14 กรกฎาคม 2551 23:49 น.
โอเลี้ยง
คิดเคลิบคิดเคลิ้ม เริ่มรอน สู้ซ่อนสู้ซุก
จิตร้าวจิตรุก ปลุกแปลบ นาบแนบนาบหน่วง
อารมณ์อาลัย นัยซึ้ง เร้ารึงเร้าลวง
ในทุกข์ในทรวง ควงคบ รอพบรอพจน์
ห่างหน้าห่างนาน ขานคอย จิตปรอยจิตปร่า
หวนไห้หวนหา พร่าพร่ำ ย้ำย่ำย้ำหยด
ก่อนเกลียดก่อนกั้น คั่นเบื่อ ไม่เหลือไม่ลด
สลอนสลด ปดถี่ ใช่ที่ใช่ทาง
ทว่าทวาร ลานรู้ หดหู่หดห่อ
อยากเจออยากจ่อ คลอใคร่ เกินไสเกินสาง
วันนี้วันนาน ผ่านยาก เกินลากเกินล้าง
กอดหวั่นกอดว่าง พลางกรุ่น ตรมตุนตรมตาม
กลับมากลับไหม ใยเยื่อ รักเรื้อรักรก
สะท้านสะทก อกเจ็บ กับเหน็บกับหนาม
รู้แล้วรู้รส บทคด ขมรดขมลาม
คิดดลคิดดาม ล่ามรัก ปักหลักปักรอ
ที่รักที่หลอน สอนโศก มาโยกมาเหยียบ
ผะผ่าวผะเพียบ เลียบไล้ ช้ำใกล้ช้ำก่อ
คะนองคะนึง ดึงดิ่ง ละทิ้งละทอ
พะเน้าพะนอ คลอแค่ ร่ำแพ้ร่ำพอ
12 กรกฎาคม 2551 21:34 น.
โอเลี้ยง
กับรักเผื่อเหลือที่คิดกอดเกาะ
เสียงพลิ้วเพราะเคาะจิตพาอึดอัด
ซ้ายก็งามขวาแจ่มเกินคิดคัด
ยากสลัดตัดขาดหยุดยั้งรัก
วันวานเจอคนหนึ่งจิตคึกคัก
วันนี้หลักถูกผลักเพราะเผลอกัก
คนวันนี้น่ารักเกินเมินทัก
จึงต้องพักแวะชวนสรรค์ต่อพจน์
ผ่านอีกวันพบใหม่ใจสะอึก
ห้วงรู้นึกพิมพ์ภาพคนสวยสด
คนอะไรช่างงามพาระทด
ต้องรีบจดที่อยู่แล้วตามติด
หนึ่งสัปดาห์ผ่านพ้นต้องเสาะเคล็ด
กลเม็ดก่อนเก่าไม่ศักดิ์สิทธิ์
เพราะคนงามมีมากล้อมทั่วทิศ
จำต้องคิดลบทอนรีบปลดซะ
หนึ่ง-สอง-สามตัดก่อนเพราะเก่านัก
สี่-ห้าดักตามหึงจึงสละ
หกดูแล้วใจร้อนชวนปะทะ
เจ็ดสะอาดเรื่องมากยากเคียงคบ
อาทิตย์นี้จึงเป็นโสดไร้พิรุธ
รีบเร่งรุดดักรอเพียรประจบ
คนรักใหม่งามเกินเคยพานพบ
ต้องตลบตะแลงเพียรเพิ่มภักดิ์
แค่สามเดือนผ่านพ้นจิตกระตุก
คนปลุกทุกข์คนใหม่ที่พังหลัก
คือคนน้องแสนงามของคนรัก
เศร้ารุมผลักอีกครั้งกับรักเลาะ
ปล. เพิ่งอ่านทำความเข้าใจกับกลบทนี้เมื่อชั่วโมงก่อนที่ผ่านมาแล้วโอเลี้ยงแต่งเลย ผิดพลาดไม่ถูกใจผู้ใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
10 กรกฎาคม 2551 23:33 น.
