22 มีนาคม 2549 00:14 น.
gazzilla
แปลกไหมที่คนคนหนึ่งยังคงรักอีกคนหนึ่งได้นานหลายปี
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรักเธอขนาดนั้น
ฉันเองก็รู้แค่ว่าตัวฉันยังคงรักเธออยู่เสมอ
แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่ก็ตาม
เธอรู้ไหมวันแรกที่เราเจอกันฉัน (ตอน ป.6ไง เธอจำได้ไหม) ยังขำเธออยู่เลย.........รู้ไหมว่าเพราะอะไร....ให้ฉันเดานะ เธอคงจำไม่ได้หรอก....เรื่องของเธอกับฉัน (ฉันใช้แบบนี้ดีไหม...เรื่องของเธอกับฉัน...ฉันว่าก็ดีนะเพราะว่าฉันกับเธอก็เป็นได้เพียงฉันกับเธอ ไม่เคยเป็นเราสักทีจริงไหม??? ) ปกติก็มีแต่ฉันจำได้อยู่คนเดียวจนฉันชินแล้วล่ะใช่ไหม ถ้าเธอจำไม่ได้นะฉันบอกให้ก็ได้ ก็เสียงของเธอไง เสียงของเธอที่พูดออกมาให้ฉันได้ฟังครั้งแรกเลยที่ทำให้ฉันหันกลับมามองว่าใคร(หว่า) เสียงแปล๊ก แปลก เสียงเหมือนหุ่นยนต์เลย แต่เพื่อน ๆ ของเรากลับคิดว่า
เสียงของเธอเหมือนเป็ดมากกว่า.....ดังนั้นด้วยเหตุนี้เอง.....ชื่อน้องเป็ดก็จะถูกเรียกบ่อยครั้งเหมือนกัน
นะ ในเวลาที่ฉันพูดถึงเธอกับเพื่อน ๆ ของเรา
ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะว่าตั้งแต่ ป.6 แล้วฉันกับเธออยู่ห้องเดียวกันตลอดเลยจนถึง ม.5 แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันก็คงไม่แปลกสักเท่าไหร่ ก็โรงเรียนเราไม่ค่อยดังแล้วก็ไม่ค่อยมีคนเรียนเก่งสักเท่าไหร่เน๊อะ พวกเราเรียนดีนิดหนึ่งก็เลยได้อยู่ห้องเดียวกันตลอด และก็ตอนอยู่ในห้องฉันก็ได้มีโอกาสแอบมองเธอบ่อย ๆ อืมม์ทีนี้แหละจากเฉย ๆ ก็เลยกลายเป็น ชอบ ๆ และก็รักในที่สุด แต่นะไม่ใช่ว่าตั้งแต่แรกหรือว่ารักเธอตั้งแต่แรกพบหรอกนะ ฉันไม่ได้แก่แดดขนาดนั้น แต่เท่าที่จำได้และเท่าที่พยายามทบทวนความทรงจำของตัวเอง..ฉันก็เริ่มแอบ ๆ มองเธอตอนปลาย ๆ ม.3 นั้นแหละที่เริ่มรู้สึกว่าเธอน่ารัก...อืมม์..และก็ตอนปลาย ๆ ม.3 นี้เองเรื่อง ๆ แรก ๆ ของเธอกับฉันก็ได้เกิดขึ้น...ให้ฉันเดานะเธอคงจำไม่ได้เหมือนเคย แต่ว่าไม่เป็นไรฉันเราเองก็ได้..ถ้าเธอย้อนกลับไปดูบัตรประชาชนใบแรกนะแล้วดูวันที่ออกบัตร เธอก็จะเห็นว่ามันเป็นวันเดียวกับบัตรประชาชนใบแรกของฉันเลย และเราก็เจอกันที่เขตด้วย......และนี้ก็เป็นเรื่องแรก ๆ เลยนะที่ฉันจำได้ที่จริงจะบอกว่าฉันเพิ่งนึกออกเมื่อกี้นี้เองแหละ เพราะอย่างนั้นที่จริงถ้าฉันลืมก็คงไม่แปลกเน๊อะ เอ๋หรือว่าแปลกตรงที่ฉันจำได้หว่า ....เธอช่วยตอบทีได้ไหม
