุนไม่เข้าใจยังหาเหตุไม่ได้อยู่ดีนั่นเอง
               ตั้งแต่อีมณีมาอยู่กับไอ้ขุน  ชั้นแรกเลยนั้นมันทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างเคอะเขิน  
               ฝ่ายไอ้ขุนจะไล่อีมณีกลับก็กะไรอยู่  
                ด้วยเหตุสองประการที่อีมณีชอบอ้าง 
                คือหนึ่ง  อีมณีมันบอกว่าพี่สาวมันคือ อีแรมจรัสนั่นแหละ  ที่สั่งเสียให้มันมาดูแลไอ้ขุนก่อนจากไป 
                 อีมณีบอกว่าหากมันทิ้งไอ้ขุนไป  คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเพราะผิดคำสัญญาที่ให้กับพี่สาวตน(ซึ่งมันโกหก)
                ข้อสอง  อีมณีมันบอกว่า  ด้วยว่าพี่สาวของนางคืออีแรมจรัสได้ให้ความมั่นใจว่า  
                 หากมาอยู่กับไอ้ขุนแล้วก็ไม่จำเป็นต้องกลับบ้านก็ได้ ก่อนมามันจึงบอกขายที่ทางไปแล้ว  หากกลับไปก็ไม่รู้จะไปอาศัยอยู่ที่ไหน  
                 ไอ้ขุนก็เลยต้องจำยอมรับอีมณีไว้ให้อยู่ด้วยอย่างจำใจ
	
                 ต่อมาไม่นานไอ้อีทั้งสองต่างรู้ว่า  การอยู่อย่างเดียวดายมันเหงาก็เลยเป็นผัวเมียกันดีกว่า
	
                 มันเหมือนนิยายน้ำเน่าเกินไปไหม  
 	
                 ไม่หรอก!  
                 คนที่รู้  คืออีมณีคนเดียว  
                 รู้อะไรน่ะหรือ 
                  ก็รู้ว่าไอ้ขุนมันตกน้ำตายตั้งนานแล้ว 
                  แต่ตัวไอ้ขุนไม่รู้ว่าตัวมันตายยแล้ว..ก็แค่นั้นเอง  
                  ส่วนอีแรมจรัสนะหรือก็ยังอยู่เป็นคนอยู่ ไม่ได้หนีไปไหนอย่างที่ไอ้ขุนเข้าใจหรอก 
                 เฝ้าแต่รอวันไอ้ขุนกลับไปหาเช่นกัน  
                 มันยังไม่เข้าใจเลยว่าไอ้ขุนไปไหนแล้วทำไมถึงทิ้งมันไว้คนเดียว  
                 มันแค่รีบไปเยี่ยมพ่อเฒ่าที่บ้านนอก  เพราะพ่อเฒ่าเป็นไข้ป่า  ไปแค่ 2 วันเอง  
                ครั้งที่แล้วไปตั้ง 15 วันไม่เห็นไอ้ขุนจะไปไหน  
                แล้ววันนี้ไอ้ขุนทิ้งมันไปไหน  ไอ้ขุนทิ้งมันไปไหน  ไปไหนนนน   
                เมื่อไม่มีวี่แววของไอ้ขุน  
                อีแรมจรัสจำต้องจากบ้านไปด้วยหัวใจแตกสลาย 
                ตอนนี้อีแรมจรัสมันกลับไปอยู่กับพ่อเฒ่าแม่แก่ที่ต่างเมืองแล้วล่ะ 
               ส่วนอีมณีนะหรือ มันก็เป็นผีนะซิ 
               แต่เป็นผีดีนะเพราะมันรักไอ้ขุนมานานแล้ว  
              แอบมองและอิจฉาคู่ของไอ้ขุนกับอีแรมจรัสเสมอ  
              เมื่อวันนั้นไอ้ขุนตกน้ำตายที่ท่าน้ำ  
              ก็เลยกุเรื่องขึ้นและรอเวลา  
             เพื่อที่จะอย่างมีผัวดีๆอย่างไอ้ขุนถึง 2 ปี 
              ทั้งที่ใจจริงมันอยากจะเข้าไปปล้ำไอ้ขุนทำผัวซะให้รู้แล้วรู้รอด  
              จะได้กกกอดไอ้ขุนอย่างที่ใจตัวปราถนา  
              แต่รั้งตัวไว้เสมอเพราะกลัวไอ้ขุนจะไม่ชอบใจ  
               และวันนี้อีมณีสมใจจริงๆที่มีผัวดีๆอย่างไอ้ขุน 
              และเป็นผัวที่รักมันด้วยใจ..มิใช่บังคับ
              วันนี้ไอ้ขุนทั้งรักและหลงอีมณีเหมือนที่มันเคยหลงอีแรมจรัส
     
              อีมณีที่เคยแอบรักไอ้ขุนและเฝ้ารอเสมอมา มันมีความสุขและดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ทำสำเร็จ  
              และจะไม่ยอมให้ใครมาแยกไอ้ขุนไปจากมัน 
              เหมือนที่มันเคยพรากไอ้ขุนมาจากอีแรมจรัส  
             ไม่มีวันซะหรอก   
  
               ระวังนะท่านๆอาจจะมีใครรอโอกาสอยู่  
             เหมือนกับที่ฉันอีมณีเฝ้ารอพี่ขุนจนได้สมดังปราถนาแบบนี้ไง  
              ท่านอาจไม่ได้โชคดีแบบพี่ขุนที่ฉันเอาไปทำผัวก็ได้นะ 
              เขาที่เฝ้ารออาจจะหาคนไปแทนที่ก็เป็นได้ ระวังนะ!