โอเลี้ยง
ณ ระเบียงที่เงียบยามคืนค่ำ
เสียงลมพลิ้วเย้ยย้ำถามความฝัน
เจ้ายังรอคลอใครคนสำคัญ
อยู่ที่นี่ไม่แปรผันหรืออย่างไร
จำตอบคำลมพลิ้วผู้ถามไถ่
ยังอาลัยอุ่นไอคนเคยใคร่
ความสุขหวามมากมายซุกซ่อนไว้
พาเคลิ้มใจใฝ่เติมต้องนั่งรอ
ลมเยาะเย้ยถามต่อรอหรือฝัน
ในเมื่อวันพบเจอใช่เหลือหลอ
เจ้าละเมอหรือลืมหรือเพ้อพ้อ
ยอมเจอเก้อนั่งรอปนปวดล้า
สายลมย้ำตำจิตให้จับขม
ดังคมมีดกรีดแกล้งข่มทุกท่า
ฉันยังทนปนรั้นกับเหนื่อยล้า
ตอบเหมือนปลอบตนว่าคงไม่ช้า
ลมสะบัดพูดหยันระรานก้อง
จมเจ็บกองจองทุกข์คลุกถลา
น่าสงสารคนเศร้าเคล้าน้ำตา
ต้องแอบมานั่งเหม่อ ณ ระเบียง
เสียงแว่วแผ่วพลิ้วผ่านไปไกลแสน
ฉันเจ็บแน่นจับจิตคิดแผดเสียง
หลังระบายลมหายใจผ่อนรอนเรียง
เมฆปุยขาวลอยเอนเอียงเคียงมามอง
เจ้ารอเขามานานผ่านตรมติด
จงหยุดคิดปล่อยจิตปิดหม่นหมอง
แล้วตามเราข้ามฟ้าเที่ยวทดลอง
ดูผู้คนทั้งผองจะสุขใจ
ดีกว่ารอ ณ ระเบียง บนท้อแท้
ให้ใจแพร่แผลเพ้อลามรุกไหม้
เจ้าเห็นดีเห็นงามประการใด
ตอบเร็วไวจะได้พาไปพร้อมกัน
ฉันยังใฝ่คลอเคล้าใคร่เคียงฝัน
อยากผูกพันวันวานที่เขาสรรค์
หากจากไกลเขามาไม่พบกัน
ฉันคงร้าวรำพันพล่ามร่ำไป
เมฆตำหนิติเตียนว่าโง่เขลา
อยากเฝ้าเศร้าเคล้าขมจ่อมจมไข้
เชิญร่ำไห้ใกล้กร่อนรับหลอนใจ
เราจะไปเล็มรื่นชื่นสำราญ
เมฆห่างไปฝนใสโปรยปลิวรด
ฉันลุกยืนระทดทุกข์พลุกพล่าน
ค่ำคืนนี้ ณ ระเบียงเหมือนวันวาน
มีแค่ฉันผ่านกาลคู่ระทม
เมื่อฝนซาไม่นานจันทร์มาหา
แสงนวลตาสาดทอเหมือนห่อห่ม
เสียงเดือนเด่นเปล่งทักผลักตรอมตรม
ไล่ปัดขมปลดขื่นพาชื่นมา
เราจะรอคลอเคียงไม่มีสิ้น
แม้จินต์จับภินท์พังละห้อยหา
จะเป็นเพื่อนผ่านกาลที่ช้ำชา
ทุกเวลาเรามีกันเหมือนเงากาย
เมื่อเจ้าเจ็บเราพร้อมจะเจ็บร่วม
เมื่อทุกข์ท่วมเราจะปันยันจนหาย
เจ้าจะไม่เปล่าเปลี่ยวเที่ยวเดียวดาย
เราจะเป็นสหายร่วมร้อนเย็น
นิทานเล่าถึงปลายกรายใกล้จบ
สิ่งที่พบทบคิดยามแสนเข็ญ
คือกำลังของน้ำใจร่วมลำเค็ญ
ใช่เย้ยย่ำประเด็นเค้นภวังค์
เพื่อนทุกคนมีเศร้าใช่เท่าทั่ว
อย่าเพียงพร่ำรัวคำทำสอนสั่ง
การจะผ่านรอยร้าวแต่ละครั้ง
ต่างต้องนั่งชั่งทุกข์หลายเพลา
แค่เพียงเคียงคลอข้างนั่งนิ่งเงียบ
ก็พร้อมเพียบเทียบฟ้ากับคุณค่า
แม้ไม่มีมธุรสที่โสภา
ยังพาเพื่อนหมดปร่าได้เหมือนกัน
ดีกว่าแนะกระแซะเย้ยรุกแผล
หาใช่ทางแก้ไขหายโศกศัลย์
ดังฝุ่นเข้าตาเราพาเคืองคัน
คนเจ็บนั้นคือใครใจเรารู้
จะรู้เจ็บเหน็บร้าวมีรสชาด
ต่อเมื่อตนคาดติดทาบชิดอยู่
ต้องเรียนช้ำย่ำด้วยตัวใช่แค่ดู
ต้องลุกสู้โศกสร้อยจึงรู้จริง
เพราะความทุกข์ของใครใครมักเรื่องเล็ก
แต่ใช่คนจิตเหล็กนั่งทนนิ่ง
เมื่อเจอทุกข์เกาะกวนอวลอาบอิง
ต่างละหยิ่งทิ้งท่าร้องเท่ากัน
7 กรกฎาคม 2551 16:36 น.
