12 มิถุนายน 2545 18:37 น.
แพรวา
ไม่ว่าใคร ต่างก็ไม่อยากลงให้ใคร ( หากไม่จำเป็น)
ถ้าเราเดินมาไม่นาน แล้ว บ่น ว่าเหนื่อย
มันจะมีสักกี่คนที่ไม่ซ้ำเติมกัน
มันจะมีสักกี่คน ที่บอกว่า เหนื่อยก็พักก่อน แล้วหาน้ำมาให้
มันจะมีสักกี่คน ที่ตีความหมายของคำว่า เหนื่อย ได้ตรงตามพจนานุกรมของเราจริง
หากจะมี.. คนที่จะตามใจเราจริง ๆ มันคงมีความรู้สึกอื่นเจืออยู่ ไม่มากก็น้อย
ถ้าความคิดแบบนี้ จะทำให้ดูเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย
ก็ยอมรับ..
ในชีวิตคนที่ถือดอกไม้เดินเข้ามาหา ก้ไม่ได้เข้าใจเราทุกคน
สำหรับเราแล้ว .. คนที่จะคบหาด้วย ไม่ต้องตามใจ
เพราะหากไม่มีความเข้าใจ.. ดอกไม้ช่อใหน ก็ไม่จำเป็น
เขียนแกมบ่น
7 มิถุนายน 2545 00:22 น.
แพรวา
ฉันว่าความรัก .. งดงามเสมอ
ขึ้นอยู่ที่เธอ จะมองเห็น ในมุมไหน
ไม่ใช่สิ่งสำคัญ.. ว่ารักแล้วผลของมันจะเป็นอย่างไร
เพราะความรักยิ่งใหญ่.. เกินกว่า จะตอบแทนใครได้จริง
6 มิถุนายน 2545 15:31 น.
แพรวา
เธอบอกให้รอ ..รอได้
ไม่ต้องรีบร้อนอะไร .. จะคอยเธอที่นี่
เสียงเพลง แว่วมาเข้าหู ฟัง ๆ ดูก็เพลินดี
แถมร้านตรงข้ามยังเปิด วีซีดี
โอ๊ย.. ปาล์มมี่ น่ารักจัง..
ได้มองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา
การรอมีค่า.. เมื่อทำ เดินช้าลง อีกครั้ง
ความเย็นของอารมณ์ เริ่มขบวนการสั่งสมพลัง
ขอบคุณนะ ...ที่เหลือเวลาให้หยุดฟัง
เสียงหัวใจที่ไม่ได้ยิน ดัง ๆ มาตั้งนาน
5 มิถุนายน 2545 12:09 น.
แพรวา
เขียนกลอนทุกที
มีความเศร้าแทรก อยู่ทุกที่ ในเนื้อหา
เสียใจ ร้องไห้ น้ำตา
มีแทรกอยู่ในทุกเวลา ที่บรรยาย
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ทั้ง ๆ ที่ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น สักเท่าไหร่
หรือความรัก จะสอนให้แต่ รู้จักความเสียใจ
นอกจากร้องไห้....ก็จะไขว่คว้าความหมาย ไม่ได้เลย
5 มิถุนายน 2545 00:06 น.
แพรวา
ลองสะกดคำว่า เหงา
เสียงน้ำตา ก็รุมเร้า ที่ปลาย ฝัน
ลองสะกด คำว่า เงียบงัน
ก็ยิ่งรู้สึก ว่าคุณค่าของตัวเองนั้นไม่มี
เพราะหัวใจ ยังคง ว่างเปล่า
ต่อให้สะกดคำว่า ดวงดาว ตอนนี้
ชีวิตที่ไร้ค่า ไม่อาจเปลี่ยนคำจำกัดความได้อยู่ดี
คงเพราะชีวิตที่มี มันสะกดได้แค่คำนี้ ฉันไม่มีใคร
หน้าส่วนตัว
457
