22 ตุลาคม 2548 01:56 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เริ่มต้นจากอังกฤษ
มีนิมิตมุ่งมั่นหมาย
เริ่มออกเดินทางไป
สู่เมืองใหญ่ชื่อลอนดอน
ไปดูทาวน์เวอร์บริดจน์
ดูงามพิศสโมสร
ศูนย์รวมของนคร
อมตะทรงนิรันดร์
บิ๊กเบนคงสง่า
ยังตั้งกล้าท้าทายฝัน
เวลาค่อยเลื่อนพลัน
เริ่มจากนี่ที่บิ๊กเบน
ทาวน์เวอร์ออฟลอนดอน
ปะรอนรอนไม้กางเขน
เรือนจำคนทำเวร
ใช้ขังเจ้าผู้ทำกรรม
ที่ตึกรัฐสภา
ดูสง่าน่าคมขำ
โอ่อ่าเหมือนฟ้าทำ
ตั้งสถานบนแผ่นดิน
ไปท่องฝรั่งเศส
ดูขอบเขตเขาเหล่าหิน
สวยเลิศเพริศอาจิณ
นึกถึงอินทรวิมาน
ดูดูหอไอเฟล
สมกับเป็นโบราณสถาน
รำลึกถึงเหตุการณ์
ฉลองชัยในดินแดน
มีลูฟว์มีแวร์ซายส์
ประตูชัยใคร่หวงแหน
เลอเลิศประเสริฐแดน
ทั่วทั้งแคว้นแดนสำราญ
ขอจบไว้แค่นี้
แต่ยังมีอีกหลายสถาน
คราวหน้าเราไปนาน
เพราะไปเยือนแคริเบียนซี
21 ตุลาคม 2548 23:58 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
รัก คือ การให้
รัก คือ การอภัยซึ่งกันและกัน
รัก คือ ความหวัง
รัก คือ ความเชื่อ
รัก คือ การเสียสละ
รัก คือ การยินยอม
รัก คือ การไปด้วยกัน
รัก คือ การเห็นใจผู้อื่น
รัก คือ การตอบแทน
รัก คือ การคิดถึงใจผู้อื่น
รัก คือ ความเกรงใจต่อกัน
รัก คือ การไม่โกรธ
รัก คือ การไม่อิจฉา
รัก คือ การไม่ถือตัว
รัก คือ การมองโลกในแง่ดี
รัก คือ การไม่จับผิดคนอื่น
รัก คือ ความห่วงใย
รัก คือ การที่เราทำทุกสิ่งเพื่อคนอื่นรู้สึกดีและมีความสุข
ในโลกนี้ "รัก" คืออะไร ?
21 ตุลาคม 2548 23:40 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ขณะที่ฉันเดินอยู่ตามริมทาง
เดินอย่างไม่มีจุดหมาย
เดินไปอย่างไร้ทุกสิ่ง
หากเหลือแต่ความผิดหวัง ท้อแท้
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน !!!
ไม่มีใครช่วยฉันเลย
ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที
ฉันอ่อนแรงและล้าลงเรื่อย ๆ
ฉันลุกขึ้นเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
มีใครใหม ? ใครสักคนที่จะมาช่วยฉัน
"มานี่สิ ฉันจะช่วยเธอเอง"
เอ๊ะ!!! ใครน่ะ ใครที่พูดกับฉัน
ฉันหันไปรอบ ๆ
ฉันมองไม่เห็นใครเลยสักคน
อ้า !!! ฉันเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีใครต้องการ
ฉันแน่ใจว่า เก้าอี้ตัวนั้นพูดกับฉัน
ฉันพยายามดึงแรงเฮือกสุดท้ายของฉัน
พาร่างกายที่อ่อนล้าของฉันไปที่เก้าอี้ตัวนั้น
และแล้ว...
ฉันได้มาเอนหลังบนเก้าอี้นั้น
ฉันมีความสุขเหลือเกิน
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ช่วยชีวิตฉัน
เก้าอี้ตัวนั้นช่วยคลายความเจ็บปวดของฉัน
ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในรากลึกของหัวใจมานานแสนนาน
ตอนนี้ ฉันมีแรงพอแล้ว
ที่จะเดินต่อไป
แต่คราวนี้ ฉันจะเดินต่อไปอย่างมีจุดหมาย
เดินต่อไปเพื่อช่วยเหลือคนข้างหน้า
และนำทางแก่คนข้างหลัง
เพราะฉันคือเก้าอี้ตัวนั้น
ที่ยังคอยให้ความช่วยเหลือกับทุกคน
ที่เคยเป็นเหมือนฉัน
..........
21 ตุลาคม 2548 23:26 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
อยากจะร้องจนตายเป็นสายเลือด
อยากกรีดเชือดหัวใจให้หมูหมา
ชีวิตล้มเหลวแหลกแทบมรณา
เพราะเธอทำชีวาฉันตายไป
เวลานี้ฉันไม่เหลือสักเนื้อนิด
เพราะคิดผิดรักเธอเผลอหลงไหล
เธอไม่คิดรักษาคุณน้ำใจ
ทิ้งฉันไปเยื่อใยไม่เคยมี
มีใครช่วยฉันได้โปรดบอกหน่อย
อย่าให้ฉันมัวคอยต้องหลบหนี
จากห้วงรักลึกลับในฤดี
ให้ฉันมีชีวิตใหม่จากใจจริง
ตอนนี้ฉันท้อแท้และหมดหวัง
เที่ยวประทังชีวีที่จมดิ่ง
ไร้ญาติมิตรไร้ที่ซึ่งจะพึ่งพิง
เมื่อทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะรักเธอ
20 ตุลาคม 2548 17:26 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เสียงสะล้อ ซอซึง ดังกึกก้อง
เหล่าสัตว์ต่าง โห่ร้อง ทำนองหวาน
กรีดหัวใจ ให้ซาบซึ้ง และชื่นบาน
สายธาร ไหลเอื่อย เรื่อยเรื่ยไป
ใบสน ต้องลม โบกสะบัด
ใบไผ่ ปลิวพัด เอนไหว
จิ้งหรีด กรีดร้อง มิหมองใจ
ดนตรีแห่ง พงไพร ไพเราะจริง
หน้าส่วนตัว
2912
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
