** ทัศยุราชันย์ (อลังการ) **

แก้วประเสริฐ

                                                     บทที่ ๔
                                                    อลังการ
เพียงแต่ว่าข้าพเจ้าอยากท่องเที่ยวนครของท่านสักพักหนึ่งก่อน ที่จะเข้าสู่พิธีกรรมดังที่ท่านว่าไว้ฉะนี้จะเป็น
ประการใดได้หรือไม่ท่านพ่อปู่ราชครู”
       “อีกประการหนึ่งหากมาดแม้นว่าข้าพเจ้าได้ขึ้นเถลิงแผ่นดินนี้แล้วไซร้ การกระทำสิ่งใดหากผิดพลาด
ประการใดขอความเมตตาท่านพ่อครูกรุณาชี้แนะติเตียนถึงผลร้ายฤามิดีแก่ข้าพเจ้า ต้องคอยหมั่นบอกกล่าว
ตักเตือนย้ำข้าพเจ้าว่า “ท่านเป็นมนุษย์” ในทุกวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงด้วยจะขาดเสียมิได้สักกรณีหนึ่ง และ
หาทางนำคำพุทธพจน์ของพระสัมมา-สัมพุทธะเจ้ามาปาฐกกถาอธิบายธรรมนั้นๆแก่ข้าพเจ้าด้วย
เพื่อที่จะได้มิบังเกิดความปรามาสแต่ประการใดอันมิชอบธรรม
ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นได้เพราะข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ย่อมมีผิดพลาด
เสมอๆให้ท่านต้องคอยชี้แนะในทางปฏิบัติข้อวัติต่างๆอีกทั้งราชสำนักตลอดจนเหตุการณ์ต่างๆให้ทราบอย่าง
กระจ่างแจ้ง  เพื่อข้าพเจ้าจะได้ยึดถือมิบกพร่องในสิ่งอันมิควรซึ่งอาจจะบังเกิดขึ้นในกาลข้างหน้าโดยละเอียด
ไม่มีการปิดบังซ่อนเร้นแต่ประการใด  มาดว่ามิเป็นดังที่ข้าพเจ้ากล่าวก็ขอปฏิเสธเหตุการณ์เหล่านี้ของท่านด้วย”
    ชายหนุ่มคิดว่าที่กล่าวไว้ดีแล้วเหมาะสมแก่ฐานะของตนให้แก่ท่านพ่อปู่ราชครู
        ครั้นพ่อปู่ราชครูและดาริกาได้ฟังคำขอร้อง ก็ให้บังเกิด-ยินดีลืมตัวพากันก้มลงกราบชายหนุ่มอย่างหมดหัวใจ
จนทำให้ชายหนุ่มตกตะลึงพึงเพริศรีบจับมือท่านพ่อปู่ราชครูแล้วก้มลงกราบตอบ พลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงตะหนกว่า
       “ท่านพ่อปู่...จะทำให้ข้าพเจ้าอายุสั้นเสียแล้ว” เขารีบกล่าวอย่างระล่ำระลัก
         “ส่วนมหาศาสตราอาวุธ ๕ ประการนั้นมีอะไรบ้าง ท่านพ่อปู่พอจะทราบไหมขอรับ”
         “อ๋อ...มหาศาสตราอาวุธ ๕ ประการนั้น มีคันศรพร้อมลูกธนู  ๕ ดอก จักร ตรีเพชร ดาบและบ่วงนาคราช
  ซึ่งเก็บไว้ในภูเขาหลังศาลาที่เราอาศัยอยู่นี่แหละท่าน  หากจะไปชมดูก่อนก็ได้ ดีเสียอีกอาจบางทีจะทำ
ให้มหาศาสตราอาวุธเจิดจ้าขึ้นได้เมื่อหากได้พบเจ้าของของเขา” ชายชรากล่าวด้วยสำเนียงอ่อนโยนแฝงชื่นชม
          “เอ๊ะ..ทำไมถึงมีเพียงแค่ ๕ ดอกล่ะท่านพ่อปู่ราชครู”  ชายหนุ่มสงสัย
          “ท่านทัศยุราชันย์เคยกล่าวให้ฟังว่า ใช้ปราบศัตรูที่มีรูปและไม่มีรูป ดอกหนึ่ง  ปราบเสียงและไม่มีเสียง
