7 สิงหาคม 2549 18:58 น.
โฉบเฉี่ยว
. โซเซซึมซดเหล้า รื่นริน
ดึกดื่นดื่มกลืนกิน กลับแกล้ม
โฉเฉเร่ร่อนบิน ถิ่นทั่ว มั่วเอย
ปลื้มปริ่มกรุ้มกริ่มแย้ม หยอกเย้าเคล้าหญิง
จมปลักรักรุ่มร้อน หล่อนสาว
คิดใคร่ให้เหมือนกาว เกาะเกี้ยว
จิตใจใฝ่ฝันราว แรกรัก หนักเอย
บากบั่นทุกวันเลี้ยว เที่ยวป้อง้อนาง
ลูกเมียละเหี่ยแห้ง โหยหา
เปลี่ยวเปล่าเคล้าน้ำตา ตกต้อง
ผัวตัวมั่วไม่มา หมกมุ่น วุ่นเอย
ทั้งลูกเล็กเด็กร้อง ร่ำให้หิวนม
เมียหมองหมางนั่งเศร้า เหงาหงอย
จุกเจ่าเฝ้าหวังคอย ค่าข้าว
ผัวเที่ยวทั่วเลื่อนลอย เละเทะ ทำเอย
เงินหมดอดแสนร้าว สุดช้ำลำเค็ญ
วันแล้ววันเล่าช้ำ ซ้ำซาก
นมลูกหมดอดอยาก ยิ่งแค้น
ไม่เหลือเผื่อมาฝาก ลำบากยากเอย
เธอเบื่อบ่นเหมือนแม้น อยากม้วยมรณา
เช้าเช้าข่าวขึ้นคาด พาดหัว
เธอละโลกหนีผัว ชั่วร้าย
อำลาฆ่าลูกตัว ตายหมด สลดเอย
แม้นอยู่ดูก็คล้าย นรกแท้ทรมาน
22 มิถุนายน 2549 10:44 น.
โฉบเฉี่ยว
. เพลงฟังดังลั่นเร้า เริงใจ
สาวซ่าหน้าใสใส ซดเหล้า
เพื่อนชงส่งแก้วไป เป็นดื่ม ดวดเอย
ขนาบข้างร่างเคล้า คึกขึ้นลื่นริน
ระริกเร้ารื่นล้น ลุกลาม
ปลดปล่อยคล้อยเคลิ้มตาม ตื่นเต้น
ครึกครื้นเคลื่อนคุกคาม ความใคร่ ใจเอย
ฝักใฝ่ไม่เลือกเฟ้น เฟื่องฟุ้งมุ่งกาม
มื่นชื่นช่ำกร่ำหน้า ยาอี
เสริมเสพสร้างสุขขี เคลิบเคลิ้ม
ลุกเต้นเล่นคลุกคลี เคียงคู่ ขนาบเอย
คึกคักหนักหน้าเยิ้ม ยากยั้งชั่งใจ
ยึกยักโยกยั่วเย้า ยิ่งยวด
ดิ้นดึบเด้งดันพรวด ผ่อนแผ้ว
แผ่ผายส่ายเอวอวด อกเพื่อม พลิ้วเอย
ท่วงท่าหน้าเพริดแพร้ว พวกพ้องร้องเชียร์
มึนเมามากอยากกล้า ท้ากาม
ผ้าใส่ไม่ต้องถาม ทอดทิ้ง
ปลดเปลื้องปล่อยชายลาม โลมเล่น ร่างเอย
อิงแอบแนบกายกลิ้ง เกลือกกลั้วมั่วชาย
เวียนเวียนเปลี่ยนคู่ชู้ ชมเธอ
ต่างต่างนางบำเรอ เร่าร้อน
มากมากยิ่งหญิงเบลอ บอกผ่อน เพิ่งนา
ซักพักจักยอมย้อน ย่อมได้ดังใจ
อึกกะทึกกึกก้อง กลบเสียง
หนุ่มหนุ่มรุมรอเรียง รอบล้อม
รุ่มรุ่มเรียบเทียบเคียง คอยร่วม คิวเอย
เมื่อไหร่ที่เธอพร้อม พวกขึ้นคว้านาง
ขยับขยอกเขยิบเยิ้ม ขโยกยับ
กะดึบกระดอนกระดุบดับ กระเดิบดุ้ง
สะเทือนสะทกสะท้านทับ สะเทิ้นทั่ว สะท้อนเอย
กระเถิบกระแถกกระแท่นทุ้ง กระทบเทิ้มกระเทือนฐาน
ใครใครคลายใคร่ได้ ดังใจ
ให้สุขทุกคนไป ไม่เว้น
ทั้งหมดมากเพียงใด ดึกดื่น ชื่นเอย
แค่ว่าใช้ยาเน้น เล่นแล้วเลยนาน
กำหนัดกลัดแก่นกล้า กามา
รสชาติเชิงมายา ย่อมย้อม
สัมผัสเพิ่มหวนหา โหยห่วง บ่วงเอย
คนึงนึกคึกขึ้นพร้อม เพาะเชื้อชวนไป
พัวพันพาเพื่อนพ้อง เพิ่มพวก
ทั้งหมดมาผนวก ผนึกเนื้อ
คุณค่าแค่เยื่อหยวก ยอมมั่ว ทั่วเอย
สำส่อนเสพสืบเชื้อ ชาติชั้นชนกาม
19 มิถุนายน 2549 13:28 น.
