29 พฤศจิกายน 2552 15:43 น.
โอเลี้ยง
น้ำค้างกระทบเสนาะระนาว
เปาะ แปะกราวเสมือนดล
พาจิตสงบขณะฉงน
สติหยุดระคายคอย
กลางดึกผะผ่าวกระแซะวะไหว
อุระไกลระรื่นสอย
เงาห่วงกระหน่ำ ณ ลุปะปรอย
ฤหทัยสะอื้นออ
คนคอยไฉน บ่ ลุเฉลียว
สิ ปะเปลี่ยวประจักษ์รอ
ใครหนอถวิลริเพาะกะกรอ
เลาะเลาะร้อนกระจายกวน
ไม้ดอกระรวยขษณะวน
กระจะจนละม้ายชวน
เผลอห่างสะอื้นกระบิปริครวญ
ระอุอกมลายพลัน
รวยรินผกาวสนะอิ่ม
ปะเหลาะยิ้มกระพือสรรค์
น้ำค้างเกาะกลิ้งกษณะพัน
รติมาเสนอเพลิน
น้ำค้างเพาะเพลงสวนะมนต์
ชนะลนทะท้อเทิน
สูงต่ำวะหวิววิจลเหิน
สิรเริ่มสะพรั่งพร
เศร้าหายผสานสมถะเวียน
ประลุเปลี่ยนวิเวกหลอน
จิตหลั่นสะกัดตมขจร
ตนุเริงเขษมครอง
ยามทุกข์ประชุมคณนะขม
คติข่มระลึกตรอง
จักพบขบวนระดะคะนอง
ระบิสุขทยอยเยือน
26 พฤศจิกายน 2552 12:14 น.
โอเลี้ยง
ไปเจองานเก่าๆปีกลาย ที่โอเลี้ยงไม่แน่ใจเคยนำมาโพสที่นี่ไหม วันนี้จัดการรวบรวมงานเขียนใหม่ เลยเอามาอัพอีกหนค่ะ
จากคนเคยเกเรเอาแต่เที่ยว
ไม่ยึดเหนี่ยวสิ่งใดมาแต่ไหน
เมื่อมาพบคบเธอพลันเปลี่ยนไป
เป็นคนใหม่หวังยึดสิ่งดีงาม
ยามเลิกงานเธอชวนดูฟ้ากว้าง
นั่งเคียงข้างดูดาวงามอร่าม
ต่างวาดหวังสรรค์ฝันทุกโมงยาม
หวังคลอเคลียเพ้อพล่ามไม่ห่างกัน
ดังว่าวน้อยมีคนถือสายป่าน
ช่างเป็นฝันชื่นบานดังสวรรค์
บนชีวีมีเธอเป็นตะวัน
ให้รำพันแต่ชื่นห่างเดียวดาย
สุขยิ่งนักทุกวันบนฝันใฝ่
ต่างมีใจรักใคร่ไม่ห่างหาย
ทุกราตรีจิตรื่นไร้วุ่นวาย
ทุกข์คล้ายคล้ายมลายไม่ราวี
แต่สามปีผ่านไปรักพลันขม
มลายหายไปกับลมฝนเม็ดถี่
ดึกคืนนั้นเหมือนฝนฟ้าไม่ปรานี
กระหน่ำหนักเร่งรี่ดูน่ากลัว
เธอรู้ข่าวเป็นห่วงรีบมาบ้าน
แสนเนิ่นนานจนใจร้อนไปทั่ว
ทันใดนั้น มือถือพลันดังรัว
สิ่งน่ากลัวเดินทางมาถึงใจ
อุบัติเหตุ รถชน สุดหดหู่
ใจรับรู้หมดฝันแสนสดใส
บนลานจินต์ของใจที่ยาวไกล
ดับสลายหมดไฟของชีวี
ต่อแต่นี้ดังว่าวขาดสายป่าน
ตลอดกาลขื่นคลอออวิถี
เวิ้งว้างว่างหม่นหมองทั่วฤดี
ละลิ่วล่องทุกที่ขาดแนวทาง
25 พฤศจิกายน 2552 17:09 น.
