19 สิงหาคม 2547 19:08 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
แล้วก็มาถึงวันนี้จนได้
วันที่หัวใจฉันถูกประหาร
วันที่ความรักเราชักคลายลาน
เป็นความต้องการต่างคนต่างไป
ความคิดพุ่งออกไปนอกวิถี
ต่างคนต่างมีหนทางเดินใหม่
พอได้ประสบพบใครต่อใคร
ต่างคนต่างใจเดินทางสวนกัน
วันนี้เราสองต้องร้างห่างหาย
เพราะเธอจะย้ายไปอยู่สวรรค์
ใช้ความหวังใหม่ตัดสายสัมพันธ์
เหตุผลสั้นสั้น เธออยากเลิกรา
ฉันเป็นแค่จุดพักใจชั่วครู่
แต่เขาเป็นคู่ที่เธอเสาะหา
ภาพฉันตกขอบนอกกรอบสายตา
โฟกัสจับหน้าเธอยิ้มคู่ใคร
เก็บข้าวเก็บของของใครของมัน
ของเธอชิ้นนั้น...ของฉันชิ้นไหน
ฉันถูกไล่ออกมานอกหัวใจ
รักที่ผ่านไปเพียงการทดลอง
หัวใจที่เราใช้สอยร่วมกัน
ก็ต้องแบ่งปันหารชิ้นเป็นสอง
เอาคืนอกตนให้คนอื่นครอง
สายตาที่มองเริ่มไร้สายใย
บางสิ่งที่เราหามาด้วยกัน
เพาะปลูกผูกพันหารสองไม่ได้
ก็ไม่รู้ว่าจะยกให้ใคร
ต่างอายแก่ใจทั้งฉันและเธอ
ข้าวของทุกชิ้นผ่านชื่นและช้ำ
มีความทรงจำแฝงอยู่เสมอ
อันนี้ของฉัน...อันนั้นของเธอ
อาจไม่พบเจอแต่จำฝังใจ
เหมือนเกิดเมื่อวานรักอันหวานซึ้ง
แล้วก็มาถึงวันนี้จนได้
คำที่เคยเรียกกันว่า คู่ใจ
จะเรียกอะไรในวันพรุ่งนี้?
19 สิงหาคม 2547 18:57 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ลมหายใจเธอหรือก็คือเขา
เป็นเหมือนเงากันและกันฉันอิจฉา
สิ่งที่ทำเพื่อเธอเสมอมา
ไร้คุณค่าไปโดยปริยาย
เพราะที่เธอวาดไว้ไม่ใช่ฉัน
ความสัมพันธ์เราสร้างร้างความหมาย
ฉันจึงถูกทิ้งขว้างอย่างง่ายดาย
เหมือนปัดทรายบนผ้าให้กระเด็น
ภาพเธอปั้นฝันนึกอย่างลึกซึ้ง
ดูคล้ายคลึงกับเขาที่เราเห็น
ลืมฉันเถอะที่รัก...ไม่ยากเย็น
เก็บของเล่นชิ้นเก่าเข้าในลัง
ฉันแทบล้มทั้งยืนสะอื้นไห้
เหมือนจอดรถมอเตอร์ไซค์ไร้ขาตั้ง
สองขาฉันแห้งแล้งแรงพลัง
ล้มทรุดนั่งร้องไห้อายเทวดา
ลมหายใจเธอหรือก็คือเขา
ฉันคนเก่าเป็นเหงื่อไคลที่ไร้ค่า
ขอบคุณที่มอบความชื้นคืนดวงตา
ไม่ถึงฆ่าฉันให้ตายหยุดหายใจ
19 สิงหาคม 2547 18:49 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อาจมีบ้างที่ร้องไห้เหมือนไร้หวัง
เพราะฉันยังปรับตัวไม่ค่อยได้
จำทนถือดอกไม้จันทน์ในหัวใจ
ไว้อาลัยความรักที่แหลกราน
คิดว่าตายดีกว่าจะอยู่ต่อ
ให้เสียงคนหัวร่อตามประหาร
น้ำใจเธอที่ให้ฉันช่างกันดาร
ทรมานอยากตาย...ฉันอยากตาย
เหมือนแสงแดดแผดเผาโลกลุกไหม้
ลมหายใจใกล้จะแตกสลาย
นอนหลับไหลไข้รุมร้องฟูมฟาย
ตื่นฝันร้ายสู่ภาวะสมดุล
กลับมาพบตะวันเช้าวันใหม่
รู้ซึ้งแล้วว่าโลกไม่ได้หยุดหมุน
ยังมีหมอกโปรยปรายไอละมุน
แสงแดดอุ่นทอประกายในดวงตา
ก็แค่ปรากฏการณ์แห่งความรัก
เมื่อใจทรุดก็หยุดพักเพื่อรักษา
ยังไม่สายเลยที่ฉันจะหันมา
เห็นคุณค่าและรู้จักรักตัวเอง
17 สิงหาคม 2547 12:34 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เพราะแสนท้อจึงขอถอยมาตั้งหลัก
หันหลังให้ความรักที่ฝ่าฝืน
นั่งลงพักเข่าแข้งไร้แรงยืน
หลับพักบ้างหากว่าตื่นแล้วเหนื่อยโซ
ปลดออกบ้างบางสิ่งที่หน่วงหนัก
หากมีรักไว้แบกหามล่ามแทนโซ่
ภาระรักกำเริบเริ่มเติบโต
ใจผอมโซ โลแบต ต้องชาร์จมัน
จึงถอยมาตั้งหลักพักฟื้นไข้
ให้ความรักหายใจในความฝัน
จะกลับไปสู้รักในสักวัน
มิฉะนั้นอาจเอิร์ลลี่ ขอรีไทร์
17 สิงหาคม 2547 12:27 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเปิดผ่านช่องใจฉันไปแล้ว
ไม่ชัดแจ้งแจ่มแจ๋วเหมือนช่องเขา
ภาพเลือนรางฟางฝ้าพาซบเซา
เสียงก็เบามีคลื่นแปลกแทรกรบกวน
ช่องรักเขาเรตติ้งพุ่งกระฉูด
โพลพิสูจน์ทีวีอย่างถี่ถ้วน
เธอสองชื่นรื่นรมย์อย่างสมควร
ไร้ทางหวนปรายตามาแลมอง
เมนูเขารสเด็ดและเผ็ดร้อน
ข่าวละครสรรหามาสนอง
ช่องใจเขาวาไรตี้มีก่ายกอง
ช่องใจฉันถูกดองรายการดี
เลือกถูกแล้วที่เธอลองดูช่องนั้น
จนพัวพันติดใจไม่หน่ายหนี
ติดงอมแงมช่องรักนั้นนานแรมปี
รักช่องนี้ไม่มีภาพ...อับสัญญาณ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
743