ดอกหนึ่ง  ปราบบุคคลที่ยังติดในรสดอกหนึ่ง ปราบผู้ที่ยังติดในกลิ่นนานาประการดอกหนึ่งและปราบผู้ที่ยัง
ข้องแวะกามรมย์โดยการสัมผัสทั้งกายและจิตใจชั่วร้ายดอกหนึ่ง จึงรวมเป็น ๕ ดอกดังนี้ท่าน  หากมาดแม้นว่า
ผู้ใดพ้นจากลักษณะดังกล่าวแล้ว  คันศรและดอกธนูก็ไม่สามารถทำอันตรายได้”  ชายชราบรรยาย
         “แล้ว จักร ตรีเพชร ดาบและบ่วงนาคราชล่ะท่านพ่อปู่ราชครู”  
         “จักรนั้นหากผู้เป็นเจ้าของใช้กงจักรจะหมุนเป็นไฟกรดลุกไหม้เมื่อส่งออกไปจะทำลายทุกสิ่งให้เป็นจุล
ยากจะหาผู้ใดต้านทานได้ แม้แต่สามภพยังต้องเกรงขาม   ซ้ำยังเป็นพาหนะนำท่องเที่ยวไปทั้งสามภพได้อีกด้วย
 ตรีเพชรนั้นปลายทั้งสามจะปรากฏเป็นวิชชุสายฟ้าพุ่งเข้าบดทำลายข้าศึกหากใช้ในการทิ่มแทงถึงแม้ว่า
จะอยู่ยงคงกระพันชาตรีทนต่อศาสตราอาวุธทั้งปวงสักเพียงไหนก็ไม่อาจต้านทานอำนาจตรีเพชรได้ 
 ดาบนั้นใช้ปราบพวกอสูร ยักษ์ เทวดา ที่มีฤทธิ์มากซึ่งได้ทานน้ำอมฤตอุทกไว้จึงเห่อเหิมทะเยอทะยาน
คอยรังควาญมนุษย์เทวดาอวดเก่งในฤทธิ์ของตนเองเสมอจนมีร่างกายที่คงทนไม่เกรงกลัวต่ออำนาจทั้งปวง
ให้พินาศย่อยยับดับสิ้นสูญไป   ต้องแล้วแต่อำนาจในการกระทำนั้นๆ     ส่วนบ่วงนาคราชเมื่อยามใช้
ขว้างออกไปจะเป็นพญานาคราชจำนวนมากเขาห้ำหั่นกับศัตรูและทำลายล้างด้วยพิษไฟหรือมัดร่างกายให้อ่อน
เปลี้ยเพลียแรงใช้ในการจับกุมข้าศึก  มหาศาสตราอาวุธนี้ได้ถูกประทานจากจอมเทพต่างๆกัน 
 คันศรและลูกศรนั้นได้รับพระราชทานจากองค์พระพรหมผู้เป็นจ้าวแห่งพรหมทั้งปวง
   จักรนั้นได้รับประทานจากองค์พระนารายณ์แห่งมหาสมุทรใต้บาดาล
  ตรีเพชรนั้นได้รับพระราชทานจากองค์พระแม่เจ้าอุมามหาเทวีแห่งจอมเขาไกรลาส
  ดาบนั้นได้รับพระราชทานจากองค์อินทร์ธิราชเจ้าร่วมกับท่านท้าวจตุรโลกบาลทั้ง ๔ 
ที่ร่วมจัดทำขึ้นเฉพาะกาลนี้   ส่วน บ่วงนาคราชนั้นได้รับพระราชทานจากองค์พระอิศวรมหาเทพแห่งเขาไกรลาส
 ฉะนั้นจึงมีอิทธิฤทธิ์เดชานุภาพมากเหลือคณา  ยากจะหาศาสตราอาวุธใดๆเปรียบได้ต้องมีมนต์ใช้กำกับอาวุธนี้
มหาศาสตราอาวุธ ๕ ประการนี้     จะมีแสงประกายดุจสายรุ้งที่แวววาวระยิบระยับวนล่องลอยอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งประกอบด้วยธาตุบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ของสามภพมารวมไว้ในมหาศาสตราอาวุธนี้ การเก็บรักษาต้องใช้ธาตุ
บริสุทธิ์อันศักดิ์สิทธิ์หล่อเลี้ยงไว้หากมิได้พกติดตัวเจ้าของเฉพาะโดยตรง” ชายชราเล่าอธิบาย
        “อืมม...ๆๆนับได้ว่าร้ายแรงยิ่งนักที่ทรงอิทธิฤทธิ์ประการหนึ่ง” ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง??????.......
