เธอ(คนที่ผมรัก)...อาเพอ...ดอกไม้

บินเดี่ยวหมื่นลี้

  ให้พี่ครับ..ให้พี่คนสวย.ให้ด้วยน้ำใจ  
เสียงเด็กน้อยทั้งชายและหญิงสี่ห้าคนวิ่งกรูเข้ามาล้อมรถช้อปเปอร์พร้อมต่างแย่งกันยื่นดอกไม้ให้กับคนรักของผมที่นั่งซ้อนท้ายช้อปเปอร์  แต่ละคนก็แย่งกันพูดแย่งกันยื่นดอกไม้ให้
  ยังหนู..ยังไม่ซื้อ  ผมบอกปัดเพราะไม่รู้ว่าจะซื้อไปทำไม..				

เป็นภาพที่เห็นจนชินตาตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆที่มักจะมีเด็กเด็กมารุมล้อมขายดอกไม้และขายของที่ระลึกอยู่เสมอ..ผมและคนรักของผมปลีกตัวจากสังคมเมืองอันวุ่นวายหลบมารับอากาศบริสุทธิ์และชื่นชมความงดงามของขุนเขาและสายน้ำที่น้ำตกท่ามกลางอากาศที่เย็นสบายแม้ว่าจะเป็นเวลาบ่ายแล้ว..				

ให้พี่ครับไม่ขายครับ ให้พี่สาวคนสวยให้ด้วยน้ำใจครับ  
เด็กๆยังไม่ลดความพยายามยังยืนยันที่จะให้ดอกไม้ผมกับคนรักของผมอยู่เช่นเดิม 
 แล้วถ้าขายขายเท่าไหร่หละ 
ผมถามกลับเพื่อจะได้ตัดปัญหาการตามตื้อของเขาพวกนั้น 
 ไม่ขายครับ ให้พี่..ให้ด้วยน้ำใจ 
คำตอบสร้างความแปลกใจให้ผมขณะที่พวกเขานั้นพยายามยื่นดอกไม้ให้ผมและคนรักของผมอยู่ตลอดเวลา.
 เอางี้เอามาให้พี่ดอกหนึ่ง แล้วเอาเงินไปยี่สิบบาท  
 ผมยื่นธนบัตรใบละยี่สิบบาทให้กับเด็กคนที่ผมรับดอกไม้เขามา 
 แบ่งกันนะคะ ไม่แบ่งไม่ได้นะ พี่เขาเป็นตำรวจนะ  เป็นคำที่คนรักของผมสัพยอกกับเด็ก ๆ				

….ผมนั่งปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปกับละอองน้ำตกที่ปลิวมากระทบผิวกาย บางส่วนก็ลอยลับหายเข้าไปในป่าข้างข้างที่เขียวชอุ่มด้วยความชุ่มชื้นของน้ำ เสียงของเด็กที่ขายดอกไม้ดังแว่วอยู่ไกลไกลให้ได้ยินมาเป็นระยะ แสดงว่าคงมีแขกคนใหม่เข้าเที่ยวในสถานที่แห่งนี้อีกคนแล้ว…ผมมองมองตามสายน้ำที่ไหลเลาะตามโขดหินโดยปล่อยให้คนรักของผมเล่นน้ำตกที่เย็นฉ่ำอยู่คนเดียวเพราะนานนานคนรักของผมถึงจะได้มีโอกาสสัมผัสกับธรรมชาติแบบนี้สักครั้งหนึ่ง ดูเธอสนุกสนานกับการเล่นน้ำเต็มที่ เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอ ทำให้ผมมีความสุข ในขณะเดียวกันผมนั่งมองโขดหินที่น้ำไหลผ่านพลางนึกในใจว่าธรรมชาตินี่ช่างเข้าใจสรรสร้างโขดหินเพื่อลดทอนความรุนแรงของกระแสน้ำ จากที่การจะไหลแรงพัดพาทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกทอนกำลังลงด้วยโขดหินที่มีอยู่เป็นระยะ ธรรมชาติช่างเป็นสุดยอดวิศวกรที่ไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องคำนวนใดใดในการสร้างสิ่งก่อสร้างที่ลงตัวรับกับสภาพแวดล้อมได้เป็นอย่างดีที่สุด				

