รู้ไหมวันหนึ่ง ยามแสงสว่างแห่งอัสดงอ่อนๆฉายส่อง ณ เปลวไหวของปลายม่าน คราบน้ำตาที่เหือดแห้งในวงแก้ม ความยิ้มแย้มที่ห่างหาย จากความจริงอันแสนหวาน ในท่ามกลางความขมขื่น หวลนึกถึงวันวาน จากจุดเริ่ม ณ แรกหลง ผ่านวันคืนได้เจอะเจอ มอบความรักคอยบำเรอ รู้เปรียบเหมือนเธอหนึ่งดวงใจ จนครานี้เธออยู่ไกลแสนไกล นานเพียงไหนที่ไร้ซึ่งการติดต่อ อันเธอนั้นจากไปโดยไม่ร่ำรา แต่ทว่าฉันนั้นรู้ดี ว่าเธอนี้ไม่ตั้งใจให้เป็นเช่นเพียงนี้ เกิดซึ่งเพราะทางบ้านของเธอนั้น ย้ายแหล่งหลักเหมือนพลิกรัก จนเเป็นเหตุให้ยากนัก ที่จะเจอะเจอ แต่กลับเยอะเสียเหลือเกินด้วยความคิดถึง รำพึงรำพันว่าตัวฉันนั้นรักเธอมากเพี
1106
8
0
หน้าส่วนตัว
