21 ธันวาคม 2544 00:28 น.
dokkoon
ไม่รักคงไม่ได้
เพราะว่าใจมันเรียกร้อง
จะบังคับใจไม่ให้มองจ้อง
ใจก็หมองพาเศร้าเหงาจริงจริง
อยากลงโทษดวงใจนัก
ไม่รู้จักยับยั้งอยู่นิ่ง
รู้หรอกว่าใจนั้นรักจริง
อยากพักพิงใกล้ๆใจเธอ
แต่ทำไมไม่รู้จักทำใจบ้าง
ทุกอย่างอาจไม่จริงเสมอ
เรารักเขาแล้วอะไรเล่าความคิดเธอ
อาจจะเก้อเพราะเธอไม่คิดอะไร
ก่อนปักใจไหลหลง
ก็คงต้องให้กระจ่างใส
แน่ใจว่าเธอมีใจ
จากนั้นใจอยากคิดอะไรก็คิดเลย
21 ธันวาคม 2544 00:14 น.
dokkoon
ความสุขกับความทุกข์
อะไรสุขอะไรทุกข์อาจสับสน
คิดดูใหม่มองดูใหม่ให้แยบยล
เพื่อเริ่มต้นเข้าใจในสุข-ทุกข์ที่มี
สุขหรือทุกข์เป็นความรู้สึก
เป็นความคิดนึกในใจเรานี้
ปริมาณของมันมากมี
สิ่งที่วัดได้ก็ใจเรา
สุขคือรู้สึกพอใจ
ทุกข์คือใจเศร้าหงอยเหงา
ปริมาณสุขคือทุกข์น้อยค่อยบรรเทา
เวลาเศร้ามีทุกข์คือสุขลดน้อยลง
ความจริงทุกข์หรือสุขที่มี
ใจเรานี้กำหนดไม่ไหลหลง
หากทุกข์คือสุขน้อยลง
รู้แล้วก็ปลง สุขหรือทุกข์ ก็คงเป็นเรื่องเดียวกัน
20 ธันวาคม 2544 22:33 น.
dokkoon
เธอบอกว่าน่าจะดีใจที่ห่างบ้าง
เวลาอ้างว้างได้คิดถึง
อยู่ใกล้กันอาจชินชาวันหนึ่ง
ถ้าห่างกันบ้างคงได้ซึ้ง คิดถึง ห่วงหา กัน
ห่างกันไกลแสนนานคงไม่ไหว
ตรงที่ใจห่วงหาจนไหวหวั่น
ตรงที่คิดถึงมากมายทุกวัน
ห่างไกลกันเนิ่นนานวันตัวฉันอาจเฉาตาย
เธอบอกว่าเท่าที่เคยเห็น
ดูเหมือนจะเป็นฝันร้าย
เวลาอยู่ใกล้กันก็กลับกลาย
เบื่อเหลือหลายอยากหายไปไกลกัน
อยากบอกเธอว่า
ฉันคงไม่กล้าทำอย่างนั้น
หัวใจของฉันมันผูกพัน
รักมั่นจนวันสุดท้ายที่หายใจ
20 ธันวาคม 2544 07:12 น.
dokkoon
เฮนรี่ ฟอร์ด ประดิษรถยนต์ได้
ขับวิ่งไปในเมืองเสียงดังลั่น
วิ่งไปได้ช้าช้าคนมาหัวเราะกัน
ไอ้สิ่งนั้นมันอะไรทำไมน่าเกลียดจัง
นี่นะหรือคือสิ่งที่จะแทนทด
รถม้ารถไฟได้...อย่าหวัง
แค่ดูมันแล่นอีกไม่นานก็จะพัง
อย่าไปหวังกับอะไรที่ไม่มีทางเป็นไป
คนขี่ม้ามาเห็นก็บอกว่า
อย่างนี้คงจะบ้าไม่ไหว
ไม่มีถนนให้รถวิ่งไป
ถึงวิ่งได้ใครจะบ้าทำถนนให้มัน
เวลาผ่าน กาลเปลี่ยน
เฮนรี่ ก็ยังเพียรไม่หยุดฝัน
คนรุ่นต่อมาพัฒนามัน
ถึงวันนี้มีไหมเห็นใครขี่ม้ามาในเมือง
หากวันนี้ฉันจะฝัน..............
อย่างที่ใครกีดกั้นว่าไม่ได้เรื่อง
อาจเป็นได้ว่าวันหนึ่งเมืองทั้งเมือง
สิ่งที่ฉันฝันเฟื่อง ก็เป็นเรื่อง ที่คนแย่งหากัน
20 ธันวาคม 2544 07:12 น.
dokkoon
เธอเคยรู้บ้างไหม
คนไกลห่วงใยเธอคนนี้
เธออาจคิดว่าฉันคงสุขดี
อยู่ทางนี้คิดถึงเธอแทบตาย
เธอคงคิดว่าฉันลืมแล้ว
รู้ไหมแววความผูกพันผูกมั่นไว้
ไม่มีสักนาทีที่ลืมใจ
ซึ่งฝากไว้กับเธอ....ห่วงใยเสมอ ตลอดมา
เธอคงสงสัยทำไมห่างหาย
แค่ความห่างไกลก็น่าติดต่อมาหา
เธออาจไม่รู้ความจริงว่า
ฉันติดอยู่ในป่ากลางเกาะร้างมาตั้งนาน
หน้าส่วนตัว
628