.ผมมองตามสายน้ำไหลไปเรื่อยๆ สายตาก็ไปสะดุดกับเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งหยิบก้อนหินเล็กๆปาลงไปในสายน้ำที่ไหลเลาะโขดหิน ข้างตัวของเขามีห่อดอกไม้ห่อใหญ่ซึ่งเป็นดอกไม้ชนิดเดียวกันที่พวกเด็กๆที่ลานจอดรถยื่นให้ ผมนั่งมองอยู่นานรู้สึกว่าเด็กน้อยไม่ได้สนใจที่จะทำอะไรกับดอกพวกนั้นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ยังคงนั่งเอาก้อนหินปาลงไปในสายน้ำตกอยู่เป็นระยะ ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเด็กน้อยคนนั้นซึ่งเขาก็หันมามองในมือก็ยังถือก้อนหินปาลงน้ำอยู่เรื่อยๆ..				

 ทำไมมานั่งอยู่คนเดียว ไม่ไปขายดอกไม้กับพวกเพื่อนหละ  ผมถามเพราะเห็นห่อดอกไม้ที่วางอยู่ข้างๆ 
 ไม่ครับ ไม่ทันพี่เขาผมตัวเล็ก ไม่เคยทันพวกเขาสักที  เด็กพูดเหมือนท้อแท้ต่องานการขายดอกไม้ของเขา 
 แล้วหนูชื่ออะไรหละ อายุเท่าไหร่  ผมซักต่อ 
 ชื่ออาเพอ อายุหกปี ปีหน้าก็จะได้ไปโรงเรียนแล้ว 
 คำพูดของเด็กน้อยต้องค่อยๆฟังเพราะแกพูดยังไม่ชัดถ้อยชัดคำสักมากนัก  
 แล้วมานั่งหลบแบบนี้ดอกไม้ก็เหี่ยวหมด เดี๋ยวก็ขายไม่ได้พ่อแม่ของอาเพอไม่ดุเอาเหรอ  
ผมถามด้วยความเป็นห่วงแกเพราะเห็นดอกไม้บางดอกเริ่มเหี่ยว  
  แม่กับพ่อไม่อยู่ไปทำไร่ ดอกไม้เขาให้มาขาย ขายได้ก็ขาย ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าขายได้เขาก็จะแบ่งตังค์ให้ไว้ซื้อกินขนม 

 ผมไม่รู้ว่า เขาของอาเพอเป็นใครแต่การที่ให้เด็กตัวเล็กๆมาเร่ขายดอกไม้ก็เป็นสิ่งที่ไม่สมควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง
  แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง  ผมถามต่อ 
 ยังครับ ไม่มีตังค์ คงต้องกลับไปทานที่บ้านตอนเย็นเลย 
 คำพูดเหมือนหมดหวังที่จะได้ทานข้าวของเขาทำให้ผมรู้สึกจุกอกเพราะนี่ก็บ่ายแล้วกว่าจะถึงตอนเย็นก็คงอีกนาน 
 งั้นเอางี้ พี่ให้เงินยี่สิบบาทไปทานข้าว ต้องซื้อข้าวทานนะ 
 ผมควักเงินยี่สิบบาทให้กับเอาเพอ เมื่อเขารับไปแกกลับส่งดอกไม้ห่อนั้นให้กับผม 
 ให้พี่ พี่ต้องรับนะไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะหาว่าผมไปขโมยเงินคนอื่นเขา ผมต้องทำแบบนี้เหมือนว่าผมขายดอกไม้ได้ 
 อาเพอยังคงยื่นห่อดอกไม้ให้จนผมต้องมารับไว้ แล้วแกจึงวิ่งปร๋อไป ซึ่งไม่รู้ว่าจะไปซื้อข้าวหรือขนมทาน				