แต่หลังจากเรื่องบัตรประชาชนแล้วจากนั้นก็นานเลยนะกว่าที่เรื่องต่อ ๆ มาของฉันกับเธอจะเกิดขึ้น....ก็หลังจาก ม.3 ม.4 ม.5 และก็ต้องข้ามไปตอนสมัยที่เราเรียมหาวิทยาลัยกันเลย แต่ว่ากว่าจะเกิดเรื่องอีกก็นั้นแหละก็ต้องรอถึงปี 3 (ปี 3 ของฉันหรือปี 2 ของเธอ) ก็ไม่เกิดช้าได้ยังไงล่ะ ก็ฉันเคยบอกเธอที่ไหนกันล่ะว่าฉันชอบเธอ ไม่เคยบอกและตอนนั้นบอกไม่ได้ด้วยแหละ ก็เพื่อนของฉัน ก็คนเดียวกับเพื่อนของเธอนั้นแหละ มาบอกว่าชอบเธอก่อนฉันนี้นา แล้วที่นี้แหละพอเขาบอกไป ทั้งห้องเรียนของเราก็เลยหันมาเชียร์เธอกับเขา ส่วนตัวฉันเองก็เลยได้เฝ้าแต่มองอยู่ห่าง ๆ และบางครั้งก็เชียร์เขาไปด้วย (ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่ารักนะเป็นอย่างไร....พูดง่าย ๆ ว่าโง่นั้นแหละ) ตอนนั้นนะก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอก ก็เพื่อนกันไม่เป็นไรหรอก คนที่เราชอบคบกับเพื่อนของเราก็ไม่เป็นไรตอนนั้นฉันคิดแบบนี้จริง ๆ นะ แต่ถ้าเธอถามฉันตอนนี้นะเธอก็คงได้คำตอบอีกแบบ (อิอิ) ก็เวลาเปลี่ยน คนเราก็เปลี่ยนไปตามเวลานี้เน๊อะ เพียงแต่ว่าแต่ล่ะคนจะเปลี่ยนไปมากหรือน้อยเท่านั้นเอง ถ้าถามตอนนี้นะเพื่อนก็เพื่อน (ว่ะ) ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอชอบใครก็เท่านั้น อืมม์ตอนนี้นะคิดได้แต่ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ ถ้าคิดได้เรื่องของเธอกับฉันก็คงไม่จบลงแบบนี้หรอกจริงไหม
นั่งนับไปนั่งนับมาเธอรู้ไหม วันแรกที่ฉันบอกว่ารักเธอนะผ่านมา 7 ปีกว่าแล้วนะ ( นับถึงวันนี้ก็ 7 ปี 6 เดือนกับอีก 19วันพอดี ) นานเหมือนกันนะ แต่ฉันก็ยังไม่เคยลืมเลย ยังจำได้ทุกวันว่าเวลาที่ผ่านไปเท่าไหร่แล้ว และทุก ๆ ปีที่ผ่านมาฉันก็ต้องบอกรักเธอทุกปี ๆ เมื่อครบ 1 รอบของการบอกรัก (ก็กลัวเธอลืมไง ) แต่เธอก็ไม่ใจอ่อนเลยแฮ๊ะ เธอยังคงใจแข็งเหมือนกับวันที่เธอบอกฉันว่า ทำไมแก๊สเพิ่งมาบอกเราตอนนี้เช่นเดิม ถึงแม้ฉันจะรู้นะว่าเธอก็ดีใจที่มีคนรักเธอมากขนาดนี้ เธอยังคงดีใจที่มีคนจำเรื่องราว ต่าง ๆ ของเธอได้เหมือนกับว่าเรื่องมันเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถคิดแบบฉันเมื่อแต่เมื่อครั้งก่อนได้อีก ฉันไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมต้องรักเธอมากขนาดนี้และไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมความรักของคน ๆ หนึ่งกับคนอีกคนหนึ่งถึงได้แตกต่างกันมากมายขนาดนี้ ทำไมความรักของอีกคนจบลง ในขณะที่ความรักของอีกคนกับยังคงฝังแน่นอยู่ในความ
ทรงจำ............
