4 เมษายน 2545 02:24 น.
dokkoon
โปรดรักฉัน..เมื่อยังมีลมหายใจ
ข้าวปล้อง
โปรดดูแล..อุ้มชูหัวใจฉัน
ก่อนที่ใจดวงนั้นจะพลัน..แตกสลาย
ก่อนที่โลกทั้งใบจะดับสูญ..สิ้นมลาย
ก่อนสิ้นลมหายใจสุดท้าย..ของชีวัน
โปรดรักฉัน..ในวันที่ฉันยังอยู่
ยังสามารถรับรู้และมองเห็นความรักนั้น
อย่าเลยนะ..อย่ามารัก เมื่อวันเราสองต้องจากกัน
เพราะตอนนั้น..ความรักเธอ..ฉันคงไม่ต้องการ
โปรดเข้าใจฉัน
dokkoon
ทุกครั้งที่หายใจเข้าและออก
ใจฉันบอกรักที่สุดไม่หยุดฝัน
เพียงห่างไปไม่ไกลแม้ไม่นาน
หัวใจฉันยังรานร้าว..เกินก้าวไป
โปรดเข้าใจฉันบ้างยามฉันอยู่
หากรับรู้ลองเปิดดูใจฉันที่หวั่นไหว
ไม่เคยคิดว่าเราสองต้องจากไป
โปรดเข้าใจ ฉันรักเธอ รักเสมอ ... แม้ไม่พูดคำ รัก เลย
4 เมษายน 2545 01:40 น.
dokkoon
จะรักกันนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด
กว่าสองจิตจะรวมใจเป็นหนึ่งหนอ
กว่าสองคนปรับตัวได้ให้ดีพอ
ก็เกือบท้อหลายครั้งเกือบพลั้งไป
แม้รักกันมันยากมากอย่างนั้น
แต่จะครองรักให้มั่นนั้นยากกว่าไหนไหน
นานเท่านานอยากให้รักไม่พรากไป
ต้องรู้จัก ให้อภัย กันและกัน
4 เมษายน 2545 01:26 น.
dokkoon
คำตอบสุดท้ายของหัวใจ
ข้าวปล้อง
เธอถามว่า - - ฉันรักเธอใช่รึเปล่า
จะให้ตอบยังไงเล่า ว่าฉันรักเธอเสมอ
จะให้บอกอย่างไรเมื่อคนนั้นยืนอยู่ข้างใจเธอ
จะให้ฉันบอกรักเธอ - - ได้อย่างไร
ฉันขอถาม - - ฉันยังรัก - - เธอได้หรือ
ฉันสามารถจะแย่งยื้อ เธอกลับมาได้ใช่ไหม
ถ้าฉันบอก - - ว่าฉันรัก รักเธอจนหมดใจ
เธอจะรัก - - ฉันไหม - - ตอบฉันที
เพราะฉันรู้ - - รู้ดีคำตอบนั้น
ความผูกพันในครั้งก่อน - - ไม่มีค่าในวันนี้
ฉันรักเธอ - - มันก็แค่ความรู้สึกครั้งนึงที่เคยมี
เพราะฉะนั้นตอนนี้ - - คำตอบคือ - - ฉันไม่ได้รักเธอเลย
เป็นคำตอบที่....ผิด
dokkoon
กับคำตอบสุดท้ายท้ายที่สุด
ฉันยังสะดุดอยู่นะเธอเอ๋ย
คำตอบที่มีว่า......ไม่ได้รักกันเลย
ที่เธอเอ่ยบอกมา ขอหละนะ โปรดฟังกัน
ที่เธอบอกไม่อาจบอกรักฉันได้
เพราะมีคนที่ฉันหมายเคียงข้างฉัน
โปรดสังเกตุให้ดีดีก่อนแล้วกัน
นี่...เพื่อนชายฉัน..ในวันนั้นไว้ผมยาว
เธอสงสัยยังรักฉันได้หรือ
และจะยื้อฉันคืนได้ไหมจากหญิงสาว
ถ้าเธอรู้คนนั้นแค่ชายผมยาว
ใช่เพื่อนสาว...และทุกคราว..ใจนี้มีเธอคนเดียว
อยากถามกลับเมื่อรู้แล้วยังจะรักอยู่ไหม
อยากจะให้เธอได้รู้ได้เฉลียว
นอกจากเธอแล้วไม่เคยเลยจริงเจียว
จะยุ่งเกี่ยวกับหญิงใดไม่เคยเลย
4 เมษายน 2545 01:12 น.
dokkoon
ตราบเท่าที่ยอดหญ้ายังถูกเหยียบย่ำ
ตราบเท่าที่หนามยังตำเมื่อย่ำผ่าน
ตราบเท่าที่มีรักยังมีร้าวราน
ตราบเท่าที่มีฝันแล้วมันไม่ได้เป็น
ตราบเท่าที่อาทิตย์ขึ้นยังตกได้
ตราบเท่าที่ความจริงไม่ใช่ดังได้เห็น
ตราบเท่าที่ไฟไหม้เมื่อดับยังเยียบเย็น
อะไรก็เป็นไปได้..ไม่ใช่ฤา
แล้วจะวิตกอะไรกับชีวิต
แล้วจะคิดอะไรมากมายหรือ
ทุกข์บ้าง สุขบ้าง ก็เป็นไป..ใยจะถือ
ทุกอย่างคือ ธรรมดา ต้องมีมา..ต้องเป็นไป
1 เมษายน 2545 07:12 น.
dokkoon
หมดแรง..รอคอย
mono
ทั้ง ๆ ที่ฉันก็รู้ตัวดี
กับการมีค่าเพียงแค่นี้...คนที่เธอไม่รัก
วัน ๆ ที่ผ่านไป..ก็ไม่ต่างอะไร..แค่คนที่เธอรู้จัก
ไม่มีความหมายได้สักเสี้ยวหนึ่ง..ของคนที่เธอรัก..ก็เฝ้ารอ
ไม่เคยทำตัวเข้าไปเป็น...ส่วนเกิน
ทุกก้าวที่เดิน...ฉันต้องเผชิญจนท้อ
แรงใจที่คิดว่า...ยังมีมากมายเพียงพอ
ที่จะฝืนอดทนต่อ...ก็กลับไม่เกิดก่ออะไร
หมดแรงแล้ว...กับการรอคอย
ความหวังเลื่อนลอย...ทั้งที่ไม่รู้ว่าต้องคอยอีกนานแค่ไหน
มอดไหม้หมดแล้ว...แรงใจของฉัน...จากนี้มันไม่เหลืออะไร
ความรักที่ทุ่มเทไปเท่าไหร่...ก็เหมือนสูญสลายไปกับการรอคอย
dokkoon
เธอเองรู้อยู่เสมอใช่ไหม
กับการที่ใครคนนี้ที่เงียบหงอย
เป็นคนเก่าที่เฝ้ารอคอย
โปรดมองทางนี้หน่อยคนที่คอยเธอตลอดมา
สำหรับเขาคนนั้น
ฉันยังหวังให้เธอสมตามความปรารถนา
เพื่อเห็นเธอมีสุขทุกเวลา
ฉันคงยิ้มทั้งน้ำตาที่เห็นว่าเธอสมใจ
ถ้าหากหมดแรงกับการรอคอยเขาแล้ว
ดวงแก้วลองมองคนนี้บ้างได้ไหม
คนที่รู้สึกแบบที่เธอเป็นเช่นนี้ไง
คนที่ทั้งหมดของหัวใจ....ทุ่มเทไปกับการรอคอยเธอ
หน้าส่วนตัว
701
