25 มกราคม 2554 13:47 น.
din
***
จะต้องเจ็บอย่างนี้อีกกี่หน
อีกกี่คนต้องหมองนอนร้องไห้
ต้องเจ็บช้ำอย่างนี้อีกกี่ใจ
ยาอะไรบรรเทาเศร้าให้คลาย
โลกนั้นมีมุมมองอยู่สองอย่าง
มุมกระจ่างงดงามเต็มความหมาย
อีกมุมมืดโดดเดี่ยวและเดียวดาย
แต่ทางสายจ็บนั้นมันเป็นเรา
เห็นเขายิ้มสดชื่นระรื่นจิต
เราหลงทิศหลงทางช่างโง่เขลา
หรือฟ้าใสวันนี้กลายสีเทา
จมกับเงามืดบอดตลอดกาล
20 มกราคม 2554 18:26 น.
din
***
ภาพความหลังพร่าเลือนสะเทือนจิต
เมื่อชีวิตไม่เป็นเช่นที่หวัง
ใจดวงน้อยร้าวรอนอ่อนพลัง
จะเหลียวหลังเดินหน้าก็ล้าเกิน
เหมือนโลกสิ้นความฝันอันพิสุทธิ์
ไม่อาจหยุดรักร้างความห่างเหิน
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างคือหมางเมิน
ก็จำเดินจากไปให้ไกลกัน
เมื่อบุพเพสันนิวาสต้องคลาดแคล้ว
เขาคือแก้วอยู่ไกลเกินใจฝัน
บนเส้นทางรักร้างระหว่างวัน
คือนิรันดร์เหินห่างก่อนร้างลา
...ไม่ใช่บุพเพฯ...
12 มกราคม 2554 18:06 น.
din
ฉันอยากเห็นเธอเป็นผู้พ่ายแพ้
เพราะอยากรู้เธอแน่สักแค่ไหน
ทำเชิดสวยรวยหยิ่งหวังสิ่งใด
มาฉุดรื้อยื้อใจฉันไปครอง
ฉันก็เป็นเช่นฉันทุกวันนี้
เธอรู้ดีว่าฉันมันผยอง
ทุกฝีเท้าก้าวย่างไร้ครรลอง
ไม่ใฝ่ปองไม่ใฝ่ฝันไม่สัญญา
จะวันนี้พรุ่งนี้ก็มีฉัน
ไม่เคยฝันลมหวนทวนมาหา
เมื่อไปแล้วไปลับกับทิวา
พบคนดีกว่าฉันนะขวัญใจ
ขออวยพรให้สวยให้รวยรุ่ง
ชีวิตพุ่งดุจดาวสกาวใส
สำหรับฉันวันนี้ไม่มีใคร
จึงอับจนหัวใจไร้ยาเยียว
ฉันก็คงต้องอยู่อย่างผู้แพ้
นอนเลียแผลไร้คนจะแลเหลียว
มีชีวีเหงาอยู่แต่ผู้เดียว
จะไม่เกี่ยวข้องกันฉันรับรอง
เพราะฉันเคยผิดหวังหลายครั้งแล้ว
มีแก้วใจเพียงหนึ่งไม่ถึงสอง
ความหนาวเหน็บเจ็บช้ำน้ำตานอง
คนที่ครองคือฉันมิใช่เธอ
7 มกราคม 2554 16:15 น.
din
มองดูฟ้ามืดมัวสลัวหม่น
อยากให้พ้นคืนวันอันเหน็บหนาว
ในราตรีที่มืดและยืดยาว
มีเรื่องราวหลายหลากอยากให้ฟัง
ฉันกลับมาตรงนี้ ณ ที่เก่า
ตรงที่เราเคยสร้างเส้นทางหวัง
ทั้งที่รู้คนดีไม่อินัง
ฉันก็ยังตัดใจไม่ได้เลย
เพราะตรงนี้ที่นี่ไม่เหมือนเก่า
มันเงียบเหงาใช่ไหมหัวใจเอ๋ย
แม้ดอกแก้วกลิ่นกรุ่นจะคุ้นเคย
มันชดเชยมิได้ถ้าไร้เธอ
26 ธันวาคม 2553 17:58 น.
din
อากาศกำลังเย็นสบาย
อยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาเสียอย่างงั้น
ไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย ไม่มีโหมโรงใดๆเลยนะเจ้าฝนเอ๋ย
ทั้งสายฝน ทั้งลมหนาว ทำเอาเดี้ยงเลย
ร้อยกรองก็เขียนไม่ออก
เอาเป็นร้อยแก้วห้วนๆ อย่างนี้แหละนะ
เหงาๆขึ้นมาก็เปิดวิทยุฟัง
เจอเพลงเข้ากับบรรยากาศพอดี
ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้
ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว...............
ยิ่งฟังก็ยิ่งเหงา
พอเพลงจบเขาก็พูดคั่นว่า
เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งใด ก็เมื่อสิ่งนั้นขาดหายไปจากชีวิต
เออ...มันก็น่าจะจริง ทำไมเราถึงคิดถึงคนที่ห่างห่ายไปจากชีวิตเสมอ
บางทีมันก็มาแว๊บเดียว
แต่บางทีความรู้สึกนั้น มันก็อยู่กับเรานาน
ถามตัวเองว่ารำคาญไหม
มันก็รำคาญนะ...รำคาญหัวใจตัวเองนั่นแหละ
ทำไมต้องไปคิดถึงคนที่เขาไม่ใสใจในตัวเรานักก็ไม่รู้
โทรศัพท์สักกริ๊กเดียวก็ไม่มี ไม่ว่าในวาระอะไร
อย่าคิดอะไรกันมาก ทั้งหมดที่เขียนไม่มีความจริงสักกะผีก
ก็แค่สายฝนกับลมหนาว ทำเอาเป็นไข้
เลยเพ้ออะไรให้อ่านกันยืดยาว
รักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกๆคน
อ้อ....ก่อนนอนอย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ
Calendar
Lovers
28 คน เลิฟdin
หน้าส่วนตัว
1340