gazzilla
8 สิงหาคม 2548 22:54 น.
gazzilla
ไม่ได้เขียนถึงเธอนานเลย ก็ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลยนี้นาไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมเหรอว่ามีปํญหาอะไรเหรอเปล่า ฉันโทรไปแต่ว่าเธอก็ไม่รับ จนฉันเองก็นึกว่าเธอไม่อยากคุยกับฉันแล้ว แต่ในที่สุดฉันก็ได้คุยกับเธอจนได้เน๊อะ แต่ฉันก็ยังงงอยู่ดีนะว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับสายทั้งฉันแล้วก็เพื่อนคนอื่นเลย ก็รอเธอพร้อมที่จะบอกอยู่นะ ว่าแต่เธอจะพร้อมเมื่อไหร่ล่ะ.....
ครั้งก่อนเขียนถึงเธอได้ไม่เท่าไหร่เลยแฮ๊ะ......ก็ตอนที่เขียนครั้งก่อนมันมีเรื่องนี้นาทำให้ฉันนอกเรื่องไปซะเยอะเลย แต่มันก็นอกเรื่องเยอะทุกครั้งที่เขียนถึงเธอนั้นแหละเน๊อะ ครั้งก่อนเขียนแต่เรื่องฉันเสียใจที่เธอไม่รักฉันใช่เปล่า และก็ฉันก็พยายามหนีหน้าเธอเพราะว่าทำใจไม่ได้ อืมมมม ก็นะมันทนไม่ได้จริง ๆ นี้นา แต่ก็ยังดีอยู่อย่างหนึ่งนะ หลังจากที่ฉันบอกรักเธอไปพร้อมกับได้ความผิดหวังกลับมา ฉันก็ยังมีเพื่อนสาขา เพื่อน ร.ร. ที่พอให้ปรับทุกข์ได้ แต่ไอ้เพื่อน ร.ร. นี้มันก็ดีจริง ๆ เลยนะพยายามตอกย้ำกับฉันเสียจริง แล้วพอมันตอกมามากๆเขาฉันกับมันก็ต้องไปจบที่วงเหล้า นี้ยังดีหน่อยนะ ที่3-4 เดือนฉันถึงจะเป็นแบบนี้สักทีหนึ่ง แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่กินแล้วรู้สึกว่าน่าจะหนักสุด ก็ตอนที่ฉันไม่สบายเป็นหวัด.....ปวดหัวด้วย แถมยังคิดถึงเธออีก....อะไรมันจะหนักขนาดนี้เนี่ย ก็กินยาไป 2 เม็ด...เฮ้อแต่แทนที่จะหายกลับคิดถึงเธอหนักเข้าไปอีก.....ทำไงดีล่ะเนี่ย...พอดีฉันก็แอบไปเห็นขวดสีทองอร่าม อยู่ใต้เตียงน้องเมท อืมมแม่โขงนี้เอง เฮ้อ.....คนกินเป็นเพื่อนก็ไม่มี น้ำแข็งก็ไม่มี มีแต่น้ำ......แต่ก็ต้องกินล่ะตอนนั้นมันไม่ไหวแล้วนี้นา.......หลังจากนั้นผ่านไป 15 นาทีอ๊ะมีเพื่อนมาแล้วมีโป่งกับเก้า กับมาที่ห้อง แต่ว่ามันก็ไม่กินกับฉันอีก ก็นะคงจะกินกันอยู่หรอกมีแค่เหล้ากับน้ำเปล่า....สักพักเวลาก็ผ่านไปอีกทีนี้ล่ะยากับเหล้าก็คงเริ่มตีกันแล้ว ฉันก็มึนเหมือนกันสติยังไม่ขาดสักทีเดียว แค่ร้องไห้ให้กับความรักของตัวเองกับบ่นโน้นบ่นนี้แถมยังขอโทษเจ้าของห้องอีกต่างหากที่มานอนที่ห้องเขา (ตอนนี้โป่งมันแอบอัดเทปไว้ด้วย ถ้าเธออยากฟังลองไปขอมันดูแล้วกันนะ) แถมแอบไปอ๊อกมาอีกต่างหาก แต่ฉันไม่ได้ทำห้องเขาเลอะนะ กินยังไงฉันก็ยังมีสติอยู่ พอที่จะรู้เตัวว่าเวลาไม่ไหวให้รีบไปที่ห้องน้ำให้ทัน ห้องจะไม่ได้เลอะเทอะ เฮ้อ หลังจากกินก็หลับยาวเลย.....แต่ยังดีนะที่พี่เจ้าของห้องก็สนิทกันเขาก็เลยไม่ว่าอะไร อิอิ.......อืมมจะห้าทุ่มแล้วนี้นา ไปก่อนดีกว่า...ต้องไปอ่านหนังสืออีกแล้วจะมาเขียนถึงเธออีกนะ........