        “แล้วท่านพ่อปู่ราชครูมีอะไรจะให้ข้าพเจ้ารับใช้อีกเล่านอกจากที่กล่าวมาแล้ว”  ชายหนุ่มกล่าวถาม
        “ไม่หรอกท่านทัศยุ  ไปพักผ่อนเถอะเมื่อจันทร์เพ็ญขึ้นเต็มดวงเมื่อใด เราจะให้หญิงดาริกาไปตามท่าน
อ้อ...เป็นภาระท่านหญิงด้วยช่วยนำท่านทัศยุไปพักผ่อนยังปราสาทเถอะ และท่านช่วยปรนนิบัติดูแลด้วย
งานนี้ปู่ขอมอบให้เจ้านะ”   ชายชรากล่าวแล้วหันไปสั่งกับหญิงดาริกา ซึ่งน้อมรับและพาเขาเดินออกไป......
            ทั้งสองเดินอ้อมผ่านวิหารเล็กที่ท่านพ่อปู่ราชครูอาศัย  ตามทางทั้งสองข้างปลูกดอกไม้นานาพันธุ์
ส่งกลิ่นหอมโรยรินตลอดทางตรงไปยังภูเขาที่มีแสงสว่างพุ่งรุ่งโรจน์สว่างไสวเป็นพิเศษ
            พลันภูเขาก็เปิดเป็นทางเล็กๆหินต่างๆทอแสงประกายระยิบระยับประหนึ่งโรยด้วยเพชรนิลจินดาหลากสี
แพรวพราวไปทั่วตามแนวทางที่ทั้งสองเดิน  พอพ้นทางก็บังเกิดทัศนียภาพแปลกใหม่สว่างไสวรุ่งโรจน์ชัชวาล
ในรูปอีกแบบหนึ่งประกอบด้วยปราสาทราชมณเฑียรสูงระฟ้าที่ห่อหุ้มด้วยเมฆน้อยใหญ่ลอยละล่องดุจประหนึ่ง
เป็นสวรรค์ชั้นฟ้าในภาพวาดก็มิปานที่เคยเห็นตามปฏิทินที่เคยชอบมองอยู่เสมอๆ  
            รายล้อมด้วยกำแพงจะว่าเป็นหินผาก็ไม่เชิงซึ่งมีหลากหลายสีน่าจะเรียกว่ากำแพงแก้วมากว่าแบ่งเป็นชั้นๆ
จนถึงปราสาทใหญ่หลังหนึ่งที่ยอดประดับประดาด้วยแก้วกลมสีขาวใหญ่ดังไข่มุกที่แวววาวส่องส่งแสงเป็นนวล
ประกายพร่างพราวพรรณราย  นอกกำแพงแก้วตรงประตูผ่านเข้าทั้งสองข้างมีทหารหญิงและชายตั้งแถวรอรับโดย
แบ่งออกสลับเป็นหมวดหมู่แต่งกายหลากสีไม่เหมือนกัน ทหารชายแต่งกายด้วยชุดสีเขียวเข้มตัดกับกางเกงสีดำ
ส่วนทหารหญิงนั้นแต่งกายด้วยชุดสีชมพูกางเกงรัดรูปสีน้ำตาลเข้ม ต่าง ถือโล่ เขน หอก ดาบ ทวนและอาวุธอีก
นานาชนิดแบ่งเป็นหมู่ๆ ทหารหญิงทุกคนสวมที่คาดด้วยมงกุฎสลับสีแพรวพราว  ส่วนทหารชายนั้นคาดด้วยผ้า
สลับสีเป็นตารางตรงกลางตารางนั้นประดับด้วยหินสีต่างๆกันและทอแสงแวววับ   แต่ทุกๆคนต่างสวมกำไลแขน
ขาที่ทำด้วยหินสี  หน้าสุดของแถวทหารชายหญิงมีขบวนนางรำถือพานดอกไม้ต่างสีนานาพันธุ์ยืนคอยอยู่    พอ
ทั้งสองเดินถึงต้นขบวนนางรำที่ถือพานต่างก็โปรยดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมแตกต่างกันไป  เมื่อทั้งสองเดินย่ำบน
