3 กันยายน 2547 15:29 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันรักเธอ เธอตาย เธอไม่รู้
ว่าฉันฝืนยืนอยู่และสู้ไหว
ฉันทำได้และทำดีถึงเพียงใด
จนถึงวันยิ่งใหญ่ด้วยสองมือ
เก็บน้ำตาทุกหยดไว้ห้ามใครเห็น
โอ้ชีวิตมันเป็นเช่นนี้หรือ
ไม่ใช่เด็กที่เศร้าหมองแล้วร้องฮือ
วันนี้คือครบเดือนปีที่เธอตาย
สร้างชีวิตสูงสุดถึงจุดอิ่ม
แต่รอยยิ้มดูเหมือนจะเลือนหาย
แรงต่อสู้มีเพียงกำลังกาย
กำลังใจเลือนสลายกับสายลม
ไร้เธอยืนดูภาพอนาคต
น้ำตาฉันทุกหยดมีรสขม
อยู่ในโลกที่หมุนวนเป็นวงกลม
ที่พระพรหมลบภาพเธอลับตา
วางงานไว้นั่งไขว้ขาริมหน้าต่าง
รูปเธอยังยิ้มกว้างอยู่ข้างฝา
ขอฝากคำกับพระจันทร์จำนรรจา
แขวนดวงดาวบนกิ่งฟ้าอันแสนไกล
ยอมรับได้ ความห่างไกล ที่ได้รับ
แต่ ไกลลับ มันห่างเหินเกินรับไหว
ไม่คิดว่าเป็นความหลังที่ฝังใจ
แต่เธอฝังลงในจิตวิญญาณ
ฝากรักไปไกลลิบโลกอันโศกศัลย์
ขอสวรรค์โปรดรับสดับขาน
ขอดวงตาที่ประดับรัตติกาล
จงมองผ่านฟากฟ้ามาพบกัน
ดวงตาฉันมองฟ้ามาตลอด
พยายามสวมสอดกอดสวรรค์
กิจวัตรในชีวิตประจำวัน
คือมองภาพเธอนั้นในคำนึง
รักอ่อนอุ่นกรุ่นในไออาทิตย์
ฉันสัมผัสด้วยจิตยามคิดถึง
คล้ายอ้อมกอดแห่งความหลังที่ฝังตรึง
ที่จากไปอยู่โลกหนึ่งอย่างจำใจ
เหลือความว่างกลางอากาศให้ฉันกอด
ให้สวมสอดความหมองยามร้องไห้
รู้จักความคิดถึงและห่วงใย
ความห่างไกลมอบมันให้ฉันมี
ฉันก้มหน้าร้องไห้กอดไม่ถึง
รอจดหมายจากโลกหนึ่งถึงโลกนี้
ขอกอดเธอในความฝันฉันยังดี
ณ นาทีที่ชีวิตคิดถึงเธอ
3 กันยายน 2547 14:53 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ไม่สะกดตามรอยเท้าเธอก้าวผ่าน
ไปก้าวก่ายว่าเมื่อวานเธอไปไหน
เธอจำเป็นต้องติดต่อใครต่อใคร
สิทธิ์ที่เธอจะเผลอใจนั้นยังมี
ไม่กังวลว่าใครจะมาเสนอ
ดึงดูดเธอและหาทางมาแทนที่
ฉันจะทำให้ทุกวันเป็นวันดี
นอกจากนี้เป็นภาระโชคชะตา
พยายามทำวันนี้เป็นวันนี้
ไม่เซ้าซี้ฟุ้งซ่านถึงวันหน้า
ฉันยังอยู่ตรงนี้ทุกเวลา
เขาผ่านมาไม่นานคงผ่านไป
การจะขังเธอไว้อยู่ในกรอบ
บอกเลยฉันไม่เห็นชอบ ทำไม่ได้
แม้เธอแอบลอบหลบไปพบใคร
อาจปวดใจอยู่บ้างแต่บางเบา
ไม่กลัวสิ่งที่เขามาเสนอ
แต่ที่กลัวคือกลัวเธอเผลอรักเขา
ผลักดันการล่มสลายใจสองเรา
ได้ของใหม่ทิ้งของเก่าเข้ากองไฟ
ไม่หวั่นไหวใครที่เธอเผลอไป พบ
แต่ เผลอคบ นั่นสิฉันสุดหวั่นไหว
เธอนั้นมีสิทธิ์ที่เธอจะเผลอใจ
ฉันมีสิทธิ์แค่ร้องไห้ ใช่ไหมเธอ
3 กันยายน 2547 14:26 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ถึงความทุกข์จุกอิ่มยังยิ้มได้
ไม่เป็นไรแค่อกหักสักหนึ่งหน
ทุกครั้งที่น้ำตาหยดคืออดทน
ยอมจำนนความผิดตัว กลัวอะไร
การจะพร้อมยอมรับกับความรัก
ต้องรู้จักความอาวรณ์และอ่อนไหว
จะต้องพร้อมยอมรับการเสียใจ
และน้ำตาที่จะไหลมาพร้อมกัน
ฉันเตรียมใจไว้พร้อมขอยอมแพ้
