21 กันยายน 2548 17:36 น.
รุ้งสวรรค์
เหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง
พบที่ว่างตรงกลางระหว่างดินกับฟ้า
พบหมู่วิหคบินว่อนร่อนนภา
พบหมู่เมฆาลอยล่องตามแรงลม
ยามเย็นอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า
แสงอ่อนที่ส่องเข้าตาน่าชื่นชม
แดดอ่อนไออุ่นมองไปให้สุขสม
ดูหมู่วิหกเล่นลมช่างงามตา
หลายคนคงได้เวลาเลิกงาน
ปล่อยให้วันผ่านจันทร์ฉายที่ปลายฟ้า
อาทิตย์ลับตรงข้ามจันทร์โผล่พ้นมา
จะมีใครรู้ไหมว่ามันเป็นอย่างนี้มานานเท่าใด
มองนานไปไม่ทันได้สังเกตุ
พายุเวทย์ที่ขอบฟ้ามาจากไหน
ดำทะมึนโปรยสายฝนมาแต่ไกล
แล้วทีนี้จะทำอย่างไร..เพราะไม่ได้ติดร่มมา
โบราณว่า.."อยู่ใต้ฟ้า..กลัวอะไรกับฝน"
ิิิแต่ยามนี้อับจนหนทางหนีแล้วละหนา
เอาก็เอาสิ..ว่ะเปียกไปก็ยังดีว่า
พรุ่งนี้เป็นหวัดขึ้นมาไม่ต้อง...เข้าทำงาน
15 สิงหาคม 2548 16:21 น.
รุ้งสวรรค์
จางหาย...ไปไหมเอ่ย
เรื่องราวที่คุ้นเคยยังมีไหม
ที่ขอบฟ้าตรงนั้นที่แสนไกล
ยังคงมีความห่วงใยส่งถึงกันไหม..คนดี
จางหาย...ไปหรือเปล่า
กับเรื่องเล่าที่เคยมี
ฝากข้อความแฝงความคิดถึงในบทกวี
สิ่งดี..ดีที่เคยส่งถึงกัน
ในความคาดหวังยังอยากให้มีอยู่
ยังคงอยากรับรู้ถึงสิ่งเหล่านั้น
ไม่อยากให้จางหาย...ไปในฉับพลัน
แต่ถ้าจะจางหาย..ขอให้บอกกัน..สักคำ
3 สิงหาคม 2548 14:30 น.
รุ้งสวรรค์
ห่าง..ห่างกันออกไปทุกที
ความรู้สึกดี..ดี..ยังคงอยู่ใช่ไหม
กายห่างไม่กลัว..อย่าให้เป็นใจ
คิดถึงกันคราใด..ให้โทรมาหากัน
ได้รับ..ได้รู้ข่าวคราวเธอบ้าง
อ้างว้าง เหว่ว้า หรือสุขสรร
ยังเป็นอย่างเดิมไหมในสายสัมพัน
ให้รู้แล้วกันฉันยังคงเดิม
จดหมายหากันบ้างคงดี
ข้อความที่มีคงช่วยเสริม
พลัง แรงกาย กำลังใจให้เพิ่ม
และเป็นจุดเริ่มของวันใหม่ที่ดี
อยากถามว่า...ยังคงรักกันอยู่ไหม
ขอเธอช่วยตอบให้รู้สึกชื่นใจสักที
เพราะที่เขียนยืดยาวมาทั้งหมดนี้
แค่อยากให้คนดียืนยัน..สักครั้งว่ายังรักกัน
ว่าง..ว่างจะแวะเวียนมาใหม่
วันนี้ขอตัวเดินทางไปตามฝัน
ตราบเท่าฟ้ายังคงกว้างให้รู้ว่ายังมีกัน
เหมือนดังตะวันดวงนั้นที่อยู่..คู่กับเรา
15 มิถุนายน 2548 18:59 น.
รุ้งสวรรค์
กอดฉันให้เนิ่นนาน...กว่านี้
เพราะว่าใจที่มี...อ่อนล้า
คงเหลือเวลา...ไม่นาน
ที่มันคงต้อง....ผ่านไป
กับความทรงจำที่มีช่าง...อ่อนหวาน
กับวันนี้ที่ทรมาน.....ผ่านพ้น
เข็ดแล้วกับหัวใจ...ของคน
เจ็บแล้วที่ใจต้องทน....ปวดร้าว
ปล่อยเวลาที่มี...ผ่านไป
ปล่อยให้ใจล่องลอย...เปลี่ยวเหงา
เปรียบรักดังเงา...ไร้ตัวตน
เปรียบใจของคน....วกวน..จนยากจะหยั่งใจ
เศร้าใจเหลือเกิน...ปวดใจ
จะให้ทำเช่นไร...ถึงจะผ่านพ้น
และแล้วก็รู้ซึ้งถึง...ใจคน
ว่ามันช่างวกวน...สิ้นดี
5 มิถุนายน 2548 18:05 น.
รุ้งสวรรค์
แม้พายุจะพัดกระหน่ำ
ท้องฟ้าจะมืดมิดปานใด
แต่สุดท้ายเมื่อมันผ่านไป
ฉันก็รู้ว่าฟ้าก็ยังสดใสอยู่เหมือนเดิม
วันพรุ่งนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
และไม่รู้ว่าชีวิตจะเดินไปหนทางไหน
รู้เพียงสิ่งหนึ่งที่อยู่ในหัวใจ
รู้เพียงวันนี้ยังมีอยู่ก็เพียงพอ
ตราบที่ท้องฟ้ายังคงกว้าง
แม้จะเดินลำพังก็ไม่ท้อ
ยังคงมีสิ่งหนึ่งที่เฝ้ารอ
คือฝันที่สดใสและสวยงาม
บนหนทางกว้างไกลสุดขอบฟ้า
มองไปทางไหนก็เห็นผู้คนขวักไขว่ไปมา
แต่จะรู้ไหมยังมีหนึ่งชีวิตช่างเหว่ว้า
เพียงเพื่อทำสิ่งหนึ่งที่จะได้มาให้เป็นจริง
ฝนตกแดดออกชีวิตก็ยังสวยงาม
ท้องฟ้ามืดคลื้มพายุพัดแรงชีวิตก็ยังสวยงาม
ขอเพียงผ่านมันมาให้ได้
แล้วแค่มองย้อนไปก็จะพบอดีตที่น่าจดจำ
มองย้อนไปอาจไม่มีอะไรหลงเหลือ
มีเพียงตัวตนที่ไร้วิญญา
แต่ก็อยากให้รู้และจดจำไว้ว่า
มีไม่มากคนหรอกที่จะผ่านมาได้..จงจำไว้ว่าเธอคือคนพิเศษคนนั้น
หน้าส่วนตัว
1380
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟรุ้งสวรรค์