 กลีบดอกไม้   เสียงทหารทั้งชายและหญิงต่างก็เปล่งเสียงด้วยถ้อยคำแตกต่างกันเป็นเสียงสูงต่ำไม่เท่ากันโดยต่าง
ผลัดกันเปล่งเสียงทำนองดั่งระนาดที่ใช้บรรเลง
          ด้านทางทหารหญิงจะเปล่งเสียงร้อง   “ พระมเหสีดาริกา จงทรงพระเจริญ”    แล้วก็มาทหารฝ่ายชายส่ง
เสียงขานรับเป็น  “มหาราชทัศยุราชันย์ จงทรงพระเจริญ ” สลับกันไปแต่ละหมู่กองจนสิ้นสุดที่หน้าประตูกำแพง
แล้วย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ต้นแถวเป็นดังนี้ในระหว่างทั้งสองกำลังเดินบนระหว่างกลีบดอกไม้เหล่านั้น
การร้องในทำนองนี้ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักหลายครั้งซึ่งก็ไม่ได้สอบถามหญิงดาริกาเลยทำไมถึงเป็นเช่นนี้
เพราะเขาพอจะทราบดีอยู่ว่า ทุกอย่างนั้นล้วนแล้วด้วยอิทธิฤทธิ์ทั้งสิ้น กระแสข่าวย่อมสื่อได้รวดเร็วเสมอคงจะ
เป็นการสื่อด้วยอำนาจของจิตที่ถ่ายทอดรับสู่กันของชาวเมืองนาครินทนาครนี้ เพียงแต่เขาทึ่งต่อการต้อนรับและ
เสียงเสนาะไพเราะจับใจของเหล่าทหารหาญทั้งหลายสุดจะพรรณนาได้
         แต่ชายหนุ่มมิได้ลุ่มหลงต่อสิ่งที่เขาได้รับนี้กลับคิดยิ่งกังวลว่าจะสามารถทำตามที่รับการร้องขอของท่านพ่อ
ปู่หรือไม่เท่านั้น  จิตใจจึงไม่ใยดีเท่าที่ควรรีบเดินตามหญิงดาริกาไป แต่เหมือนหญิงน้อยจะรู้ใจหรือว่าจะ
กลั่นแกล้งเขาก็ไม่รู้กลับเดินเอื่อยทอดน่องวางมาดราวกับนางพญาที่เฝ้าเดินชมสถานที่สวยงามฉะนี้ เขาคิดว่า
พิธีการคงจะสิ้นสุดเพียงเท่านี้ จึงได้เข้าไปสะกิดหญิงดาริกาเสมือนเร่งให้รีบเดินจะรีบไปพักผ่อนเสียแต่หาเป็น
เช่นนั้นไม่ หญิงดาราเพียงแค่หันมายิ้มกับเขาแล้วก็ยังคงเดินนำหน้าต่อไปจนสิ้นสุดถึงหน้าประตูกำแพงเข้าวัง
          เมื่อเขาก้าวเข้าประตูหน้ากำแพงวังก็ต้องผิดหวังอีกเพราะภายในประตูกำแพงนั้นกลับมีอีกขบวนที่รอคอย
ต้อนรับแต่กลับเป็นเสลี่ยงทั้งสองเป็นเสลี่ยงเล็กมีวอและใหญ่มีวอ ขบวนทหารชายหญิงสลับกับเหล่ามโหรีต่างๆ
ทางด้านหญิงดาริกาหันไปสั่งกับทหารเหล่าละสี่รูปร่างทะมัดทะแมงกำยำทั้งชายและหญิงที่ยืนคอยรับคำสั่งว่า
         “อัสนีและวารุณี   จงนำเราไปที่วังหลวง และจัดเวรยามขอมอบให้เป็นหน้าที่ของเหล่าทั้งสอง”  
หล่อนกล่าวกับนายทหารหญิงและชาย
         “อย่าได้บกพร่องต่อหน้าที่ผลัดเปลี่ยนเหล่าละสองท่าน”  หญิงกำชับอีกที
         “ พะยะค่ะ”  ทั้งอัสนีและวารุณีน้อมตัวขานรับบัญชา