gazz
29 มิถุนายน 2548 01:08 น.
gazzilla
เฮ้อ.......ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรแฮ๊ะ...เจอเรื่องความรักเศร้า ๆ จากเพื่อนมา 3 คนแล้ว.....และที่สำคัญ 1 ในนั้นดันเป็นคนที่ฉันรู้สึกดีด้วยนะสิ...เรื่องมันเลยเศร้าเป็น 2 เท่า เฮ้อ....แถมยังเรื่องของฉันกับเขาไป ๆ มา ๆ ก็คล้าย ๆ เรื่องของฉันกับเธออีกต่างหาก...เฮ้อเศร้าพอแล้วเขียนเรื่องของเธอกับฉันต่อดีกว่า
ครั้งก่อนเขียนถึงตอพาเธอขี่มอร์'ไซด์บอกรักเธอใช่ไหม....อืมมมมเธอเชื่อไหมว่าฉันยังจำวันนั้นได้...ยังจำคำที่เธอบอกกับฉันได้ว่า " ทำไมฉันเพิ่งมาบอกเธอตอนนี้" ยังคงจำได้ว่าทุกวันนี้มันผ่านมากี่วันกี่เดือนและกี่ปีและยังคงบอกรักเธอในวันนั้นของทุกปีตลอด 6 ปีที่ผ่านมา อิอิจะไม่จำได้ยังไงล่ะ ก็เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันรักนี้นา เป็นคนที่ฉันฝันว่าได้แต่งงานด้วย...แต่เอ๋ทำไมมันไม่เป็นจริงหว่า
เขียนถึงเธอที่ไรฉันก็ออกนอกเรื่องได้ทุกทีสินะ หลังจากบอกรักเธอแล้วเป็นไงต่อนะ....อืมมก็เหมือนกับคนอกหักทั่วไปแหละมันก็ช้ำมันก็เจ็บ อิอิแล้วมันก็ต้องกินเหล้า.....55 แต่จะว่าไปแต่ก่อนฉันก็เคยไปว่าเพื่อนเหมือนกันนะว่าแค่อกหักแค่นี้ทำไมต้องกินเหล้าด้วย...และแล้ววันนั้นฉันก็เข้าใจ.....เข้าใจแบบลึกซึ้งเลยแหละ
แถมยังต้องคอยหลบเธออีก..ก็ตอนนนั้นะฉันเจ็บจริง ๆ นะเออ แค่เห็นเธอฉันก็ทนไม่ได้แล้วล่ะมันทรมานเหลือเกิน ยิ่งเธอเดินมากับเขานะมันบอกไม่ถูกเลยล่ะว่ามันเจ็บขนาดไหน....แต่ถึงฉันจะเขียนอย่างนี้เธอก็คงไม่ค่อยเข้าใจมั๊ง......ฉันรู้สึกจริง ๆ นะว่าเธอไม่เข้าใจ แต่ก็อย่างว่าแหละ ฉันก็เข้าใจยากจริง ๆ ยังดีหน่อยที่สมัยนี้ดีขึ้กว่าแต่ก่อนเย๊อะแล้ว ไม่ต้องคอยให้สิทธิพรมาแปลมุขเหมือนแต่ก่อน....เฮ้อเขียนถึงเธอค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหลัวจากที่หดหู่จากความรักของคนรู้จักมา 2- 3 วันแล้วงั้นวันนี้ฉันไปก่อนดีกว่าจะได้เก็บความรู้สึกนี้ไว้จนถึงตอนนอนไม่งั้นเขียนไปเขียนไป เดี๋ยวเขียนไปถึงเรื่องเศร้าของฉันกับเธออีก
..........................................................gazz..................................................................................................
