8 มิถุนายน 2546 00:37 น.
				
												
				
								ละอองน้ำ
		
					
				
ฉันเองก็ตอบไม่ได้
ว่าทำไม  ยังยืนอยู่ตรงนี้
ทั้งที่เสียใจ  ที่เธอไม่ลืมใครเสียที
ยิ่งพยายามเข้าใจเธออย่างนี้  ก็ยิ่งมี...แต่น้ำตา
    อยากอยู่ต่อเป็นเพื่อนกัน
แต่ก็ฝืนที่เป็นเช่นนั้น  และฉัน...ชักจะอ่อนล้า
กี่ครั้งที่เธอพูดถึงเขา  ส่งสายตาปวดร้าวของเธอมา
ฉัน...คนที่นั่งอยู่ตรงหน้า  เธอจะคิดบ้างไหมว่า...รู้สึกอะไร
    คำว่าเรา...ยังคงมีหรือเปล่า
ทำไมฉันถึงปวดร้าว  เหมือนคราว...ไม่มีคนไหน
เธอจับมือฉัน  แต่ก็เพ้อ ก็ฝัน  ถึงคนเคยมีใจ
เธอบอกฉันได้ไหม  เมื่อฉันเองไม่รู้ว่าจะคบกันต่อไป
    ....เพื่ออะไรกัน....				
			 
			
				30 พฤษภาคม 2546 18:43 น.
				
												
				
								ละอองน้ำ
		
					
				
ความฝันของเธอ
คือ การซุกตัว
ในบ้านอันอบอุ่น...สักหลัง
เพื่อให้ใจอันเปียกปอน
...หายเหน็บหนาว...
แต่ฝันของฉัน
คือ การออกไปในโลกกว้าง
...ซึ่งอาจจะเย็นเยียบ
เพื่อสอนตัวเอง
ให้สร้างความอบอุ่น
...จากใจตัวเอง...				
			 
			
				11 พฤษภาคม 2546 15:38 น.
				
												
				
								ละอองน้ำ
		
					
				
เธออาจเรียกมันว่าความโชคร้าย
กับเรื่องราวมากมายที่ทำฉันเจ็บช้ำ
เรียกว่าความเสียใจ ที่คิดว่าใคร ไม่อยากจำ
และคิดว่าทุกอย่างจะย้ำ  จนฉันช้ำ เกินเยียวยา
     แต่ฉันเรียกมันว่า  ความโชคดี
กับหนึ่งชีวิตนี้  ที่ทำให้ฉันรู้คุณค่า
รู้จักรอยยิ้มอย่างจริงใจ  รู้จักหวั่นไหว  รู้จักน้ำตา  
รู้จักรอเพื่อผ่านวันหนักหนา  ให้เหตุผลกับเวลา...รักษาใจ
     และที่สุดของความโชคดีที่ฉันได้รับ
คือการผ่านจิตใจที่เยินยับ ซึ่งเคยหวั่นไหว
ใจที่ฝากความสุข-ความเศร้า ดีใจ-ปวดร้าว ด้วยมือของใคร
มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ด้วยการวางทุกข์-สุขไว้ ที่ใจ...ตัวเอง				
			 
			
				26 เมษายน 2546 20:11 น.
				
												
				
								ละอองน้ำ
		
					
				
ฉันไม่ได้อยากฟัง
 เรื่องอะไรอะไรที่เธอมี-ไม่มี
         ไม่ได้อยากเห็น
เธอเนี้ยบจากปลายผมจรดปลายเท้า
         ไม่ได้หลงปลื้ม
ถ้อยคำหวานหูที่เธอใช้พูดกับใครซ้ำซ้ำ
         
         ที่ฉันอยากเห็นคือ
เธอตอนผมเผ้ายุ่งเหยิงเพิ่งตื่น
         ฉันจะได้มองเธอแบบที่ไม่ได้ปรุงแต่ง         
รึได้ยินเธออารมณ์เสียบางครั้ง
         เพื่อรับรู้ว่าแท้จริงเธอรู้สึกอะไรอยู่
เจอกันตอนขัดสนบ้าง
         เพื่อบอกเธอว่า มิตรภาพระหว่างเรา
         ไม่ได้แปรผันตามเม็ดเงิน    
         
เอ่อ...จบไม่ลง  รีจบแล้วดี?				
			 
			
				26 เมษายน 2546 01:40 น.
				
												
				
								ละอองน้ำ
		
					
				
เธอไม่ได้วิเศษมาจากไหน
ไม่ได้มีอะไรที่เคยใฝ่ฝัน
ไม่ได้เลิศเลอกว่าทุกคนที่เคยผูกพัน
ไม่ได้ทำให้ประทับใจไหวหวั่น  ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
     ....ไม่เลย....
     ไม่ได้มาดดีมีกิริยา (นัก)
แถมยังวาจาตรงไปตรงมา เปิดเผย (ไปหน่อย)
กะล่อนบ้างพออ่อนใจ บางทีก็เกินไปแต่ไม่เกินเลย
หลายหลายครั้งก็ไม่คุ้นเคย  บางอย่างไม่ชอบเลย 
     ....แต่พอเข้าใจ....
     แต่...มีสิ่งหนึ่งที่สำคัญ
เธอสอนให้ยอมรับกันและกัน  แม้ว่ามันจะยากแค่ไหน
ไม่มีใครพร้อมทุกอย่าง  เราเองก็ไม่ต่าง  ฉันกำลังเรียนรู้ต่อไป
โอกาสที่ฉันไม่เคยให้  เธอทำให้คนคนนี้เปิดใจ  แม้ไม่คิดว่าใคร
     ....จะกล้าทำ....   (อิอิ)