20 พฤษภาคม 2546 14:50 น.
แอ็ปเปิ้ล
หนึ่งรอยยิ้มเพิ่มมิตรภาพมากเป็นร้อย
หนึ่งคนคอยรับฟังปัญหาสิ้น
หนึ่งน้ำใจเปรียบล้านน้ำหยดลงดิน
ร้อยรอยแตกผสานสิ้นโลกยินดี
หนึ่งคนให้ หนึ่งคนรับ สลับรับ...ให้
หนึ่งคนผิด สักคนอภัย สังคมสุขศรี
หนึ่งคอยห่วงใยคืนล้านพลังด้วยจิตไมตรี
กอบเกื้อแรงล้าปลุกฟื้นชีวีปุถุชน
หนึ่งคนล้ม หนึ่งคนดึง ผยุงไว้
หนึ่งคนท้อ หนึ่งเป็นแรงใจ คลายความสับสน
หนึ่งคนร้องไห้ หนึ่งคนคอยปลอบ คลายความกังวล
ความหวัง ยังคงอยู่ทุกแห่งหน ไม่หมดไป
หัวใจบริสุทธิ์ในหนึ่งคน
เปลี่ยนความมืดมนให้สดใส
หากล้านคนมีรักบริสุทธิ์ในหัวใจ
โลกทั้งโลกจะสว่างไสวชั่วนิรันดร์
ที่ใดมีรัก...ที่นั่นมีชีวิต
ฝังในจิต ในความคิด และความฝัน
ที่ใดสิ้นรัก...ที่นั้นมีทุกข์นับสารพัน
ขอหัวใจ..มีรักให้กันนั่นแหละดี
20 พฤษภาคม 2546 14:42 น.
แอ็ปเปิ้ล
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ฝันเอ๋ยฝัน...ยังเจื้อยแจ้วในความคิด
อยากเป็นแม่มดมีอิทธิฤทธิ์
อยากขี่ไม้กวาดไปใกล้ชิดดวงจันทร์
ฟ้าสีครามมองดูสวยดี
หากฉันจะเป็นดาวสักดวงบนนี้คงสุขสันต์
คงอิสระเสรีหากบินได้เหมือนนกเพียงสักวัน
แล้วถ้าฉันเป็นเมฆก้อนนั้น...อยากรู้จังจะลอยไปที่ใด
อยากเป็นคลื่นทะเลที่ซัดสาด
หยอกล้อกับหาดทรายประกายใส
อยากเป็นหนึ่งในฝูงปลาแวกว่ายไป
จูบปะการังที่พลิ้วไหวสักหนึ่งที
อยากเป็นสายลมหมุนวน
พัดความเศร้าตรมของผู้คนบนโลกนี้
อยากเป็นตุ๊กตาบาร์บี้
อยากเป็นดอกไม้หลากสีงามตา
อยากเป็นนั่นอยากเป็นนี่
ทุกอย่างเป็นสิ่งที่อยากมี...อยากฝันหา
แต่สุดท้ายสิ่งที่ใจต้องการตลอดมา
นั่นคือคุณค่า...ในตัวตน...แบบฉันเอง
20 พฤษภาคม 2546 14:31 น.
แอ็ปเปิ้ล
ลมพัดแรง...พัดพากลีบดอกไม้
ให้พรูพรายลอยร่วงลงพื้นหญ้า
เมฆสีเทาเคลื่อนตัวต่ำทั่วนภา
อีกไม่ช้านอกหน้าต่างฝนคงโปรย
เคยรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีกลิ่น
ในใบไม้...ในไอดินที่หาโหย
ในควันไฟที่เจือจางหมุนคว้างโชย
ในสายลมที่ราโรยก่อนฟ้ามัว
แล้วรู้ไหม...ว่าความเหงานั้นมีเสียง
เลาะเลียบเคียงในหนทางแสงสลัว
ในลำไผ่ยืนต้นตรงที่เบียดตัว
ในหัวใจที่หวาดกลัวความเดียวดาย
ฝนยังพรำเป็นละอองเหมือนร่อนแป้ง
กลิ่นความเหงายังเจือแฝงไม่รู้หาย
เสียงความเหงา ครวญครางครางอยู่ข้างกาย
โอ้วันคืน...ที่เปล่าดาย...เหงาเหลือเกิน
7 พฤษภาคม 2546 18:08 น.
แอ็ปเปิ้ล
อาจเพราะ...คิดถึงเธอมาก
จึงฝากความรักมาใส่ไว้ในอักษร
เรียงร้อยถ้อยคำเป็นบทกลอน
จากผู้หญิงหัวใจไหวอ่อนคนหนึ่ง
ทุกอักขระเขียนขึ้นจากหัวใจ
ให้เธอรับรู้ไว้ในห้วงหนึ่งของความคิดถึง
คำบางคำอาจไม่เท่าที่ใจรำพันรำพึง
และไม่อาจแบ่งครึ่งเผื่อความรู้สึกนั้นให้ใคร ๆ
เธอคนดี...คนเดียวที่ฉันมี
วันพรุ่งนี้ไม่ว่าเหตุการณ์จะดีหรือร้าย
ให้เธอรู้...ความคิดถึงยังฝังตรึงในลมหายใจ
ที่สุดของความห่วงใยคือเธอ...รู้ไหมคนดี
แค่อยากให้เธอได้อ่านสักหน่อย
ข้อความเล็ก ๆ น้อย ๆ จากใจดวงนี้
ตลอดเวาของลมหายใจที่มี
เนื้อที่สุดท้ายของบรรทัดนี้...คำสั้น ๆ ฝากไว้ว่า...ฉันรักเธอนะคนดี
โปรดซึบซับข้อความนี้ไว้ในใจ
7 พฤษภาคม 2546 18:00 น.
แอ็ปเปิ้ล
เมื่อฉันเขียนบทกวีถึง...ความเหงา
มักมีน้ำตามาคลอเคล้าในความคิดถึง
และเธอคืออีกเหตุผลหนึ่ง
ที่ฝังตรึงความคิดถึงไว้ในใจ
เมื่อฉันเขียนบทกวีถึง...สายลม
หวังเพียงลมจะพร่างพรมให้เธออยู่ใกล้ ๆ
นั่นคือความอาทรที่มาพร้อมกับความห่วงใย
ไม่ใช่ส่วนหนึ่งแต่คือหมดใจของกัน
เมื่อฉันเขียนบทกวีถึง...ดวงดาว
หวังเพียงจะลบเลือนความว่างเปล่าเมื่อหลับฝัน
ให้แสงระยิบเป็นตัวแทนว่าต่างผูกพัน
ในความห่างไกลยังมีกันอยู่ในใจ
เมื่อฉันเขียนบทกวีถึง...ฟากฟ้า
หวังเพียงเวลาจะหมุนเส้นทางให้เราพบกันได้
เป็นพลังเพื่อจุดฝันให้ก้าวไป
เป็นแรงบันดาลใจให้หัวใจกันและกัน
เมื่อฉันเขียนบทกวีถึง...ความรัก
หวังเพียงให้เธอได้รู้จักในความรักของฉัน
ภายใต้ฟ้าสีหม่น...ผู้คนนับร้อยพัน
เธอคือคนเดียวในใจฉันตลอดมา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแอ็ปเปิ้ล
หน้าส่วนตัว
733
