คงเพราะเสียงทุ้ม...นุ่มนี้กระมัง...ที่สะกดให้ฉัน...ลืมความกลัว... ก้าวเท้า...ฝ่าสายฝน...ไปตามเสียงห้าว...และ...เสียงกีต้าร์... รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง...ที่ย่ำลงบนผืนทราย... ...เสื้อยืดสีขาว...กับ...กางเกงยีนส์สีซีดของฉัน...เปียกฝน... ฉันก้าวไปตามทาง ... ที่เห็นเงา ใครบางคน นั่งอยู่ข้างโขดหิน... ... ฉันคิดถึงเธอ ... ไม่อาจบอกกับใครเขา... ... ชายหนุ่มแปลกหน้า ... ในกางเกงยีนส์ ...ไม่ใส่เสื้อ... เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ... เขาเงยหน้ามองฉัน ... หญิงสาวแปลกหน้า ... ตัวเปียกฝน เช่นกัน ... ... อยู่กับใจของตัวเรา ... อยู่ในความคำนึงผู้เดียว... ฉันทรุดตัวลงนั่ง