๏ เป็นราชการงานมีทีเจ้านาย
หากมิได้ตอบความตามอย่างเห็น
อมพะนำคำเก็บไว้ทรวงเย็น
ก็ไม่เป็นต้องเร่ร่อนต้องนอนดิน
หากกวีแห่งโลกไม่โศกเศร้า
รักอักษร แม้นนอนเฉา..พราวกสินธุ์
ก็สงบเสงี่ยมจนพ้นมลทิน
จึงได้ผินผันกลับรับราชการ
แต่หากต้องเดินสายรายทั่วถิ่น
ให้ชนยิน**กวีตลาด**ประกาศสาร
อยู่ชาวเมืองเรืองรุ่งพุ่งมินาน
แต่กลอนกานท์ลือกระฉ่อนร่อนทั่วแดน
แม้นตกร้ายละม้ายต้องครองผ้าเหลือง
ก็อึดอัดขัดเคืองเรื่องหวงแหน
มิอาจเขียนคาดกลอนฟ้อนรำแพน
กวีแม้นต้องจากลาผ้ากาสาวพัสตร์
ระทมเทียมเจียมตัวไม่กลัวจน
แต่กลัวคนจะพิพาทอาฆาตกัด
จึงร่อนเร่เร่ร้างห่าง วัง วัด
ราวกวีจรจ
หน้าส่วนตัว
66
0
0