โอเลี้ยง
ม่านหมอง ส่องเศร้า ผะเผาผ่าว
ริ้วรอย กร่อยก้าว ระร้าวร่าย
วันหวาน ผ่านเพลิน จนเกินกราย
เปล่าเปลี่ยว เดียวดาย เหมือนปรายปรอย
เคยเคลิ้ม เสริมสุข ระรุกรื่น
นัยนำ ฉ่ำชื่น คิดฟื้นฝอย
รักหลอน ต้อนติด จนคิดคอย
คืนค่ำ ร่ำรอย ทยอยย้ำ
แล้วรอย สร้อยเศร้า ไยเผาภักดิ์
ฉุดช่วง หวงหัก ชงักหงำ
ให้โหย โรยรอน เข้าต้อนตำ
เหมือนไม่ ได้ด่ำ จนจำจม
หนาวหนอ กอกลิ่น รวยรินร้าง
วะไหว ไข้คราง หมดทางถม
เหว่ว้า พร่าพลิ้ว ปันปลิวปม
ตรมตื่น คืนขม ระดมดาย
บนบ่อ หล่อร้าง หมดฟางฝัน
ปลุกเปลี่ยน เวียนหวั่น เข้าสรรค์สาย
ขมขม พรมพิษ สะกิดกราย
วายวัก ปักปลาย จนถ่ายท้อ
พจน์เพรง เปล่งปร่า ประสาทรุด
เร่ารู้ อยู่หยุด ตรงฉุดฉ้อ
เหงาหงอย ลอยรม ระทมทอ
อาบไอ ไห้ห่อ พะนอนาน
24 พฤศจิกายน 2552 01:40 น.
โอเลี้ยง
คืนหนาวหนาวดาวเปลี่ยวแสงสลัว
แววหวาดกลัวรัวชัดรัดไม่อยู่
รดใบหน้าคร่ำเพ้อแตะตื่นพรู
แววหดหู่เหว่ว้าดาเดียวปัน
สายน้ำตาโดยดายกรายเข้าหา
บทสัญญาจะเข้มแข็งคล้ายเลือนผัน
ประกาศิตสาปโศกเริ่มโรมรัน
ปรอยปรอยสรรค์แทรกซุกรุกระบม
ปร่าเปล่าดายละม้ายมนต์หม่นเพรียก
นัยน์ช้ำเปียกเรียกแล้วกับขื่นขม
เสียงกระซิบลิบลิบที่โรยรม
พายากข่มระทมที่เรียงราย
อารมณ์ล่วงเข้าสู่ลู่ลานโศก
คิดชะโงกโยกย้ายก็มิหาย
แหหงอยเหงาพลันคลี่ระเลียบกราย
ด่าวกระวนกระวาย ณ ที่นั้น
พรั่นเดียวดายผะผ่าวก้าวมาหล่อ
ทยอยทอกรอเศร้ามาพันฝัน
ใบไม้นั้นยังร่วงตามกาลวัน
แต่เดียวดายในใจฉันฤาร่วงเป็น..
23 พฤศจิกายน 2552 15:29 น.
โอเลี้ยง
กรายนำลบบทว้าง...กรำนัย
หนาวรัดกระจายไฟ...นัดร้าว
หมุนคัดหักหมองไหว...มัดขุ่น
พาฤทธิ์สนุกก้าว...พิศหล้าลืมเฉา
เหงาพันจงอย่าคล้อย...งันเผา
เหลียวเสาะหยุดโศกเขลา...เลาะเสี้ยว
ควงนัดแต่สุขเนา...คัดหน่วง
ทวงรุกดักเริงเลี้ยว...ทุกข์ล้วงซัดหาย
ผายสุขขับหล่อเลี้ยง...ผูกสาย
แปลงร่าปลดสลาย...ปร่าแล้ง
เลิกพิศโศกระคาย...ริดเพิก
มองรื่นหยุดโหยแห้ง...หมื่นร้องหาขม
พรมใจหยุดเกาะห้วง...ภัยจม
ปองตัดปวดระบม...ปัดต้อง
เรียงสรรค์จิตนิยม...รันเสี่ยง ผันเหงา
พาใคร่เพลินรอยคล้อง...ไพล่คว้าทรวงสรวล
ชวนเหลาจิตร้อยห่าง...เฉารวน
พลางขับเหงาลืมตรวน...พับขว้าง
นัดเหมาคึกอาบกวน...หนาวมัด
เหงาสร่างลืมรอยคว้าง...งั่งเศร้าพลันถอย
คอยปรับเกลาจิตพร้อม...ขับปรอย
รอยสุขจะทยอย...รุกสร้อย
เหลียวปิดกลบเหงาหงอย...ริดเปลี่ยว
รอยชื่นเผลอขับคล้อย...รื่นช้อยเหมือนสรวง
หน้าส่วนตัว
4920
