ความในใจ แด่มนุษย์ผู้ครอบครองหัวใจของข้าพเจ้า

hallelujah

ความในใจ
แด่  มนุษย์ผู้ครอบครองหัวใจของข้าพเจ้า
หัวค่ำของวันเสาร์ที่ 28 สิงหาคม 2547...
(1)
โลกของผมหดแคบไปอีกด้านหนึ่ง...
                    มนุษย์เราต่างมีโลกของตัวเอง  โลกที่เป็นทรงกลม  360 องศาของการมีชีวิตและการใช้ชีวิต  มีทั้งด้านที่เป็นสังคม  และด้านที่เป็นส่วนตัว  
                     ต่างคนก็ต่างโลก  โลกของใคร  ก็ของคนนั้น
                     ผมมีโลกของผม  โลกที่เป็นชีวิตของผม  โลกของผมมีทั้งด้านที่เป็นพ่อแม่  ด้านที่เป็นการเรียน  ด้านที่เป็นส่วนตัว  และเหนืออื่นใด  คือด้านที่เป็นเพื่อน
                     ด้านที่เป็นเพื่อนก็สามารถแยกย่อยออกได้อีกหลายด้าน  เพราะผมไม่ได้มีเพื่อนเพียงคนเดียว  แต่ไม่จำเป็นว่าเพื่อนแต่ละคนจะแบ่งพื้นที่ในหัวใจผมได้เท่ากัน
(2)
หัวใจของผมพองโตขึ้น...
                    โลกคือการใช้ชีวิต  แต่หัวใจคือความหมายของชีวิต
                    เพื่อนในโลกของผม  คือคนที่เข้ามาในชีวิตของผม  และทำให้โลกของผมสนุกสนาน  และสดใสขึ้น  
                    เพื่อนเข้ามาตามช่วงจังหวะของชีวิต  มีมากมายที่เข้ามาในโลกของผม  แล้วก็จากไป  มีเพียงส่วนน้อยที่เข้ามา  และชำแรกผ่านโลกของผม  เข้าไปกินเนื้อที่ในหัวใจของผมได้
(3)
10 ปีที่แล้ว...
                   เพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาในโลกของผม  และผมก็รับรู้ว่าเขาเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง  ไม่ต่างไปจากเพื่อนอีก 40 กว่าชีวิตที่เข้ามาในโลกของผม
                   3 ปีผ่านไป...  เขาจากผมไปสู่โลกอีกด้านหนึ่ง  ซึ่งเขาเลือกเอง
                   โลกด้านที่เป็นเพื่อนคนนี้ของผมจึงค่อยๆหดแคบลง  ตามระยะทางที่เขากับผมห่างกัน
                   ตามความเป็นจริง  โลกด้านที่เป็นเพื่อนคนนี้ของผมน่าจะค่อยๆหดเล็กลงจนหายไปในที่สุด  เพราะเขาก็ไปมีโลกอีกด้านของเขา  และผมก็ยังคงมีโลกของผม
                    หากแต่  เขาไม่ยอมให้ด้านที่เป็นเขาในโลกของผมต้องหดหายไป  เขายังคงติดต่อกับผมเป็นระยะๆ---  
                    ---แต่ตลอดมา
                    เขาใช้เวลา 7 ปีก่อร่างสร้างด้านของเขาในโลกของผมให้แน่นหนักขึ้น  และเหนืออื่นใด  เขาชำแรกตัวตนของเขาเข้าไปกินพื้นที่ในหัวใจของผมได้
                    7 ปี  แห่งความสุขที่ผมมีเขาเป็นเพื่อน  เขา  ที่แบ่งพื้นที่ด้านเพื่อนในโลกของผมไปมากที่สุด  มากกว่าเพื่อนคนไหนๆที่ผมเคยมี  และเป็นเพื่อนที่กินพื้นที่หัวใจผมได้มากที่สุดอีกด้วย
                    แต่แล้ว  ระยะเวลา 10 ปีของเขาในโลกของผมต้องพลันมาสิ้นสุดลง  เมื่อสิ้นเสียงที่ดังลอดมาจากโทรศัพท์มือถือที่ผมแนบหูอยู่
                    หัวค่ำของวันเสาร์ที่ 28 สิงหาคม 2547  เพื่อนคนหนึ่งของผมโทรมาบอกว่าเพื่อนคนนี้ของผมจากไปแล้ว
                    โลกของผมหดแคบไปอีกด้านหนึ่ง---
                   ---ด้านใหญ่เสียด้วย
(4)
การเกิดคือการตาย  การตายคือการเกิด...
