...ดอกเอย...

สิปราง

อินทรวิเชียร  ฉันท์  ๑๑
     กุหลาบกำซาบกลิ่น             ดั่งรสรินฤดีเคียง
หวานชื่นรื่นสำเนียง               เสนาะไซร้ฤทัยครอง
     
     พุดซ้อนที่ซ่อนรัก               ช่างยากนักหักใจปอง
กลีบรสหากทดลอง                  ก็ยากลี้  ณ  ที่ใด
     เอื้องเอยเมื่อเชยดอก        เผยหอมออกยากบอกใคร
ขจรระรินไกล                        ภมรซาบเยื้องกรายรุม
     เจ้าโสกโยกระย้า               สีแดงจ้ามาลาคลุม
อย่าเศร้า  ณ เจ้าพุ่ม               จรจะมุ่งละมุนมาลย์
     ชงโคช่างโก้สม                  น่าภิรมย์ด้วยวงศ์วาน
เด่นดวงละออการ                   ผลิแย้มยิ่งมิ่งอำไพ
     จำปีนี้ผ่องแผ้ว                   รำเพยแถวทั่วแนวไพร
ไล้ลี้พิรี้ไร                               งามพร้อมกลิ่นประทินชม
     ไก่แก้วพิศสกาว                ช่อพะพราวแฉล้มพรม
ขาวผ่องป้องภิรมย์                   อย่าหมายล่วงพิสุทธิ์อร
     เข็มสร้อยช่างช้อยช่อ          เก็บกิ่งก่อรอภมร
พวงพรรณบั่นจากจร               ถนอมยิ่งมิทิ้งไกล
     หางหงส์ทั่วดงถิ่น                ขจรสิ้นทั้งพงไพร
เกลื่อนกล่นละมุนไม               ผกาแย้มจรุงลาน
     ดาหลาทรงวิลาส                 อุปมาสเกษมพาน
งามล้ำจำรัสจาร                       อนึ่งดวงเลิศรตี
     ดอกดินมิสิ้นสูญ                 กิจอังกูรปฐพี
ไหวช่อล้อวารี                         ให้โปรยพร่าง ณ แดนทอง
     อุบลมงคลหล้า                    สิวันทาสถาผอง
ประทุมเศวตครอง                  พร้อมถวายพระสัมมา
                      **********************