21 ตุลาคม 2548 23:26 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
อยากจะร้องจนตายเป็นสายเลือด
อยากกรีดเชือดหัวใจให้หมูหมา
ชีวิตล้มเหลวแหลกแทบมรณา
เพราะเธอทำชีวาฉันตายไป
เวลานี้ฉันไม่เหลือสักเนื้อนิด
เพราะคิดผิดรักเธอเผลอหลงไหล
เธอไม่คิดรักษาคุณน้ำใจ
ทิ้งฉันไปเยื่อใยไม่เคยมี
มีใครช่วยฉันได้โปรดบอกหน่อย
อย่าให้ฉันมัวคอยต้องหลบหนี
จากห้วงรักลึกลับในฤดี
ให้ฉันมีชีวิตใหม่จากใจจริง
ตอนนี้ฉันท้อแท้และหมดหวัง
เที่ยวประทังชีวีที่จมดิ่ง
ไร้ญาติมิตรไร้ที่ซึ่งจะพึ่งพิง
เมื่อทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะรักเธอ
20 ตุลาคม 2548 17:26 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เสียงสะล้อ ซอซึง ดังกึกก้อง
เหล่าสัตว์ต่าง โห่ร้อง ทำนองหวาน
กรีดหัวใจ ให้ซาบซึ้ง และชื่นบาน
สายธาร ไหลเอื่อย เรื่อยเรื่ยไป
ใบสน ต้องลม โบกสะบัด
ใบไผ่ ปลิวพัด เอนไหว
จิ้งหรีด กรีดร้อง มิหมองใจ
ดนตรีแห่ง พงไพร ไพเราะจริง
20 ตุลาคม 2548 17:20 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
"ร้อยเรื่องราว เรียบเรียง เป็นเสียงร้อง
กู่กึกก้อง กล้าแกร่ง แข็งขัน
แพรวพราว เพราะพรึ้ง ตะลึงพลัน
เจิดจ้า ดุจจันทร์ มาเจื้อยเพลง"
"ดอกหญ้า พลิ้วไหว ส่ายสะบัด
สกุณา เหล่าสัตว์ รีบเร่ง
ต่างร้อง พ้องประสาน เป็นงานเพลง
บรรเลง ให้โลกนี้ มีสุขเอย"
20 ตุลาคม 2548 16:53 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ท้องฟ้าที่ยังดูสวย...ก้อนเมฆที่ดูสวยงามเป็นปุยนุ่มดุจดั่งสำลี
ดูเมฆสีเทาหม่นก้อนนั้นสิ....?
เมฆก้อนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านพระจันทร์
ดูสิ !!! พระจันทร์ช่างสวยเหลือเกิน
ฉันอยากได้พระจันทร์นั้นมาครองเหลือเกิน
แต่ถึงกระนั้น......
ฉันก็ยังไม่สามารถเอื้อมมือคว้าจันทร์เจ้าดวงน้อย ๆ ได้สักที
...พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ
ยิ้มเบา ๆ อย่างเอ็นดูฉัน
อุ้มฉัน..ขึ้นเหนือไหล่
......แต่ฉันยังคงจ้องมองดูดวงจันทร์นั้นไว้
ตราบเท่าที่ฉันยังได้เอน....
...และพักพิงอยู่ในอ้อมอกของพี่ชายของฉัน
บัดนี้...?
ฉันโตพอแล้ว..
แต่ฉันรู้ว่า..พี่ชายของฉันยังคงเฝ้ามองฉันอยู่
เหมือนดังที่ฉันเฝ้ามองดวงจัทร์ดวงนั้น
พี่ชายของฉันคงยิ้มให้ฉัน
เหมือนที่ฉันกำลังยิ้มให้กับดวงจันทร์
และบอกกับดวงจันทร์น้อย ๆ ว่า
"พี่ชายที่แสนดีของฉัน"
ตอนนี้....
ฉันไม่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง
...ไม่มีพี่ชายที่คอยอุ้มฉัน
...ยิ้มให้ฉัน
...เล่นกับฉัน
และไม่มีคนคอยจูงมือฉัน
ฉันยังนึกถึงภาพในอดีต
ที่ไหลผุดออกมาจากใจของฉัน
...ช่วงเวลาที่เราสองพี่น้องเดินเคียงกัน
พี่ชายจูงมือฉันไป
พร้อมกับมองท้องฟ้า....ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
และไกลเกินเอื้อม
เวลานี้....
ฉันเชื่อว่า...พี่ชายของฉันยังคงมองดูฉันอยู่บนท้องฟ้า
ดังนั้น...ยามที่ฉันแหงนมองท้องฟ้านี้
จึงทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันกับพี่ชายของฉัน...เรายังอยู่เคียงข้างกัน
..........ตลอดไป.............
18 ตุลาคม 2548 03:24 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ท้องฟ้าที่ยังดูสวย...ก้อนเมฆที่ดูสวยงามเป็นปุยนุ่มดุจดั่งสำลี
ดูเมฆสีเทาหม่นก้อนนั้นสิ....?
เมฆก้อนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านพระจันทร์
ดูสิ !!! พระจันทร์ช่างสวยเหลือเกิน
ฉันอยากได้พระจันทร์นั้นมาครองเหลือเกิน
แต่ถึงกระนั้น......
ฉันก็ยังไม่สามารถเอื้อมมือคว้าจันทร์เจ้าดวงน้อย ๆ ได้สักที
...พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ
ยิ้มเบา ๆ อย่างเอ็นดูฉัน
อุ้มฉัน..ขึ้นเหนือไหล่
......แต่ฉันยังคงจ้องมองดูดวงจันทร์นั้นไว้
ตราบเท่าที่ฉันยังได้เอน....
...และพักพิงอยู่ในอ้อมอกของพี่ชายของฉัน
บัดนี้...?
ฉันโตพอแล้ว..
แต่ฉันรู้ว่า..พี่ชายของฉันยังคงเฝ้ามองฉันอยู่
เหมือนดังที่ฉันเฝ้ามองดวงจัทร์ดวงนั้น
พี่ชายของฉันคงยิ้มให้ฉัน
เหมือนที่ฉันกำลังยิ้มให้กับดวงจันทร์
และบอกกับดวงจันทร์น้อย ๆ ว่า
"พี่ชายที่แสนดีของฉัน"
ตอนนี้....
ฉันไม่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง
...ไม่มีพี่ชายที่คอยอุ้มฉัน
...ยิ้มให้ฉัน
...เล่นกับฉัน
และไม่มีคนคอยจูงมือฉัน
ฉันยังนึกถึงภาพในอดีต
ที่ไหลผุดออกมาจากใจของฉัน
...ช่วงเวลาที่เราสองพี่น้องเดินเคียงกัน
พี่ชายจูงมือฉันไป
พร้อมกับมองท้องฟ้า....ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
และไกลเกินเอื้อม
เวลานี้....
ฉันเชื่อว่า...พี่ชายของฉันยังคงมองดูฉันอยู่บนท้องฟ้า
ดังนั้น...ยามที่ฉันแหงนมองท้องฟ้านี้
จึงทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันกับพี่ชายของฉัน...เรายังอยู่เคียงข้างกัน
..........ตลอดไป.............
หน้าส่วนตัว
1025
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