                   ปรัชญาเต๋ากล่าวไว้เช่นนั้น
                   มนุษย์เราเกิดมาเพื่อจะตาย  และเมื่อถึงวาระแห่งความตาย  การเกิดก็จะกำเนิดขึ้น
                   การเกิดของอะไร?
                   การตายเป็นเพียงการแตกดับแห่งกายหยาบ  หากแต่อณูแห่งชีวิตของคนผู้นั้นมิได้ดับสลายไปกับกายอันเปื่อยผุ  อณูแห่งชีวิตเป็นสถานภาพอันบางละเอียดที่สุดแห่งกายมนุษย์  และจิตแห่งมนุษย์จะสถิตอยู่ ณ ที่นั้น
                   ยามเมื่อกายหยาบแตกดับลง  อณูแห่งชีวิตก็จะล่องลอยไปบนฟ้ากว้าง  ลอยไปกับสายลม  พลิ้วไหวอยู่เหนือท้องทุ่งอันเขียวขจี  เริงเล่นกับสายแดดที่ทอทอดลงมา  หรืออาจสถิตอยู่ในน้ำตาแห่งความร่ำไห้
                    อณูแห่งชีวิตอาจหลอมรวมกับอณูแห่งพฤกษา  ก่อกำเนิดเป็นดอกไม้อันงดงาม  ...เหนือธาราอันเวิ้งว้าง  
                    ---คือการเกิดจากการตาย
                    ผมเชื่ออย่างนั้น...
                    ผมเชื่อว่าอณูแห่งเพื่อนของผมไม่ได้สลายไปกับกายอันเปื่อยผุ  หากแต่เลื่อนไหลไปในกระแสเวลา  ก่อกำเนิดซึ่งสรรพชีวิตอื่นๆอีกหมื่นแสน  ...และเขาจะสถิตอยู่ ณ ที่นั้น
                   และเหนืออื่นใด...  อณูชีวิตแห่งเขาจะสถิตอยู่ในหัวใจของผมและเพื่อนทุกคน  
(5)
หัวใจคือความหมายของชีวิต...
                   ด้านของเขาในโลกของผมจบสิ้นลงแล้ว  นับจากนี้จะไม่มีเขาในโลกของผมอีกต่อไป
                   แต่อณูชีวิตแห่งเขาได้เข้าไปครอบคลุมพื้นที่หัวใจของผมหมดแล้ว
                   หัวใจของผมจึงพองโตขึ้น  
                    ผมแนบมือที่หัวใจ  ผมรู้สึกได้ว่าไม่ได้คิดไปเอง และผมเชื่อว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเขาก็คงรู้สึกได้อย่างเดียวกัน  
                   บนถนนแห่งชีวิตที่ทอดไกลออกไป...  ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสุดทางของผม  
                    แต่อย่างน้อย  ผมก็อุ่นใจและอิ่มใจ  ว่าจะมีเขาเดินไปพร้อมๆกับผม  
                    เพราะเขาอยู่ในหัวใจของผม
                    ความเรียงนี้ขออุทิศแด่เพื่อนของผมคนนี้  เขา---ผู้ที่เข้ามาเติมเต็มความหมายให้แก่ชีวิตของผมและทำให้ผมได้รู้ถึงมิตรภาพอันแท้จริงของคำว่าเพื่อน
                    ผมรักเขา...
                    หวังว่าเราคงได้พบกันอีกเมื่อถึงเวลา...
(6)
แด่ บี  ยงยุทธ์  ดิษฐ์สันเทียะ
เพื่อนผู้ทำให้ผมเห็นคุณค่าของความเป็นมนุษย์
กิติคุณ  คัมภิรานนท์
__________________________________________