โฉบเฉี่ยว
. งบงาบคาบค่าฮั้ว หากิน
โกยกอบโกงแผ่นดิน ถิ่นนี้
ช่ำชองเชี่ยวเที่ยวบิน คอยเบียด บังเอย
สะเด็ดเคล็ดหลบลี้ เลี่ยงเลี้ยวลอบเอา
เขี้ยวของอโก่งคู้ ครูดดิน
แสบสุดสุดศาสตร์ศิลป์ ฉกฉ้อ
เก๋าแก่แน่นอนกิน โกงชาติ อนาถเอย
ได้ท่าคว้าเข้าหม้อ หม่ำฮั้วตัวดี
ช่องทางวางพวกคว้า พางาบ
เล่ห์เหลี่ยมเหลือกำราบ ปราบแก้
เอายัดซัดเต็มคราบ ราบเรียบ เชียบเอย
เห็นว่าดีที่แท้ แค่เจ้าจอมโกง
ยิ่งได้ยิ่งหนักข้อ ควักกลวง
ยิ่งแก่ยิ่งงกหวง ห่วงก้าง
ถมเถเล่ห์เหลี่ยมลวง เหลือลาก มากเอย
โถพ่อไม่เพลาบ้าง กร่างกล้าคว้าเขมือบ
ไม่เกรงกลัวชั่วร้าย เหลือขอ
มักใหญ่ไม่เพียงพอ พ่อด้าน
ลุ่มหลงลาภยกยอ ยศศักดิ์ บักเอย
แคล้วคล่องช่องทางกว้าน หว่านซื้อสั่งเอา
มากมายหลายเล่ห์ล้วน ล่อหลอก
สุมพวกพันธ์จิ้งจอก กลอกกลิ้ง
เกาะกันมั่นมากครอก คอยงาบ งบเอย
วางท่าน่าอ้วกทิ้ง ธาติแท้แกโกง
14 มิถุนายน 2549 12:56 น.
โฉบเฉี่ยว
. นวลปรางนางนั่งตู้ ต้องตา
แขกหรื่อเสือหิวหา หอบหิ้ว
เรือนร่างแลกเงินตรา ตีค่า ตัวเอย
เพียงเพื่อลบรอยริ้ว กิ่วท้องต้องทน
ทางออกอื่นยื่นให้ ไหนมี
ลงอ่างล้างกายี ที่ได้
ทำชอบมอบสุขขี ครบเครื่อง เฟื่องเอย
แขกชื่นรื่นรมย์ไซร้ ท่านให้เงินตรา
ขมขื่นฝืนอดกลั้น อาการ
ใครใคร่ไม่เกี่ยงงาน แง่แย้ง
แม้แย่แก่แทบคลาน โคเฒ่า ถึกเอย
หนังย่นยานอย่างแร้ง รับล้างโลมกาย
ปลดเปลือยปล่อยร่างเปลื้อง ปลดกาม
เปลือยเปล่าเปลื้องร่างงาม เปรียบแก้ว
ปลอดโปร่งโล่งเมื่อยาม ปลดปล่อย
ปลดปลุกเปลื้องปลื้มแล้ว เลิกร้างรับเงิน
เรือนร่างรองรับผู้ กำหนัด
แนบนาบทาบทบรัด ร่วมด้วย
แบบไหนไม่มีขัด ความใคร่ ได้เอย
ซ้ำซากอยากมอดม้วย มากครั้งขื่นใจ
ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง
เขาเล่ากล่าวกันฟัง ฝากไว้
เธอไปไม่มาหวัง นั่งรับ แขกเลย
สมเพชติดเอดส์ร้าย โรคเชื้อรอตาย
5 มิถุนายน 2549 15:57 น.
โฉบเฉี่ยว
. ถวิลหวังยังสุมระรุมเร้า
ระอุเผาเร่าร้อนนอนสะอื้น
เสน่าหาพาระกำทุกค่ำคืน
ความขมขื่นเข่นซ้ำกระหน่ำเติม
ทุกราตรีมีแต่โศกวิโยคสุด
ต้องร้างนุชแนบชิดสนิทเสริม
โอ้ชีวาตม์ปราศไปไม่เหมือนเดิม
หนาวสะเทิ้มทอดทดสลดทรวง
โอ้ที่นอนก่อนเก่าเคยเคล้าคู่
ต้องขาดชู้เชยโลมประโคมสรวง
ให้เหือดแห้งโหยหาสุดาดวง
ระเหิดห้วงหทัยเหี่ยวเปลี่ยวชีวี
ถึงคราหนาวหนาวหนักสักแค่ไหน
หนาวเท่าไรหรือจะเท่าหนาวใจนี้
แม้หนาวเนื้อเสื้อผ้ายังพอมี
หนาวฤดีนี้สุดไม่หยุดเลย
โอ้เมื่อไหร่เล่าหนอเฝ้ารอหา
จะคืนมาเหมือนเก่าเล่าอกเอ๋ย
นับวันเดือนเคลื่อนคล้อยคอยทรามเชย
ไยเมินเฉยเช่นนั้นแสนบั่นทอน
ความเหว่ว้าว่างเปล่าเหงาชีวิต
ตำตอกจิตเจ็บยากลำบากถอน
แม้นเหงาไหนไม่หนักเหมือนสักตอน
เท่าขาดสมรสุดเหงาเหมือนเฉาตาย
หน้าส่วนตัว
1129