         “ส่วนแต่ละชั้นให้  วายุ  พินทุ  พิรุณ  กับ  ศันสนีย์  วิรดี  และ นาฏฤดีจับคู่กันแบ่งรับผิดชอบสลับเหล่านำ
ทหารท่านผลัดเปลี่ยนเวรยามระมัดระวังคนเข้าออกด้วย”
         “พะยะค่ะ” หัวหน้ากลุ่มต่างขานรับพร้อมเพียงกัน 
   ซึ่งหัวหน้าทั้งหมดมีแปดนาย นายทหารชายสี่นายทหารหญิงสี่นาย   ทำหน้าที่สลับแต่ละหมวดหมู่กันและกัน
ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งต่อการแบ่งหน้าที่ของหญิงดาริกาเพราะการที่เป็นเช่นนี้ย่อมสะดวกต่อเหล่าทหารหาญยิ่งนัก
ป้องกันการตรวจสอบไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายย่อมสามารถตรวจสอบได้ง่ายดายไร้ข้อครหานินทาภายหลัง
แสดงถึงนางต้องรอบรู้ตำหรับพิชัยสงครามกลศึกระเบียบต่างๆอย่างกระจ่างแน่แท้เหมือนดังที่เคยฟังวิทยุยามว่าง
ในเรื่องของสามก๊กต่อการจัดการทั้งหลายเป็นแน่เชียว  ชายหนุ่มคิดและได้แต่ยิ้มกับนางเท่านั้นที่หันมามองเขา
        “เชิญท่านพี่ทัศยุขึ้นเสลี่ยงได้แล้วค่ะ” หล่อนหันมายิ้มกล่าวกับเขา
        “อ้าวๆ..เราไปด้วยกันไม่ใช่หรือหญิง”  ชายหนุ่มถามพร้อมทั้งดีใจที่หล่อนปรับสถานการณ์เข้ากับเขาได้ดียิ่ง
เลยโมเมเรียกหล่อนว่าหญิงเสียเลยเพื่อจะได้สะดวกใกล้ชิดยิ่งขึ้นกับสาวน้อยคนสวยนี้ เขาคิดกระหยิ่มในใจ
        “ไม่หรอกท่านพี่  หญิงไปกับวอเสลี่ยงคันเล็กค่ะ”  หล่อนตอบ
        “อ้าวๆเดี๋ยวเกิดทหารพาพี่หลงล่ะจะทำอย่างไรรึ?” เขาแกล้งถาม
 หล่อนหัวร่อก่อนตอบเขาว่า
         “ถ้าหลงสงสัยพาไปหาสาวๆในวังกระมังค่ะ”  หล่อนทิ้งท้ายพร้อมหัวร่อยกใหญ่
         “นั่นซิๆ  พี่ไม่เคยคบหาสมาคมกับสาวใดเลย แล้วทำฉันท์ใดดีล่ะน้องหญิง”  เขาแสร้งทำหน้าขึงขัง
          “ขอให้เป็นเช่นนั้นเถิดค่ะ หญิงกลัวว่าจะงมงายจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นเสียอีก”  หล่อนกระเซ้าบ้าง
          “ถ้าเป็นอย่างน้องหญิงว่า เห็นทีพี่ต้องวิ่งไปหาน้องให้ช่วยแล้วล่ะ”  เขาทิ้งท้ายอีกที
          “เอาเถอะๆตอนนี้ท่านพี่ขึ้นเสลี่ยงไปก่อนแล้วเรื่องอื่นว่าทีหลัง “ หล่อนตัดบทเขาดื้อดื้อๆ
           “อ๋อ...ท่านอัสนีและวารุณี พาท่านพี่เราตระเวนรอบๆนาครก่อนก็ได้สิ้นสุดพารอบวังต่างๆแล้วค่อยไปยัง
วังหลวงเพื่อให้ท่านพี่ที่จากไปนานจะได้รู้เห็นสิ่งต่างๆบ้าง ลางทีอาจจะย้อนระลึกความหลังได้นะ” หล่อนสั่ง
