นายหน้าหวานกะคุณหนูจอมแสบ(จบ)

เรียงร้อยเป็นเรื่องราว

มีรุ้งที่ไหนย่อมมีฝนที่นั่น ดูเหมือนประโยคนี้ คงใช้ไม่ได้ผลกับพวกเธอสองคน เมื่อความเป็นเพื่อนต้องหยุดลง ฝนเองมีกลุ่มเพื่อนใหม่ ส่วนรุ้งนั้นต้องเดียวดาย เพราะไม่มีใครอยากยุ่งกับเธอ แต่อย่างไรฝนก็ยังคงแอบเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ 
          "เป็นห่วงใช่ไหม"  เสียงเพื่อนในกลุ่มถามออกมา ฝนละสายตาจากรุ้ง หันมามองเพื่อนคนนี้ด้วยแววตามีคำถาม
          "สายตาที่เธอมองยัยนั่นมันฟ้องไง ฉันว่านะตัดใจจากแม่นั่นเสียเถอะ ไม่เห็นหล่อนจะมาแยแสอะไรเธอเลย ดู 
            สิ ทำเป็นเชิดใส่ วิเศษตายล่ะ!"
          ฝนเพียงรับฟังคำพูดของเพื่อน ไม่ได้แสดงความคิดเห็น หรือโต้ตอบอะไรออกมา คิดแต่ว่า เหตุการณ์วันนั้นที่เพื่อนทำ มันยากเกินที่เธอจะก้าวเข้าไปหา
                                                                                _   _   _   _
          "สมน้ำหน้ายัยนั่น ดูสิ ไม่มีใครเขาคบค้าสมาคมด้วยเลย"  เหมี๊ยวพูดออกมาขณะกำลังนั่งทานข้าวกับกลุ่มของตัวเองอยู่ในโรงอาหาร
          "ก็ทำตัวอย่างงี้ ใครเขาอยากจะคุยด้วยล่ะ จริงไหมว่ะไอ้โบ"  ดิ๊บพูดพลางหันไปทางโบที่กำลังมองรุ้งอยู่
          "แต่ข้าว่าทุกคนทำเกินไป"  โบพูดออกมา
          "จะไปสงสารทำไม๊กับผู้หญิงอย่างนั้นน่ะ"  ดิ๊บทำเสียงสูง และทันทีที่เขาพูดจบ จึงได้มีเสียงวี้ดว้ายของพวกนักศึกษาสาวร้องดังขึ้นมาอย่างตกใจ ขณะที่ร่างของใครบางคนได้ฟุบลงไปต่อหน้าต่อตา 
          จู่ ๆ เหตุการณ์ที่ทำให้เพื่อน ๆ ต้องเกลียดรุ้งกับหายไปอย่างฉับพลัน เมื่อร่างของรุ้งทรุดลงไปกับพื้น พร้อมกับมือที่กุมท้อง ส่งเสียงร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด แม้จะทำอะไรกันไม่ถูก เพราะความตกใจ แต่สายตาเหล่านั้นก็เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง
          "รุ้ง! เป็นอะไรหรือเปล่า"  โบส่งเสียงถามด้วยความตกใจแกมเป็นห่วง หลังจากที่แหวกผู้คนเข้ามาได้
          "ฉะ...ฉันปวดท้อง!"  เสียงของรุ้งที่ตอบออกมาแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน ร่างของเธอค่อย ๆ ถูกโบอุ้มขึ้นมา
          "รุ้งต้องไม่เป็นอะไรนะ"  เขาหันไปพูดกับฝนที่ตอนนี้น้ำตาเอ่อล้นแทบไหลริน ก่อนจะพาร่างรุ้งแหวกผู้คนไปยังห้องพยาบาล ตามด้วยฝนที่เดินตามมาติด ๆ 
          "เป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ"  มีเสียงหนึ่งที่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงดังขึ้น
                                                                                _   _   _   _
ณ.โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
          "ขอบใจนายมากนะ ถ้าไม่ได้นายไส้ติ่งฉันคงต้องแตกก่อนถึงมือหมอแน่"  รุ้งกล่าวพร้อมกับสีหน้าอันเศร้าสร้อย
          "ยังปวดท้องอยู่หรอ"  โบถามอย่างห่วงใย รุ้งส่ายหน้าก่อนจะพูดว่า
          "ฉันทำไม่ดีกับนายและทุกคนไว้ แต่ฉันก็ยังได้รับความช่วยเหลือจากทุกคนอย่างเต็มใจ ฉันต้องขอโทษนายด้วย      
            นะ"
          "ขอโทษฉันคนเดียวไม่พอหรอก ต้องไปขอโทษฝน และเพื่อนทุกคนด้วย"
          "ได้สิจ๊ะ และฉันก็จะบอกกับทุกคนว่า ต่อไปฉันจะไม่ทำตัวน่ารังเกียจอีกแล้ว แต่ต้องรอให้ฉันออกจากโรงพยาบาลก่อนนะ"  รุ้งยิ้ม และโบก็ยิ้มตอบ ทั้งสองต่างมองหน้ากัน ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมห้องนี้ไป
          "รบกวนแค่นี้แหละ เธอจะได้พักผ่อน หายเร็ว ๆ นะ"  โบกล่าวพลางลุกจากเก้าอี้ แล้วก่อนที่เขากำลังจะเดินออกจากห้องนี้ไป ก็ยังไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้รุ้งอีกครั้ง ซึ่งรุ้งเองก็ยิ้มตอบอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน
ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่านกันจนจบ