22 มิถุนายน 2548 01:24 น.
gazzilla
ครั้งก่อนถึงตรงที่ว่าฉันเขียนจดหมายบอกรักเธอใช่ไหม.......อืมมม.....แต่น่าเสียดายเหมือนกันนะ จดหมายที่ฉันเขียนอยู่ทั้งคืน.....แต่ว่าฉันก็ไม่ได้ส่งให้มันทำหน้าที่ของมันเลย.....ก็จะส่งได้ยังไงล่ะ.....ตอนแรกฉันกะว่าจะส่งจดหมายไว้ที่ช่องเสียบบัตรหน้าหอของเธอ....แล้วก็หนีเลย...หนีไปโบสต์คริสต์กับเพื่อนซะเลยไม่ให้เธอมาเห็นหน้า.....แต่ไปๆมาๆฉันก็ไม่ได้ส่ง...ก็เธอนะวิบอกว่าไม่สบายใจอยากเที่ยว ฉันก็เลยขับรถเข้าเมืองพาเธอไปเที่ยวจนเย็นเลย...ก็เลยไม่มีโอกาสได้เอาจดหมายให้เธอเลย......แต่ว่าถึงจะไม่ได้เอาจดหมายให้เธอ....แต่ว่าฉันก็ตัดสินใจชวนเธอไปนั่งรถเล่นอีกรอบหนึ่ง........แต่การชวนเธอไปขี่รถเล่นครั้งนั้นฉันก็ไม่รู้เลยนะว่ามันจะเป็นการขี่มอร์ไซด์เล่นที่เศร้าที่สุดในชีวิตของฉัน......ก็ไม่เศร้าได้ยังไงล่ะเธอหักอกฉันนี้นา.....แต่จะว่าไปมันก็สมควรเหมือนกันนะ.....ก็ฉันบอกชอบเธอโดยฉันไม่เคยแสดงออกให้เธอได้รู้เลยว่าฉันชอบเธอ....แต่ที่จริง..ถ้าเธอสังเกตุเธอก็จะรู้นะ....เธอรู้ไหมว่าเธอเปฌ็นคนเดียวที่ฉันไม่เคยเลี้ยงลูกชิ้น....ไม่เคยเลี้ยงข้าว...แต่ว่าฉันก็รับเธอไปบ่อยที่สุด...ฉันจะถามถึงเธอก่อนคนอื่น...ฉันมักจะหลบสายตาเธอทุกครั้งไม่ค่อยที่จะมองเธอตรงๆ.....ถามถึงเรื่องคนที่มาจีบเธอ......และก็ดุเธอทุกครั้งที่เธอมาเกาะเอวหรือมาแหย่ฉันตอนที่นั่งมอร์เตอร์ไซด์......ฉันไม่รู้เหมือนกันนะว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร...แต่เธอรู้ไหมเวลาที่เธอซ้อนรถฉัน......ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้ขับรถไปไหนมาไหนกับเธอ....ถึงปากฉันจะว่าไม่ให้เธอทำแต่ในใจฉันกลับมีความสุขที่สุด.....ที่สุดในชีวิตจริงๆ
11 พฤษภาคม 2548 23:18 น.