             “พะย่ะค่ะ”  พร้อมทั้งสั่งทหารให้เคลื่อนขบวนเพื่อนำเสด็จประพาสน์ทอดพระเนตรตามที่รับสั่งมา
       ขบวนได้เริ่มเคลื่อนวนจากซ้ายไปขวาผ่านถนนต่างๆบ้างเป็นที่อยู่อาศัยของชาวนคร บ้างเป็นสถานที่พักผ่อน
หย่อนใจ บ้างเป็นสถานที่ใช้ในการฝึกทหารหาญ บ้างเป็นธรรมสถานขนาดใหญ่ทราบว่าใช้เป็นที่อบรมศีลธรรม
ของชาวเมืองและทหารหาญ ทุกสถานที่ผ่านหากมีชาวนครนาครินทนาครก็จะมีชาวประชาออกมาต้อนรับและ
โปรยปรายกลีบดอกไม้พร้อมเปล่งเสียงต้อนรับอย่างเนืองแน่น  ข่าวกระแสคงทราบไปทั่งนครนครินทนาครแล้ว
จึงมีฝูงชนเนืองแน่นเพื่อเข้าชมพระบารมีของมหาราชทัศยุจอมราชันย์  วงมโหรีที่นำขบวนบรรเลงเพลงฟังดู
ช่างไพเราะจับใจยิ่งนักแต่ไม่เหมือนกับเขาได้เคยฟังเพลงต่างๆเลยหรือแม้แต่วงไทยเดิมก็เพียงมีส่วนคล้ายๆ
      เสียงทำนองอ้อยอิ่งหวานสั่นระริกดุจดั่งนกร้องประสานเสียงกับเสียงของระฆังแก้วที่ก้องกังวาน  ยามพัดผ่าน
เข้าโสตถิจนเกิดอาการทำให้สุดจะเคลิบเคลิ้มไปกับท่วงทำนองล่องลอยพลิ้วแผ่วอ่อนไหวไปๆมาๆเสมือนดัง
ล่องลอยตามไปในอากาศก็มิปาน  แต่สิ่งที่แปลกตาของเหล่าชาวนครนี้ซึ่งตบแต่งประดับประดาเสื้อผ้าที่มีแสง
ระยิบระยับแพรวพรายคล้ายมีละอองสีลอยล่องตามตัวแทบทุกตัวคนมากบ้างน้อยบ้าง
         ครั้นเพ่งก็ยิ่งตลึงเท้าของชาวนาครนี้คล้ายล่องลอยไปในอากาศแทบจะไม่ได้ติดพื้นก็ว่าได้ ครั้นสังเกตดูพบ
 เหล่าทหารที่แบกเสลี่ยงเขาที่ใช้ถึงแปดนายทุกนายก็เหมือนกับชาวนครทั้งหลายคือคล้ายลอยละล่องไป
และเป็นไปเกือบทุกๆคน เขาพึ่งจะมาสังเกตเห็นคราวนี้เอง    แต่ละชั้นนั้นชาวนาครมักจะแต่งตัวไม่เหมือนกัน
คือการโพกผ้าคาดของหญิงและชายมักจะเป็นสีเดียวกันของแต่ละชั้นกำแพงตลอด  พอเปลี่ยนชั้นกำแพงก็จะเป็น
อีกสีหนึ่งรวมทั้งผ้าคาดเอวปล่อยชายของแต่ละชั้นด้วยเป็นแบบนี้สลับกันไปจนครบสี่ชั้น  แต่พอเข้าสู่ประตูของ
วังแต่ละวังจะมีกำแพงแบ่งแยกวังเอาไว้  เสื้อผ้า ผ้าคาดผมและคาดเอวก็แตกกันไปอีกไม่เหมือนนอกวัง
          วังแต่ละวังจะใช้ผ้าโพกศีรษะกับผ้าคาดเอวแม้ต่างสีกันระหว่างผ้าโพกกับผ้าคาดเอวแต่ก็เหมือนๆกันที่ใช้
ตลอดทั้งวัง  การใช้ผ้ามิได้ปะปนเฉพาะของแต่ละวังส่วนวังหลวงซึ่งเป็นวังใหญ่เมื่อล่วงเลยเข้ากำแพงแล้วผ้าคาด