โอเลี้ยง
ฝอยฝน-หล่นหลั่ง-พรั่งพรูพลิ้ว
โปรยปลิว-หวิวไหว-ไล้รดรื่น
ขื่นคลาย-คล้ายคลุม-ชุ่มแฉะชื้น
ดาดดื่น-ตื่นตา-ฝ่าฝนฟ้า
พบพื้น-ลื่นไหล-ไฉนนิ่ง
เก็บกิ่ง-กลิ้งกล่น-หล่นรกหล้า
แมกไม้-ใบบาง-ต่างต้องตา
จิตจับ-ปรับปร่า-พาผ่านพ้น
ใส่สุข-รุกร้าว-ก้าวไกลกร่อน
นิ่งนั่ง-หวังวอน-ร้อนลุกล่น
เหยียบย่ำ-น้ำนิ่ง-วิ่งวกวน
ซุกซน-ล้นรื่น-ชื่นชุกชุม
กลิ่นกวน-หวนหอม-ล้อมเลาะไล้
ไม้แมก-แบกใบ-ไซ้ซุกสุม
กล่นเกลื่อน-เปื้อนป้าย-ส่ายซุกซุ้ม
รวยรุม-คุมเคลิ้ม-เพิ่มพ้อเพ้อ
ดงดิน-กลิ่นใกล้-ไออวลอาบ
ยืนยิ้ม-พิมพ์ภาพ-หาบหวงเห่อ
เหม่อมอง-คลองคู-รู้เลิศเลอ
สุขซบ-พบเผลอ-เหม่อมื่นมน
ฝนฟ้า-พาผล-ค้นเคลิ้มคิด
ทุกทิศ-ปิดป้อน-ซ่อนสับสน
คืนค่ำ-ด่ำดื่ม-ลืมร้อนรน
ผ่านพ้น-ต้นตอ-ทอทุกข์ทัก
โลกหล้า-น่านอน-สอนสุขสรรค์
ใฝ่ฝัน-พลันพบ-ทบถมถัก
อย่าอยู่-คู่ขม-ชมช้ำชัก
เดินดัก-ผลักผ่าว-ร้าวเลิกรา
5 กรกฎาคม 2551 16:36 น.
โอเลี้ยง
ประจักษ์แจ้ง แสดงดล ปะปนแปลบ
ชะลอรั้ง กระทั่งแทบ แฉลบหลอน
หทัยทัก สลักร้อน สลอนรอน
ละเมอเหมือน สะเทือนทอน ตะลอนร้าว
ผละผลักเพ้อ เสนอหนี ละพลีภักดิ์
สลัดรัก สมัครใหม่ ไฉนหนาว
เสมือนหม่น คละคนค้น จะยลยาว
สลดราว ผะผ่าวผุด สะดุดดัน
ประสานสู้ ประตูตรม คละขมขื่น
สะอื้นอิง สะอิ้งเอ่อ เสมอสรรค์
แสวงวัน สะบั้นเบื่อ ละเชื่อชัน
พนันหนัก จะกักกด สลดรัก
ประเดิมเดิน เผชิญช้ำ ระกำกร่อน
ระรัวร้อน สะท้อนท้อ ชะลอหลัก
ปะเปล่าเปลี่ยว เฉลียวเลือน สะเทือนทัก
ชะงักเงียบ ละเลียบล้ม ระทมท้อ
ประกาศไกล ละไหม้หมอง ประลองรุก
ละลุกลน ระคนคาย สลายล่อ
ประจัญเจ็บ กะเก็บกลืน ผละขื่นคลอ
กระหน่ำหนัก ละรักรอ พะนอนาน
ประสงค์สร้าง ระวางว่าง สว่างหวัง
ระวังไว้ กระใดดล กะหนหาญ
จะกรายไกล ละไล้แล กระแสซาน
ประดิษฐ์ด้าน ผสานสุข สนุกนิจ
ฉบับแปลกลอนกลบทกินนรรำอีกทีค่ะ
ได้รู้เห็นรักของเราแค่ลมหลอก
ที่เข้าออกมีแต่ช้ำจนจิตหลอน
ในหัวใจมีทุกข์ท่วมซุกหลายตอน
พบแต่ร้อนกับละเมอทุกเวลา
อยากปลดรักผลักหนีความพลีภักดิ์
แล้วตั้งหลักมีใหม่ไยโหยหา
หรือความหมองมีมากเกินลบลา
จึงไขว่คว้าได้แค่ช้ำอยู่เรื่อยมา
เคยนะเคยต่อต้านต่อสู้ทุกข์
แต่ทุกครั้งถูกรุกจนหมดท่า
แต่ยังหวังปลดทุกข์แม้เหนื่อยล้า
ถึงชีวาหมดรักก็จะลบ
เมื่อเดินหนีรักร้าวใช่ไม่เจ็บ
น้ำตาเล็ดเหน็บหน่วงจนจำหลบ
มักเปล่าเปลี่ยวเหมือนโง่ไม่น่าคบ
เกิดท้อแท้หลายตลบกับทุกข์นี้
ประกาศแล้วครั้งนี้จะลารัก
แม้ตระหนักความอาวรณ์พาเจ็บถี่
จะเดินต่อแม้รอยท้อยังรอรี
สิ้นชีวีก็จะหนีรักเคยมี
อยากสร้างลานมีฝันใหม่ที่สดใส
กับดูแลหัวใจครบทุกที่
จะก้าวไกลไม่มองคนเคยราวี
จะอยู่แค่ในที่มีสุขนาน
หน้าส่วนตัว
1413