gazzilla
เป็นไงบ้างคราวนี้ฉันหายไปนานกว่าถึงครั้งเลย ก็ไม่มีอะไรหรอกต้องเร่งปั่นทีสิสนะ จะได้จบสักที 2 เดือนที่ผ่านมาก็เลยไม่ค่อยได้นอนบ้านเลย ค้างอยู่แต่ที่แล็บจนพ่อจะไล่ออกจากบ้านอยู่แล้วอ๊ะ แล้วเธอล่ะเป็นไงบ้างยังสบายดีเหมือนเดิมเหรอเปล่า
ครั้งก่อนฉันเล่าให้เธอฟังไปแล้วนะว่าทำไมฉันไม่เคยเลี้ยงลูกชิ้นเธอเลย แล้วก็บอกด้วยว่าฉันมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่กับเธอ....ที่จริงถ้าเธอจำวันก่อนที่เธอถามฉันได้นะ...ที่เธอถามฉันว่าถ้าฉันจะแต่งงาน...นอกจากรักแล้วมีอะไรอีก......คำตอบของฉันมันก็อยุ่ในนั้นแหละ....แล้วคำตอบที่ว่าทำไมฉันถึงรักเธอก็อยู่ในนั้นอีกเหมือนกัน....แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าเธอจะหาคำตอบของฉันเจอเหรอเปล่า....เพราะบางที่คำตอบของฉันมันดูเหมือนไม่มีเหตุผล..ก็อย่าว่าล่ะนะเวลาฉันรักใครสักคนฉันไม่ได้ใช้สมองนี้นะ.....ฉันใช้หัวใจต่างหาก
เวลาฉันเขียนถึงเธอนี้นะนอกเรื่องได้ทุกทีจะมีเขียนแบบไม่นอกเรื่องได้บ้างเหรอเปล่านะฉัน...เขียนไปเขียนมาแทนที่จะ 3 ตอนจบกลายเป็นตอนที่ 5 แล้ว งั้นฉันตัดบทดื้อๆเลยนะครั้งก่อนถึงตอนที่ว่าอาทิตย์ไม่อยู่แล้ว..ฉันก็ไปรับเธอได้อย่างมีความสุข..........แล้วไงต่อนะก็ไปรับเธอบ่อยๆ และก็ยังคงไม่เลี้ยงลูกชิ้นเธอเหมือนเดิม....รับไปรัยมาจนชั้นก็ไม่รู้เหมอืนกันว่ารักเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่.....มารู้ตัวอีกทีหนึ่งก็ตรงตอนที่มีคนมาจีบเธอ...เฮ้อออแต่ทำไมนะคนที่จีบเธอมันต้องเป็นไอ้ขุนด้วยนะ (โทษทีนะฉันเรียกสรรพนามเขานอกจากไอ้ไม่เป็น) เฮ้อถ้าเป็นคนดีดีฉันจะไม่ว่าเลยนะ เป็นอาทิตย์ฉันก็ไบ่นแต่ทำไมต้องเป็นไอ้ขุนด้วย....เฮ้ออไอ้ขุนมาจีบเธอ...แล้วเธอกับเขาก็คงคบกัน (โดยที่ฉันไม่รู้ (ฉันไม่รู้จริงๆนะ)) อืมมแต่จริงๆแล้วตอนนั้นฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าเธอคบกับเขา มารู้ตัวอีกทีก็ตรงตอนที่เธอทะเลาะกับเขา...แล้วฌธอก็ไปเคลียร์กัน...แล้ววันนั้นฉันก็จะไปรับเธอไปกินข้าวพอดี...ฉันเลยไม่ได้เจอเธอ แต่ก็พอดรู้อยู่ว่าเธอไปกับเขา...แค่นั้นฉันก็เป็นห่วงแล้วล่ะ.....แล้ว 1ทุ่มก็ผ่านมา...เธอก็ยังไม่กลับ...2ทุ่มฉันมาเช็คอีกที....เธอก็ยังไม่กลับ.....หลังจากนั้น...เธอรู้ไหม.....เป็นวันแรกของชีวิตที่ฉันรู้จักคำว่ารัก....รัก...รัก...รัก...รักโดยที่ไม่มีอะไรมากแอบแฝง...คืนนั้นฉันห่วงเธอจนนอนไม่หลับ......ฉันลุกขึ้นมาตอนเที่ยงคืนเพื่อมาทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่าฉันคิดยังไงกับเธอ....จนในที่สุดฉันก็ได้คำตอบ.....และแล้วฉันก็เริ่มเขียนจดหมายถึงเธอ......ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับเธอ......แล้วเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นอย่างไร...ฉันเขียนเรื่องของฉัน..เรื่องของเธอ...เรื่องของอาทิตย์......เรื่องของเรา3คน ไว้ในจดหมายที่ไม่มีแม้แต่ซองที่จะใส่ไว้ให้เธอ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
gazz
หน้าส่วนตัว
808