และคาดเอวจะเป็นสีทองสีเดียวกันหมด   ในแต่ละวังนี้ชายหนุ่มสังเกตเห็นการแบ่งชั้นของทหารและเหล่าบริพาร
จะมีหินสีประดับไว้ที่หน้าผากของผ้าคาดศีรษะบอกถึงตำแหน่งยศศักดิ์ของแต่ละนายกำกับไว้ว่าสูงต่ำเพียงใด
และประกายของสีจะสว่างไสวไม่เท่ากันต้องแล้วแต่ละบุคคลด้วย   เปรียบเสมือนฤทธิ์เดชของธาตุศักดิ์สิทธิ์ที่ชาว
นาครนี้ได้อาบและดื่มกินกันยามเมื่ออุบัติขึ้นมาย่อมแตกต่างกันแต่ละบารมีของคนนั้นๆเหมือนอย่างที่ท่านพ่อปู่
ราชครูเล่าไว้ให้ฟังอีกทั้งอิทธิฤทธิ์ของศาสตราอาวุธที่คอยควบคุมปกป้องรักษาไว้ด้วย
        จนกระทั่งสิ้นสุดการนำเสด็จประพาสน์เข้าสู่กำแพงวังหลวงของนาครินทนาครจนถึงประตูวัง นายทหาร
ทั้งแปดต่างแยกย้ายกันเข้าน้อมอัญเชิญชายหนุ่มและหญิงดาริกาลงจากเสลี่ยงวอเพื่อนำเสด็จไปยังปากประตูวัง
แล้วก้าวตามหลังหญิงดาริกากับชายหนุ่ม   เมื่อก้าวเข้าสู่ประตูชั้นในวังหลวงเข้าไปภายในทำให้เขาต้องยิ่งตก
ตะลึงยิ่งกว่าเก่า ด้วยภายในห้องโถงอันกว้างใหญ่นั้นประดับด้วยที่ประทับเศวตฉัตรสามชั้นม่านฟ้าซึ่งทำด้วยผ้า
แพรบางเบาหลากสีคล้ายปีกของแมลงทับบินส่องไสวจะมีประกายระยิบลอยละล่องไปมาบนม่านชั้นๆทั่วห้อง
         ข้างประทับเศวตฉัตรจัดตั้งด้วยเก้าอี้แก้วพร้อมฉัตรหนึ่งชั้น  สองพระที่ลวดลายงดงามตระการตายิ่งนัก
เข้าใจว่าคงเป็นของพระมเหสีของกษัตริย์จอมราชันย์  ถัดลงมาลดหลั่นลงถูกจัดวางเรียงด้วยเก้าอี้หินสลับสีสัน
ต่างๆ เขาคิดว่าคงเป็นตามลำดับตำแหน่งต่างๆกันคงจะเป็นพวกราชวงศ์หรือคนใน ตำแหน่งที่ปรึกษาทางทหาร
และเหล่าอำมาตย์ที่มียศสำคัญใหญ่โต   ถัดจากชั้นดังกล่าวก็จะเป็นพื้นห้องบริเวณกว้างถูกจัดแบ่งเป็นวงกลมรูป
ดวงดาวกระจายรายล้อมเรียงรายแบบรัศมีเป็นไปตามลำดับนับที่ประทับเศวตฉัตรเป็นศูนย์กลางรัศมี  คงจะถูก
เป็นที่พักของบรรดาเหล่าขุนนางทั้งทหารและพลเรือนทั้งสิ้น  ตามประตูหน้าต่างแต่ละช่องถูกจัดยืนไว้ด้วยทหาร
ทั้งหญิงและชายสลับอย่างล่ะคู่  หลังพระที่นั่งเศวตฉัตรถูกกั้นด้วยม่านบางเบาไม่สามารถมองและเห็นสิ่ง
ภายในได้  พื้นผนังภายในห้องถูกทำเป็นลายละเหลื่อมคล้ายๆพลิ้วไปพลิ้วมาดั่งเมฆที่ล่องลอยได้ฉะนี้
         หญิงดาริกาคงเดินนำหน้าพาชายหนุ่มก้าวล่วงผ่านแนวกลางห้องโถงขึ้นไปยังแนวชั้นของพระที่นั่ง
เศวตฉัตรพร้อมทั้งชี้ให้ชายหนุ่มดูกล่าวว่า