...โดยลำพัง...

เสี้ยว

ความเหงาถักถ้อยร้อยเรียง
เป็นสรรพสำเนียงคอยขับขาน
ความรัก..? นั่นเป็นแค่นิทาน
เหมือนเรื่องเล่าโบราณก่อนเข้านอน

ชีวิตลำพังเช่นนั้นไม่อาจเปลี่ยน
แม้เรื่องราววนเวียนตามหลอกหลอน
ความรัก..? เพียงมายาของบทละคร
ผูกพันคงเพียงชั่วบทตอนแล้วผ่านไป

ถวิลหาไล่คว้าความคิดฝัน
เพียงเงาใช่ไหมนั่นที่อาจคว้าได้
ความรัก..? ตื่นลืมตารักจะจากไป
เหมือนเพียงละเมอไปในหนึ่งนิทรา

เศร้าสิเศร้า ... ใจเจ้า
มิอาจยึดเอาสิ่งสิเน่หา
ความรัก..? จุดดวงไฟประกายกล้า
ก่อนจะลับลาวูบพร่าดับไป

.............

บทกวีของชีวิต
ถูกจดบันทึกครั้งแล้วครั้งเล่า
เล่าซ้ำเวียนวนไปมา

แรงปรารถนาอันล้ำลึก
มักไม่จางหายไปไหน
แต่กลับย้ำคิดย้ำรู้สึกอยู่เช่นนั้น

จนกว่าความนึกคิดจะเติบโต
เมื่อความฝันถูกนวดซ้ำจนอ่อนนุ่ม
และหัวใจถูกโบยตีจนแข็งกระด้าง

ชีวิตจะถูกบันทึก
ณ ชั่วกาลแห่งความขัดแย้ง
สะท้อนลึกในบทรำพึง

กลีบดอกไม้จะร่วงโรยอีกครั้ง
เพื่อให้กำเนิดเมล็ดพันธุ์
กลัวอะไรกับการเติบโต
...โดยลำพัง...