เงินยี่บาท สำหรับเด็กตัวเล็กๆ คงมีค่ามากมาย ยิ่งการใช้จ่ายในย่านชนบทค่าครองชีพต่างๆ ก็ถูกกว่าในเมืองเป็นไหน ๆ ยี่สิบบาทสำหรับในเมืองข้าวราดแกงสองอย่างกับไข่ดาวก็แทบจะซื้อไม่ได้แล้ว ยิ่งขนมนมเนยสำหรับเด็กๆแต่ละอย่างก็สิบบาทยี่สิบบาทขึ้นไปมันเป็นความแตกต่างระหว่างเด็กชนบทและในเด็กเมืองความแตกต่างทางสังคมที่ผู้ใหญ่อย่างเราสร้างขึ้นมาเด็กในเมืองมีโอกาสด้านการศึกษาการมีชีวิตที่ดีหรือไม่ก็ตามสังคมเมืองที่เขาอยู่ส่วนเด็กชนบทการมีโอกาสที่ดีทางการศึกษาและความเป็นอยู่ที่ดีแทบจะมองไม่เห็น แม้นว่าสังคมเมืองจะเจริญมากน้อยเพียงใด ทว่าความเจริญนั้นกลับกระจุกอยู่ที่เดียว ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าที่เขาบอกว่านโยบายแก้ไขปัญหาความยากจนระดับรากหญ้าไม่ได้ประสบความสำเร็จตามที่ได้วางเอาไว้				

.ตะวันเริ่มคล้อยลงจะลับเหลี่ยมเขา ผมกับคนรักของผมเดินกลับมาที่รถหลังจากที่เธอเล่นน้ำจนพอใจ.. เด็กๆพวกนั้นยังไม่กลับบ้านยังคงหอบดอกไม้คนละห่ออยู่เช่นเดิม
  เอ๊ะ !! ดอกไม้นี่คุณซื้อมาหรือคะ คนรักของผมถามหลังจากที่ผมหอบดอกไม้ของอาเพอกลับมาด้วย 
 ผมซื้อมาว่าจะเอาใส่แจกันในห้องนะ ดอกเดิมเหี่ยวแล้วหละ  ผมเลี่ยงที่จะบอกว่าอาเพอให้ผมมาในราคายี่สิบบาท
  สวยจัง ถ้างั้นเราสองคนช่วยกันจัดดอกไม้ใส่แจกันกันนะคะ  หลังจากทานอาหารเย็นแล้วดีมั๊ยเอ่ย ?  ...
ผมยิ้มไม่ตอบแต่ก็นึกเอ็นดูในคำอ้อนของคนรักของผม
 คุณหิวหรือยังครับ ผมเอียงหน้าเข้าไปใกล้ ๆ 
หลังจากหอมนี้ ก็คงจะหิวได้ที่แล้วค่ะ พ่อบ้านคนเก่งวันนี้จะทำอะไรให้ทานคะ 
คนรักของผมหอมแก้วผมเบา ๆ และพูดเหมือนประจบ				

.คนรักของผมขึ้นซ้อนท้ายช้อปเปอร์ของผมแล้วสองมือของคนรักของผมก็กอดเอวผมไว้อย่างหลวม ๆ ผมค่อยๆขับออกมาจากลานจอดรถอย่างช้า ๆ ข้างหน้าผมเห็นเด็กน้อยคนเดิมที่ชื่ออาเพอนั่งกินข้าวเหนียวกับไก่ปิ้งอยู่ที่สนามหญ้าหน้าทางเข้าน้ำตกข้างกายมีขนมขบเคี้ยวห่อขนาดย่อมอยู่หนึ่งห่อพร้อมกับดอกไม้ชนิดเดียวกันที่ให้ผมอีกหนึ่งห่อใหญ่แกโบกมือให้ผมแล้วยิ้ม ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบ พลางนึกในใจว่าเงินยี่สิบบาทกับรอยยิ้มที่ดูสดชื่นของอาเพอผมว่ามันไม่เแพงไปเลยสักนิด...