ไม่ต้องแคร์คุณไม่ควรจะหวนหัน
ขอบคุณรอยไออุ่นคุณแบ่งปัน
ทุกคืนวันฉันได้รับจึงหลับลง
แม้คืนนี้หลับไม่ลงคงไม่ยาก
รอให้ใจหายจากภาวะหลง
จะจัดแต่งความหดหู่ให้อยู่ทรง
และขังใจไว้ในกรงความเจียมตน
ได้น้ำใจคุณหลั่งมาล้างหน้า
เหมือนหลังคาแห้งผากได้ตากฝน
เสียใจบ้างที่เสียคุณไปทั้งคน
แต่พอทนเพราะคุณไปเพื่อได้ดี
ยังเหลือภาพทรงจำไว้ให้คิดถึง
คงไม่ดึงอ้อมแขนใครแทนที่
ไม่ได้คิดตามล่าไล่ราวี
ความโชคดีเขามีมากยากต้านทาน
เช้าพรุ่งนี้คุณจะพบชีวิตใหม่
คนข้างหลังมีไว้ให้ก้าวผ่าน
จากพรุ่งนี้จะเริ่มฝันถึงวันวาน
เก็บไว้เป็นตำนานซึ้งซ่านใจ
ถึงความทุกข์จุกอิ่มยังยิ้มสู้
แม้ไม่รู้ว่าคุณร้างไปทางไหน
นอกเสียจากออกซิเจนที่เข้าไป
ลมหายใจของฉันนั้นมีคุณ
2 กันยายน 2547 14:47 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ขอบคุณความหวังดีที่เธอให้
สัมผัสได้ยามเธอมองจ้องหน้าฉัน
ยามที่เธอขยับปากอยากพูดกัน
มักมีเสียงของฉันผ่านปากเธอ
เธอเหมือนคนที่ล้มตายไปแล้วครึ่ง
เสียงเธอจึงแหบหายยากเสนอ
เหลือแววตาทอดคว้างหวังละเมอ
ที่พร่ำเพ้อแทนคำจำนรรจา
ฉันรับรู้แรงปวดร้าวที่เราพบ
เธออยากหลบแต่ฉันก่อซานเสาะหา
จนได้รับผลลัพธ์คือน้ำตา
ที่ไหลบ่าจากตาเธอเสมอกัน
เธอคุ้นเคยความช้ำที่ฉันสร้าง
ยามเขาร้าง ฉันเพ้อ เธอเสียขวัญ
ฉันฟูมฟายพร่ำเพ้อ เธอเงียบงัน
เห็นเธอพลันรู้สึกผิดบางเวลา
ฉันจมอยู่กับเมื่อวานและวันนี้
เขากลับมีวันใหม่ให้เสาะหา
มีคนใหม่ยิ้มหวานผ่านเข้ามา
ฉันกับเธอมีน้ำตาน่ารำคาญ
ฉันเห็นเธอตรงหน้าคราร้องไห้
แต่เรียกเธอเท่าไหร่เธอไม่ขาน
ปากเธอเรียกชื่อฉันบ้างอย่างร้าวราน
ได้ยินเสียงของฉันผ่านออกมา
ขอบคุณความหวังดีเธอมีให้
คนอยู่ในกระจกเงาที่คุ้นหน้า
เธอคอยเตือนสติทุกครั้งครา
ฉันกลับไม่เห็นค่าสักคราคราว
ฉันรู้เธอคงไม่เสียเวลาปลอบ
หรือตักเตือนคนชอบก่อเรื่องฉาว
ขอบคุณทุกหยดหยาดน้ำตาพราว
ที่เธอร่วมปวดร้าวยามเขาลืม
2 กันยายน 2547 13:56 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
รักของเธอคงไม่ปล่อยให้ฉันรอด
ใช้อ้อมกอดรัดกายให้ตายดิ้น
กระอักเลือดนองหน้าน้ำตาริน
ถูกความตายกลืนกินจนสิ้นใจ
ใช้ความรักฆ่าฉันอย่างโหดเหี้ยม
เหมือนถูกเสียมสับรากต้นรักใคร่
ขอโทษทีที่ฉันก็มีหัวใจ
จึงเจ็บปวดร้องไห้ได้เหมือนกัน
ไม่อยากเลี้ยงฉันไว้ให้หนักอก
ก็ฆ่าให้ตายตกขุมโศกศัลย์
อยู่กับเธอก็นรกเหมือนเหมือนกัน
เพียงแต่ฉันยังไม่ตายเพราะหายใจ
ตกนรกไปครึ่งแข้งยังแสร้งยิ้ม
สองตาถูกเจาะจิ้มจนบอดใบ้
ชื่อเธอถูกท่องจำจนขึ้นใจ
เกิดชาติหน้าชาติไหนอย่าพบพาน
โรดฆ่าฉันให้วายแล้วตายเสีย
ดีกว่าเขี่ยไปนอกทางอย่างนิ่มหวาน
ฉันรู้เธอจริงใจได้ แต่ไม่นาน
อย่าเลี้ยงไว้เพื่อสงสาร - ฉันขอตาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
830
